«Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» -άντε και με λίγο γκρίνια- η κυβέρνηση και το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης παρακολουθούν και συμπληρώνουν το σκηνικό των εντάσεων και των αυξανόμενων πολεμικών κινδύνων που έχει στηθεί σε ολόκληρη την περιοχή της Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Όχι μόνο δεν είναι «μέρος της απάντησης» των κινδύνων που απειλούν το λαό μας και τους λαούς της περιοχής, αλλά αντίθετα είναι μέρος των δυνάμεων που συνεργούν και αξιοποιούνται στο στήσιμο αυτού του σκηνικού. Εξάλλου, δεν είναι η αστική τάξη -όπως κιόλας το ‘χουμε δει στην Ιστορία αυτού του τόπου- αυτή που θα πληρώσει τις συνέπειες του αίματος και το κόστος των όποιων θερμών επεισοδίων και γεγονότων.
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις, λοιπόν, στην πολύ θερμή περιοχή που βρίσκεται η χώρα μας –όπως βέβαια και οι εξελίξεις που αφορούν στα κοινωνικά, οικονομικά, δημοκρατικά ζητήματα- βάζουν όλο και πιο επιτακτικά την ανάγκη, οι εργάτες, ο λαός και η νεολαία να συγκροτήσουν τις δικές τους δυνάμεις, για να αποκρούσουν τους κινδύνους, για να διεκδικήσουν στο πεδίο της μαζικής πάλης και του κινήματος αυτά που τους στερούν, αυτά που τους ανήκουν! Όπως «δεν τα φάγαμε (και δεν τα τρώμε) μαζί» με την αστική τάξη, το ίδιο «δεν αποφασίσαμε μαζί» να ανήκουμε στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, να κάνουμε τη χώρα πεδίο των αμερικάνικων βάσεων και εργαλείο των αμερικανοδιατεταγμένων «αξόνων» και να ανακηρύσσουμε «εχθρούς» μας όλους τους λαούς της περιοχής!
Δεν δημιούργησε ο λαός το πλαίσιο των αδιεξόδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και δεν έχει τίποτε να κερδίσει από την αναπαραγωγή του και από τους αστικούς τυχοδιωκτισμούς και μεγαλοϊδεατισμούς που συνυπάρχουν μέσα σε αυτό. Αντίθετα, χάνει πολλά από όλα αυτά και απειλείται να χάσει ακόμα και τη ζωή του. Γι αυτό, αυτό που φαίνεται -και είναι- δύσκολο, είναι ταυτόχρονα η μόνη ρεαλιστική και αναγκαία επιλογή για τα λαϊκά συμφέροντα: Να συγκροτηθεί και να αναδειχθεί η λαϊκή πάλη σε σημαντικό παράγοντα των εξελίξεων, με ισχυρή την αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, με αδιαπραγμάτευτη τη θέση της φιλίας και της αλληλεγγύης με όλους τους λαούς της περιοχής. Σε αυτή την πάλη και στις απαιτήσεις της πρέπει να «επενδυθούν» και να στρατευτούν οι πλατιές και εντεινόμενες λαϊκές ανησυχίες που δικαιολογημένα προκαλούν οι εξελίξεις!
«Το καλό παιδί» δεν ανταμείβεται
Μια ολόκληρη «στρατηγική» (λέμε τώρα) χρόνων δοκιμάζεται και διαψεύδεται πανηγυρικά, ενόσω η περιοχή της Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής φορτώνεται από το πλέγμα των αντιθέσεων όλων των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και των περιφερειακών και τοπικών δυνάμεων που εμπλέκονται γύρω και πίσω από αυτές. Αναφερόμαστε στη «στρατηγική» που με ευλάβεια ακολουθούν οι κυβερνήσεις της χώρας εδώ και πολλά χρόνια (ήδη από την εποχή του ΓΑΠ), που κλιμακώθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια συνεχίστηκε από την τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ: Τη «στρατηγική» της πλήρους συμμόρφωσης στις αμερικάνικες επιταγές και όπως αυτή εκφράστηκε σε όλα τα ζητήματα. Τη «στρατηγική» που κορυφώθηκε με την πολιτική των «αξόνων», αλλά βέβαια και με την πρόσφατη συμφωνία για την αναβάθμιση και το άπλωμα των αμερικάνικων βάσεων σε όλη τη χώρα. Παράλληλα, επιχειρήθηκε και το «κλείσιμο των μετώπων» από Βορρά, πάντα σύμφωνα με τις ΑμερικανοΝΑΤΟϊκές επιταγές, αλλά η κατάσταση στα Βαλκάνια κάθε άλλο παρά έχει «τακτοποιηθεί».
Με όλα αυτά, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις επεδίωκαν να υπηρετήσουν ένα βασικό στόχο: τον «αποκλεισμό» ή τουλάχιστον τον περιορισμό του ρόλου και της παρουσίας της Τουρκίας στην ΝΑ Μεσόγειο και τη διαμόρφωση δεδομένων «ελληνικής κυριαρχίας» στην περιοχή αυτή (όπως έδειχναν οι χάρτες και οι διακηρύξεις Κοτζιά) και φυσικά στο Αιγαίο. Λογάριαζαν, δηλαδή, πως όντας «το καλό παιδί των Αμερικάνων», οι άξονές τους με Ισραήλ και Αίγυπτο (και με δοσμένη τη χώρα ως πλατφόρμα για τις αμερικάνικες βάσεις) θα διαμορφώσουν δεδομένα μιας δικιάς τους «υπεργολαβικής» κυριαρχίας στην περιοχή. Από τις εξελίξεις με το τουρκολιβυκό «σύμφωνο» μέχρι την υπερθέρμανση της κατάστασης στη Μ. Ανατολή με τη δολοφονία του Σουλεϊμανί, οι προσδοκίες αυτές -και όπως ήταν αναμενόμενο- διαψεύστηκαν.
Αδιέξοδα και γκρίνιες της υποτέλειας
Ειδικά το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ επιβεβαίωσε αυτό που ήταν προφανές. Στις επιλογές των ΗΠΑ στην περιοχή δεν συμπεριλαμβάνεται η… εκδίωξη της Τουρκίας. Η συγκρότηση των αξόνων και η χρησιμοποίηση της Ελλάδας στα πλαίσιά τους δεν γίνεται από την Ουάσιγκτον για να «προτιμηθεί» η Ελλάδα και να «ριχτεί» η Τουρκία, αλλά για να πιεστεί η τελευταία να ευθυγραμμιστεί με τις αμερικάνικες επιλογές στην ευρύτερη περιοχή και να αφήσει τα …λοξοκοιτάγματα με το στρατηγικό αντίπαλο των ΗΠΑ, τη Ρωσία. Πολύ περισσότερο, με τις τελευταίες εξελίξεις υπερθέρμανσης στη Μ. Ανατολή, οι ΗΠΑ δεν θέλουν καθόλου να ρισκάρουν διεύρυνση των αποστάσεων με την Τουρκία ή ακόμα χειρότερα τη μετακίνηση της κοντά και δίπλα στο Ιράν. Εξάλλου, παράλληλα με τη συνάντηση Τραμπ-Μητσοτάκη, εξελισσόταν -όχι τυχαία- η συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν στην Κωνσταντινούπολη, που είχε ως επίσημο θέμα την έναρξη λειτουργίας του Turkish Stream αλλά και συνολικά τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή και την Α. Μεσόγειο!
Έτσι ο Τραμπ -κλαψουρίζουν οι ντόπιοι απολογητές της υποτέλειας- «δεν είπε ούτε μια κουβέντα καταδίκης» ούτε καν για το τουρκολιβυκό σύμφωνο που έχει ανάψει φωτιές στα αστικά επιτελεία, γιατί με βάση αυτό η Τουρκία απειλεί να πάει για πρόβες γεωτρήσεων στην περιοχή ανάμεσα στην Κρήτη και στο Καστελόριζο! Για το ζήτημα αυτό, επιχειρείται να εμφανιστεί ως απάντηση η υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό EastMed, αλλά ταυτόχρονα και οι επίσημοι αναλυτές διαπιστώνουν πως αυτή η απάντηση είναι «πολύ σχετική», με βάση τα οικονομικά και τεχνικά χαρακτηριστικά του αγωγού, για τον οποίο εξάλλου εκκρεμεί μια πραγματική συμφωνία της Ιταλίας, που θα είναι ο παραλήπτης της όποιας ποσότητας αερίου θα μπορεί ο αγωγός αυτός να διοχετεύσει!
Πολύ περισσότερο ο Τραμπ, βέβαια, δεν πήρε συνολικότερα θέση «υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και ενάντια στην Τουρκία». Από την άλλη, ο Μητσοτάκης έσπευσε να συνεχίσει στη γραμμή του «πολύ καλού παιδιού»: Δεσμεύτηκε για την μη προώθηση του 5G με «αναξιόπιστους εμπορικούς εταίρους» (Κίνα) και επιπλέον δήλωσε πως συντάσσεται με την επιλογή της δολοφονίας του Ιρανού αξιωματούχου, που έχει ανάψει φωτιές σε ολόκληρη την περιοχή! Πάνω από όλα, όμως, είχε σπεύσει πριν την αναχώρηση του, να προωθήσει στη Βουλή τη συμφωνία για τις βάσεις και (ίσως με το βλέμμα στην επανεγκατάσταση πυρηνικών στον Άραξο) τόνισε στον Τραμπ τη δυνατότητα να «βελτιωθεί κι άλλο η αμυντική συνεργασία των δύο χωρών»! Ακόμα και για το ζήτημα των ενδεχόμενων «επιχειρησιακών αναγκών» των ΗΠΑ ενάντια στο Ιράν (και εννοείται εκτός των δεδομένων δεσμεύσεων και λειτουργιών της βάση της Σούδας και όποιων άλλων), η κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό το θέμα της υπηρέτησης τους!
Τελικά και ενώ δεν κρύβεται βέβαια η αμηχανία, οι απολογητές της υποτέλειας κατάφεραν παρόλα αυτά να βρουν «τα θετικά που αποκόμισε η χώρα» από την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Ποια είναι αυτά; Μα «η επιβεβαίωση του πολύ καλού κλίματος», «τα καλά λόγια Τραμπ για την ελληνική οικονομία» και οπωσδήποτε η συμφωνία για την αγορά μιας μοίρας F-35 αμέσως μετά την ολοκλήρωση της αναβάθμισης των F-16. Πρέπει, λοιπόν, ο ελληνικός λαός να «πανηγυρίσει» που η χώρα του είναι πισθάγκωνα δεμένη στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και που αποφασίστηκε να είναι ασταμάτητη η ροή των δισεκατομμυρίων δολαρίων που ο ίδιος θα πληρώνει για να αγοράζονται όπλα από τις ΗΠΑ!
Με βάση τα εγγενή χαρακτηριστικά της αστικής τάξης γενικά και ειδικότερα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ και τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ να παραδέρνουν στις αντιφάσεις τους, η κυβέρνηση και όλες οι αστικές δυνάμεις ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αρνηθούν το πλαίσιο της υποταγής τους στις ΗΠΑ. Και γι αυτό κάνουν και θα κάνουν τα «πικρά γλυκά» για να το υπερασπιστούν και να το «δικαιώσουν» απέναντι στον λαό.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, η παρατεταμένη και βροντερή διάψευση των δικών τους αντιδραστικών επιδιώξεων και μωροφιλοδοξιών κυρίως έναντι της Τουρκίας παράγει ανησυχίες και γκρίνιες. Αυτές αποτυπώθηκαν με έναν τρόπο στη δημόσια αντιπαράθεση Καραμανλή-Σημίτη, στην κριτική του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα να «επιστρέφει» στο Βήμα και να δηλώνει την «ενδεχόμενη ανάγκη επανεξέτασης» της συμφωνίας με τις ΗΠΑ, αλλά και στη δημόσια συζήτηση-αντιπαράθεση (με διχασμούς εντός και της ΝΔ) περί προσφυγής ή όχι στη Χάγη. Όλα αυτά έχουν ως όριο αυτό που μόλις πριν αναφέραμε: την κοινή ανάγκη όλων των αστικών δυνάμεων να παραμένουν και να υπηρετούν το πλαίσιο των αμερικάνικων συμφερόντων και σχεδίων και σε αυτή τη βάση δεν μπορούν να παράξουν μια δικιά τους (και άλλη) πολιτική εκτός του αμερικανοΝΑΤΟϊκού πλαισίου. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν τους έχουν «βγει» και οι άλλες απόπειρες ανακήρυξης ΑΟΖ (με Αλβανία, και Ιταλία) και ακόμα περισσότερο ότι τους παράγονται ακόμα μεγαλύτερες ανησυχίες, καθώς η Βρετανία (με τη μεγαλύτερη βάση στην Κύπρο) φεύγει από την ΕΕ δημιουργώντας μεγάλα ερωτήματα για τις σχέσεις και τις συμμαχίες των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Σε αυτή τη «μη βάση» θεωρούμε ότι υπάρχει και η συζήτηση περί Χάγης. Μια συζήτηση που παράγεται από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ, παρά το ότι η Ελλάδα είναι «το πιο καλό παιδί», «δεν τη βοηθούν» να αποκρυσταλλώσει επιτυχίες έναντι της Τουρκίας. Αλλά και μια συζήτηση που μπλοκάρει αμέσως μόλις αναλογιστούν ότι η Χάγη (αν υπάρξει μιας και δεν είναι δεδομένη η διαδικασία) δεν πρόκειται να τους δώσει αυτά που ορέγονται και ονειρεύονται. Έτσι, επιστρέφουν ξανά και ξανά στο δικό τους -της τάξης τους- ρεαλισμό: στην υποταγή στις ΗΠΑ και τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, στον φαύλο και γεμάτο κινδύνους κύκλο της υπηρέτησης των εμπρηστών του πολέμου, των διχασμών και της εχθρότητας των λαών.
Η αντιλαϊκή επίθεση φουντώνει
Η πρόωρη αποπληρωμή δόσεων του ΔΝΤ και το κλείσιμο των γραφείων του στην Αθήνα ίσως να δίνει παραπάνω πόντους στους Ευρωπαίους έναντι των ΗΠΑ στα οικονομικά ζητήματα της χώρας (μιας και οι δεύτερες σαφώς προηγούνται στα γεωστρατηγικά), αλλά σε καμιά περίπτωση δεν κόβει αέρα στην αντεργατική- αντιλαϊκή επίθεση. Η δήλωση Μητσοτάκη από την Ουάσιγκτον περί «επιτάχυνσης της πολιτικής του στη χώρα» είναι από τις πιο ειλικρινείς! Τα αδιέξοδα στα εθνικά λεγόμενα θέματα είναι ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που επιτάσσει αυτή την επιτάχυνση, ενώ ταυτόχρονα την βοηθά, καθώς τα αδιέξοδα αυτά χρησιμοποιούνται για να απαιτηθεί από το λαό υποταγή!
Μετά τις τράπεζες, τα γεγονότα στον ΟΤΕ δείχνουν την ανυπομονησία του κεφαλαίου να συντριβούν οι ΣΣΕ, να πάνε πολύ πιο κάτω και πιο πίσω οι αμοιβές και οι όροι δουλειάς για τους εργάτες και τους εργαζόμενους. Δείχνουν την ανυπομονησία κεφαλαίου και εργοδοσίας συνολικά να αξιοποιηθεί πλήρως και να αγριέψει ακόμα περισσότερο το ήδη βάρβαρο νομοθετικό πλαίσιο των προηγούμενων χρόνων, μαζί με τον περιβόητο «αναπτυξιακό νόμο» που ψήφισε η κυβέρνηση τον περασμένο Οκτώβρη. Σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτά τα δεδομένα ακουμπά και το αντιδραστικό κρεσέντο Τζήμερου για τους δημοσίους υπαλλήλους, που ομολογεί ανοιχτά τους μύχιους πόθους του συστήματος. Εξάλλου, είναι σε εξέλιξη η νέα επίθεση στο ασφαλιστικό και μια τερατώδης αντιδραστική ταξική επίθεση στην εκπαίδευση και στη νεολαία.
Αναγκαίο στήριγμα αυτής της πολιτικής και της πολιτικής που προσφέρει τη χώρα ως πλατφόρμα των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδίων, είναι η κλιμακούμενη επιχείρηση κατάπνιξης των δικαιωμάτων στην οργάνωση και στην πάλη των μαζών. Πριν από όλα με το στραγγαλισμό των σωματείων από το κράτος και την εργοδοσία και με το χτύπημα της απεργίας και παράλληλα με τον νέο νόμο για την απαγόρευση ουσιαστικά των διαδηλώσεων. Προηγήθηκε και παραμένει το ζήτημα του χτυπήματος του λαϊκού Ασύλου, ενώ οι πολιτικές εκφράσεις αυτής της επιχείρησης αποτυπώθηκαν τόσο με την εφαρμογή του νόμου 3870/10 όσο και με την εισαγγελική πρόταση απαλλαγής της ΧΑ!
Ο λαός και η νεολαία βρίσκονται συνεπώς με πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς απέναντι στο σύστημα και στην κυβέρνησή του και αντιμέτωποι με σοβαρούς κινδύνους. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους λαού και της νεολαίας, με έμπνευση από τα νέα κύματα της πάλης των μαζών σε μια σειρά περιοχές και χώρες του κόσμου, πρέπει οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) και των μετωπικών σχημάτων που αναφέρονται σε αυτό, να παλέψουμε επίμονα, κινηματικά και πολιτικά. Για την ανάδειξη της κατεύθυνσης της αντιπολεμικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής ενότητας και πάλης των εργατών, του λαού, της νεολαίας και των μεταναστών-προσφύγων. Για να μην είναι η κοινή δράση άλλοθι και όχημα αναπαραγωγής συγχύσεων, υποχωρήσεων και αυταπατών αλλά να είναι στην υπηρεσία συγκρότησης κινηματικών πρωτοβουλιών που θα διαμορφώνουν στίγμα και δεδομένα που θα βοηθούν ευρύτερα λαϊκά τμήματα να μπουν στον αγώνα και στο κίνημα.
