Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 899)
Ως οι «μαζικότερες τα τελευταία 30 χρόνια» χαρακτηρίστηκαν οι διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα σε αρκετές πόλεις της Κούβας και στην πρωτεύουσα Αβάνα το τελευταίο διάστημα. Οι διαμαρτυρίες κατά κοινή ομολογία οργανώθηκαν μέσω ίντερνετ, με γενικόλογα συνθήματα όπως «ελευθερία» κτλ. Υπήρξαν όχι μεγάλης κλίμακας επεισόδια με την αστυνομία και κάποιες συλλήψεις, όπως και ένας θάνατος διαδηλωτή, αλλά προσωρινά δεν φαίνεται να υπάρχει συνέχεια. Όπως είναι φυσικό, τα συστημικά ΜΜΕ, διεθνή και εγχώρια, ενθουσιάστηκαν με το γεγονός, καθώς οι διαδηλώσεις στην Κούβα είναι σπάνιο φαινόμενο. Δεν υπήρξε φυσικά ανάλογος ενθουσιασμός για τις πολύ μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Κολομβία…
Ο Μπάιντεν έσπευσε να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα. Άσκησε κριτική και εμφανίστηκε ως «προστάτης» της «ελευθερίας». Πιο δυναμικό εμφανίζεται το φασιστικό λόμπι των κουβανών δωσίλογων στη Φλόριντα, που παραδοσιακά υποστηρίζει την αύξηση της επεμβατικότητας των ΗΠΑ. Η «ανθρωπιστική επέμβαση» στην Κούβα ακούστηκε στα ΜΜΕ και τη δημόσια σφαίρα, όμως οι ΗΠΑ δεν θα ρισκάρουν έτσι απλά και χωρίς σοβαρά ερείσματα μια επανάληψη του φιάσκου στον Κόλπο των Χοίρων.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι ο τελευταίος που δικαιούται να μιλά για τα δικαιώματα του λαού της Κούβας στην ελευθερία. Οι Αμερικάνοι ήταν εκείνοι που είχαν μετατρέψει την Κούβα σε ένα τουριστικό θέρετρο, με το λαό στη φτώχεια, στήριζαν τον δικτάτορα Μπατίστα και ποτέ δεν αποδέχθηκαν το δρόμο που επέλεξε ο λαός της Κούβας, τιμωρώντας τον με επεμβάσεις και εμπάργκο. Και σε κάθε περίπτωση, αποτελούν τον κύριο εχθρό του κουβανέζικου λαού, που με περήφανο τρόπο έχει κρατήσει ψηλά τις σημαίες της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της ανεξαρτησίας στις πιο δύσκολες συνθήκες. Σε κάθε περίπτωση, η υποστήριξη της ανεξαρτησίας της Κούβας απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι πρώτιστο καθήκον κάθε δημοκράτη.
Τίθεται όμως το ερώτημα: τι έκτασης αντιδράσεις έχουμε αυτή τη στιγμή στην Κούβα; Το αφήγημα των ΜΜΕ δεν φάνηκε καθόλου να επαληθεύεται και ο ενθουσιασμός καταλάγιασε γρήγορα. Οι πρώτες ειδήσεις έδειξαν κινητοποιήσεις μέτριας μαζικότητας, για να ακολουθήσει μια εκστρατεία παραπληροφόρησης με ψεύτικα βίντεο και φωτογραφίες. Πλαστές εικόνες διαδηλώσεων από τη Γουατεμάλα, το Μπουένος Άιρες και την Αίγυπτο, μεταξύ άλλων, απευθύνονται κυρίως στο κοινό εκτός Κούβας που έχει την… ελευθερία να διαλέξει από πού θα παραπληροφορηθεί. Περισσότερες αναφορές και ειδήσεις έρχονται πλέον για διαδηλώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης παρά για νέες κινητοποιήσεις. Είναι χαρακτηριστική η κατάπτυστη στάση των ελληνικών ΜΜΕ, που κατακρίνουν τη διαχείριση της πανδημίας από μια χώρα που έφτιαξε δικό της εμβόλιο και έχει υποδεκαπλάσιους θανάτους από την Ελλάδα! Από μια χώρα που αντί να κλείνει τα νοσοκομεία της βοηθάει άλλες χώρες…
Παρόλα αυτά, όμως, οι δηλώσεις της κουβανέζικης ηγεσίας περιείχαν αρκετή ανησυχία. Δικαιολογημένα, ο νέος πρόεδρος Μιγκέλ Ντίαζ-Κανέλ κατέκρινε το αμερικάνικο εμπάργκο, έκανε λόγο για τη «μαφία του Μαϊάμι» και στοχοποίησε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ως κύριο υπαίτιο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κουβανέζικος λαός. Εμπάργκο όμως και αμερικάνικη επεμβατικότητα υπήρχαν για πολλές δεκαετίες στην Κούβα. Αυτά τα ζητήματα από μόνα τους δεν μπορούν να εξηγήσουν την πίεση που φαίνεται να ασκείται στην κυβέρνηση.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο ίδιος ο Ντίαζ-Κανέλ έκανε την εμφάνισή του στην πολιτική ζωή της Κούβας ως στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος στην περιοχή Βίγια Κλάρα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 1991-94. Η κρίση αυτή επήλθε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ως αποτέλεσμα των λαθεμένων επιλογών του Φιντέλ Κάστρο για την οικονομική ανάπτυξη, που στηρίχθηκε μονομερώς στην καλλιέργεια ζάχαρης και τις σοβιετικές εισαγωγές. Ο Ντίαζ-Κανέλ καθιερώθηκε ως στέλεχος γυρίζοντας την επαρχία με το ποδήλατό του και ενθαρρύνοντας τον πληθυσμό να κάνει οικονομία και να αντέξει τις στερήσεις. Με άλλα λόγια, γνωρίζει από πρώτο χέρι το πώς σκέφτεται ο λαός της Κούβας. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε δηλώσεις του ο Κανέλ παραδέχθηκε ότι «οι διακοπές ρεύματος δημιούργησαν εκνευρισμό», κάτι που δεν ειπώθηκε τυχαία.
Η πολιτική της κουβανέζικης ηγεσίας μετά την κρίση του 1991-94 στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη του τουρισμού με όρους καπιταλιστικής αγοράς και τη δημιουργία ενός μεσαίου κεφαλαίου, παράλληλα με τη διατήρηση βασικών και σημαντικών κοινωνικών κατακτήσεων που καθιερώθηκαν στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, ειδικά σε Υγεία-Παιδεία. Οι εξελίξεις αυτές αποτυπώθηκαν τόσο στη «μετακίνηση» 500.000 εργαζομένων από το δημόσιο σύστημα σε άλλους τομείς όσο και στο νέο Σύνταγμα όπου αναγνωρίστηκε η περιορισμένη έστω ατομική ιδιοκτησία. Όμως, όταν εισάγεις καπιταλιστικά στοιχεία στην οικονομία, πρέπει να περιμένεις και τις συνέπειες, τις ανισότητες και τα κοινωνικά προβλήματα που θα δημιουργηθούν. Η κρίση που επέφερε η πανδημία και η πτώση της τουριστικής κίνησης, σε συνδυασμό με τον πολυετή οικονομικό στραγγαλισμό του εμπάργκο, φαίνεται να έχουν δημιουργήσει οικονομικά προβλήματα με αντίκτυπο στο λαό και ελλείψεις σε βασικά είδη. Η δυσαρέσκεια αυτή δημιούργησε το έδαφος για να παρέμβει ο ιμπεριαλισμός με τους μηχανισμούς του, με καλύτερους όρους από το παρελθόν.
Παρά τα «πίσω-μπρος» των Ομπάμα και Τραμπ ως προς τον τρόπο της διπλωματικής αντιμετώπισης της Κούβας (ο Τραμπ ακύρωσε τα ανοίγματα της εποχής Ομπάμα), ο στόχος της αμερικάνικης πολιτικής είναι και παραμένει ένας. Η κατάληψη της Κούβας με ξένη στρατιωτική επέμβαση, το φύτεμα των εξόριστων ανδρείκελων «Κουβανών» του Μαϊάμι στη κυβέρνηση και η διάλυση μια και καλή αυτής της εστίας αμφισβήτησης που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τα κινήματα ολόκληρης της αμερικάνικης ηπείρου. Απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση πρέπει να υπάρξει ξεκάθαρη τοποθέτηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στον κόσμο και τη χώρα μας. Αυτή η αναγνώριση δεν παραγράφει όμως την υποχρέωση της πολιτικής τοποθέτησης πάνω στις λαθεμένες επιλογές της ηγεσίας του ΚΚ Κούβας.
