Σε κλιμακούμενη ένταση βρίσκονται το τελευταίο διάστημα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στην πραγματικότητα αυτό που αποτυπώνεται είναι ο αντιδραστικός ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων, που εξελίσσεται από τον Έβρο και το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο και την Αν. Μεσόγειο, και τροφοδοτείται από ένα φλεγόμενο και ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον όπου εκδηλώνονται με σφοδρότητα οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας, Ευρωπαίων, Κίνας), αλλά και οι παρεμβολές φιλοδοξιών επέκτασης αλλά και φόβων απώλειας κυριαρχίας τοπικών αστικών τάξεων.
Τις εξελίξεις επιτάχυνε η προκλητική ανακοίνωση της Τουρκίας ότι θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις κοντά σε ελληνικά νησιά, σα συνέχεια του τουρκολιβυκού συμφώνου. Από κοντά οι εξελίξεις στη Λιβύη, με την έμμεση ή άμεση υποστήριξη από τις ΗΠΑ του μετώπου Σάρατζ- Τουρκίας σε αντιπαράθεση με την πλευρά Χαφτάρ- Αίγυπτος- Ρωσία, την επιδίωξη των ΗΠΑ να «επανεντάξουν» την Τουρκία στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους, αλλά και την φιλοδοξία της τουρκικής άρχουσας τάξης να διαπραγματευτεί ένα ρόλο περιφερειακής δύναμης στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι η αστική τάξη της Ελλάδας, που θεώρησε την κρίση στις σχέσεις Τουρκίας-Δύσης, σαν ευκαιρία για να ανταμειφθεί για τις «καλές της υπηρεσίες» από τους ιμπεριαλιστές και κυρίως από την Ουάσιγκτον, είδε για μια ακόμη φορά τις ελπίδες της να σκορπίζονται στον αέρα. Οι αμερικανόπνευστοι αντιδραστικοί άξονες με Ισραήλ και Αίγυπτο και η πλήρης υποταγή στους επικίνδυνους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, δεν στάθηκαν ικανοί για να ευνοήσουν τους τυχοδιωκτισμούς της για «τετραπλασιασμό του χώρου κυριαρχίας της» και στρίμωγμα του ανταγωνιστή στα μικρασιατικά παράλια.
Η αναγγελία ερευνητικών γεωτρήσεων χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου. Παράλληλα (και κυρίως) η ουδέτερη –παρά τις φραστικές καταδίκες- στάση της Ουάσιγκτον και των Βρυξελών επέτεινε την ανησυχία και την ανασφάλεια στον αστικό κόσμο της χώρας, ο οποίος είναι εθισμένος να στηρίζεται σε ξένες πλάτες.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, χωρίς να παρεκκλίνει από την αμερικανόστροφη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητά στηρίγματα και σε άλλες πλευρές. Στον «κουρελή ιμπεριαλισμό» της Ιταλίας, ή τον «φιλόδοξο» γαλλικό ιμπεριαλισμό. Παράλληλα ξαναστρέφεται προς Αίγυπτο και Ισραήλ, χώρες που έχουν σοβαρή εμπλοκή στο επικίνδυνο κουβάρι των αντιθέσεων στην περιοχή.
Για μια ακόμη φορά η «απάντηση» που δίνεται δεν ξεφεύγει από τη συνήθη πορεία: ένταση της εξάρτησης, μεγαλύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, αντιδραστικές συμμαχίες και τυχοδιωκτισμοί.
Αυτή είναι η κοινή γραμμή όλων των πλευρών του συστήματος. Είτε επιλέγουν το «ρεαλισμό» για συνεννόηση και εφαρμογή των διεθνών συνθηκών, είτε ποντάρουν στην πολεμική ρητορεία που όλο και φουντώνει, όλοι τους έχουν το βλέμμα και την ελπίδα στραμμένη στα μεγάλα αφεντικά. Οι εξελίξεις όμως δεν φαίνεται να δίνουν διέξοδο στα αδιέξοδα της άρχουσας τάξης της χώρας, μια που αυτό που ενδιαφέρει τις ΗΠΑ είναι η ένταξη των δύο χωρών στα σχέδια απώθησης της Ρωσίας. Και ακριβώς γι αυτό το λόγο οδηγούν σε μια συνεχή συσσώρευση μέγιστων κινδύνων για το λαό μας.
Ούτε οι «ρεαλισμοί» ούτε οι «λεονταρισμοί» της αστικής «μας» τάξης είναι προς το συμφέρον των λαϊκών μαζών. Γιατί στο μόνο που στοχεύουν είναι η αναπαραγωγή του καθεστώτος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, και προς αυτή την κατεύθυνση θυσιάζονται η ζωή, το ψωμί και τα δικαιώματά μας. Ο λαός μας δεν έχει κανένα λόγο να υποτάξει τα δικά του συμφέροντα στα συμφέροντα του συστήματος, γιατί αυτό φέρνει πιο κοντά τον κίνδυνο της πολεμικής αναμέτρησης. Αντίθετα έχει κάθε λόγο να αντιταχθεί στους τυχοδιωκτισμούς, τους εθνικισμούς και τις μωροφιλοδοξίες της άρχουσας τάξης. Τα καλέσματα για «εθνική ομοψυχία», που είναι υποταγή στα δικά της αντιλαϊκά συμφέροντα. Τις δήθεν «πατριωτικές κορώνες» και τον εθνικισμό, που είναι το προκάλυμμα της υποτέλειας και της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές.
Ο λαός μας και ο λαός της Τουρκίας, έχουν αντιδιαμετρικά συμφέροντα από αυτά των δύο εξαρτημένων αστικών τάξεων των χωρών τους. Έχουν αντιδιαμετρικά συμφέροντα με τους ιμπεριαλιστές που κανοναρχούν και πυροδοτούν τις επικίνδυνες εξελίξεις.
Το δικό τους συμφέρον βρίσκεται στην πάλη για την ειρήνη και στην καταδίκη κάθε προκλητικής ενέργειας που φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο. Βρίσκεται στην πάλη τους ενάντια στον εθνικισμό, για στη ανάπτυξη της δικιάς τους φιλίας και αλληλεγγύης. Βρίσκεται στον κοινό αγώνα ενάντια στους κοινούς εχθρούς.
Βρίσκεται στη συγκρότηση του κοινού τους μετώπου ενάντια τον πόλεμο, τους ιμπεριαλιστές που αποτελούν την πηγή του, και τις εξαρτημένες αστικές τάξεις που τον τροφοδοτούν με τους ανταγωνισμούς τους.
