Α. Η υγειονομική κρίση στη σύνδεσή της με τα χαρακτηριστικά και τα σημερινά αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος

Βρισκόμαστε διεθνώς στην προετοιμασία για σταδιακή επιστροφή στην «κανονικότητα» του συστήματος. «Κανονικότητα» που, όπως όλα δείχνουν, θα ’ναι ιδιαίτερα επώδυνη για τους λαούς και την εργατική τάξη. Και αυτό για δύο λόγους:

1. Την ανάγκη του συστήματος να τους φορτώσει το κόστος αντιμετώπισης της συνολικής κρίσης που αντιμετωπίζει με την επιβάρυνση που προκάλεσε η πανδημία.

2. Η επιστροφή αυτή στην «κανονικότητα» συντελείται κυρίως κάτω από την έντονη πίεση να λειτουργήσει ο καπιταλισμός χωρίς να έχουν διασφαλιστεί οι όροι προφύλαξης του πληθυσμού από τον ιό. Δεν έχει βρεθεί (ή τουλάχιστον οι ανταγωνισμοί δεν το επιτρέπουν) το εμβόλιο. Τα συστήματα υγείας παραμένουν διάτρητα. Φυσικά, το σύστημα, μέσα στον κυνισμό και την αδιαφορία του για την ανθρώπινη υγεία και με μοναδικό κίνητρο το κέρδος, αφήνει την υπόθεση στα χέρια δύο παραγόντων: α) Το ότι ο καιρός θα ζεστάνει, εικάζοντας ότι αυτό θα πλήξει τον ιό. β) Την ανοσία που θα έχει αποκτήσει ο πληθυσμός (όσο και άγνωστης διάρκειας)

• Όπως όλα δείχνουν, η αντιμετώπιση της κρίσης από τους καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές σ’ ένα μόνο σημείο συγκλίνει: στο φόρτωμα των συνεπειών της κρίσης στους εργάτες, στο λαό, στους άνεργους, στους μετανάστες.

Ενδεικτικά και χαρακτηριστικά δεδομένα που ως τώρα έχουν διαμορφωθεί σε ΗΠΑ και ΕΕ είναι τα παρακάτω:

• Θέσεις εργασίας ΗΠΑ

Δεκαέξι εκατομμύρια θέσεις εργασίας (ό,τι κερδήθηκε μετά την κρίση του 2008) έχουν χαθεί και ενδεχομένως (όπως γράφει ο αμερικάνικος Τύπος) άλλα 14,5 εκατομμύρια θα προστεθούν. Το ΔΝΤ κάνει λόγο για μείωση 6% της ανάπτυξης του αμερικάνικου ΑΕΠ.

• Κατανάλωση-αποταμίευση

Οι οικογενειακές αποταμιεύσεις έχουν εξαϋλωθεί, δηλαδή η πλειοψηφία των μισθωτών «τη βγάζει» με αυτά που πληρώνεται «μήνα το μήνα» και άρα η αποταμίευση δεν μπορεί να στηρίξει τις απώλειες θέσεων εργασίας. Το χρέος των αμερικάνικων νοικοκυριών θα ξεπεράσει τα 14 τρισ. δολάρια σύμφωνα με την FED, πράγμα που σημαίνει αλυσιδωτές χρεοκοπίες, από τις δόσεις κατοικίας μέχρι τις αυξημένες δόσεις - ειδικά τώρα- για το σύστημα περίθαλψης/«ασφάλισης». Όσοι Αμερικάνοι είχαν επιχειρηματικά προγράμματα ασφάλισης (ασφάλιση μέσω του ταμείου της επιχείρησης) δεν καλύπτονται, καθώς οι επιχειρήσεις αναστέλλουν είτε τη λειτουργία, είτε τα σχέδιά τους, είτε και τα δύο. Αυτή η εξέλιξη θα πλήξει συνολικά και συντριπτικά την κατανάλωση, καθώς η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται κατά το 70% στην εγχώρια κατανάλωση-ζήτηση.

• Γενικότερες αναταράξεις

Η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, λειτουργώντας περίπου σαν ένα μεγάλο fund, αγοράζοντας δηλαδή ό,τι κινείται (από αμερικάνικα ομόλογα μέχρι τοξικούς τίτλους) και ενισχύοντας την εκτυπωτική φρενίτιδα, «νομισματοποιεί» το μέλλον της αμερικάνικης οικονομίας και κάνει το δολάριο ευάλωτο και εξαρτημένο από τους διεθνείς εταίρους (ανταγωνιστές) των ΗΠΑ που το κατέχουν. Είναι σαν μία τεράστια επιχείρηση να εκδίδει συνεχώς λευκές επιταγές με άγνωστους (σε μεγάλο βαθμό ή τουλάχιστον μη καθορισμένο) αποδέκτες!

Από τη μεγαλύτερη άνοδο όλων των εποχών στο χρηματιστήριο (19 Φλεβάρη) μέχρι τη μεγαλύτερη πτώση (μέσα Μαρτίου) μεσολάβησε ελάχιστος χρόνος. Για σύγκριση, το 1987 από τη μεγάλη άνοδο μέχρι τη μεγάλη πτώση μεσολάβησαν 75 μέρες. Το τωρινό σκαμπανέβασμα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο ούτε συγκρινόμενο με το 1929.

Η τεράστια πτώση της ζήτησης και ο ανταγωνισμός των τιμών έχουν οδηγήσει την αγορά πετρελαιοειδών στο ναδίρ.

Άρα, η πίεση να ξεκινήσει να λειτουργεί η παραγωγική μηχανή είναι πραγματική για το αμερικάνικο κεφάλαιο.

• Για την Ε.Ε.

Τρία είναι τα σχέδια χρηματοδότησης: Το γερμανικό, που προβλέπει την αναστολή (με εγγύηση των Γερμανών) συνεισφοράς των υποχρεώσεων στα έσοδα για τον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό από όσες χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα και για όσο χρειαστεί. Με ανοιχτό φυσικά το πώς θα αναπληρωθούν ή θα διεκδικηθούν αυτές οι «δανεικές υπό αναστολή» συνεισφορές αργότερα. Δεύτερο, η πρόταση για «κορονο-ομόλογα», δηλαδή η κοινή εγγύηση όλων των χωρών για τη δημιουργία-τύπωμα νέου χρήματος που θα καλύψει τις ανάγκες των χωρών που πλήττονται. Και τρίτο, μία παραλλαγή, δηλαδή η γαλλική πρόταση για ένα ταμείο-εγγυητή αυτών των ροών χρήματος . Δεν πρόκειται για συμβιβασμό, καθώς δεν συναινούν ούτε σε αυτό οι Γερμανοί.

Από το πακέτο των 540 δισ. καμία χώρα προς το παρόν δεν πρόκειται να ακουμπήσει τα 240 που προβλέπονται για την ενίσχυση των υγειονομικών συστημάτων, καθώς προέρχονται από τον ΕΜΣ και συνδέονται με μνημόνια ουσιαστικά. Μένουν, λοιπόν, 300 δισ. που ούτε ασπιρίνες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μπροστά στις δυνητικές (αλλά πολύ πιθανές) μετα/επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης.

Στην Ευρώπη, πέρα από τα ζητήματα της μεγάλης εσωτερικής διάστασης και διαμάχης μέσα στην ΕΕ, το πρόβλημα «Ιταλία» (που εμπεριέχεται, βέβαια, μέσα σε αυτά τα ζητήματα που έχουν τεθεί με κεντρικό τρόπο) δεν μπορεί πια να αγνοηθεί. Ένα ΑΕΠ σαν το Ιταλικό όταν είναι χρεωμένο κατά 155% (εκεί προβλέπεται να φτάσει το ιταλικό χρέος ως προς το ΑΕΠ, σύμφωνα με το ΔΝΤ) δημιουργεί προβλήματα και στη ζώνη του ευρώ.

Από την άλλη, σε αυτό το πεδίο υπάρχει το αίτημα των αντιπολιτευόμενων «λαϊκιστών» για αξιοποίηση εγχώριων πόρων, δηλαδή των ιταλικών καταθέσεων.

Οι γερμανικές επιχειρήσεις πιέζουν να λειτουργήσει ξανά ο βιομηχανικός ιταλικός βορράς καθώς από αυτόν εξαρτώνται οι εφοδιαστικές του αλυσίδες

* * *

Με βάση όλα αυτά, προβλέπεται μια μακρά περίοδος όπου –χωρίς να έχει κλείσει οριστικά η τροπή της πανδημίας– θα ξεδιπλωθούν ακόμα πιο έντονα οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σ’ όλους τους ιμπεριαλιστές. Βάση αυτής της νέας όξυνσης θα είναι η έντονη, αγωνιώδης, εσπευσμένη πρόθεση των ηγετικών επιτελείων των ΗΠΑ να περιορίσουν τις συνέπειες της φανερής τους οπισθοχώρησης, αλλά και η διαμόρφωση όρων ώστε να διασφαλιστεί η θέση τους σαν ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου συστήματος απέναντι στην ΕΕ, στη Ρωσία, στην Κίνα. Ταυτόχρονα, μεγαλώνει η αντιπαράθεση στο εσωτερικό των ΗΠΑ, καθώς και η κριτική στη «συμπεριφορά» της διοίκησης Τραμπ απέναντι στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, με το σκεπτικό ότι αυτή αποδομεί τη «Δύση» και άρα υπονομεύει τους όρους μιας αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη. Η Ρωσία συνεχίζοντας την ανασυγκρότησή της και την κεφαλαιοποίηση των επιτυχιών της σε Συρία-Μέση Ανατολή-Βόρεια Αφρική, και παρά τα προβλήματα που κι αυτή αντιμετωπίζει με βάση την πανδημία, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει το όπλο του πετρελαίου για να στριμώξει τις ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά, η Κίνα, από εύκολος στόχος της Δύσης (όπως φάνηκε ότι θα γινόταν στην αρχή της πανδημίας και ενώ κινδύνευε να δεχτεί ανεπανόρθωτο πλήγμα με οικονομικές- πολιτικές και γεωστρατηγικές επιπτώσεις) έχει ανανήψει, αν και όχι εντελώς. Έτσι, επιμένοντας στην πολιτική ήπιας ισχύος στο διεθνές πεδίο, επιχειρεί με την «κεκαλυμμένη διπλωματία» να διευρύνει την επιρροή της στην Ασία, υποσκάπτοντας τις θέσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, και να αυξήσει την ιμπεριαλιστική της «αξιοπιστία» στον πλανήτη. Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύει ακόμη μία φορά τα χαρακτηριστικά της αλλά και τις «οροφές» της. Από τη μια, λειτουργεί αντιδραστικά έναντι των λαών της και, από την άλλη, αδυνατεί (λόγω των αντιτιθέμενων και διασταυρούμενων βλέψεων των βασικών ιμπεριαλιστών που την ελέγχουν) να οικοδομήσει μια ενιαία απάντηση στην υγειονομική, οικονομική και γεωπολιτική κρίση. Ο κάθε ιμπεριαλιστής την χρησιμοποιεί μέχρι εκεί που την χρειάζεται, και από κει και πέρα προβάλλει αυτοτελώς τις ιδιαίτερες βλέψεις του. Τα προηγούμενα έχουν σαν συνέπεια όχι μόνο την πρόσθεση κι άλλων πληγών στο –ήδη τραυματισμένο από το BREXIT– σώμα της, αλλά η ΕΕ να εμφανίζεται και να είναι αμήχανη και αδύναμη έναντι των υπόλοιπων ανταγωνιστών-ιμπεριαλιστών.

• Όλοι, λοιπόν, εναντίον όλων, με αξιοποίηση και χρήση όλων των όπλων και μέσων που διαθέτουν, και που καλούνται να αναβαθμίσουν και να συμπληρώσουν, διαμορφώνοντας όλο και περισσότερες εντάσεις και οξύνσεις (κραχ, εμπορικοί πόλεμοι, εστίες έντασης και πολέμου, προσφυγικές ροές, εξαθλίωση, πείνα, εργασιακό μεσαίωνα, σκοταδιστικές και φασίζουσες αντιλήψεις, εθνικιστικοί και φυλετικοί διαχωρισμοί).

Φυσικά και αυτές οι εκτιμήσεις και διαπιστώσεις δεν είναι καινούριες, και αφορούν σε δεδομένα και συνθήκες που προϋπήρχαν. Το «νέο» που συμπληρώνουμε είναι ότι αυτό όλο το προϋπάρχον κοινωνικό-πολιτικό περίγραμμα, έδωσε μια πολύ μεγαλύτερη διάσταση στην απειλή του ιού. Απειλή που τροποποίησε προς το χειρότερο όλα αυτά τα δεδομένα, με ακόμα χειρότερες μέρες τους λαούς και την εργατική τάξη.

• Όπως ξέρουν όσοι μας παρακολουθούν χρόνια, δίνουμε μεγάλη σημασία στην ανάγνωση του κόσμου γύρω μας, στον προσδιορισμό των ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων, μιας και χωρίς αυτό, θα βρισκόμασταν στον αέρα. Όμως, στη φάση που μπαίνουμε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα να προσεγγίσουμε και να συμβάλουμε στην ανάγκη να γίνουν έστω κάποια μικρά βήματα για να σηκώσουν κεφάλι οι λαοί και να αντισταθούν.

• Όπως κάθε μεγάλη κρίση που βιώνει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα και μαζί του με οδυνηρό τρόπο οι λαοί και η εργατική τάξη, εκτός από το να επιβεβαιώσει μια σειρά χαρακτηριστικά του, αντιφάσεις και αδιέξοδα, πάντοτε προσφέρει καινούρια στοιχεία και δεδομένα, τα οποία οι κομμουνιστές, οι προοδευτικοί αγωνιστές, οι προοδευτικοί άνθρωποι, οφείλουν να τα αξιολογούν, να τα μελετούν και να πλουτίζουν τα συμπεράσματά τους. Έτσι και η τωρινή προσφέρεται για εξαγωγή συμπερασμάτων και απολογισμού που αξίζουν να εντοπιστούν και να αξιολογηθούν.

1) Πρώτον, δεν είναι καθόλου διαφωτιστικό και διεισδυτικό να συμψηφίζουμε και να συγκρίνουμε μηχανιστικά και επιφανειακά την κρίση που μας πλήττει σ’ αυτή τη φάση με άλλες προηγούμενων περιόδων. Μια τέτοια ρηχή προσέγγιση, που αποκόβει τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα από την ευρύτερη συγκυρία και ιστορική φάση μέσα στην οποία συντελούνται, περισσότερο συσκοτίζει παρά φωτίζει.

• Πολλοί έγκριτοι και μη αναλυτές έχουν υποχρεώσει –μέσω της ισχύος των ΜΜΕ– τους λαούς να σκέφτονται μεταφυσικά. Το ισχυρό τους «επιχείρημα» είναι ότι κάτι «κρύβεται» πίσω από τον τόσο θόρυβο που προκάλεσε η τωρινή πανδημία, που είχε λιγότερα θύματα σε σχέση με άλλες επιδημίες ή πολέμους κ.λπ.

Δηλαδή, όλη αυτή η οδυνηρή πραγματικότητα που βιώνουμε με τη διαπλοκή της υγειονομικής με την ευρύτερη κρίση, είναι απλώς εικονική και κατασκευασμένη;

Σίγουρα οι εξηγήσεις δεν είναι ούτε στη σφαίρα της φαντασίας ούτε της συνωμοσιολογίας, για να ερμηνεύουν ότι η τωρινή υγειονομική κρίση προκάλεσε και θα προκαλέσει και άλλες οικονομικές, πολιτικές συνέπειες, αρκετά περισσότερες σε σχέση π.χ. με την Ασιατική γρίπη του 1957-58, που προκάλεσε πολύ περισσότερα θύματα, αλλά εξελίχθηκε σε διαφορετικό πλαίσιο για το σύστημα τότε.

• Το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, με το δεδομένο ότι δεν πιέζεται από το αντίπαλο ταξικό δέος και το κομμουνιστικό κίνημα (που λειτουργούσε –με μια έννοια– και ως ρυθμιστής και φρένο των ανισορροπιών του) ίσως έχει σήμερα λιγότερες δυνατότητες απόσβεσης και απορρόφησης των κραδασμών της κρίσης από προηγούμενες φάσεις. Σήμερα παρουσιάζεται ιδιαίτερα ευεπίφορο σε κραδασμούς και κλονισμούς και με περισσότερο αναποτελεσματικές «απαντήσεις» από πλευρές του στην κρίση αυτή! Δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε μεταφυσικές θεωρίες για να αξιολογήσουμε τους λόγους (κύριους και δευτερεύοντες) που το σύστημα πέρασε και περνάει το σοκ αυτό. Γιατί ήταν και παραμένει διαιρεμένο και με πολλές ρωγμές, που δεν περιορίζονται μόνο στα συστήματα περίθαλψης των χωρών παντού στον πλανήτη.

2) Όπως κάθε μεγάλη κρίση έτσι και η τωρινή πλήττει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά χωρίς να είναι σε θέση να το ανατρέψει και να το οδηγήσει στην παραίτηση. Είναι σίγουρο ότι το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα θα βιώσει καινούριες αντιπαραθέσεις δίπλα στις «κλασικές» και θα γνωρίσει καινούριες οξύνσεις των συνολικών αντιθέσεων που το χαρακτηρίζουν. Σίγουρα θα σπρώξει τα πράγματα σε πιο επικίνδυνες τροχιές, καθώς διαμορφώνονται όροι για ανακατατάξεις και αναταράξεις στο ευρύτερο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, και αναζητούνται γεωστρατηγικές συμμαχίες στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ, που θα απαιτήσουν απ’ την πλευρά των κυρίαρχων παικτών να ανεβάσουν σε ανώτερα επίπεδα την πολιτική τους και τα ευρύτερα σχέδια.

Θα διαπιστωθεί ότι το σύστημα είναι υποχρεωμένο να ανακυκλώνει και να κλωθογυρνάει γύρω από δοκιμασμένες συνταγές και σχέδια, που όσες προσαρμογές και να γίνονται, προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, δεν θα το βγάζουν από τα αδιέξοδα, απλώς θα τα αναπαράγουν. Και για να μην απογειωνόμαστε, η σημερινή κρίση –έτσι όπως εξελίσσεται και αναμένεται να εξελιχθεί– δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα ακόμα πεδίο δοκιμασίας όχι μόνο για τους ιμπεριαλιστές-καπιταλιστές αλλά και για τους λαούς και την εργατική τάξη

Το πρώτο που θέλουμε να καταθέσουμε εδώ είναι ότι η κρίση αυτή (που δεν παραλληλίζεται με καμία άλλη στα ειδικότερα χαρακτηριστικά της) θα εκθέσει ξανά μια σειρά είτε αναλυτές, είτε υπηρέτες του συστήματος, είτε ρεφορμιστές, που βρήκαν πάλι την ευκαιρία να πουν πως «τώρα πια ο καπιταλισμός θα διδαχθεί από τα λάθη του και με κάποια πίεση από τους λαούς και τις προοδευτικές κυβερνήσεις μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος», «να σταματήσει να καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις», «να επιδιώξει μια νέα ισορροπία με την φύση» κ.λπ. Πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να επιλέξει την (αχρείαστη για το ίδιο στους δοσμένους συσχετισμούς) κεϋνσιανική-σοσιαλδημοκρατική συνταγή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα κόψει, αν χρειαστεί, χρήμα. Χρήμα όμως για να τονώσει τους τομείς της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και όχι για να δημιουργήσει συστήματα υγείας και να βελτιώσει τη θέση της εργατικής τάξης και των λαών.

• Έχουμε, λοιπόν, πίσω μας ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στο οποίο εξελίχθηκε η εξάπλωση του ιού και όσα την συνόδευσαν. Αρκετά μεγάλο το δείγμα, λοιπόν, για εξαγωγή συμπερασμάτων και απολογισμού:

1. Για την τεράστια ευθύνη του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος στην εξάπλωση του ιού.

2. Για τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο των περιοριστικών-κατασταλτικών μέτρων που πήρε.

3. Για τη στάση και συμπεριφορά των λαών τόσο απέναντι στην πολιτική του συστήματος όσο και απέναντι στην απειλή του ιού.

4. Για τη μεγάλη ανάγκη που για μια ακόμη φορά ανέδειξαν οι συνέπειες της κρίσης και που δεν είναι άλλη απ’ αυτή της ανατροπής ενός κυριολεκτικά σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, και της οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας σοσιαλιστικής.

5. Ανάγκη που με τη σειρά της αναδεικνύει ξανά και ξανά το μεγάλο ζήτημα της εποχής μας: την οικοδόμηση ενός κομμουνιστικού κινήματος που θα εμπνεύσει και θα δώσει ώθηση στη διαδικασία συγκρότησης της εργατικής τάξης. Που, με τη σειρά της, πάλι ξαναβγάζει στο προσκήνιο το γεγονός ότι το μεγαλύτερο τμήμα στον κόσμο αυτού που αποκαλείται Αριστερά, όταν δεν είναι ανοιχτά στήριγμα των επιλογών του συστήματος, παραμένει στην «καραντίνα», περιμένοντας πότε θα έρθει η «ευκαιρία» της. Αριστερά που στη χώρα μας ακόμα συζητάει και δεν βρίσκει άκρη για το αυτονόητο: αν θα αποκαλύψει και καταδικάσει τα μέτρα που παίρνει το σύστημα!!! Που διαπιστώνει ότι ακόμα κι ένας Μητσοτάκης και μια Δεξιά της «έκλεψε» τη γραμμή, μιας και αυτή (η Αριστερά, ντε!) θα έπρεπε πρώτη να έχει προτείνει αυτά τα μέτρα. Τόσο επαρκής είναι αυτή η Αριστερά.

6. Οι συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος έχουν διαμορφώσει, όπως κατ’ επανάληψη έχουμε τονίσει, ένα τεράστιο κενό που μπορεί κανείς να διακρίνει μέσα σ’ όλες τις εκδηλώσεις της πολιτικής-κοινωνικής ζωής. Μέσα, λοιπόν, σ’ όλες αυτές τις φιλοδοξίες να καλύψουν αυτό το κενό, έχει εμφανιστεί και ένας νέος «οικοσοσιαλιστικός» αντικαπιταλισμός, ο οποίος με μπόλικη «επαναστατική» ρητορεία αναζητά μια ιδιότυπη «πράσινη» επιστροφή στη φύση και διαλαλεί ότι έχει τις λύσεις στο ζήτημα της σχέσης των ανθρώπων με τη φύση, παρακάμπτοντας (όχι από άγνοια) το ζήτημα των ταξικών σχέσεων στην κοινωνία των ανθρώπων. Φυσικά και δεν είναι καινούρια. Καινούριο είναι ότι βρήκε και αυτή την ευκαιρία της, και μέσα από επιστημονικοφανείς αναλύσεις για την εμφάνιση και εξάπλωση του ιού, επικεντρώνεται με ένα μεταφυσικό και αταξικό τρόπο στην κλιματική αλλαγή σαν τη βάση για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας.

7. Ειδικά στη χώρα μας, παίρνει και δίνει η παραφιλολογία που τροφοδοτείται από κυβερνητικά κέντρα για το πόσο γρήγορα και αποτελεσματικά ήταν τα μέτρα(;) που πάρθηκαν στη χώρα. Μια παραφιλολογία που δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί σε επίπεδο θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού (νέας εσοδείας στατιστική) βρισκόμαστε στον ίδιο αριθμό με τη Βραζιλία του Μπολσονάρο (11 θάνατοι ανά εκατομμύριο).

8. Γιατί δεν ήταν έτοιμο το παγκόσμιο σύστημα; Θα μπορούσε να είναι; Πώς θα αντιδρούσε μια άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική; Αυτή είναι μια σειρά ουσιαστικών ερωτημάτων που αναδείχτηκαν ευρύτερα μέσα από την κρίση που περνάμε. Ερωτήματα που οφείλουμε να απαντάμε και σε συγκεκριμένη βάση. Στη βάση των πραγματικών χαρακτηριστικών, αντιθέσεων, αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Στη βάση των ιστορικών δεδομένων που έχουν παράξει οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις στη ΣΕ, στην Κίνα και αλλού. Στη βάση της ανάγκης οι λαοί και οι εργάτες να βαδίσουν σε μια νέα έφοδο στον ουρανό.

Συνωμοσίες και πραγματικότητα

Θέλουμε να διευκρινίσουμε ότι η πολιτική μας στάση να μην συνωμοσιολογούμε δεν ξεκινάει από αφέλεια ή από υποτίμηση του συστήματος που έχουμε απέναντί μας και για το οποίο θα συμφωνήσουμε ότι είναι «ικανό για όλα».

Αντιλαμβανόμαστε (χωρίς να συμφωνούμε) ότι πολλοί άνθρωποι που «έχουν καεί από το χυλό, φυσάνε και το γιαούρτι», είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί και καχύποπτοι απέναντι σ’ όσα τους σερβίρει το σύστημα. Όμως, συνεχίζουμε να μην αντιλαμβανόμαστε τι θα προσφέρει στις στοχεύσεις της πάλης του λαού και της εργατικής τάξης το να επικεντρώνεται σε μεταφυσικές προσεγγίσεις και να αποπροσανατολίζεται. Δηλαδή, για να έχουμε καλό ρώτημα, προς όλους τους θιασώτες της πάσης φύσης κινδυνολογίας (και ιδιαίτερα τους φασίστες και σκοταδιστές που κρύβονται από πίσω):

Δεν αρκούν τα –ας πούμε– προφανή και ευρισκόμενα στο προσκήνιο πολιτικά, ταξικά, κινηματικά δεδομένα για να αποφασίσει ο λαός να αντισταθεί, να οργανωθεί, να διεκδικήσει; Δεν του «αρκούν» του λαού αυτά που βιώνει με βίαιο τρόπο, για να οργανωθεί και συλλογικά να αντιδράσει; Χρειάζεται και τα αμφιλεγόμενα και ανεξέλεγκτα «συμπεράσματα» της συνωμοσιολογίας για να ευαισθητοποιηθεί;

Κάπου εδώ βρίσκεται η ουσία. Ότι δηλαδή οι συνωμοσιολογούντες επί πάντων θέλουν να απομακρύνουν το ενδιαφέρον του λαού από τα κρίσιμα και να το περιορίσουν στα κρυμμένα και –στην ουσία– δευτερεύοντα. Ακόμα περισσότερο, η συνωμοσιολογία (και όπως χρησιμοποιείται) καλλιεργεί το δέος για ένα «πανίσχυρο» σύστημα, για ένα σύστημα που όλα τα προβλέπει και σε όλα έχει απαντήσεις. Απέναντι σε αυτό δεν έχει κανένα νόημα, καμιά τύχη, η αντίσταση, η διεκδίκηση, η πάλη των μαζών. Αυτό είναι και το τελικό πολιτικό δια ταύτα της συνωμοσιολογικής λογικής.

Β. Για την κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα

• Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη εξηγήσει, η μεγαλοαστική τάξη της χώρας, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση κατόρθωσαν και στάθηκαν απέναντι στην υγειονομική κρίση (καταρχάς) με «συναίνεση» και «υπεύθυνη» συμπεριφορά απέναντι στη μοναδική επιλογή που υπήρχε: την όσο πιο γρήγορη και άμεση εφαρμογή και εμπέδωση των περιοριστικών μέτρων που κάθε μέρα και περισσότερο γίνονταν μέτρα κατασταλτικά, τιμωρητικά, και –καθόλου πρωτότυπο– εισπρακτικά.

Η κυβερνητική προπαγάνδα, συνεπικουρούμενη από ΜΜΕ και το μεγαλύτερο τμήμα της αριστερής (τρομάρα της!) διανόησης (κομματικά στεγασμένη ή περιφερόμενη στα συστημικά βοσκοτόπια) επέβαλε την πολιτική κυρίως του «μαστιγίου» και με μικρή δόση «καρότου». Τα χαϊδολογήματα στην πλάτη του λαού και των ηρώων ήταν τα χρειαζούμενα επικοινωνιακά διαλείμματα στη μόνιμη επίθεση ενάντια στον «εχθρό λαό» που είναι «ανεύθυνος» και δεν καταλαβαίνει την ευθύνη του, και είναι έτοιμος να μεταδώσει τον ιό, χαζολογώντας και περιφερόμενος

Περηφανεύονται σήμερα όλοι αυτοί που πρωταγωνιστούν στην επιχείρηση φίμωσης του λαού και περιθωριοποίησής του, ότι το σχέδιο πέτυχε. Και όντως ο συνδυασμός περισσότερο «μαστίγιο» και λιγότερο «καρότο» πέτυχε. Έστω και αν μένει να αποδειχτεί πόσο βαθύ και μόνιμο είναι αυτό, προς ώρας το κατάφεραν για δύο λόγους:

1. Η απόλυτα φυσιολογική διάθεση του λαού να μη νοσήσει, να μην ταλαιπωρηθεί, να αποφύγει το ενδεχόμενο ακόμη και του θανάτου, ιδιαίτερα στο πλαίσιο μιας πολιτείας που ο λαός της πληρώνει με κάθε τρόπο και η οποία δεν τον διασφαλίζει απέναντι σε καμία υπαρκτή και μεγάλη απειλή.

2. Η κατάσταση αποσυγκρότησης στην οποία βρίσκεται το λαϊκό κίνημα, με τα όργανα πάλης του λαού (σωματεία και μαζικοί φορείς) να είναι ουσιαστικά διαλυμένα, σφραγίδες στα χέρια των καθεστωτικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά κυριαρχούνται από τις αντιλήψεις του συμβιβασμού και της υποταγής. Συνεπώς, δεν υπήρχαν τα υποκείμενα εκείνα που θα στέκονταν δίπλα στο δοκιμαζόμενο λαό και θα διερευνούσαν μορφές για να ακουστεί η φωνή του. Από την άλλη, «περίσσευαν» οι δυνάμεις και τα όργανα της αστικής εξουσίας (ΜΜΕ, επιμελητήρια κ.λπ.) που εξασφάλιζαν τον καταιγισμό της κυβερνητικής-συστημικής προπαγάνδας. Τέλος, οι παρεμβάσεις στα πλαίσια του διαδικτύου –με την όποια θετική ζύμωση και προπαγάνδα– δεν μπορούσαν βέβαια να αντιρροπήσουν την (και εκεί) αστική κυριαρχία, πολύ περισσότερο να υποκαταστήσουν την ανάγκη της μαζικής λαϊκής φωνής.

• Η «εθνική ομοψυχία» και «συναίνεση» που παρατηρείται στο εσωτερικό της χώρας είναι ενδεικτική της ανυπαρξίας επιλογών για την ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Ακόμη όμως και αυτή η «ομοψυχία» μπορεί σε μια επόμενη φάση να μην μπορεί να κρύψει «κάτω από το χαλί» τις ενδοαστικές και ενδοκυβερνητικές αντιπαραθέσεις, όπως έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Δύο είναι τα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν για την ντόπια άρχουσα τάξη και να οδηγήσουν στην ακύρωση έστω και αυτής της μικρού βάθους συναίνεσης:

α) Μια εκτός προβλέψεων πορεία επέκτασης του ιού, είτε πριν την άρση των μέτρων είτε αμέσως μόλις ο λαός βρεθεί σε μια –έστω περιορισμένη– επιστροφή στην ομαλότητα. Η ντόπια άρχουσα τάξη, αλλά και οι ιμπεριαλιστές που την έχουν υποταγμένη, προσανατολίζονται στην επανεκκίνηση της οικονομίας όχι γιατί με βάση γνήσια και ουσιαστικά επιστημονικά δεδομένα θεωρούν ότι η απειλή του ιού έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά γιατί κάθε μέρα που περνάει στη θέση της απειλής του ιού φαίνεται όλο και περισσότερο η απειλή της ύφεσης, της εκ νέου επιδείνωσης της θέσης και της δυνατότητας της ντόπιας άρχουσας τάξης να παζαρεύει αναβαθμισμένους ρόλους στην περιοχή.

β) Ακόμα πιο καθοριστικό ρόλο στην αποδυνάμωση της συναίνεσης πιθανόν να παίξει η ανάγκη λήψης σκληρών αντιλαϊκών, αντεργατικών, αντιδημοκρατικών μέτρων όταν έρθει εκείνη η «επόμενη μέρα». Μέτρα που σίγουρα θα έχουν πολιτικό κόστος και που, εκτός από το ότι μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές τριβές μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, μπορεί να συνοδευτούν από ένταση των εσωτερικών καβγάδων στο στρατόπεδο της ευρύτερης Δεξιάς και της ΝΔ. Ήδη πήραμε μια πρόγευση από δημοσιεύματα σε φιλοσαμαρικά μπλογκ τα οποία περιμένουν πώς και πώς τις εξελίξεις εκείνες που θα αποδομήσουν το ηγετικό προφίλ που καλλιεργείται γύρω από τον Μητσοτακισμό.

Καθόλου τυχαίο, λοιπόν, δεν είναι το γεγονός ότι μεσούσης της κρίσης ανοίγει και ξανανοίγει το ανύπαρκτο(;) θέμα της επίσπευσης των εκλογών.

Ούτε σ’ αυτό είμαστε σε θέση να προδικάσουμε. Εκείνο που θέλουμε να επισημάνουμε –και είναι το πιο τραγικό– είναι ότι κάτω από τον κουρνιαχτό που σηκώθηκε για τις επιτυχίες των μέτρων, για την επιστροφή στην ομαλότητα, βγαίνει από την επικαιρότητα η απαίτηση στοιχειωδών μέτρων για τη βελτίωση των όρων περίθαλψης του λαού, αλλά και τα υποτιθέμενα μέτρα ανακούφισης των πληττομένων.

Περισσότερο ακόμα θα μεγαλώσουν οι πονοκέφαλοι για κυβέρνηση και αντιπολίτευση όταν οι πολιτικές της επόμενης μέρας –όπως συνηθίζεται να λέγεται– θα χρειαστεί να στραφούν όχι μόνο απέναντι στο μόνιμο θύμα του συστήματος (εργατική τάξη, άνεργοι, μετανάστες, φτωχοί αγρότες,) αλλά και ενάντια σε τμήματα μεσαίας και μικρής αστικής τάξης που, πριν προλάβουν να πάρουν ανάσα από τα μνημόνια, θα κληθούν να υποστούν και αυτά μέρος των συνεπειών της ξαναζεσταμένης σούπας που ακούει στο όνομα ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Χωρίς, επίσης, να παραβλέπουμε ότι ο καβγάς αυτός θα αγγίξει και τμήματα της μεγαλοαστικής τάξης που άλλα λογάριαζαν και άλλα βρήκαν μπροστά τους με την υγειονομική κρίση. Παίρνουν βέβαια τα μέτρα τους, χωρίς να ξεχνάμε ότι έχουν τους συσχετισμούς υπέρ τους. Ήδη προσανατολίζονται να θωρακίσουν ακόμη περισσότερο τους μηχανισμούς και το όλο πλαίσιο καταστολής, αξιοποιώντας όποια δεδομένα παράγει η προηγούμενη φάση του lockdown. Ήδη ετοιμάζονται να βάλουν και άλλα εμπόδια στη συνδικαλιστική και πολιτική δράση, δήθεν από υγειονομικό ενδιαφέρον.

Δεν έχουν και άλλη απάντηση απέναντι σε μια κοινωνική πραγματικότητα που διαμορφώνεται με νέα έκρηξη ανεργίας, με διεύρυνση της εξαθλίωσης, της πείνας και της φτώχειας, με το νέο ξεζούμισμα που προβλέπεται θυμίζοντας και ξεπερνώντας τις πιο σκοτεινές μέρες της μνημονιακής περιόδου.

Πριν συνεχίσουμε στις πολιτικές εκτιμήσεις ας καταγράψουμε ορισμένα οικονομικά δεδομένα που ως τώρα έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας.

- Ας μην ξεχνάμε καταρχήν ότι, καθώς πρόκειται για μία χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό και όπου μεγάλο κομμάτι του εργατικού δυναμικού (παρά τις μετατοπίσεις και συγχωνεύσεις) απασχολείται σε επιχειρήσεις που δεν ξεπερνούν τα είκοσι άτομα, είναι φανερό ότι θα δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα.

- Μία οικονομία που η αναλογία χρέους προς καθαρό κέρδος των κατά βάση μικρομεσαίων επιχειρήσεών της (τα κέρδη πριν μπουν οι φόροι και υπολογιστούν οι αποσβέσεις κεφαλαίου σε αναλογία με τα χρέη) ήταν κατά μέσο όρο 10 (που σημαίνει ότι, αν είχαν κέρδη 80, χρεώνονταν 800!) είναι πολύ δύσκολο να αναλάβει και επιπλέον δανεισμό, ακόμη και με ένα πιο υποστηρικτικό –λόγω κρίσης– πλαίσιο.

- Αν πιστέψουμε τα στοιχεία που δίνει η ΓΣΕΒΕΕ (ακόμα και αν είναι σκόπιμα δραματοποιημένα), αναμένονται 100.000 λουκέτα με ό,τι αυτό σημαίνει σε θέσεις εργασίας (και το μισό από αυτό το νούμερο να είναι ρεαλιστικό, είναι αρκετό).

- Το ΔΝΤ προβλέπει ύφεση γύρω στο 10% και μείωση του ΑΕΠ περίπου ισόποση (από 5% μέχρι 10%).

- Και με το ευνοϊκότερο υγειονομικό σενάριο, το 65% περίπου των ξενοδοχειακών μονάδων συνεχούς λειτουργίας θεωρεί πολύ πιθανή την πτώχευση-χρεοκοπία και την απώλεια κατά 40% τουλάχιστον θέσεων εργασίας στον «καθαρά» τουριστικό τομέα. Ενώ το 30% από τις τουριστικές μονάδες συνεχούς ροής (όλον τον χρόνο) προβλέπεται να μην ανοίξουν καν!

- Όμως υπάρχει και ο συμπληρωματικός τομέας (οικοδομές/συντηρήσεις, εφοδιασμός κ.λπ.) που συνδέεται με τον τουρισμό. Ήδη μεγάλες μονάδες της μεταποίησης μπήκαν σε φάση αναστολής με ό,τι αυτό σημαίνει για την παραγωγική τους επάνοδο.

- Τα μεγάλα διυλιστήρια (Ελληνικά Πετρέλαια, Motor Oil) που έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό, αξιοποιούν την πτώση των τιμών των καυσίμων και την αναστολή μεγάλων διυλιστηρίων χωρών της όμορης γεωγραφικής περιοχής (Ιταλία, Τουρκία, Ισραήλ). Πολλά πρατήρια και διαμεσολαβητές, όμως, της εσωτερικής αγοράς κινδυνεύουν με κλείσιμο μετά τη δραματική πτώση της ζήτησης. Αυτό σημαίνει και απώλεια φορολογικών εσόδων, καθώς το 70% περίπου των τιμών των καυσίμων είναι φόροι!

- Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αξιοποιήσει ό,τι μπορεί από τα ψίχουλα χρηματοδοτικών «εργαλείων» που αποφάσισαν στο τελευταίο Γιούρογκρουπ, την Τράπεζα Επενδύσεων, τα ΕΣΠΑ, και, κάνοντας χρήση της πρόσφατης απόφασης-εγγύησης της ΕΚΤ για τα ελληνικά ομόλογα, θα επιχειρήσει να δανειστεί από τις αγορές με χαμηλά επιτόκια (τέτοια ευρωπαϊκή αλληλεγγύη!) μπας και καλύψει ένα μέρος της απώλειας εσόδων και της αύξησης των κρατικών δαπανών, με φανερή πρώτη συνέπεια το βάθεμα της εξάρτησης.

• Είναι, λοιπόν, φυσιολογικό να υπάρχουν στη ΝΔ σκέψεις για προσφυγή στις κάλπες, που θα αλλάξουν το ύφος και το περιεχόμενο της προεκλογικής περιόδου που άνοιξε το 2019 και θα προετοιμάζουν το λαό και την εργατική τάξη για χειρότερες μέρες, για οπισθοδρόμηση και καθυστερήσεις άφιξης του «τρένου» της ανάπτυξης. Απ’ την άλλη, οι αντίθετες εισηγήσεις πηγάζουν από το φόβο ότι η γλώσσα της «αλήθειας» θα στραπατσάρει την εικόνα του επιτυχημένου Μητσοτάκη και θα χύσει νερό στο μύλο της αντιπολίτευσης που, έχοντας μείνει για καιρό στη γωνία, θα αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Πρώτες απολογιστικές εκτιμήσεις - κατευθύνσεις

• Συνοψίζοντας έναν πρώτο απολογισμό θα λέγαμε ότι η οργάνωσή μας και το ευρύτερο δυναμικό που συσπειρώνεται σε συναγωνιστικά σχήματα, τελικά κατόρθωσε να βάλει στην πράξη ένα διπλό καθήκον: απ’ τη μια, να παρεμβαίνει και να δρα συλλογικά και, απ’ την άλλη, να προχωρήσει άμεσα σε προσαρμογές που της ήταν άγνωστες. Προσαρμογές σε μια κατάσταση που τη χαρακτήρισε «σκλήρυνση της νομιμότητας», χωρίς να έχει απώλειες και χτυπήματα από τον κρατικό μηχανισμό, και με τις απαραίτητες προφυλάξεις και για το ίδιο της το δυναμικό αλλά και τους γύρω της..

• Το κυρίαρχο στην όλη κίνηση της οργάνωσης προς τα έξω ήταν η αυτόνομη παρουσία και παρέμβαση και η –μέσω διαδικτύου αλλά και δια ζώσης (με προφυλάξεις)– συζήτηση και η χάραξη κατευθύνσεων με τους συναγωνιστές και φίλους.

Δεν ήταν αυτή η κατάληξη αποτέλεσμα μόνο δικής μας απόφασης, αλλά και αναγκαστική επιλογή, μιας και οι περισσότερες προσπάθειες και απόπειρες που κάναμε για προχώρημα της κοινής δράσης κατέληξαν χωρίς αποτέλεσμα. Φυσικά υπήρχε ένα σοβαρό άλλοθι –δεν το υποτιμάμε– και έχει να κάνει με τους αιφνιδιασμούς από τις πρωτόγνωρες συνθήκες στις οποίες βρέθηκαν όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις, μηδέ εξαιρουμένων των αριστερών!

Ωστόσο, σύντομα φάνηκε ότι αυτοί οι αιφνιδιασμοί και οι καινούριες συνθήκες δεν αποτέλεσαν την κύρια αιτία. Η βασική αιτία πρέπει να αναζητηθεί για μια ακόμη φορά στο ιδεολογικό και πολιτικό DNA αυτών των δυνάμεων (από ΚΚΕ μέχρι αναρχία) το οποίο αποδείχθηκε ξανά να έχει ιδιαίτερη «ανοσία» απέναντι στις πιέσεις και τις ανάγκες των καιρών.

Για μια ακόμη φορά, απέναντι σ’ αυτές τις πιέσεις που απαιτούσαν γείωση με την πραγματικότητα και σκύψιμο πάνω στις εξελίξεις, επιλέχτηκε η απογείωση, η «ευκαιριολογία» (για μια ακόμη ευκαιρία(;) που δεν πρέπει να χαθεί!), η προτασεολογία, η «υπεύθυνη» στάση, η αντιστροφή της πραγματικότητας, όπου οι οργανώσεις της Αριστεράς κουνούν το δάχτυλο στην εξουσία και εκείνη προσαρμόζεται.

Προς το παρόν και σε ό,τι μας αφορά, θα πούμε ότι σταθήκαμε με συνέπεια και συνέχεια απέναντι στις πρωτόγνωρες εξελίξεις και –το σπουδαιότερο– ότι όχι μόνο δεν αποκοπήκαμε από τον κόσμο, αλλά αντίθετα δημιουργήσαμε καινούριες γέφυρες που στο μέλλον θα αποδειχτούν ισχυρές.

• Γίνεται φανερό ότι η φάση που ξανοίγεται (αν δεν υπάρξουν δραματικές ανατροπές από την «εκτός προγράμματος» εξάπλωση του ιού) αποτελεί ένα ιδιαίτερα απαιτητικό πεδίο παρέμβασης και πάλης, με σωρεία επιμέρους μετώπων τα οποία θα συγκλίνουν στην ανάγκη της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και της ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ.

Είναι ανάγκη (και υπάρχουν και προϋποθέσεις) το ΚΚΕ(μ-λ) και το ευρύτερο δυναμικό που το στηρίζει να μπουν στις καινούριες μάχες που έρχονται με αυξημένες δυνατότητες και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει μέσα σε δύσκολες και γρήγορα εναλλασσόμενες συνθήκες να ενταθεί η προσπάθεια διαμόρφωσης των απαραίτητων στοιχείων γραμμής, αιτημάτων και στόχων που να ανταποκρίνονται στις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης που αναμένονται αυξημένες.

Σε συνδυασμό μ’ αυτό, το ΚΚΕ(μ-λ) πρέπει να αξιοποιήσει την όποια απήχηση είχαν οι θέσεις και οι εκτιμήσεις του για τη φάση που περνάμε, έτσι ώστε να χτιστεί μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών με δεδομένη την εκτίμηση που κέρδισε η Οργάνωση από την εν γένει αγωνιστική της στάση αυτή την περίοδο. Χρειάζεται καταρχάς καθαρό μυαλό, ώστε να καθοριστούν οι θετικές προϋποθέσεις αλλά και όλα τα εμπόδια που θα μπουν μπροστά μας. Καταρχάς πρέπει να αξιολογηθούν οι αντιλήψεις, οι νοοτροπίες, οι πρακτικές που σίγουρα διαμορφώθηκαν στο λαό σ’ αυτήν την πρωτόγνωρη φάση και ακόμα εξελίσσονται. Εμείς θεωρούμε ότι, παρά τα αρνητικά στοιχεία που αναπόφευκτα προκαλεί και διαμορφώνει η καραντίνα και η απομόνωση, στο λαϊκό κόσμο όλο αυτό το διάστημα ενισχύθηκαν στοιχεία αντιπαλότητας με το σύστημα και την πολιτική της κυβέρνησής του. Πρέπει, επίσης, να αξιολογηθεί το τοπίο που διαμορφώνεται στην εν γένει Αριστερά και αν προσφέρει ή όχι δυνατότητες κοινής δράσης, συμπόρευσης.

• Χωρίς να θέλουμε να κινδυνολογήσουμε, η φάση που ξανοίγεται μπροστά μας (ακόμη και αν περάσει η πρώτη μπόρα του κορονοϊού) θα έχει μεγάλες αναταράξεις και ανακατατάξεις, και η χώρα μας για πολλούς λόγους θα βρεθεί (βρίσκεται ήδη) στο επίκεντρο αυτών των ανακατατάξεων. Ας προετοιμαστούμε γι’ αυτές.

Στα πλαίσια αυτά πρέπει να δυναμώσουν από την Οργάνωσή μας τόσο οι αυτοδύναμες παρεμβάσεις της όσο και οι πρωτοβουλίες κοινής δράσης, ιδιαίτερα σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο, έτσι ώστε να ενισχυθεί η κατεύθυνση να βγει ο λαός από την καραντίνα μαζικά και αγωνιστικά.

• Επιμένουμε να αγωνιζόμαστε, επιμένουμε να διεκδικούμε την ενίσχυση του συστήματος περίθαλψης και πρόληψης με προσωπικό και μέσα. Για την καθολική, πλήρη και δωρεάν πρόσβαση σε όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Για τη διενέργεια μαζικών διαγνωστικών τεστ δωρεάν.

• Αντιπαλεύουμε την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας. Αγωνιζόμαστε για πλήρη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, για μισθούς και μεροκάματα που να καλύπτουν το κόστος της ζωής, ενάντια στην εργασία-λάστιχο, στο πετσόκομμα του εισοδήματος, στο χτύπημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζόμενων.

• Διεκδικούμε το δικαίωμα στη ζωή και τη δουλειά για τους ανέργους, για επιδόματα ανεργίας σε όλους χωρίς προϋποθέσεις για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία, ενάντια στα ψίχουλα ελεημοσύνης και το διαχωρισμό τους σε διάφορες κατηγορίες.

• Παλεύουμε με τους μαθητές, τους φοιτητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές της κυβέρνησης στην εκπαίδευση και τους ταξικούς φραγμούς. Για το δικαίωμα στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες.

• Αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα χέρια των αντιδραστικών δυνάμεων του συστήματος, με την απειλή να μετατραπούν σε «καύσιμη ύλη» για τα συμφέροντα κεφαλαίου, αστικών τάξεων και ιμπεριαλιστών. Για την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και πλήρη δικαιώματα στη δουλειά, τη μετακίνηση, την πρόσβαση στην περίθαλψη.

• Διεκδικούμε το δικαίωμα του λαού να οργανώνεται και να αγωνίζεται ενάντια στην αστυνομοκρατία, τη φασιστικοποίηση, τις απαγορεύσεις, την καταστολή. Με μέτρα αυτοπροστασίας επιμένουμε στην κατεύθυνση των μαζικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

• Επιμένουμε στην κατεύθυνση της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής δράσης, ενάντια στην οικονομική-πολιτική-στρατιωτική εξάρτηση από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Ενισχύουμε τους δεσμούς φιλίας και αλληλεγγύης με όλους τους λαούς και ιδιαίτερα με τους λαούς της περιοχής, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

• Η σημερινή περίοδος έχει αναδείξει –εκτός από τα επικίνδυνα για τους εργαζόμενους και τους λαούς αδιέξοδα– και την αντιδραστική φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα αδιέξοδα, τις αυταπάτες, παλιές και νέες, καθώς και τα λάθη της Αριστεράς της οπισθοχώρησης και της ήττας. Η υγειονομική κρίση θεωρήθηκε από πολλούς «ευκαιρία» για να επαναφέρουν προτάσεις ρύθμισης και εξορθολογισμού του συστήματος, που αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη και το λαό από το δρόμο της οργάνωσης, της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αναμέτρησης. Η πάλη ενάντια στις λαθεμένες κατευθύνσεις, η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση αποτελεί ακόμη ένα σοβαρό καθήκον, για να ενισχυθεί η επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση, για τη συγκρότηση και συγκέντρωση δυνάμεων στο πλευρό και την υπηρεσία των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων.

Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Το Π.Γ. του ΚΚΕ(μ-λ)