Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 874)
Η μπόχα της ρεμούλας και της αρπαχτής είναι το κλασικό και αγαπημένο άρωμα των αστικών σαλονιών. Μια στις τόσες, για κάποιο λόγο, αφήνουν να διαρρεύσει για λίγο από κάποια «ξεχασμένη» χαραμάδα. Από τη μια είναι εντυπωσιακό. Ακούμε και μαθαίνουμε για εκατοντάδες εκατομμύρια που πάνε και έρχονται από το ένα κύκλωμα στο άλλο κύκλωμα του …μεγάλου κυκλώματος των πολιτικών και οικονομικών κέντρων της αστικής τάξης. Ένας ολόκληρος κόσμος -εξαιρετικά ολιγάριθμος αλλά τόσο μεγαλόσχημος!- νυν και πρώην υπουργών και στελεχών των κομμάτων του συστήματος μαζί και δίπλα με τα πιο επιφανή «τζάκια» του κομπραδορισμού κάνει καθημερινά βουτιές σε αμύθητα για τον λαό ποσά! Αν μάλιστα η εικόνα διευρυνθεί και μπουν στη φωτογραφία και κάποιες από τις πηγές και τις γεννήτριες του κυκλώματος, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό! Τότε τα εκατοντάδες εκατομμύρια είναι τα πουρμπουάρ (κοινώς μίζες) για τις αρπαχτές των δεκάδων και βάλε δισεκατομμυρίων και οι παίκτες είναι ξακουστοί οικονομικοί κολοσσοί!
Από την άλλη, δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό! Γιατί κάθε μέρα ζούμε και μαθαίνουμε την κατάσταση της άλλης κοινωνικής πλευράς. που είναι αναγκαία προϋπόθεση για να κάνουν οι μεγαλοσχήμονες του καπιταλιστικού συστήματος τις βουτιές τους στον κλεμμένο μόχθο και τα ληστευμένα δικαιώματα. Το 9χρονο κορίτσι που λιποθύμησε από την πείνα. Τη σχεδόν καθημερινή λίστα συμβάντων των εργοδοτικών εγκλημάτων. Τη στρατιά των ανέργων, των απολυόμενων, των σε αναστολή και περικοπή εργαζομένων. Αυτή είναι η βάση για να υπάρχει και να φουντώνει των από πάνω το συμπόσιο. Της δυστυχίας το συμπόσιο.
Βέβαια, οι ιμπεριαλιστές, τα μεγαλοαστικά τζάκια και οι πολιτικοί υπηρέτες τους ξέρουν το βάθεμα της δυστυχίας που οι ίδιοι επιβάλλουν. Και προβληματίζονται, έως και διχογνωμούν για τη διαχείρισή της. Στη μητρόπολη του «ελεύθερου κόσμου», ο προβληματισμός αυτός κωδικοποιήθηκε κιόλας: «Να τους πυροβολούμε στα πόδια ή στο κεφάλι;» Αυτός είναι ο προβληματισμός τους! Στην ελληνική εκδοχή -που τρέχει αλλά είναι ακόμα λίγο πιο «πίσω»- σκέφτηκαν ότι μπορούν να απαγορεύσουν τη διαδήλωση, την οργάνωση, ίσως και την ίδια την ταξική πάλη.
«Πανίσχυροι» τάχα, αλλά στην πραγματικότητα ανήσυχοι έως και φοβισμένοι! Λαός και νεολαία μπορούν να δικαιώσουν τους φόβους τους. Κάνοντας την οργή, μαζική πάλη, αγώνα για τα δίκια, τη ζωή και την προοπτική που αξίζουν.
Η μπόχα και οι προεκτάσεις της
Τα λεγόμενα «σκάνδαλα» με τα οποία τάχα αποκαλύπτονται «στρεβλές πλευρές» της λειτουργίας των παραγόντων του συστήματος, έχουν ένα γενικό κανόνα. Όπως ξαφνικά «σκάνε» και εμφανίζονται, με ένα ανάλογο τρόπο «σβήνουν» και εξαφανίζονται από τη δημόσια συζήτηση. Και με την ίδια άνεση που στο ξεκίνημά τους οι «αποκαλύπτοντες» υποσχέθηκαν «καθάρσεις» και «ριζικές αντιμετωπίσεις» των αιτιών αυτών των λεγόμενων στρεβλώσεων, στο «τέλος» όλες αυτές οι μεγαλοστομίες ξεχνιούνται και φυσικά το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του. Κάπως έτσι πάει να γίνει τώρα με το λεγόμενο «σκάνδαλο Novartis» που περίπου… αποσύρεται από την επίσημη πολιτική σκηνή σαν ποτέ να μην υπήρξε. Βέβαια, υπάρχουν πάντα λόγοι και αιτίες για κάποιους από τους από πάνω ή και τους απ’ έξω για να προβούν στις «αποκαλύψεις» τους. Και η «ζωή του σκανδάλου», όσο διαρκεί, χρησιμοποιείται για τους επιδιωκόμενους οικονομικούς ή /και πολιτικούς στόχους που αυτό εμφανίστηκε, ενώ ταυτόχρονα οι «άλλες πλευρές» επιχειρούν τις δικές τους απαντήσεις. Οι στόχοι και οι αιτίες των «καταγγελλόντων» δεν είναι πάντα προφανείς ούτε εστιάζουν αποκλειστικά σε ένα ζήτημα που συνήθως επισημαίνεται από τις επίσημες «αναλύσεις» όσο και αν μπορούν να αφορούν σε κάποιο βαθμό και το ζήτημα αυτό. Εξάλλου η πρωτοβουλία μιας «αποκάλυψης» από ένα ντόπιο κέντρο μπορεί να επισκιαστεί ή και να τροποποιηθεί από παρεμβάσεις κέντρων έξω από τη χώρα. Ο έλεγχος των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού του συστήματος από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε ΗΠΑ και ΕΕ είναι μια βασική πλευρά της χρήσης των σκανδάλων στη χώρα.
Στην τωρινή περίπτωση με τις κασέτες που παρουσιάζουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συναλλάσσονται με κάθε τρόπο με τον εκπρόσωπο του ισραηλινού (και όχι μόνο) κράτους και σε διάφορα πεδία, μια πρώτη προφανής πολιτική επιδίωξη αφορά στην ανάγκη του κυβερνητικού κόμματος να εδραιώσει την ισχύ του έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια περίοδο που η κυβερνητική διαχείριση μπαίνει στα πολύ δύσκολα. Είναι μια προσπάθεια που θέλει να πείσει τον λαό ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» αφού το κόμμα της «Αριστεράς» είναι και αυτό βουτηγμένο το ίδιο με τα «παλιά κόμματα» του συστήματος στον βούρκο του συστήματος. Η επιδίωξη αυτή συνδυάζεται σύμφωνα με κάποιες πλευρές με ειδικότερα, σημαντικά όμως, ζητήματα (π.χ. ξεπούλημα Λάρκο) αν και είναι προς διευκρίνιση ποιες «αντιρρήσεις» (και για λογαριασμό ποιων) θα είχε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την επιδίωξη.
Υπάρχει όμως και το συνολικότερο φόντο των ας πούμε οικονομικών ζητημάτων, που για την άρχουσα τάξη είναι σε κατάσταση ρευστότητας και αναστάτωσης, το οποίο μπορεί να σχετίζεται ή να «παράγει» σκανδαλολογία στο αστικό πολιτικό σκηνικό.
Η κυβέρνηση και συνολικά η αστική τάξη είναι σε αναμονή των αποφάσεων της ΕΕ σχετικά με το τι ποσά και με τι όρους θα δοθούν στα πλαίσια του «Ταμείου ανάκαμψης» στη χώρα. Έχει ήδη συγκροτηθεί στο Μαξίμου «ομάδα σοφών» (!) που θα διαχειριστεί και θα μοιράσει τα κονδύλια αυτά και είναι προφανές ότι εξελίσσεται ένας υπόγειος διαγκωνισμός και καυγάς για το ποιος και τι θα αρπάξει. Ακόμα και ο ανασχηματισμός που εξαγγέλλεται αλλά βραχυκυκλώνει σχετίζεται και με τις συμφωνίες για τη μοιρασιά αυτή. Στις πολλές εκτιμήσεις που γράφονται και κυκλοφορούν για το ύψος και τις κατευθύνσεις των ποσών, αυτό που δεν μπορεί να κρυφτεί είναι η διάχυτη λιγούρα των ντόπιων αρπακτικών που επιβεβαιώνουν για άλλη μια φορά τον χαρακτήρα του μεταπράτη και του κομπραδόρου. Αυτό που επίσης δεν κρύβεται αλλά αντίθετα ομολογείται επισήμως, είναι ότι αυτή η προσδοκώμενη (όση και όποια) νέα αρπαχτή θα φέρει νέα δεινά στον λαό από όλες τις απόψεις. Και από την άποψη των όρων που θα συνοδεύουν τα κονδύλια, που θα επιβάλλουν νέα βάρη στη ζωή του και στα δικαιώματα του. Και από την άποψη της «χρήσης» αυτών των κονδυλίων που θα αξιοποιηθούν σαν εργαλεία για νέα λεηλασία της χώρας και του πλούτου της.
Ο γεωπολιτικός αναβρασμός
Παράλληλα με όλα αυτά, συνεχίζει και εντείνεται ο γεωπολιτικός αναβρασμός στην περιοχή από τα Δυτικά Βαλκάνια ως τη Μ. Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Η βάση του παραμένει η αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας και η σταθερή επιδίωξη της πρώτης να εκδιώξει τη δεύτερη, αλλά η κατάσταση γίνεται πιο επικίνδυνη και περίπλοκη καθώς διευρύνεται παράλληλα και το χάσμα εντός της Δύσης.
Το πλαίσιο αυτό επιτείνει τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της αστικής τάξης και της κυβέρνησης της χώρας σε όλα τα ζητήματα. Από τον τουρισμό, όπου από τη μια επιδιώκει να σώσει ότι μπορεί αλλά από την άλλη καλείται να ευθυγραμμιστεί με τις αποφάσεις της ΕΕ που «δεν ανοίγει» τα σύνορα για πτήσεις από ΗΒ, Ρωσία και ΗΠΑ! Έως το μέγα ζήτημα του ανταγωνισμού της με την Τουρκία, στο οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες των τυχοδιωκτισμών και των «μεγάλων ιδεών» που προώθησαν οι κυβερνήσεις όλων των προηγούμενων χρόνων. Στη σημερινή συγκυρία γίνεται φανερό ότι οι ΗΠΑ από τη μια θεωρούν δεδομένο το «καλό παιδί» (Ελλάδα), που ακολούθησε πρόθυμα όλες τις επιλογές τους το προηγούμενο διάστημα, ενώ από την άλλη ιεραρχούν ως προτεραιότητα τη ρυμούλκηση στα δικά τους νερά της Τουρκίας, όπως έχει φανεί πιο καθαρά στην περίπτωση του Λιβυκού μετώπου.
Η κατάσταση αυτή -παρόλο που στην πραγματικότητα η Τουρκία έχει «τεντωθεί» πολύ έξω από τις δυνατότητες της και είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε κατρακύλημα αν αποσυρθεί η ιμπεριαλιστική ανοχή σε αυτήν- διαμορφώνει αδιέξοδα και μεγάλες πιέσεις στην κυβέρνηση και συνολικά στις αστικές δυνάμεις της χώρας. Η «επιτυχία» της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας παραμένει αδημοσίευτη και τουλάχιστον μετέωρη, καθώς έχει και αντίθετες ερμηνείες από αυτές που επιδιώκει σχετικά με τις ΑΟΖ η αστική τάξη της χώρας. Το ταξίδι Δένδια στην Αίγυπτο όχι μόνο δεν βοήθησε στο ξεπέρασμα αυτού του μετεωρισμού, αλλά αντίθετα συνάντησε την (το πιο πιθανό καθ’ υπόδειξη των ΗΠΑ) πρόταση για μη αναγνώριση επήρειας του Καστελόριζου (αλλά και περιορισμένη επήρεια για μεγάλα νησιά) στη διαμόρφωση ΑΟΖ. Μέτρο των πιέσεων και των αντιφάσεων είναι η συμφωνία με αυτή τη θέση στελέχους του ΥΠΕΞ (Ροζάκης), που όμως η κυβέρνηση σπεύδει να πει ότι είναι «πρώην στέλεχος και εκφράζει προσωπικές απόψεις». Επίσης, χαρακτηριστική έκφραση των αδιεξόδων είναι η επίσκεψη του Δένδια στην παραγκωνισμένη –αν όχι ηττημένη- πλευρά της Λιβύης (Σάλεχ) σε αναζήτηση κοινής θέσης έναντι της Τουρκίας.
Αυτές οι εναλλαγές «θέσεων» μεταξύ πιεζόμενου και «ευνοούμενου» από τις τακτικές επιλογές των ΗΠΑ, των δύο αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας και ενώ και οι δύο παίζουν το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι και είναι εργαλεία του, έχοντας σταθερά και οι δύο αντιδραστικές βλέψεις και μωροφιλοδοξίες, μεγαλώνουν τους πιο σοβαρούς κινδύνους για τους δύο λαούς και για όλη την περιοχή. Τα τηλεφωνήματα Μητσοτάκη-Ερντογάν γίνονται μέσα σε αυτό το πλαίσιο και δεν μπορούν να καθησυχάσουν τους λαούς ότι απομακρύνονται οι πολεμικοί κίνδυνοι. Εξάλλου, μια συμφωνία των δύο αστικών τάξεων υπό την ιμπεριαλιστική κηδεμονία δεν θα είναι παρά μια νέα αφετηρία των ανταγωνισμών τους. Συνεπώς κάθε άλλο παρά μπορούμε να «προσβλέπουμε» απάντηση των κινδύνων στις ενδεχόμενες πιέσεις που ασκούνται έξωθεν και κυρίως από τις ΗΠΑ. Η υπόθεση της ειρήνης ήταν και είναι υπόθεση της κοινής πάλης των δύο λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις αστικές «τους» τάξεις.
Με τις δικές του δυνάμεις θα παλέψει ο λαός
Όλες αυτές οι εξελίξεις στο κοινωνικό-οικονομικό-γεωπολιτικό πεδίο υπογραμμίζουν την ανάγκη να παλέψει ο λαός. Την ανάγκη να αναπτύξει μαζικές αντιστάσεις και διεκδικήσεις για τα δικαιώματά του στη δουλειά, στις ελευθερίες, στη ζωή. Η κυβερνητική επίθεση στο δικαίωμα στη διαδήλωση, μετά από μια σειρά ανάλογες όλων των τελευταίων χρόνων ενάντια στην απεργία, τα σωματεία, το Άσυλο, που όλες βρίσκονται σε εξέλιξη, δεν είναι παρά η επιδίωξη του συστήματος να θωρακιστεί απέναντι στον εχθρό λαό και τους αγώνες του.
Ταυτόχρονα σε όλη αυτή την πορεία σκλήρυνσης και φασιστικοποίησης της δημόσιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής που το σύστημα και οι κυβερνήσεις του θέλουν να την παρουσιάζουν ως μια πορεία «εκσυγχρονισμού» της χώρας, υπάρχει μια ανάλογη πορεία και προσαρμογή των συνδικαλιστικών ηγεσιών. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες έχουν αναδειχθεί σε ανοιχτά στηρίγματα της πολιτικής του συστήματος, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα μιας προηγούμενης περιόδου. Κατήργησαν ακόμα και τις απεργίες-ντουφεκιές και υπονομεύουν κάθε δυνατότητα μαζικής κινητοποίησης, όταν δεν συνηγορούν ανοιχτά και ξετσίπωτα στην αντεργατική-αντιλαϊκή επίθεση. Η εξέλιξη αυτή είναι συνακόλουθο της συνολικής δεξιάς και αντιδραστικής μετατόπισης του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του, που έτσι κι αλλιώς έκαναν και κάνουν κουμάντο σε συνομοσπονδίες και ομοσπονδίες.
Την πορεία αυτή ακολούθησε και ακολουθεί η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που την όποια παρουσία και δράση του σε χώρους εργαζομένων την κάνει ακουμπώντας και συναινώντας στους όρους των κυρίαρχων αστικών-καθεστωτικών παρατάξεων και δυνάμεων. Αυτό το αποδεικνύει τόσο με την πολιτική του, όσο και με όλες τις βασικές επιλογές του. Από το τελευταίο «συνέδριο» (της «μαφίας») της ΓΣΕΕ, μέχρι την Πρωτομαγιά, τη στάση του στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες απέναντι στη μεγάλη επίθεση του τελευταίου διαστήματος και μέχρι την τωρινή του στάση στην Ομοσπονδία Μετάλλου. Ταυτόχρονα, και στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς παρά τους βερμπαλισμούς, είναι ισχυρές αν όχι κυρίαρχες οι αυταπάτες τόσο για τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και αυτό που ονομάζουν «οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα» όσο και για το ΚΚΕ και το ρόλο του ως «ταξική δύναμη» στους χώρους των εργαζομένων. Μαζί με τις αυταπάτες (και τις ιδεολογικές αφετηρίες τους για το κράτος και το σύστημα) περισσεύουν οι οπορτουνισμοί και οι προσαρμογές στο ολοένα πιο δεξιό τοπίο.
Η κατάσταση αυτή απαιτεί και θα απαιτεί ολοένα περισσότερο οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία, να «μην περιμένουν» -γιατί δεν έχουν τίποτε να περιμένουν- από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να συγκροτήσουν και να οργανώσουν την πάλη τους! Η κατάσταση αυτή απαιτεί στους χώρους δουλειάς οι εργαζόμενοι να αναλάβουν την υπόθεση των σωματείων τους και της πάλη στους στα δικά τους χέρια. Το ίδιο απαιτείται συνολικά για τον λαό και τη νεολαία. Δεν πρόκειται ούτε για μια εύκολη και γρήγορη υπόθεση ούτε βέβαια για μια «οργανωτική» επιλογή. Πρόκειται για την πάλη κατάκτησης της πολιτικής κατεύθυνσης χειραφέτησης από τις δυνάμεις του συστήματος και του συμβιβασμού, για την πολιτική κατεύθυνση που στοχεύει να βγει στον δρόμο του αγώνα μαζικά ο εργαζόμενος κόσμος και η νεολαία, κόντρα στις μανούβρες και τις επιλογές των καθεστωτικών δυνάμεων και των δυνάμεων του συμβιβασμού και της υποταγής.
Ο λαός και η νεολαία έχουν ανάγκη να οργανωθούν ανεξάρτητα από το κράτος και τις «πολύμορφες» δυνάμεις του συστήματος, γιατί έχουν ανάγκη να απεργήσουν, να διαδηλώσουν, να αγωνιστούν με όποια μορφή πάλης κρίνουν αναγκαία, για τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους! Αυτή την ανάγκη μπορούν και πρέπει να την υλοποιήσουν παρά και ενάντια σε όλες τις απαγορεύσεις, κόντρα στα κάθε λογής εμπόδια των εχθρών τους και των ψεύτικων φίλων τους.
