Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 900)
Στους 40.000 (!) υπολογίζονται φέτος οι υποψήφιοι, από το σύνολο των 103.000, -σε ΓΕΛ και ΕΠΑΛ-, οι οποίοι αποκλείστηκαν από την πρόσβαση στα Πανεπιστήμια. Από αυτούς οι 22.000 περίπου αποκλείστηκαν από τη δυνατότητα να κάνουν μηχανογραφικό, ενώ 18.000 είναι οι κενές θέσεις που μένουν στα Πανεπιστήμια. Δηλαδή από τις 77.500 θέσεις που είχε ανακοινώσει το υπουργείο (αποκλείοντας εξ αρχής 25.000 υποψήφιους), καλύπτονται μόνο οι 62.000! Να δηλαδή πως το υπουργείου κατάφερε την πολυπόθητη μείωση των εισακτέων με έμμεσο τρόπο.
Η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής αποτέλεσε το σημαντικότερο εργαλείο της κυβέρνησης και του Υπουργείου για να πετύχουν αυτή τη μείωση. Σε αυτή την κατεύθυνση συμμάχησε με τις πρυτανείες και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπου παραχωρώντας τους τη δυνατότητα να διαμορφώσουν την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής για κάθε τμήμα τους -άρα εμμέσως να διαμορφώσουν και τον αριθμό των εισακτέων τους-, αποθράσυνε ακόμα περισσότερο τις φωνές τους, οι οποίες απαιτούσαν μείωση εισακτέων και μιλούσαν για ανεπαρκείς φοιτητές. Διαμόρφωσαν δηλαδή από όλες τις πλευρές μια πολιτική αποκλεισμού χιλιάδων μαθητών από το δικαίωμα στις σπουδές. Παράλληλα στήνουν και ένα κλίμα που θα αποθαρρύνει από νωρίς μαθητές τόσο από τα Πανεπιστήμια όσο και από τα ΓΕΛ. Αυτό το πυκνό ταξικό φίλτρο το σύστημα το ονομάζει «αντικειμενικότητα» και «ελάχιστες ακαδημαϊκές προϋποθέσεις». Άλλωστε και η υπουργός Παιδείας σε συνέντευξή της, την ήμερα ανακοίνωσης των βάσεων δήλωσε με θράσος ότι «θα κοροϊδεύαμε τους μαθητές αν τους αφήναμε να περάσουν χωρίς ΕΒΕ».
Εδώ να κάνουμε μια επισήμανση: το τελευταίο διάστημα αναδεικνύονται περιπτώσεις όπου μαθητές οι οποίοι έχουν γράψει υψηλές -μέχρι και άριστες- βαθμολογίες δεν μπορούν να περάσουν στις σχολές που επιθυμούν, σαν αποτέλεσμα της εφαρμογής της ΕΒΕ, είτε γενικά είτε στα ειδικά μαθήματα (π.χ. σχέδιο στην αρχιτεκτονική). Φυσικά και υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις και είναι σοβαρές και μπορούν να αναδειχθούν. Αλλά επιμένουμε ότι βασική επιδίωξη και αποτέλεσμα της ΕΒΕ αποτελεί ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός των δεκάδων χιλιάδων υποψηφίων. Ο φραγμός, δηλαδή, που θα οδηγήσει τους μαθητές από τις πιο φτωχές και λαϊκές οικογένειες εκτός πανεπιστημίων, καταργώντας έτσι το δικαίωμά τους στις σπουδές. Άλλωστε γίνεται φανερό ότι η αξιοποίηση τέτοιων περιπτώσεων (αριστούχων που δεν πέρασαν στις σχολές που ήθελαν) από τον ΣΥΡΙΖΑ και η μονομερής ανάδειξή τους, κινείται στην πολιτική κατεύθυνση, όχι της ανατροπής της ΕΒΕ και των πολιτικών που τη συνοδεύουν, αλλά στην εξυγίανση και στον εξορθολογισμό της. Συνεπώς οφείλουμε να ανοίγουμε το ζήτημα από τη σκοπιά της κατάργησης του δικαιώματος στις σπουδές και στην εκπαίδευση και όχι με το επιχείρημα ότι «πρόκειται για ένα μέτρο που δεν ευνοεί ούτε τους άριστους».
Μια άλλη πτυχή του ζητήματος αποτελεί η προώθηση των Δημοσίων ΙΕΚ μέσω του λεγόμενου διπλού μηχανογραφικού. Η Υπουργός Παιδείας στην -ίδια- συνέντευξή της προσπάθησε να το αναδείξει σαν την προοπτική που δίνει το σύστημα «στα παιδιά που δεν τα κατάφεραν στις πανελλαδικές εξετάσεις». Φυσικά η πραγματικότητα που διαμορφώνεται από το σύστημα μόνο προοπτική δεν δίνει στους νέους. Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της ΠΣ (φ. 899) για το ζήτημα με τα Δημόσια ΙΕΚ: «...πρόκειται δηλαδή για το σπρώξιμο μιας μερίδας αποκλεισμένων στις δίχρονες καταρτίσεις και μετά κατευθείαν στη ζούγκλα της -ελαστικής-αγοράς εργασίας που διαμορφώνεται με τα μέτρα που έχουν περάσει (Νόμος Χατζηδάκη)», «υπηρετούν... την κατεύθυνση του αποκλεισμού από την τριτοβάθμια εκπαίδευση...και την εμπέδωση από ένα κομμάτι των νέων ότι πρέπει να δουλεύουν χωρίς δικαιώματα (πρακτικές), παρά κάποιο σχέδιο της άρχουσας τάξης να παράξει ένα ενδιάμεσο επαγγελματικό δυναμικό». Πράγματι ακόμα και η απόφαση του υπουργείου να γίνουν επί πληρωμή οι πρακτικές των ΙΕΚ (με αμοιβή το 80% του κατώτερου), δεν θέλει απλά να γλυκάνει το χάπι του αποκλεισμού αλλά να εμπεδωθεί καλύτερα η παραπάνω κατεύθυνση.
Με βάση τις 18.000 κενές θέσεις που διαμορφώνονται στις σχολές, ανοίγει το ζήτημα της διαμόρφωσης νέου «ακαδημαϊκού χάρτη». Το παραπάνω δεδομένο οδήγησε σε 16 τμήματα τα οποία δεν είχαν κανέναν εισακτέο (!) ενώ 50 σχολές είχαν μέχρι 30 εισακτέους. Από αυτές οι περισσότερες είναι σχολές τις επαρχίας (Θεσσαλία, Δυτ. Μακεδονία, Ιόνιο κτλ). Είναι, λοιπόν, θέμα χρόνου η συζήτηση για εκ νέου συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων (μια απόφαση που έχει ήδη ανακοινωθεί από το Υπουργείο Παιδείας) να πάρει πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Άλλωστε πυκνώνουν οι δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης που λένε ότι: «έγιναν ανωτατοποιήσεις χωρίς κανένα αντίκρισμα» (αναφερόμενοι στον νόμο Γαβρόγλου), «υπάρχουν μαθήματα σε σχολές χωρίς διδάσκοντες ή τμήματα με ελάχιστους (!) εισακτέους». Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ποιες πολιτικές κατευθύνσεις θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα.
Η εφαρμογή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, σε συνδυασμό με τη φρίκη της τηλεκπαίδευσης που ζήσαμε τις τελευταίες δύο χρονιές, οδήγησε σε αυτά τα τραγικά αποτελέσματα για δεκάδες χιλιάδες μαθητές, κυρίως των πιο φτωχών και λαϊκών στρωμάτων (που είναι άλλωστε και αυτοί που δεν έχουν και εναλλακτικές). Η υπουργός δήλωσε ότι τα όποια προβλήματα δημιουργήθηκαν με την ΕΒΕ θα μπορούν να λυθούν με την αλλαγή του συντελεστή που επιλέγει το κάθε τμήμα. Δηλαδή με τη συνέχιση της προώθησης αυτής της πολιτικής. Μάλιστα με τη «δέσμευση» ότι από τη νέα σχολική χρονιά θα εφαρμοστεί και η Τράπεζα Θεμάτων στις τάξεις του Λυκείου. Δηλαδή θα ενταθούν οι ταξικοί φραγμοί και αποκλεισμοί σε όλο το Λύκειο, έτσι ώστε να υπάρξει και η από νωρίς αποθάρρυνση, που αναφέραμε παραπάνω. Αυτά τα δύο μέτρα θα αποτελέσουν τα βασικά εργαλεία για να εμπεδωθεί σε μια μερίδα των νέων ότι το Λύκειο και η Τριτοβάθμια δεν είναι για αυτούς, ότι η προοπτική τους είναι η ελαστική εργασία και η ανεργία.
Κυβέρνηση και Υπουργείο έχουν αποθρασυνθεί με τις επιτυχίες τους στο πέρασμα μέτρων στην εκπαίδευση το τελευταίο διάστημα. Φυσικά όπως έχουμε αναφέρει ξανά: «η ολοκληρωτική υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών απέναντι στα κυβερνητικά κελεύσματα, αποτέλεσε σημαντικό σύμμαχο στο σύστημα». Ο λαός και η νεολαία αντιμετωπίζουν την κεντρική επίθεση του συστήματος ενάντια στα δικαιώματα σε σπουδές-σχολείο-δουλειά. Ιδιαίτερα για τους νέους, το σύστημα έχει ανοίξει πολλαπλό μέτωπο για τους «σπάσει» και να αποδεχθούν το μαύρο μέλλον που τους ετοιμάζει. Για αυτό με το άνοιγμα σχολείων και σχολών πρέπει να καλεστούν Γενικές Συνελεύσεις (σε σωματεία, συλλόγους κτλ) και να πραγματοποιηθούν μαζικές κινητοποιήσεις. Οι αιχμές έχουν αναδειχθεί όλο αυτό το διάστημα. Το ζητούμενο: η με μαζικούς όρους υπεράσπισητων δικαιωμάτων στις σπουδές, στη δουλειά και στο σχολείο.
