Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 898)
Η συμπλήρωση δύο χρόνων από τις εκλογές του 2019 μπορεί να μην ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό όπως αυτό καταγράφηκε στις κάλπες, σίγουρα όμως αποτέλεσε μια διετία ολομέτωπης επίθεσης πρωτοφανούς σφοδρότητας στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα του λαού. Όχι ότι στα προηγούμενα χρόνια, ακόμη και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή οργή που τα απανωτά μνημόνια είχαν θεριέψει, περιορίστηκε αυτή η αντιλαϊκή λαίλαπα που έχει εξαπολυθεί από τους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο ασταμάτητα για χρόνια, εκμεταλλευόμενοι την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αναλάβει να υλοποιήσει σειρά ανατροπών σε όλα τα πεδία κοινωνικής έκφρασης που ζητούσε το κεφάλαιο, ώστε να εκμεταλλευτεί την κρίση που μαστίζει το σύστημα προς όφελός του, αυξάνοντας τον πλούτο του, αλλά και την εξουσία του απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τα λαϊκά στρώματα. Και σε αυτά τα δύο χρόνια, η κυβέρνηση δείχνει να επαίρεται για την προώθηση αυτών των ανατροπών στον χώρο της εργασίας, της παιδείας, της περιστολής του δικαιώματος της απεργίας και της διαδήλωσης, του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, αλλά προπάντων επαίρεται για την ακόμη μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, στους οποίους οφείλει την εμπέδωση της κυριαρχίας της ως αστική τάξη.
Η έκρηξη της πανδημίας αποτέλεσε την καλύτερη πρόφαση, ώστε να περάσουν τα πλέον αντιδραστικά νομοσχέδια, χωρίς καν την τυπική αστική κοινοβουλευτική λειτουργία και αδιαφορώντας κυριολεκτικά για τον βαρύτατα φόρο ζωής που επιβλήθηκε στον λαό και τη νεολαία.
Η μετάλλαξη ως ευκαιρία
Δεν χρειάζονται δα και βαθυστόχαστες αναλύσεις για να ειπωθεί ότι όσον αφορά την πανδημία, η μπάλα έχει χαθεί προ πολλού. Κι όχι μόνο στο δικό μας γήπεδο, αλλά σε όλες τις «ευημερούσες» χώρες του πλανήτη -γιατί στον υπόλοιπο κόσμο η διαπίστωση αυτή είναι απλά περιττή. Η πολιτική που ακολουθήθηκε εδώ, πάνω κάτω, είναι η ίδια και σε πλανητικό επίπεδο, με διαφορές που κυρίως έχουν να κάνουν με τον ρόλο που έχει η κάθε χώρα στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα. Οι συνεχείς αντιφατικές κατευθύνσεις που δίνονταν από την κυβέρνηση με τη «φωνή» των επιστημονικών επιτροπών για τις μάσκες, τα lockdown, τα εμβόλια, τις μετακινήσεις, δεν αποτελούσαν απλά «αστοχίες» μπροστά σε ένα πρωτοφανές φαινόμενο, αλλά υπάκουαν στην ανάγκη του κεφαλαίου και -ιδιαίτερα σε χώρες όπως η δική μας- στις απατήσεις των ιμπεριαλιστών να ανακάμψει η παραγωγή και η κερδοφορία τους.
Ενώ η μετάλλαξη Δέλτα αναμενόταν, η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει μπροστά τη μόνη παραγωγική μηχανή που διαχειρίζεται, τον τουρισμό, χωρίς να έχει υλοποιήσει καν τους δικούς της στόχους για εμβολιαστικό τείχος προστασίας, ώστε να μην επαναληφθεί η πανωλεθρία του περσινού καλοκαιριού. Παράλληλα, βρίσκει την ευκαιρία να απειλήσει εκ νέου τη νεολαία, αλλά και τον λαό, ότι τα επιδόματα τέλειωσαν και από δω και πέρα την ευθύνη την έχουν όσοι δεν εμβολιάζονται ή ακόμη περισσότερο όσοι δεν δουλεύουν με όρους σκλαβιάς και παραμένουν «επιδοματάκηδες» γιατί βολεύτηκαν με τις ενισχύσεις που πήραν, όταν η στατιστική υπηρεσία μιλάει για 17% ανεργία και χιλιάδες λουκέτα. Στο νέο σκηνικό προστέθηκε πλέον και ο αντιδραστικός, έως φασιστικός στην ουσία του, διαχωρισμός σε εμβολιασμένους, που θα έχουν δικαίωμα να πιουν τον καφέ τους ή να κυκλοφορήσουν και στους «συγκαλυμμένους αρνητές», όπως τους καταγγέλλουν, που θα απομονώνονται αλλά και θα χρεωθούν νέα lockdown και πιθανή χρεοκοπία, όπως φωνάζει ο Γεωργιάδης.
Κυβέρνηση απειλών και τρομοκρατίας
Την ίδια ώρα που εξαγγέλλει νέες συγχωνεύσεις νοσηλευτικών μονάδων και περικοπών στην υγεία, η κυβέρνηση επιτίθεται με την απειλή του υποχρεωτικού εμβολιασμού, αλλά και προσπαθεί, με τον πλέον χυδαίο τρόπο, να δωροδοκήσει τη νεολαία να κάνει εμβόλιο για να πάρει τα 150 ευρώ μπόνους, αναγνωρίζοντας την πλήρη αποτυχία της σε αυτό που θεωρούσε στο πρώτο κύμα ως επιτυχία: τον χειρισμό, δηλαδή, της πανδημίας χωρίς …περιττές ΜΕΘ και προσλήψεις υγειονομικών, χωρίς μέτρα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και προπάντων χωρίς να κλείσει η παραγωγή. Ακόμη χειρότερα, προσπερνά το αλαλούμ που προκάλεσε με τις ηλικίες που επιτρεπόταν το κάθε εμβόλιο, παραγνωρίζοντας τις θανάσιμες παρενέργειες που προκάλεσαν αυτά σε μια μερίδα εμβολιασμένων, δημιουργώντας, η ίδια, ανεμπιστοσύνη στα εμβόλια. Το νέο κύμα που έρχεται …συμπίπτει με νέα αντεργατικά μέτρα στις συντάξεις, την πλήρη εφαρμογή των ψηφισθέντων νόμων, όπως φάνηκε με την αντιμετώπιση της στάσης που κήρυξαν οι εργαζόμενοι στο μετρό και ανακλήθηκε μετά την προσφυγή της διοίκησης να βγει παράνομη, όπως πιο πρόσφατα έγινε σε καθηγητές και ναυτεργάτες, με ακόμη πιο ταξική παιδεία από τα 15, με αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης, με εκτίναξη της τιμής του ρεύματος, με νέες φορολογίες ακόμη και στα αναδρομικά που δίνονται στους συνταξιούχους.
Η νέα μετάλλαξη είναι, λοιπόν, για το σύστημα μια ευκαιρία για βάθεμα της επίθεσης, για συγκάλυψη των λουκέτων στους μικρομεσαίους, αλλά και της καθίζησης του τουρισμού, όπως ήδη διαφαίνεται, παρότι οι προβλέψεις των ειδικών μιλούν για ανάπτυξη 5% του ΑΕΠ. Θα αποτελέσει το νέο έναυσμα για την επιβολή ακόμη πιο αντεργατικών όρων εργασίας, για τρομοκράτηση των εργαζόμενων, όπως φάνηκε από ξενοδόχους στη Ρόδο που επιβάλλουν ακόμη και υποχρεωτικό εμβολιασμό στους εργαζόμενους.
Απέναντι σε αυτό το δίχρονο της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι αλήθεια ότι δεν βρέθηκε αντίλογος ούτε από τον άλλο πυλώνα του συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε και από όσους προβάλλονται ως υπερασπιστές των λαϊκών κατακτήσεων.
Όσο κι αν ο Τσίπρας εξαγγέλλει καταργήσεις αντεργατικών νόμων και διακηρύσσει κατάκτηση του πολυπόθητου «κέντρου» (διακαής πόθος για κάθε υποψήφιο διαχειριστή) με «αριστερή» στροφή, οι δημοσκοπήσεις, όσο και φτιαγμένες να ‘ναι, τον διαψεύδουν. Όμως το κυριότερο είναι ότι η ανεμπιστοσύνη από τα λαϊκά στρώματα απέναντι σε ένα κόμμα που πρόλαβε και αυτοδιαψεύστηκε σε μια θητεία είναι διάχυτη. Παρόμοια, η στάση του ΚΚΕ αλλά και των συνδικαλιστικών οργάνων που θέλουν, υποτίθεται, να εκφράζουν τον λαό είναι ξεδιάντροπη και την αντιλαμβάνεται όποιος συζητήσει με τον κόσμο.
Εντούτοις, στα δύο αυτά χρόνια και παρόλη την ένταση της καταστολής με νέους νόμους και μηχανισμούς που έστησε η κυβέρνηση, οι αντιστάσεις δεν έλειψαν. Δεν έλειψαν ούτε στους εργασιακούς χώρους έστω και με περιορισμένη μαζικότητα, ενώ δεν έλειψαν, κυρίως, και στη νεολαία, που βλέπει να την εγκλωβίζουν σε έναν κόσμο αντιδραστικό, αφιλόξενο για παιδεία και εργασία, αφιλόξενο για την ιχνηλάτηση έστω ενός καλύτερου μέλλοντος.
Η φαινομενική παντοδυναμία αυτής της κυβέρνησης δεν μπορεί βέβαια να κριθεί ούτε από τους διθυράμβους της Handelsblatt για το έργο του Μητσοτάκη, ούτε από συχαρίκια του αποτυχημένου Μάνου, που ζητά κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα (μεταρρυθμίσεις τις ονομάζουν). Οι γκρίνιες που εμφανίζονται ακόμη και στο Δεξιό μπλοκ για διστακτικότητα στα ελληνοτουρκικά, για πισωγυρίσματα στα ΑΕΙ, για εγκατάλειψη του «λαϊκού» προσώπου της ΝΔ, αλλά και η διαπίστωση στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση που εγκαθιστά η πανδημία δεν θα μπορεί να κρυφτεί για πολύ με τα lockdown, τα κλειστά πανεπιστήμια και τις απαγορεύσεις στις απεργίες που προωθούν, είναι ενδείξεις του κοινωνικού αναβρασμού που υπάρχει. Η διάχυτη οργή των εργαζόμενων για το συνταξιοδοτικό, αλλά και πιθανές εκλογικές σκέψεις ανάγκασαν την κυβέρνηση να μεταθέσει για τον Σεπτέμβρη την ψήφισή του. Αυτή η εξέλιξη σίγουρα αποτελεί ένδειξη ότι τα μηνύματα από τον κόσμο δεν συμπίπτουν με τα στημένα τους γκάλοπ και ότι ο λαός αγανακτεί με την κυβερνητική επίθεση στα δικαιώματά του.
Οι διεργασίες στους εργαζόμενους και κυρίως στις νεότερες ηλικίες δείχνουν ένταση του ταξικού ρήγματος που κυοφορείται στην κοινωνία και ήδη οι αναλυτές τους προειδοποιούν για εντάσεις και εξεγέρσεις. Το εκκωφαντικό πισωγύρισμα του ρολογιού της ιστορίας που επιχειρεί το καπιταλιστικό σύστημα σε όλους τους τομείς με μπροστάρηδες τους ιμπεριαλιστές, την εκκλησία και τα πιο κρυπτοφασιστικά στοιχεία που συσπειρώνουν μπορεί να τους δίνει την αίσθηση μιας επιτυχούς ρεβάνς απέναντι στις κατακτήσεις που το κομμουνιστικό κίνημα προσέφερε στην ανθρωπότητα, μπορεί να θεωρούν ότι η πλάστιγγα έγειρε οριστικά προς τον κόσμο της εκμετάλλευσης. Όμως οι αντιστάσεις που ξεπηδούν, έστω αδύναμες, ακαθοδήγητες και με πολλά πισωγυρίσματα, δείχνουν την αναζήτηση σε ένα νέο περιεχόμενο της πάλης για την ανατροπή του νέου «μεσαίωνα» που εγκαθίσταται. Αυτό θα πρέπει να κατακτήσουν οι λαοί και προπάντων εκείνες οι δυνάμεις (οργανώσεις, σωματεία, συλλογικότητες) που πραγματικά διδάχτηκαν από την ήττα και παλεύουν να βρουν στη νέα εποχή τον δρόμο για τη σοσιαλιστική προοπτική.
Τα χρόνια που πήγαν χαμένα για τον λαό δεν είναι τα δύο της κυβέρνησης της ΝΔ, όπως θέλει να μας πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι ετοιμάζονται να συσπειρωθούν γύρω του. Δυστυχώς είναι πάρα πολλά και θα γίνουν περισσότερα, αν οικοδομηθούν ξανά ανάλογες «αριστερές» αυταπάτες, όποτε γίνουν εκλογές και μάλιστα… με το καρότο της απλής αναλογικής.
