Πολύ κάτω από το συνολικό κόστος των 3,2 τρισεκατομμυρίων που θα κοστίσουν τα μέτρα που πήραν οι χώρες της ΕΕ είναι το ποσό της χρηματοδοτικής ενίσχυσης που αποφάσισαν σε τηλεδιάσκεψη οι υπουργοί του Eurogroup.
Bέβαια είναι σίγουρο πως και μεγαλύτερο ποσό να αποφάσιζαν δεν θα ωφελούσε και δεν θα στήριζε τις λαϊκές και εργατικές μάζες της ΕΕ που πλήττονται διαχρονικά από την μεγάλη αντεργατική επίθεση του κεφαλαίου τόσα χρόνια. Ούτε πάλι τις χώρες της εξαρτημένης περιφέρειας της ΕΕ που στα χρόνια της λεγόμενης «κρίσης χρέους» υποχρεώθηκαν –όπως η χώρα μας- σε αιματηρά μνημόνια. Ό, τι μέτρα παίρνονται σήμερα όχι μόνο στην ΕΕ αλλά και παγκόσμια για να απαντηθεί η διπλή υγειονομική-οικονομική κρίση δεν αποφασίζονται κάτω από την πίεση ενός ισχυρού εργατικού κινήματος και το κεφάλαιο –προς το παρόν ακόμα- κινείται με την άνεση του ευνοϊκού γι αυτού συσχετισμού.
Από τα 540 δις ευρώ τα 100 θα πάνε σε ρυθμίσεις και παρεμβάσεις «για στήριξη των εργαζομένων» δηλαδή εμμέσως η αμέσως θα κατευθυνθούν προς τις επιχειρήσεις για να … στηρίξουν τους εργαζόμενους «τους». Τα υπόλοιπα 200 θα ενισχύσουν τις λεγόμενες μικρομεσαίες επιχειρήσεις ενώ το εναπομείναν ποσό των 240 θα αποτελέσει μία συνολική πιστωτική γραμμή στήριξης που αντιστοιχούν στο 2% του ΑΕΠ κάθε χώρας και που πρέπει να χρησιμοποιούν οι χώρες μόνο για υγειονομικές ή γενικότερες ενισχυτικές παρεμβάσεις στα συστήματα περίθαλψης. Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει κατ ανάγκην ότι θα ενισχυθούν τα δημόσια συστήματα περίθαλψης αλλά όπως έδειξε η πρακτική όλων των κυβερνήσεων –και όχι μόνο της ελληνικής!- ακόμα και στη καρδιά της υγειονομικής κρίσης γίνεται προσπάθεια να κατοχυρωθούν μέτρα και ρυθμίσεις ακόμα μεγαλύτερης σύμπραξης του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.
Ο συμβιβασμός (απέναντι στους Ολλανδούς στην ουσία όμως απέναντι στους Γερμανούς ιμπεριαλιστές) στο σημείο αυτό είναι ότι δεν προβλέπονται βέβαια ισχυροί μηχανισμοί εποπτείας (μνημόνια) αλλά μία πιο χαλαρή δέσμευση για επαναφορά σε «υγιή κατάσταση» των δημοσιονομικών κάθε χώρας που θα κάνει χρήση του ποσού μετά από διετία . Αλλά και αυτό αποπνέει γενικότητα και απροσδιοριστία.
Είναι φανερό ότι –και αυτό θεωρείται επιτυχία των γερμανικού μπλοκ- 1.ότι δεν αποφασίστηκε καμία αμοιβαιοποίηση του χρέους άρα και η έκδοση κορονομολόγων και νέου χρήματος (πέρα από αυτό που εκδίδει η ΕΚΤ μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης) 2. δεν υπάρχει στην ουσία πρόβλεψη μεσοπρόθεσμη για την οικονομική κατάσταση μετά το πέρας της κυρίως υγειονομικής κρίσης και της καραντίνας, 3.τα σχέδια για ένα ταμείο για το οποίο θα εγγυούνται όλες οι χώρες περιλαμβάνουν ακόμα και προτάσεις για κοινό πανευρωπαϊκό φόρο είτε στα καύσιμα είτε αλλού (την ίδια στιγμή που λοιδορείται ο «ανατολίτης» Εντοργάν που μίλησε με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια για τέτοιον φόρο στην χώρα του).
Σε αυτά τα πλαίσια μοναδικό στην ουσία «εργαλείο» αποτελεί η δέσμευση της ΕΚΤ να αγοράζει και να επαναγοράζει κρατικά ομόλογα προσπαθώντας μέσα από τις τράπεζες και με τον κλασσικό καπιταλιστικό τρόπο να ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις να επενδύουν. Όπως επίσης και οι επιτρεπτές –μέχρι ποιου σημείου και για ποιους;- αποκλίσεις από το Σύμφωνο Σταθερότητας και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Συμπερασματικά: Αν και πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοδοτικά πακέτα στην (μικρή) ιστορία της ΕΕ η ίδια η φύση της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας , το γεγονός ότι η Ένωση δεν είναι ένα ενιαίο ιμπεριαλιστικό κράτος συγκρίνοντας το πακέτο Τραμπ στις ΗΠΑ ή άλλων μεμονωμένων χωρών όπως η Βρετανία η η Ιαπωνία, υπολείπεται αρκετά έναντι όλων αυτών!
Στην ουσία η κρίση μεγάλωσε την αντιπαράθεση στα πλαίσια της ΕΕ!
Τα επίδικα δε της αντιπαράθεσης αφήνονται για αργότερα, οι εργατικές τάξεις και οι λαοί θα πληρώσουν (με ένταση των αντεργατικών «ελαστικών» και έκτακτων μέτρων που θα μονιμοποιηθούν) το μάρμαρο της νέας κρίσης του συστήματος.
Η κυβέρνηση της χώρας μας –υποτελής όπως πάντα- και ενώ είχε… ταχθεί με τους Νότιους (κυρίως Γαλλία-Ιταλία) για το λεγόμενο κορονομόλογο τώρα επιχαίρει γιατί λέει βρέθηκαν χρηματοδοτικά εργαλεία ενώ φρόντισε δύο μέρες πριν να χαιρετίσει την απόφαση της ΕΚΤ να δέχεται και τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρα χρέους.
Αποκρύβεται από τον ελληνικό λαό ότι θα υποχρεωθεί σε νέες θυσίες άμεσες και μακροπρόθεσμες και θα φορτωθεί εκτός από την αδιέξοδα της αστικής «του» τάξης και τα προβλήματα που γεννά η αντιπαράθεση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών πατρόνων της!
Με αυτή την έννοια καμία χαλάρωση της ετοιμότητας και της διάθεσης της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού γενικότερα δεν πρέπει να υπάρξει!
