Η απόφαση του Ρ.Τ. Ερντογάν για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί (με παράλληλη λειτουργία της σαν μουσείο κατά τα πρότυπα της Παναγίας των Παρισίων), σίγουρα είναι μια αντιδραστική ενέργεια που υποβαθμίζει και θέτει σε κίνδυνο ένα πολύ σημαντικό από ιστορικής και πολιτιστικής πλευράς μνημείο. Μια ενέργεια που έχει καταγγελθεί και στο εσωτερικό της Τουρκίας από αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις.
Στην ουσία, όμως, αποτελεί μια ενέργεια ενταγμένη τόσο στο πλαίσιο «διαπραγμάτευσης» της Τουρκίας με τη Δύση για αναζήτηση ευρύτερου περιφερειακού ρόλου, όσο και στο πλαίσιο της σταθερής αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Τουρκίας και Ελλάδας. Παράλληλα, βέβαια, στοχεύει και στην ενίσχυση του εσωτερικού μετώπου της γείτονος, με την αποκαθήλωση μιας ακόμη απόφασης «υποχώρησης» του Κεμάλ (μαζί με τη συνθήκη της Λοζάνης «που έδωσε τα νησιά»).
Στο διεθνή χώρο ο Ερντογάν μέτρησε αντιδράσεις και επιβεβαίωσε ότι έχει προνομιακή θέση στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών. (Η ενέργεια οριστικοποιήθηκε μετά από τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ-Ερντογάν, όπου εξηγήθηκε και το μοντέλο λειτουργίας της Αγίας Σοφίας).
Σε σχέση με την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, η αστική τάξη της Τουρκίας, μέσω της κυβέρνησής της, έβαλε ένα ακόμη «χαρτί στο τραπέζι» σημειώνοντας την αποφασιστικότητά της να προχωράει στην «υλοποίηση των κυριαρχικών» δικαιωμάτων της. Το χαρτί αυτό θα μπορούσε ίσως και να δηλωθεί ότι θα αποσυρθεί εν είδη καλής θέλησης σε οποιαδήποτε διαδικασία «διαπραγμάτευσης». Γενικά είναι μια κίνηση ισχυρού συμβολισμού, που θέλει να καταδείξει τους συσχετισμούς δύναμης και ρόλου ανάμεσα στις δύο ανταγωνίστριες αστικές τάξεις.
Η ντόπια αστική τάξη απ’ τη μεριά της και η κυβέρνησή της «απάντησαν» στο γνωστό μοτίβο της «αναζήτησης διεθνών συμμάχων». Αλλά και σ’ αυτό, το μέγιστο που έχει εισπράξει μέχρι στιγμής, είναι η δήλωση Μπορέλ (ΕΕ), ο οποίος παράλληλα έχει αναλάβει ρόλο διαμεσολαβητή. Εσωτερικά κρατάει γενικά χαμηλούς τόνους, κινούμενη στο κλίμα της τελευταίας περιόδου κάτω από την πίεση ΗΠΑ-ΕΕ και τη διαπίστωση ότι «είμαστε μόνοι μας».
Σίγουρα, το γεγονός και η όλη μέχρι τώρα εξέλιξη προσθέτει έναν ακόμη πονοκέφαλο στην αστική τάξη της Ελλάδας, της δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς και αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία ευθυγραμμίζεται το σύνολο του αστικού και μεταρρυθμιστικού κόσμου στη χώρα μας, με χαρακτηριστική τη στάση συμπόρευσης και ουράς του ΚΚΕ στις αστικές ιεραρχήσεις, όπως αυτή αποτυπώνεται σε σχετική ερώτηση των ευρωβουλευτών του για την Αγία Σοφία.
Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου δεν μπορούν επ’ ουδενί να επαφίονται στις κινήσεις τόσο των ιμπεριαλιστικών παικτών όσο και των εξαρτημένων αστικών τάξεων. Καμία διέξοδος κι ελπίδα δεν μπορεί να προκύψει με αυτές τις δυνάμεις κυρίαρχες. Αντίθετα, μόνο στη βάση των δικών τους αυτοτελών και κοινών ταξικών συμφερόντων μπορούν να «ξεμπλέξουν το επικίνδυνο κουβάρι» και να χαράξουν τον δικό τους ελπιδοφόρο δρόμο, ενάντια στον πόλεμο και τον σωβινισμό, για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό!
14/7/2020
Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)
