Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 880)
Όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις επιτέθηκαν στην εκπαίδευση. Η τωρινή κυβέρνηση προσπαθεί να καταφέρει καίριο πλήγμα στις κατακτήσεις εκπαιδευτικών και μαθητών. Ο εκπαιδευτικός πρέπει απαρέγκλιτα να γίνει ο παιδαγωγός του συστήματος και οι μαθητές αδιαμαρτύρητα να υπερπηδήσουν τα απανωτά εμπόδια προς ένα αβέβαιο μέλλον.
Στα σχολεία η κατάσταση είναι τραγική. Δεν υπάρχει κανένα μέτρο προστασίας από την πανδημία. Έχουν μετατραπεί σε χώρους εφαρμογής της ανοσίας αγέλης. Ο νόμος έκτρωμα της Κεραμέως (ν.4692) που ψηφίστηκε εν μέσω πανδημίας, εφαρμόζεται ήδη. Επαναφέρει την Τράπεζα θεμάτων σε όλο το Λύκειο, εισάγει πολλαπλές ελάχιστες βάσεις εισαγωγής για την είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μειώνει τους εισακτέους. Γενικεύει, νομιμοποιεί και επιβάλλει την εξ αποστάσεως ψευτοεκπαίδευση ως κανονική εκπαιδευτική διαδικασία και θεσμοθετεί την κάμερα στην τάξη. Στρέφει τους εκπαιδευτικούς εναντίον των μαθητών τους μετατρέποντάς τους σε καταδότες τους και σε απεργοσπαστικό μηχανισμό.
Επιπλέον, η υπουργός ξεκαθαρίζει πως θα προχωρήσει άμεσα στην αξιολόγηση σχολείων κι εκπαιδευτικών. Πετάει στην ανεργία χιλιάδες αναπληρωτές εφαρμόζοντας το Προσοντολόγιο και θεσμοθετεί τρίμηνες συμβάσεις αναπληρωτών. Φέρνει ένα ακόμα πιο αντιδραστικό νομοσχέδιο για την επαγγελματική εκπαίδευση. Όλα αυτά πρέπει να επιβληθούν, γι’ αυτό ό,τι κινείται κόντρα τους, έρχεται αντιμέτωπο με την κρατική τρομοκρατία, το ξύλο, τα χημικά.
Κάθε μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση είναι αιτία πολέμου. Όλα μαζί συγκροτούν ένα γενικευμένο πόλεμο του συστήματος και της κυβέρνησής του στα στοιχειώδη δικαιώματα μαθητών κι εκπαιδευτικών στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες. Πρέπει να τα πάρουν όλα πίσω. Για να γίνει αυτό πρέπει να δοθεί κεντρική μάχη του κλάδου, δίπλα στον λαό και τους μαθητές.
Όμως, όχι μόνο δεν υπάρχει αυτή η κατεύθυνση, αλλά επιλέγεται η διαφυγή και ο κατακερματισμός των αντιστάσεων με τη λεγόμενη «απεργία-αποχή». Πέρα από το γεγονός ότι είναι άλλο πράγμα η απεργία και άλλο η αποχή, η επιλογή αυτή διασπά και δεν ενώνει. Κάθε φορά ενεργοποιείται από διαφορετική ομάδα κι έτσι ποτέ δεν συναντιούνται οι αντιστάσεις. Μπορεί μέχρι ένα σημείο να κερδίζεται χρόνος, αλλά με τον τρόπο που προωθείται διαλύει, αποπροσανατολίζει, υπονομεύει και αναβάλλει την ανάγκη κεντρικού αγώνα όλου του κλάδου για την ανατροπή του συνόλου των αντιδραστικών μέτρων.
Βέβαια, η συνδικαλιστική ηγεσία των ΟΛΜΕ/ΔΟΕ κάνει πως δεν βλέπει την κυβερνητική αθλιότητα και ζητά διάλογο. Έχει δηλώσει με κάθε τρόπο την υποταγή της. Τον Απρίλη έσπευσε να χαιρετήσει την τηλε-«εκπαίδευση», ενώ τώρα αποφεύγει τις συνελεύσεις και δεν προτείνει τίποτα. Δεν αντέδρασε όταν εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση ψήφιζε τον εκτρωματικό νόμο 4692, δεν κούνησε το δαχτυλάκι της που άνοιξαν τα σχολεία χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από την πανδημία. Αυτή είναι κι έτσι θα προχωρά.
Εδώ πρέπει να τελειώνουν οι αυταπάτες, τα εικονικά κινήματα, τα κόλπα, οι αγώνες χωρίς κόστος κι εχθρούς και οι λύσεις εξ ουρανού. Ωριμάζει η ανάγκη να συγκροτηθεί ο κλάδος στην κατεύθυνση της αποφασιστικής σύγκρουσης με τον αντίπαλο. Κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο να γίνει το κύτταρο συγκρότησης για έναν γενικευμένο αγώνα. Έναν αγώνα που δεν θα έχει τη συμπάθεια του κράτους και της κυβέρνησης, δεν θα έχει τη συμπαράσταση της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης, δεν θα δικαιωθεί στα δικαστήρια και θα προκαλέσει την οργή των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει και μπορούν να οργανώσουν έναν τέτοιο αγώνα που να διεκδικεί νίκη.
