Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 899)
Η αποτυχία του συστήματος δεν κρύβεται
Εδώ και ενάμιση χρόνο οι λαοί σε όλο τον κόσμο βρίσκονται αντιμέτωποι με την πανδημία του κορωνοϊού. Υποφέρουν, ματώνουν, πληρώνουν βαρύ τίμημα για το νέο «παράγωγο» του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη αποκαλύπτεται το απάνθρωπο πρόσωπο αυτού του συστήματος και «τα πανανθρώπινα ζητήματα υποτάσσονται στα ταξικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου»[1]. Ό,τι και να κάνουν οι παράγοντες του συστήματος, όσα ταξίδια κι αν οργανώσουν στο διάστημα, δεν μπορούν να κρύψουν μια μεγάλη αλήθεια που αναδύεται από την εξέλιξη της πανδημίας: Η πλήρης αποτυχία του συστήματος να αντιμετωπίσει την πανδημία εδράζεται στην ίδια του τη φύση και τις ταξικές επιλογές του. Τα γεγονότα και τα δεδομένα που καταγράφονται πιστοποιούν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την αλήθεια. Να αναφέρουμε μερικά: Στην Ινδία με τα εργοστάσια να παράγουν τις μεγαλύτερες ποσότητες εμβολίων, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν ανεμβολίαστοι σε «νοσοκομειακές» κλίνες στα χωράφια και κόβουν τα δένδρα από τα πάρκα (γιατί τέλειωσαν τα ξύλα) για να κάψουν τις σωρούς των νεκρών. Στην Ιταλία (του στρατιωτικού κομβόι με τα φέρετρα στο Μπέργκαμο) αποκαλύπτεται ότι ο χάρτης των κρουσμάτων και των νεκρών ήταν καθρέφτης του χάρτη των βιομηχανικών μονάδων, που συνέχιζαν να λειτουργούν απρόσκοπτα. Οι πολιτικές επιλογές της ανοσίας της αγέλης των Τραμπ-Τζόνσον-Μπολσονάρου και των ομοϊδεατών τους, έχουν στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Με ανατριχιαστικό τρόπο αποκαλύπτεται ο κυνισμός των εκφραστών της αστικής τάξης, όπως του πρωθυπουργού της Αγγλίας Τζόνσον, που επέμενε να λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία, αφού οι άνθρωποι που πέθαιναν από τη νόσο «ήταν κυρίως όλοι όσοι είναι άνω των 80 ετών». Δεν θα επεκταθούμε. Οι παράγοντες του συστήματος και τα παπαγαλάκια τους, η αστική προπαγάνδα που πασχίζει να πείσει τους εργαζόμενους και τον λαό ότι καπιταλισμός και ευημερία είναι έννοιες ταυτόσημες, έχει καταπέσει στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών. Είναι πασιφανές τώρα ότι στη «συνάντηση «ευημερίας»-φρίκης, η πρώτη όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τη δεύτερη, αλλά την τροφοδοτεί και την επεκτείνει!».[1]
Τα ίδια και εδώ
Στη χώρα μας, η κυβέρνηση για λογαριασμό του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου αντιγράφει τις συνταγές που εκπορεύονται από την ΕΕ, προσπαθεί να διαχειριστεί την προφανή αποτυχία της και να συγκαλύψει τις ευθύνες από την εγκληματική πολιτική της. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός που ανακοίνωσε το κυβερνητικό επιτελείο για τη λεγόμενη επιστροφή στην «κανονικότητα», με άμεση εφαρμογή αρχικά σε ορισμένους εργασιακούς τομείς αλλά και με την άμεση προοπτική της καθολικής επιβολής του, καθώς και το πακέτο μέτρων που τον συνοδεύει (αναστολές, περικοπές μισθών, απολύσεις, δυσμενείς μεταθέσεις, διαθεσιμότητες) αποτελούν τη φυσική συνέχεια της αντιλαϊκής-αντεργατικής πολιτικής «όλα για το κεφάλαιο», που συγκροτείται εδώ και ενάμιση χρόνο με πρόσχημα την πανδημία και τις «έκτακτες ανάγκες». Είναι συνέχεια της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, των λοκ νταουν, των απαγορεύσεων και των περιορισμών, της περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, των απαγορευμένων συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, απεργιών, του ξύλου, των συλλήψεων, των διώξεων, των προστίμων, που αποτέλεσαν την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής στην αντιμετώπιση, όχι του κορωνοϊού αλλά του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας. Είναι συνέχεια των απανωτών ΚΥΑ, αλλά και του νέου αντεργατικού νόμου για τη κατάργηση του 8ωρου, ενσωματώνοντας όλο το αντεργατικό νομικό πλέγμα που υφάνθηκε από την έναρξη της πανδημίας, ιδιαίτερα των αναστολών εργασίας χωρίς αποζημίωση και των απολύσεων. Αποθρασύνει την ασυδοσία του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, που όλο το προηγούμενο διάστημα δεν πήραν κανένα μέτρο προστασίας των εργαζομένων. Αποτελούν κατάφωρη παραβίαση των στοιχειωδών προσωπικών δεδομένων και ιδιαίτερα των ιατρικών, αφού απαιτούν τη δημοσιοποίησή τους για τις στοιχειώδεις ανθρώπινες δραστηριότητες. Είναι άλλο ένα κομμάτι του παζλ της αντιλαϊκής και εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής, που έχει ως σήμερα το τραγικό αποτέλεσμα των 13.000 νεκρών και ταυτόχρονα διαμορφώνει το έδαφος για να αδικοχαθούν και να θρηνήσουμε ακόμη χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.
Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και τα νέα μέτρα που σύμφωνα με τις εξαγγελίες θα εφαρμοστούν με το μαστίγιο, επιχειρούν να ξεπλύνουν τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας και να την βγάλουν λάδι. Ενώ η ίδια δημιούργησε τους όρους για τη διασπορά του ιού, διαλαλώντας λίγες μέρες νωρίτερα το τέλος της πανδημίας προς χάριν των συμφερόντων της τουριστικής «βιομηχανίας», των μεγαλοξενοδόχων και των διεθνών τουριστικών γραφείων, έρχεται τώρα να αξιοποιήσει την έξαρση των κρουσμάτων για να επιβάλει νέα κατασταλτικά μέτρα. Αναβαθμίζει το ιδεολόγημα της «ατομικής ευθύνης», σπέρνει τον διχασμό και νέους διαχωρισμούς στους κόλπους του λαού (εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι), στοχοποιεί και φορτώνει την ευθύνη σε όσους δεν κάνουν το εμβόλιο βαπτίζοντας τους «απειλή».
Τι είναι αυτό που μας απειλεί
Η πραγματική απειλή για τον λαό είναι η αντιλαϊκή, εγκληματική και απάνθρωπη κυβερνητική πολιτική που πηγάζει από τα σπλάχνα του σάπιου, εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού, καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα σύστημα που λειτουργεί και αναπαράγεται αποκλειστικά στη βάση του κέρδους, που είναι εκ φύσεως και εξ ορισμού καταστροφικό για τον άνθρωπο και τη φύση, ενάντια στην ανθρώπινη υγεία και κάθε είδους ζωή. «Το «ενδιαφέρον» του συστήματος για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων φιλτράρεται από τον ταξικό χαρακτήρα, τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, και καθορίζεται από τη λογική του συστήματος να διευρύνει την ιδεολογική-πολιτική κυριαρχία του, ακόμη και σε συνθήκες όπου διευρύνεται η λαϊκή αγανάκτηση και η αμφισβήτησή του από τις λαϊκές μάζες».[3]
Γι’ αυτό τον λόγο από τη μια, άφησαν τον λαό απροστάτευτο και ανοχύρωτο μπροστά στον κίνδυνο, δίχως νοσοκομεία, δίχως ΜΕΘ, δίχως γιατρούς και νοσηλευτές, δίχως πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, δίχως επιδημιολογική επιτήρηση, δίχως πρόληψη και θεραπεία, δίχως κανένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο προστασίας να στοιβάζεται στους χώρους δουλειάς, στα μέσα μεταφοράς, στα σχολεία. Από την άλλη, είδαν μια νέα μεγάλη ευκαιρία, με την εργαλειοποίηση και την αξιοποίηση της πανδημίας, να εξαπολύσουν έναν νέο γύρο επίθεσης στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα, ώστε να ξεθεμελιώσουν ότι απέμεινε όρθιο από τη δεκαετή μνημονιακή λαίλαπα.
Το αστικό κράτος που λειτουργεί με λογική «έκτακτης ανάγκης» και το καθεστώς «εξαίρεσης» καθώς και η ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής αποτελούν όπλο στα χέρια του συστήματος, ώστε για λογαριασμό του κεφαλαίου, της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ξένων αφεντικών-ιμπεριαλιστών, να επιβάλει δια πυρός και σιδηρού τη νέα βαρβαρότητα, τον νέο κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.
Έρχονται ξανά οι θύτες με τη μάσκα του σωσία, κυνικά και με έπαρση, να παρουσιάσουν την εγκληματική πολιτική και την ταξική επίθεση ως «αποτελεσματική διαχείριση της πανδημίας». Στήνουν μια ολόκληρη προπαγανδιστική εκστρατεία και εμφανίζονται ως υπερασπιστές της δημόσιας υγείας και λυτρωτές των λαϊκών δεινών. Δεν πρόκειται φυσικά για κάποια κυβερνητική φιλολαϊκή μετάλλαξη. Την ίδια στιγμή προκλητικά οι ίδιοι εξαγγέλλουν το κλείσιμο περιφερειακών νοσοκομείων και την ιδιωτικοποίηση δομών υγείας, με τον λαό να μετράει τις πληγές του από το συντριπτικό πλήγμα συνολικά στη δημόσια υγεία, δίχως ακόμη να μπορεί να εκτιμηθεί η αρνητική επίδραση της πανδημίας στο προσδόκιμο ζωής. Ταυτόχρονα γίνεται φανερό ότι η «κανονικότητα» στην οποία αναφέρονται είναι η κόλαση του μεσαίωνα.
Η μοναδική, μεγάλη έγνοια και πρεμούρα του συστήματος είναι το πώς θα γιατρευτούν οι πληγές της οικονομίας που προκλήθηκαν από τη βαθιά, δομική και αθεράπευτη καπιταλιστική κρίση και γιγαντωθήκαν από την επίδραση της πανδημίας προκαλώντας επιπρόσθετη αιμορραγία στα κέρδη μερίδων του κεφαλαίου. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το πώς μέσα σε αυτή τη συνθήκη θα εξασφαλίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ικανοποιώντας την ακόρεστη δίψα του για κέρδος, πώς θα εξασφαλίσουν συνολικά την αναπαραγωγή του συστήματος. Η ανησυχία τους εντείνεται και μεγαλώνει από τα νέα δεδομένα που διαμορφώνει η μετάλλαξη Δ. Από τη μια εκτροχιάζει τις οικονομικές εκτιμήσεις που προέβλεπαν αύξηση κατά 50% σε σχέση με τη περσινή χρονιά στον τομέα τουρισμού-εστίασης που συμβάλει κατά 30% στο ΑΕΠ. Από την άλλη, δίνει σάρκα και οστά σε σενάρια που περιγράφουν ότι μια νέα ανεξέλεγκτη υγειονομική κατάσταση με έξαρση της πανδημίας μέσα στο φθινόπωρο και ενδεχόμενο κλείσιμο τομέων της οικονομίας, εξαντλεί τις τελευταίες ανάσες, οδηγώντας σε μαζικά λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μαζικές απολύσεις. Επιταχύνει τις πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις, με τον κυβερνητικό «σχεδιασμό» να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος (όπως στην πραγματικότητα είναι), φορτώνοντας στην κυβέρνηση τεράστιο πολιτικό κόστος. «Με όλα αυτά αποδεικνύεται περίτρανα για άλλη μια φορά ότι οι τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας είναι πλήρως δέσμιες των ιστορικά ξεπερασμένων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής».[4]
Αυτά είναι τα πραγματικά επίδικα για την κυβέρνηση και το σύστημα, χωρίς να δίνουν δεκάρα τσακιστή για την υγεία του λαού. Ευελπιστούν ότι ο εμβολιασμός και η ανοσία της αγέλης μέσω αυτού, δίπλα στο ποσοστό του πληθυσμού που έχει νοσήσει, θα αποτελέσει τη σανίδα σωτήριας για την οικονομία, θα δώσει χρόνο και ανάσα στο σύστημα, θα απομακρύνει τα σενάρια ενός νέου γύρου αστάθειας και αβεβαιότητας που κλονίζουν με τη σειρά τους την εμπιστοσύνη των μεγάλων ιμπεριαλιστικών αφεντικών, τα κέντρα εξουσίας σε ΗΠΑ και ΕΕ.
Δικαίωμα στον εμβολιασμό
Από όλα τα στοιχεία που ανακοινώνονται (πάντα με την επιφύλαξη ότι μπορεί να τα μαγειρεύουν κατά πώς τους συμφέρει), είναι σαφές ότι ο εμβολιασμός έχει επιδράσει θετικά, έχει μειώσει τη νόσηση και τις νοσηλείες, έχει σώσει ζωές, συμπέρασμα που προκύπτει από το γεγονός ότι παρά τον αυξημένο αριθμό κρουσμάτων έχει μειωθεί η θνησιμότητα, αλλά και οι εισαγωγές σε ΜΕΘ. Ο εμβολιασμός αποτελεί ένα βασικό όπλο μέσα στην υγειονομική φαρέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας, μαζί με όλα τα άλλα που υπάρχουν: μέτρα προστασίας, τεστ, φάρμακα, υγειονομική επιτήρηση, δομές περίθαλψης και με αυτή την έννοια αποτελεί ένα δικαίωμα που ο λαός όχι μόνο δεν πρέπει να το απεμπολήσει, αλλά πρέπει να το διεκδικήσει και να το κατακτήσει.
Οι διάφοροι παράγοντες του συστήματος και οι κάθε λογής απολογητές της εγκληματικής πολιτικής του, τεχνηέντως αποκρύπτουν ένα κρίσιμο δεδομένο: ότι από τη φύση, τα χαρακτηριστικά, την εξέλιξη και τη λειτουργία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, η αρρώστια και η αντιμετώπισή της έχουν παγκόσμια διάσταση. Ο περιορισμός της και τελικά ο χρόνος ζωής της εξαρτάται από την παγκόσμια αντιμετώπιση του φαινομένου. Είναι ενδεικτικό, για παράδειγμα, πως χώρες που έχουν προχωρήσει τον εμβολιασμό σε ιδιαίτερα αυξημένο επίπεδο επηρεάζονται αρνητικά από τις μεταλλάξεις.
Ενώ η παραλλαγή Δ ανέβασε τον πήχη της απαιτούμενης ανοσίας στον πληθυσμό στο 85%, σύμφωνα με τα στοιχεία ως 12 Ιουλίου, μόνο το 12,3% του παγκόσμιου πληθυσμού είχε λάβει και τις δυο δόσεις. Την ίδια στιγμή σύμφωνα με εκτιμήσεις, υπό την προϋπόθεση ότι ο παγκόσμιος εμβολιασμός θα συνεχιστεί απρόσκοπτα, μέχρι τον Απρίλιο του 2022 θα έχει εμβολιαστεί πλήρως το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ταυτόχρονα, τα ποσοστά εμβολιασμού στις φτωχές χώρες του πλανήτη καταμαρτυρούν και επιβεβαιώνουν τη λαϊκή ρήση «όπου φτωχός και η μοίρα του». Στην Αφρικανική ήπειρο, σύμφωνα με στοιχεία στις 7/7, είχε εμβολιαστεί μόνο το 1% του πληθυσμού, με αρκετές χώρες να μην έχουν παραλάβει ακόμη εμβόλια. Την ίδια χρονική στιγμή, το ποσοστό εμβολιασμού στην Ινδία, με την ινδική μετάλλαξη αλλά και τα εργοστάσια παραγωγής εμβολίων, άγγιζε το 3%. Ενώ στην Αφρική καταγράφεται τις τελευταίες πέντε βδομάδες αύξηση των θανάτων η οποία μεταξύ δυο εβδομάδων του Ιουλίου έφτασε στο 43%, η κάνουλα του εφοδιασμού παραμένει κλειστή, με τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις να κρατούν τα εμβόλια για την τρίτη δόση και να ανοίγουν τη συζήτηση για τον εμβολιασμό των παιδιών ηλικίας 12 ετών.
Αποκαλύπτεται η γύμνια του «βασιλιά», το απάνθρωπο και αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει μια πανδημία εν έτει 2021. Το εμβόλιο αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα πολιτικής, ταξικής και οικονομικής διαχείρισης της πανδημίας, αναδύοντας τη σαπίλα και τη μπόχα από τα σωθικά του. Αυτό επιβεβαιώνει όλη η διαδικασία έρευνας, έγκρισης, παραγωγής και διάθεσης, εφοδιασμού των εμβολίων, που αντί να αποτελεί την κοινή προσπάθεια για να σωθούν ανθρώπινες ζωές, αποτελεί προϊόν ενός αδυσώπητου, λυσσασμένου και άνευ αρχών ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων της φαρμακοβιομηχανίας, ενώ ταυτόχρονα αξιοποιείται στον γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι επτασφράγιστες πατέντες που δίνουν τη δυνατότητα στις φαρμακοβιομηχανίες να θησαυρίζουν με κολοσσιαία συμβόλαια παγκοσμίων διαστάσεων, ο αποκλεισμός των εμβολίων Ρωσίας και Κίνας από τη Δύση, αλλά και ο ανταγωνισμός που μαίνεται για το ποιο εμβόλιο θα επικρατήσει στην αγορά με το AstraZeneca να πληρώνει τις συνέπειες του Brexit, είναι ορισμένες εκφράσεις αυτού του ανταγωνισμού.
Ας αναλογιστούμε μόνο πόσες ανθρώπινες ζωές θα είχαν σωθεί αν η χώρα μας, που παρουσίαζε ελλείψεις εμβολίων επί μήνες, ήταν ελεύθερη να προμηθευτεί εγκαίρως και επιπρόσθετα εμβόλια από Ρωσία και Κίνα. Όμως στο ζύγι κυριάρχησε το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τα συμφέροντα των ΗΠΑ-ΕΕ έναντι της προστασίας της δημόσιας υγείας και της ανθρώπινης ζωής. Μία ακόμα ταξική επιλογή!
Η κυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστές έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την πορεία του εμβολιασμού στη χώρα μας. Είναι ενδεικτικές οι δηλώσεις του γ.γ. Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, Μ. Θεμιστοκλέους, στις 8 Ιουνίου, που ιεραρχούσε ως βασικό παράγοντα της καθυστέρησης του «τείχους ανοσίας» την έλλειψη εμβολίων, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ότι «Υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση από ό,τι είναι η προσφορά των εμβολίων... Αν έχουμε τη διαθεσιμότητα των εμβολίων, μπορούμε να αυξήσουμε την επιχειρησιακή δυνατότητα.», υπογραμμίζοντας δε ότι «Για να ξεπεράσουμε το 50%-60%, χρειαζόμαστε περισσότερα από 4 εκατομμύρια εμβόλια, ίσως και περισσότερο». Η επιχείρηση «Ελευθερία» που ξεκίνησε τον Γενάρη με ανακοινωμένο στόχο τους 2 εκατ. εμβολιασμούς μηνιαίως, απέτυχε παταγωδώς, ανοίγοντας τον τουρισμό με το 33% του πληθυσμού πλήρως εμβολιασμένο, ενώ μέχρι σήμερα (20/7) το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 52,4%.
Ο φόβος, η ανησυχία και ο προβληματισμός για τον εμβολιασμό που εκφράζεται από τους λαϊκούς ανθρώπους είναι αποτέλεσμα και παράγωγο α) της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, των αντιφάσεων και των παλινωδιών που χαρακτήρισαν τα μέτρα ελέγχου και καταστολής και συνολικά την κυβερνητική πολιτική, β) του αδυσώπητου ανταγωνισμού των φαρμακοβιομηχανιών, ενός πολέμου για την κυριαρχία του ενός εμβολίου έναντι των άλλων που, χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας στην προπαγανδιστική εκστρατεία πραγματικά δεδομένα παρενεργειών έξω από κάθε ιατρική-επιστημονική βάση, μετέτρεψε τους λαούς σε έρμαια του ανταγωνισμού για το μέγιστο κέρδος και την πολιτική επιρροή γ) της εξόφθαλμης και προκλητικής υποταγής-υπαγωγής της επιστήμης στην πολιτική και την οικονομική διαχείριση της πανδημίας που, αν και αποτελεί νόμο του καπιταλισμού, για πρώτη φορά αποκαλύφθηκε με τέτοιο τρόπο στα μάτια των λαϊκών μαζών δ) της αντιδραστικής προπαγάνδας, που εκπορεύεται από τα σπλάχνα της αστικής ιδεολογίας και προσεγγίζει το ζήτημα με μοιρολατρική διάθεση και μεταφυσική αντίληψη, αξιοποιώντας την υποχώρηση του οργανωμένου λαϊκού παράγοντα και της πάλης του.
Η διευρυμένη ανεμπιστοσύνη των λαϊκών μαζών στους «από πάνω», στην εκάστοτε μορφή εξουσίας, αποτελεί το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτυχθήκαν τα παραπάνω στοιχεία. Αυτή η ανεμπιστοσύνη προχωράει και επεκτείνεται συνεχώς, τροφοδοτούμενη από τη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού στην εργατική τάξη και τους λαούς, σε συνθήκες κρίσης αναπαραγωγής του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το σπάσιμο των κοινωνικών συμβολαίων και η βίαιη φτωχοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων, διπλά στην υπερεκμετάλλευση και το ξεζούμισμα της εργατιάς, αποτελούν την υλική βάση που τροφοδοτεί την ανεμπιστοσύνη και την αμφισβήτηση των λαϊκών-εργατικών μαζών προς τις δυνάμεις του συστήματος.
Η ένταση της ταξικής πάλης με πρωτοβουλία των δυνάμεων του συστήματος, η κλιμάκωση της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, το προχώρημα της αντικομμουνιστικής εκστρατείας, όλα τα παραπάνω έχουν διαμορφώσει έναν ιδιαίτερα αρνητικό συσχετισμό δύναμης για το εργατικό-λαϊκό κίνημα και για τις δυνάμεις της επαναστατικής-κομμουνιστικής Αριστεράς. Ταυτόχρονα, έχουν διαμορφώσει τις συνθήκες για την ανάπτυξη των ακροδεξιών, εθνικιστικών, νεοφασιστικών, νεοναζιστικών απόψεων και δυνάμεων, ώστε εκτός από δεκανίκι της πολιτικής του συστήματος, να αποτελέσουν ανάχωμα για τη διοχέτευση της οργής και της αγανάκτησης των λαϊκών μαζών σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια εκτόνωσης.
Αναχώματα στην υπηρεσία του συστήματος
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κέντρα και παράκεντρα εξουσίας, οι πιο ακραίες εκδοχές του συστήματος, προωθούν τις λεγόμενες «θεωρίες συνωμοσίας». Με έδρα τους τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ, με καθοδηγητές μεγαλοπαράγοντες του συστήματος και πρώην ή νυν στελέχη των μυστικών υπηρεσιών, παρεμβαίνουν αξιοποιώντας κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν πρόκειται για «ψεκασμένους», αλλά για μια συντεταγμένη και οργανωμένη μορφή παρέμβασης μερίδων του συστήματος, που αν ο βασικός στόχος τους είναι ο αφοπλισμός και ο αποπροσανατολισμός των λαϊκών μαζών, διαμορφώνοντας ορισμένους κοινωνικούς όρους παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή. Ο Τραμπ και δεκάδες στελέχη της κυβέρνησής του υποστήριξαν ανοιχτά αλλά και αξιοποίησαν τέτοιες ομάδες (Qanon), τόσο στην εσωτερική πολιτική και την ενδοαστική αντιπαράθεση όσο και στην εξωτερική πολιτική και τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Πλευρές αυτών των θεωριών αξιοποιεί τώρα και ο «προοδευτικός», κατά ορισμένους, Μπάιντεν στην κόντρα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με την Κίνα αλλά και τη Ρωσία.
Μπορεί οι θεωρίες συνωμοσίας να μην αποτέλεσαν την επίσημη γραμμή του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος, εκτός από ορισμένες γραφικότητες, ωστόσο οι μηχανισμοί του συστήματος, με μεθοδευμένο τρόπο στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διέσπειραν και ενίσχυσαν αυτές τις θεωρίες. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «αλγόριθμοι» των μηχανών αναζήτησης εμφανίζουν άρθρα και ενημερωτικά βίντεο γύρω από αυτές τις θεωρίες με πάσα ευκολία, ενώ εμφανίζονται στα προτεινόμενα μιας συσκευής χωρίς καν να τα αναζητήσει κάποιος.
Οι θεωρίες συνωμοσίας αποτέλεσαν τον καλύτερο σύμμαχο του συστήματος στην περίπτωση της πανδημίας. Άρνηση της πανδημίας, άρνηση της μάσκας, άρνηση του εμβολιασμού, με ένα κράμα σκοταδιστικών, ακροδεξιών, φασιστικών, εθνικιστικών απόψεων, ντυμένων με έναν αντισυστημικό μανδύα, ξέπλυναν την εγκληματική πολιτική, έσπειραν τη σύγχυση και αφόπλισαν μια μερίδα του λαού.
Ο εξαναγκασμός και η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού που προωθεί η κυβέρνηση, έδωσαν σε τέτοιες ομάδες τη δυνατότητα παρέμβασης στο πολιτικό πεδίο. Ενώ από την εμφάνιση της πανδημίας είχαν λουφάξει, βάζοντας πλάτη στην αντιλαϊκή πολιτική, ακόμη και στα κατασταλτικά μέτρα που υποτίθεται ότι κατακρίνουν, εμφανίστηκαν με τις συγκεντρώσεις στις 14/7. Ψαρεύουν στα θολά νερά, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τον φόβο και την ανησυχία του κόσμου, να εγκολπώσουν την ανεμπιστοσύνη και την αμφισβήτηση. Ταυτόχρονα, θέλουν και να εκφράσουν τους πολιτικά άστεγους ψηφοφόρους της Χ.Α., που αποτελούν ένα ποσοστό που πρέπει να αξιοποιηθεί στο επίσημο αστικό πολιτικό σκηνικό. Κάπως έτσι προέκυψε το νέο κόμμα ακροδεξιού γιατρού από την Κηφισιά που προβλήθηκε στη συγκέντρωση της Ομόνοιας, περιστοιχισμένος από τους σωματοφύλακές του.
Ωστόσο το διακύβευμα για την καπιταλιστική οικονομία και την πολιτική διαχείριση της χώρας ξεπερνάει κατά πολύ και προς το παρόν το ερώτημα τι θα απογίνουν οι ψηφοφόροι της Χ.Α. Τώρα το σύστημα αρχίζει να τραβάει τα αυτιά για να ευθυγραμμίσει στην «εθνική» προσπάθεια τέτοιες φωνές, στις οποίες το προηγούμενο διάστημα άφησε χώρο γιατί το βόλευε. Τέτοια μηνύματα μάλλον είχαν φτάσει στα αυτιά των διοργανωτών των συλλαλητηρίων, που εξήραν με εμφατικό τρόπο τη στάση της αστυνομίας, δηλώνοντας ότι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο.
Ο λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα της πανδημίας και της επίθεσης του συστήματος. Φραγμό στην εγκληματική πολιτική, στην καπιταλιστική επίθεση και στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα μπορεί να βάλει μόνο το οργανωμένο λαϊκό-εργατικό κίνημα, ένα Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης που θα εκφράζεται με μαζικά χαρακτηριστικά, συγκεντρώνοντας δυνάμεις, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τις σχολές. Με αυτή την κατεύθυνση μέσα στις δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνει το σύστημα και το αστικό κράτος με πρόσχημα την πανδημία, είναι υποχρεωμένες οι λαϊκές δυνάμεις να οργανώσουν την πάλη τους, για το δίκιο και τη ζωή τους.
