1. Μετά από πέντε ημέρες «εκλογικού θρίλερ» έχουμε μια σχετικα οριακή –όπως δείχνουν τα μέχρι στιγμής στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας- επικράτηση του Μπάϊντεν έναντι του Τραμπ στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου. Τα όσα προηγήθηκαν δείχνουν πως, στους κόλπους της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης των ΗΠΑ, παραμένει ενεργή η διαπάλη και τα βασικά ερωτήματα για τους πιο αποτελεσματικούς δρόμους αναπαραγωγής και πολύ περισσότερο αναβάθμισης της ηγεμονικής θέσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον πλανήτη. Ωστόσο όπως έχει ήδη προαναγγελθεί και κρύβεται πίσω από τις δημαγωγικές ομιλίες, τόσο η επίθεση στην αμερικανική εργατική τάξη, στον εργαζόμενο λαό και τις μη λευκές μειονότητες, θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Το ίδιο θα ενταθεί και η επεμβατική, επιθετική κίνηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού από άκρο σε άκρο της Γης.
2. Με δεδομένο για μας ότι η κοινωνική κατάσταση στις ΗΠΑ πέρασε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας βαθιά αντιδημοκρατικής – ακόμα και για τα αστικά στάνταρ- εκλογικής διαδικασίας στις ΗΠΑ, ωστόσο τα αποτελέσματα φανερώνουν την επαναβεβαίωση – αν όχι επαύξηση- των πολλαπλών ρηγμάτων που διαπερνούν την αμερικανική κοινωνία και που με εκρηκτικό τρόπο εκδηλώθηκαν στην πρόσφατη αναταραχή των αμερικανικών πόλεων . Ανάμεσα στις πιο πλούσιες πολιτείες των δυτικών και ανατολικών παραλιών και τις πολιτείες της αγροτικής και παρηκμασμένης βιομηχανικά ενδοχώρας. Μεταξύ των πλατιών στρωμάτων των εργαζομένων που βιώνουν μία κλιμακούμενη καθίζηση σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και στο ιδιαιτερα μειοψηφικό πλούσιο τμήμα του πληθυσμού που έχει γίνει ακόμα πλουσιότερο σ’ αυτά τα χρόνια που σημαδεύτηκαν από την παγκόσμια κρίση του 2008 και -τώρα- από την ταξική και αντιδραστική διαχείριση της πανδημικής κρίσης.Πανδημια που καταδικασε στην εξαθλιωση εκατομυρια πολιτων και στις ΗΠΑ. Και φυσικά το ρήγμα μεταξύ ενός αντιδραστικού και στην ουσία του ρατσιστικού αστικού κράτους και των σημαντικών μειονοτήτων που αντιμετωπίζονται σαν δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πολίτες.
Ταξικά και κοινωνικά ρήγματα για τα οποία ευθύνονται οι πολιτικές που ασκούνται πολλές δεκάδες χρόνια από τις δύο όψεις, Ρεπουμπλικανική και Δημοκρατική, του αστικού και ιμπεριαλιστικού κατεστημένου των ΗΠΑ.
3. Οι ελπίδες των πολλών δεκάδων εκατομμυρίων των εργαζομένων, των αφροαμερικανών και των άλλων μειονοτήτων, θα είναι οι πρώτες που θα διαψεύσει αυτή η αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο, όπως είχε διαψεύσει –θυμίζουμε- η εκλογή Ομπάμα. Και αν για τους εξεγερμένους των αμερικανικών πόλεων η διαφορά ήταν μεταξύ του πυροβολισμού στα πόδια αντί του κεφαλιού όπως πρότεινε σε μια στιγμή δημοκρατικής μεγαλοθυμίας ο Μπάϊντεν, η πολιτική που θα εφαρμόσει ενάντια στον κόσμο της εργασίας, θα αποδειχτεί το ίδιο σκληρή και αδυσώπητη με του προκατόχου του.
Όσο για την στάση του έναντι της κρίσης της πανδημίας που έχει στοιχίσει ήδη πάνω από 300 χιλιάδες νεκρούς στον αμερικανικό λαό, ένα είναι σίγουρο: η πολιτική του θα είναι το ίδιο ταξικά μεροληπτική με αυτή της διοίκησης Τραμπ.
Είναι άλλης τάξης (κυριολεκτικά και μεταφορικά) η διαμάχη στα πλαίσια του αμερικανικού κατεστημένου όσον αφορά το ζήτημα των δρόμων μέσω των οποίων θα περάσει η ενίσχυση της αμερικανικής καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και το ερώτημα γα το ποιες μεγαλοαστικές μερίδες μπορούν να «σύρουν τον χορό», ζήτημα που εμφατικά έθεσε ο Τραμπ με την εκλογή του το 2016 και το οποίο συνεχίζει να ζητά απάντηση.
4. Ιμπεριαλισμός και απομονωτισμός είναι ένα οξύμωρο σχήμα και γι αυτό έχουν διαψευστεί εδώ και καιρό όσοι –δυνάμεις και αναλυτές- «μετέφραζαν» το «Πρώτα η Αμερική» του Τραμπ ως στροφή απομονωτισμού των ΗΠΑ. Η διοίκηση Τραμπ, παρά τις εμφανείς ιδιομορφίες της και τον επικοινωνιακό αλλοπροσαλλισμό που πιθανά αναδείκνυε ο επικεφαλής της, μέσα από την «Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας», έβαζε στο επίκεντρο των προσπαθειών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού την επιθετική αντιμετώπιση της σχετικής αποδυνάμωσης των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα.
5. Έτσι και με φανερή την επιμονή του αμερικανικού «βαθέως κράτους» προχώρησε στην συνέχιση και κλιμάκωση της περικύκλωσης- περίσφυξης της Ρωσίας. Ιδιαίτερα έθεσε στο στόχαστρο την αναδυόμενη σαν ιμπεριαλιστική δύναμη Κίνα, ανατρέποντας την πολιτική έναντί της ως «εταίρου» και βάζοντας ολοένα και πιο πολύ την διάσταση του «ανταγωνιστή». Με τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επέλεξε την ενδυνάμωση της πίεσης ειδικά στην Γερμανία ενώ πριμοδότησε ανοιχτά το BREXIT. Γενικότερα «απέσυρε» την υπογραφή των ΗΠΑ από μια σειρά συμφωνίες, που θεωρήθηκαν ότι δεν έδιναν στις ΗΠΑ αυτά που τις αντιστοιχούσαν.
Το ίδιο θα διαψευστούν, λιγότεροι αυτοί τη φορά, και όσοι προσμένουν κάτι ανάλογο από τη νέα διοίκηση. Παρά τις διαφοροποιήσεις που προτείνουν τα επιτελεία των Δημοκρατικών σε ορισμένες από τις επιλογές της προηγούμενης διοίκησης Τραμπ, ο ίδιος ο Μπάϊντεν έχει φροντίσει να ξεκαθαρίσει πως όχι μόνο αποκλείεται μια «ολική επαναφορά» στα χρόνια πριν το 2016, αλλά ότι θα διατηρήσει και θα προχωρήσει επιλογές του Τραμπ στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.
Δεδομενο λοιπον ότι η στρατηγική πίεση στον υπ’ αριθμόν έναν στρατηγικό ανταγωνιστή, τον ρώσικο ιμπεριαλισμό θα κλιμακωθεί. Επιπλέον ο Μπάϊντεν έχει ήδη δεσμευτεί «για μεγαλύτερο ανταγωνισμό με την Κίνα», προεκλογικά δήλωσε ότι θα στηρίξει την συμφωνία ΗΠΑ- Μεξικού- Καναδά που αντικατέστησε την NAFTA, ενώ υποστηρίζει τις κυρώσεις για να εμποδιστεί ο αγωγός Nord Stream Γερμανίας – Ρωσίας. Ενώ στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, στο οποίο πιθανά να μειώσει τις περιττές εντάσεις, θα συνεχίσει αμείωτη την πίεση για συμμόρφωση προς τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.
«Τέλος» θα διαψευστούν και όσοι – λίγοι και αυτοί- από την μεγαλοαστική τάξη της χώρας μας, που έσπευσε σαν καλός υποτακτικός και εξαρτημένος να δώσει τα διαπιστευτήρια της στον νέο εκπρόσωπο του υπερατλαντικού αφεντικού, προσβλέπουν σε μια ριζική αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν και ίσως μεγαλώσουν την πίεση προς την τούρκικη ηγεσία ώστε να σταματήσει τις «παρεκκλίσεις» της από το αμερικανοΝΑΤΟϊκό πλαίσιο, χωρίς ωστόσο να θέλουν να τινάξουν στον αέρα την στρατηγική σχέση. Από την άλλη έχουν κάθε λόγο να στηρίζουν την ντόπια αστική τάξη στα σαφή φιλοαμερικανικά κλικ που έχει κάνει το προηγούμενο διάστημα και γι αυτό θα επιμείνουν να κατοχυρωθουν σαν οι κυριοι επιδιαιτητες και ρυθμιστες των ζητηματων στην Α.Μεσογειο
Συνολικά όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και παρά την αλλαγή/διαφοροποίηση ορισμένων από τα στοιχεία τακτικής και επιμέρων επιλογών της διοίκησης Τραμπ, φαίνεται πως στο αμερικανικό κατεστημένο έχει γίνει πεποίθηση πως για να ανταπεξέλθουν οι ΗΠΑ στην «εποχή του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων», δεν μπορούν να «σκέφτονται» όπως πριν.
6. Η λειψή –τουλάχιστον- απάντηση από την διοίκηση Τραμπ, των ερωτημάτων, των προβλημάτων και των αδιεξόδων που έχει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ήταν από αυτά που επέδρασαν στην απόσυρση της στήριξης που απολάμβανε από κάποια κέντρα της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, του στοίχισαν την ανανέωση της θητείας του. Επειδή ωστόσο όλα τα προηγούμενα παραμένουν στο ακέραιο, ενώ είναι ενεργή και η αμφισβήτηση στα πεπραγμένα και των διοικήσεων πριν τον Τραμπ, το μέλλον προμηνύει συνέχιση του «διχασμού» στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Οπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά, είναι τέτοια η φύση και τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού γενικά και είναι τέτοιας φύσης οι στόχοι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του πιο δυνατού ιμπεριαλισμού στον πλανήτη, που θα επιμείνει στην λύση των προβλημάτων και των αδιεξόδων του, φορτώνοντας τα στις πλάτες των αμερικανών εργαζομένων στο εσωτερικό και ακολουθώντας μια πολιτική στο εξωτερικό που θα πριμοδοτεί την «θερμή» διέξοδο, την αύξηση των πιέσεων, των εκβιασμών , των εντάσεων και τελικά του ανταγωνισμού για να προωθηθούν πιο αποτελεσματικά οι παγκόσμιες επιδιώξεις του. Γεγονός που δεν προμηνύει τίποτε καλό ούτε για τον αμερικανικό ούτε για όλους τους λαούς του πλανήτη.
8/11/2020
Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)
