Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 894)
Η μονιμοποίηση της τηλεργασίας αποτελεί μέρος των ρυθμίσεων που φέρνει η κυβέρνηση με το αντεργατικό νομοσχέδιο. Για να «χρυσώσει το χάπι» και αξιοποιώντας τις προτάσεις της ΓΣΕΕ στα τέλη Μάρτη για τη διευθέτηση της τηλεργασίας, που σήμαινε παράλληλα και την αποδοχή της, εφευρίσκει το «δικαίωμα στην αποσύνδεση», για να κρύψει ότι καταργεί το δικαίωμα στο ωράριο. Προβλέπει ότι οι εργαζόμενοι που τηλεργάζονται θα έχουν δικαίωμα να αποσυνδέονται από τα συνδεόμενα με την εργασία εργαλεία, καθώς και ότι θ’ απαγορεύεται η διάκρισή τους όταν κάνουν χρήση του δικαιώματος αυτού. Η κυβέρνηση, καμαρώνοντας ότι είναι στις πρώτες χώρες στην Ε.Ε. (μετά τη Γαλλία και την Ιταλία) που θεσμοθετεί τέτοιες ρυθμίσεις, θέλει να πείσει τους εργαζόμενους ότι με την ψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου και την καθιέρωση της τηλεργασίας θα βγουν «δυναμωμένοι» και «εκσυγχρονισμένοι».
Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο θεσμός της τηλεργασίας συνδέεται άμεσα απ’ τη μια με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του 8ωρου και απ’ την άλλη με την εξατομίκευση των όρων δουλειάς. Η λεγόμενη ψηφιοποίηση της εργασίας δίνει το προνόμιο στον εργοδότη να απασχολεί το εργαζόμενο όποτε το επιθυμεί, καθώς τα εργαλεία της εργασίας βρίσκονται στη «διάθεση» του εργαζόμενου ανά πάσα στιγμή. Όσο και αν θέλουν να εξωραΐσουν τον θεσμό της τηλεργασίας, δεν μπορούν να κρύψουν ότι στόχος τους είναι να εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο στο έπακρο, πετυχαίνοντας το μέγιστο δυνατό κέρδος με το ελάχιστο δυνατό κόστος.
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτές οι ειδικές ρυθμίσεις για την τηλεργασία θέλουν να θολώσουν τα νερά για τους εργαζόμενους, ώστε να περάσει η κυβέρνηση αναίμακτα τις επιδιώξεις της. Στο ίδιο νομοσχέδιο που μιλά για τήρηση ωραρίου, θεσμοθετεί τη κατάργηση του 8ωρου και τη θέσπιση του ευέλικτου ωραρίου ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης. Το πάγιο δικαίωμα του εργαζόμενου να μην απασχολείται εκτός του ωραρίου εργασίας υποτιμάται και τίθεται πλέον ως μια αόριστη ρύθμιση με πολλούς αστερίσκους και εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, το σχέδιο του ευρωκοινοβουλίου που ψηφίστηκε και στάλθηκε και στην ελληνική κυβέρνηση προς εφαρμογή προβλέπει την παραβίαση του «δικαιώματος αποσύνδεσης» σε «έκτακτες» συνθήκες (το κατά πόσο έκτακτες θα είναι από ποιον θα καθορίζεται;), ενώ επίσης ότι οι όροι για την τήρησή του θα ρυθμίζονται απ’ τον εργοδότη σε συνεργασία με τους «κοινωνικούς εταίρους» και σε επίπεδο επιχείρησης. Εάν βέβαια δεν επέλθει συμφωνία, τότε την απόφαση θα λαμβάνει ο εργοδότης!
Με άλλοθι τη ρύθμιση των όρων, που θα γίνεται –όπως κι η κατάργηση του 8ωρου– με τη «σύμφωνη» γνώμη του εργαζόμενου, ο εργοδότης θα μπορεί να χρησιμοποιεί την τηλεργασία ανεξάρτητα από πανδημίες και σε κάθε δυνατό συνδυασμό με τη δουλειά από κοντά. Με τα δε ψηφιακά εργαλεία που θα έχει στη διάθεσή του (που δεν είναι μόνο οι κάμερες που υποτίθεται θ’ απαγορεύονται, αλλά και εφαρμογές μέτρησης παραγωγικότητας, καταγραφής πληκτρολογίου κ.ά.), θα μπορεί ν’ ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στον εργαζόμενο με σκοπό την πλήρη υποταγή του. Ο εργαζόμενος θα υπογράφει ατομική σύμβαση, θα δουλεύει μόνος στο σπίτι, ρυθμίζοντας και «συμφωνώντας» και πάλι μόνος με τον εργοδότη του το ωράριό του. Έτσι, θ’ απουσιάζει η έννοια των συλλογικών συμβάσεων, των συλλογικών οργάνων και των συλλογικών διεκδικήσεων, για να τσακίζονται καθημερινά τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Το βασικό ζήτημα που τίθεται, λοιπόν, στους εργαζόμενους της χώρας είναι το πώς θα υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και θα διεκδικήσουν τα αυτονόητα στους χώρους δουλειάς. Το αντεργατικό νομοσχέδιο, μαζί με όλες τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνει, έρχεται να αξιοποιήσει την πλήρη υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών και το βαρύ συσχετισμό υπέρ της άρχουσας τάξης, κάνοντάς τον ακόμα χειρότερο. Καμιά αυταπάτη δεν χωράει ότι οι λεγόμενες ρυθμίσεις για τήρηση του ωραρίου θα βρουν εφαρμογή, καθώς η κυβέρνηση δίνει όλα τα εφόδια στους εργοδότες για να τις καταργήσουν στην πράξη. Η υπεράσπιση του δικαιώματος των εργαζομένων στην αξιοπρεπή δουλειά με δικαιώματα δεν μπορεί να επαφίεται στους ίδιους τους καταπιεστές τους, αλλά απαιτεί την ενίσχυση των δικών τους δυνάμεων, με την καθημερινή ανυποχώρητη πάλη στους χώρους δουλειάς και με βασικό αίτημα να μην περάσει το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο.
