Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 889)
Είναι γεγονός ότι η απεργία πείνας του Κουφοντίνα εξελίχθηκε σταδιακά σε πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής, που απασχολεί τόσο το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό όσο και το κίνημα με τις διάφορες εκφράσεις του. Καθοριστικό ρόλο στο να πάρει τέτοιες διαστάσεις το όλο ζήτημα έπαιξε καταρχάς η σκληρή και ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης να μην υποβαθμίσει και να μην εκτονώσει όλο το ζήτημα στην αρχή του, παρ’ όλη την πληθώρα των μετώπων που η ίδια έχει ανοίξει και στα οποία, με επιτυχία μέχρι στιγμής γι’ αυτήν και το σύστημα, έχει ξεδιπλώσει την συνολική της επίθεση με αφορμή μάλιστα και την πανδημία.
Πολιτικό ερώτημα λοιπόν νούμερο ένα: γιατί μέχρι στιγμής τέτοια αδιαλλαξία; Ερώτημα το οποίο έχουν επιχειρήσει αρκετές πλευρές -και όχι κατ’ ανάγκη με τις ίδιες αφετηρίες- να προσεγγίσουν, χωρίς ωστόσο οι απαντήσεις να είναι σε θέση να ερμηνεύσουν και κυρίως να προβλέψουν τις εξελίξεις από εδώ και μπρος. Το πλέον σίγουρο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός, η κυβέρνηση δεν δείχνει να θέλει ούτε να μπορεί να υποχωρήσει, αν η πλευρά του Κουφοντίνα δεν κάνει κάποια σοβαρή δική της υποχώρηση.
• Ο δεύτερος παράγοντας που ακούγεται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να εξελιχθεί το όλο ζήτημα σε μείζον πολιτικό, που λένε και οι δημοσιογράφοι, είναι η επίδραση στην κυβερνητική αδιαλλαξία που είχε και έχει η πλευρά των ΗΠΑ , παράγοντας που δεν έχουμε ιδιαίτερους λόγους να αρνηθούμε ότι έχει παίξει σημαντικό ρόλο, χωρίς να είναι αντικείμενο της τωρινής μας τοποθέτησης για το πώς και γιατί. Δυσκολευόμαστε, ωστόσο, να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση δεν τολμάει να κάνει έναν συμβιβασμό, διότι θα διακυβευτούν τα ιερά και τα όσια της σχέσης εξάρτησης με τις ΗΠΑ. Συνεπώς, όσον μας αφορά, συνυπολογίζουμε τον παράγοντα ΗΠΑ, όμως δεν είμαστε πεισμένοι ότι είναι ο καθοριστικός και νούμερο ένα, ακόμη και με την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην εξουσία. Ενδεικτική είναι επίσης η σιωπή της ΕΕ, που δεν θέλει να δυσκολέψει την θέση της κυβέρνησης.
• Ο τρίτος παράγοντας, και ο πιο προφανής για εξηγήσεις, είναι ο παράγοντας αντιπολίτευση και κυρίως ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είδε μια ευκαιρία να σηκώσει πολιτικό ζήτημα που θα εντάσσονταν (πού αλλού;) στο πλαίσιο αποκατάστασης της «δημοκρατίας» που τόσο κινδυνεύει από τη «σκληρή» και νεοφιλελεύθερη ΝΔ.
Μετά από απανωτές «αναμετρήσεις» με τη ΝΔ, όπου δεν έβλεπε αποτελέσματα και δεχόταν συνέχεια ήττες, θεώρησε ότι μπορεί να βάλει στη φαρέτρα της πολιτικής αντιπολιτευτικής φασαρίας το ζήτημα Κουφοντίνα. Σταδιακά, όσο μεγάλωναν οι αντιδράσεις από τμήματα κυρίως νεολαίας, όπως έδειξαν και τα φοιτητικά συλλαλητήρια, δοκίμασε και δοκιμάζει «ανώδυνες» πλαγιοκοπήσεις και «κλείσιμο ματιού» σε τμήματα όχι μόνο της νεολαίας, αλλά και της ευρύτερης διανόησης, όπου μετά την εκλογική του συντριβή, αλλά και τις απανωτές επιθέσεις της κυβέρνησης που περνούσαν χωρίς αντιδράσεις, είχε χάσει πολλή από την παλιότερη επιρροή της. Ουσιαστικά, λοιπόν, θεώρησε σταδιακά (τρώγοντας έρχεται η όρεξη) ότι μπορεί να δημιουργήσει πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση, χωρίς ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να χρειαστεί να εκτεθεί σοβαρά απέναντι στους παράγοντες του συστήματος. Μια αντιπολίτευση που λειτουργεί εντός του συστήματος ως ένας πυλώνας του έχει κάθε συμφέρον να εμφανίζεται ως υπέρμαχος της «δημοκρατίας», παρά υπερασπιστής των δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας, τα οποία, όσο πέρναγε από το χέρι του ως κυβέρνηση, τα συνέθλιψε αρκούντως. Θεώρησε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι μέσω της ανάδειξης του ζητήματος Κουφοντίνα ως κεντρικού θα σηκωθούν σύννεφα καπνού για να συγκαλύψουν τις πλευρές της επίθεσης που πέρασαν, αλλά και τις πλευρές της επίθεσης που αναμένεται να εξελιχθεί. Σύννεφα καπνού που θα σκέπαζαν και τις τεράστιες ευθύνες του συστήματος και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ για το ξεχαρβάλωμα του συστήματος Υγείας, όπως κατέδειξε η πρόσφατη πανδημία.
• Ο άλλος παράγοντας που αναμφίβολα έπαιξε το ρόλο του καταλύτη στην ανάδειξη του πολιτικού ζητήματος ήταν η πλευρά Κουφοντίνα, η οποία αποφάσισε να διεκδικήσει ένα νόμιμο δικαίωμα με βάση τον ισχύοντα νόμο. Δεν ξέρουμε, ούτε και έχει σημασία, αν η πλευρά Κουφοντίνα περίμενε να πάρει το ζήτημα τέτοιες πολιτικές διαστάσεις, αν αιφνιδιάστηκε. Το σίγουρο είναι ότι συντέλεσαν μια σειρά δεδομένα και συγκυριακές συμπτώσεις της φάσης που βρίσκονται τα πολιτικά πράγματα, η καταπίεση που υφίστανται μεγάλα τμήματα μαζών, το μπούχτισμα της νεολαίας, η κλεισούρα της πανδημίας, η φτώχια, η ανεργία, όλο το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο τέλος πάντων που βιώνουμε τελευταία, που σε συνδυασμό με τους αρνητικούς συσχετισμούς, την αποπολιτικοποίηση, την ηττοπάθεια, την αποστράτευση από τις υποχωρησεις των αντιστάσεων που ξεδιπλώθηκαν τελευταία (κάθε άλλο παρά αμελητέες), δημιούργησαν μια κρίσιμη μάζα ιδιαίτερα νεολαίας, η οποία εκφράζεται μέσα από την αλληλεγγύη στον Κουφοντίνα. Μια μάζα που επίμονα και συνέχεια, σχεδόν καθημερινά διαδηλώνει κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και δίπλα στα άλλα ήθελε να εκφράσει την οργή της για ένα σύστημα που απαξιώνει καθημερινά, με ένα σωρό ανοιχτούς και καλυμμένους τρόπους, την ανθρώπινη ζωή και υπόσταση. Μια μάζα που, επειδή …γεννήθηκε πολύ μετά από τα χρόνια που εμφανίστηκε η 17Ν, δεν έχει δική της άμεση άποψη για το μέγεθος της ζημιάς που έκανε σε βάρος του λαϊκού κινήματος και της πάλης του με την όλη δράση της. Μια νεολαία που, σε τελευταία ανάλυση, αν δεν μπορεί να ελεγχθεί άμεσα από το σύστημα, επιδιώκεται να μείνει εγκλωβισμένη στο να ψάχνει τους ΖΟΡΟ και τους V FOR VENDEΤΤA να καθαρίσουν… για λογαριασμό της, δημιουργώντας για αυτήν πρότυπα και αξίες έξω και μακριά από την ανάγκη της συλλογικής μαζικής πάλης.
• Το ΚΚΕ(μ-λ) από την πλευρά του, έχοντας στραμμένο το βλέμμα του και τις προσπάθειές του στην οικοδόμηση κινήματος αντιστάσεων και διεκδικήσεων απέναντι στην επίθεση, δεν αδιαφόρησε και υποστήριξε το αίτημα της απεργίας πείνας του Κουφοντίνα σε πολιτική και ανθρώπινη βάση, βάζοντας σε δεύτερο πλάνο τη νομική διάσταση και πιθανές ερμηνείες της. Διευκρινίσαμε, με βάση την δική μας θέση και στάση διαχρονικά απέναντι στην 17Ν και τη δράση της, ότι δεν συμπράττουμε σε κινήσεις αλληλεγγύης στον «επαναστάτη» και «αγωνιστή» Κουφοντίνα. Επίσης, η κοινή δράση που συνομολογήσαμε με άλλες αριστερές δυνάμεις, ούτε είχε ούτε μπορούσε να έχει άλλο χαρακτήρα από την υποστήριξη του αιτήματος της απεργίας πείνας, που το κρίναμε δίκαιο, και την εναντίωση στην εξόντωση του Κουφοντίνα. Τώρα το κατά πόσο το όποιο δυναμικό, ιδιαίτερα της νεολαίας, που πλαισίωνε σταδιακά την κίνηση ικανοποίησης του αιτήματος Κουφοντίνα, θεωρούσε ότι συμπαραστέκονταν σε «έναν επαναστάτη που κρατείται όμηρος στα χέρια του αστικού κράτους», αυτό είναι κάτι που θα συνέβαινε ακόμη και αν το ΚΚΕ(μ-λ) δεν έβαζε την υπογραφή του στη διαμόρφωση ενός πλαισίου κοινής δράσης, το οποίο κρίνουμε ότι έπαιξε θετικό ρόλο και κατάφερε, στην πρώτη φάση τουλάχιστον, να διαχωριστεί από την επίμονη προσπάθεια της αναρχο-αυτονομίας να δώσει την «πολιτικοποίηση» που ήθελε. Την δημιουργία δηλαδή μιας κίνησης υπεράσπισης του «επαναστάτη» Κουφοντίνα, που, με αρκετές δεκαετίες καθυστέρηση, θα δικαιώσει τον «αγώνα» της 17Ν. Από εκεί άλλωστε ξεπήδησε και το χοντρό καπέλωμα των πορειών στην Αθήνα, με το ανεκδιήγητο σύνθημα ότι αυτοί που διαδηλώνουν …γεννήθηκαν 17 Νοέμβρη.
Μια κοινή δράση που αν δεν υπήρχε δεν θα έδινε τη δυνατότητα σ’ ένα δυναμικό να εκφραστεί, ενώ δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι με τις όποιες κινητοποιήσεις έγιναν, έσπασαν και μια σειρά απαγορεύσεις και δόθηκε και μια έμπρακτη απάντηση στην κρατική βία, στην καταστολή, στη φασιστικοποίηση. Μια κοινή δράση που προφανώς δεν θα εξελισσόταν προς τη μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων, αν δεν είχε προηγηθεί όλη εκείνη η κίνηση της νεολαίας ενάντια στην κίνηση Κεραμέως,
Το ΚΚΕ(μ-λ) μπήκε στην κίνηση από την αρχή, παρ’ όλο που είχε τη δική του άποψη για το αναντίστοιχο και ανεπαρκές αίτημα που ανέδειξε η πλευρά Κουφοντίνα, πάντα σε σχέση με τις συλλογικές και συνολικές απαιτήσεις που είχε ανάγκη το κίνημα. Παρ’ όλο που από την εμπειρία του γνωρίζει ότι υπάρχουν σοβαρά ενδεχόμενα η κίνηση αυτή, που δεν την καθόριζε το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά ούτε και το υπόλοιπο εξωκοινοβούλιο, να υποταχθεί σε επιδιώξεις, όπως επισημάναμε, που ήθελε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ(μ-λ) είχε, και την παρουσίασε αναλυτικά στην πρόσφατη δισέλιδη προκήρυξη που κυκλοφόρησε, την δική του τοποθέτηση για το περιεχόμενο και πλαίσιο της πολιτικοποίησης και της συνολικοποίησης, που κατά τη γνώμη του έπρεπε να ενταχθεί το κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης. Το ΚΚΕ(μ-λ) ήταν η μόνη δύναμη που άνοιξε τα χαρτιά της, παρ’ όλο που δικαιολογημένα δέχονταν μια ιδιαίτερη πίεση από το ενδεχόμενο του θανάτου του απεργού πείνας. Καταστάσεις που απαιτούσαν να μετράει και να προσέχει τα λόγια του πολύ περισσότερο απ’ ότι συνήθως κάνει. Ούτε βέβαια να διαφεύγει της προσοχής η δυσκολία -έως αδυναμία- να γίνονται ανοιχτές και άμεσες συσκέψεις και συζητήσεις για τον χαρακτήρα και την πορεία της κίνησης. Για πρώτη φορά στα χρονικά έγινε μια τόσο έντονη, σχεδόν καθημερινή, κίνηση, με ανύπαρκτη στο εσωτερικό της την πολιτική συζήτηση, εκτίμηση, αντιπαράθεση, διάλογο. Όλα στον αυτόματο λοιπόν και ας εκφράζονταν αντιρρήσεις, όχι μόνο απ’ το ΚΚΕ(μ-λ).
• Σήμερα, εδώ που φθάσαμε την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τετάρτη 3/3/2021 απόγευμα) μπορούμε να διακρίνουμε ότι ΟΛΕΣ οι πλευρές που εμπλέκονται στην όλη εξέλιξη σε σχέση με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα έχουν προσεγγίσει το σημείο μηδέν ή αν θέλετε το κρίσιμο σημείο. Μπροστά σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, που έχει για αρκετές πλευρές που εμπλέκονται στοιχεία αδιεξόδου (τουλάχιστον μεγάλης αμηχανίας), είναι γεγονός ότι αναζητούνται διαφυγές, συμβιβασμοί αλλά τίθεται και θέμα προοπτικής, που αφορά πιο ειδικά το κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης από τις δικές του ταξικές και κοινωνικές αφετηρίες.
Την κίνηση λοιπόν ανέλαβε η πλευρά Κουφοντίνα, που, μέσω Κούρτοβικ, δίνει μια διαφορετική(;) διάσταση και προοπτική στη μέχρι τώρα απεργία πείνας. Πάλι το κύριο ζήτημα δεν είναι νομικές ερμηνείες, νομικές και δικολαβικές ασάφειες, αντινομίες κ.λπ. Εμείς την κίνηση της πλευράς Κουφοντίνα θα την κρίνουμε πολιτικά, ακόμη και αν ξεκίνησε και εξελίχθηκε στην πρώτη φάση σαν ατομική προσωπική υπόθεση.
Η κίνηση αυτή μέλλει άμεσα να δείξει και θα δείξει αν αποτελεί κυρίως έκφραση αδιεξόδου που θα βρει απέναντί της την ίδια αδιαλλαξία, ή αν αποτελεί ένα σχήμα συμβιβασμού που, εκτός από την πλευρά Κουφοντίνα, δίνει διέξοδο ή δυνατότητες διαφυγής και για μια σειρά άλλους παράγοντες που εμπλέκονται.
