Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 882)
Δεν θέλουν να αφήσουν τίποτε όρθιο! Όλα τα εργατικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβερνητικής επίθεσης, από το δικαίωμα στο οχτάωρο μέχρι το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία. Το ωράριο θα είναι επίφαση ωραρίου, με τον πρώτο λόγο να τον έχει ο εργοδότης, ο συνδικαλισμός θα είναι καρικατούρα συνδικαλισμού, με το κράτος να έχει ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε λειτουργία και απόφαση (και μάλιστα με το πρόσχημα της προστασίας της δημοκρατικότητας) και το δικαίωμα στην απεργία θα είναι... «δικαίωμα στη μη απεργία» (πάλι με πρόσχημα τη δημοκρατικότητα) και απαγόρευση κάθε απεργιακής περιφρούρησης.
Φυσικά και δεν τους έπιασε κανένας καημός για την εξασφάλιση της «δημοκρατίας» στα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα. Αυτό που τους καίει είναι να προλάβουν τα εργατικά ξεσπάσματα που θα γεννήσει η βάρβαρη πολιτική τους. Θέλουν να εκμεταλλευτούν τον ταξικό συσχετισμό και την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης για να καταφέρουν ένα συντριπτικό πλήγμα στη δυνατότητά της να οργανώνεται, να αντιστέκεται και να διεκδικεί. Θέλουν να εκμεταλλευτούν την υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την αμέριστη στήριξη που παρέχουν στις δυνάμεις του κεφάλαιου στο να προωθεί την επίθεσή του. Θέλουν να εκμεταλλευτούν το μούδιασμα που έχει επιφέρει στους εργαζόμενους η επέλαση της πανδημίας και να επιβάλουν ένα γενικευμένο λοκντάουν στους αγώνες, να βάλουν σε εκτεταμένη καραντίνα τα εργατικά δικαιώματα. Θέλουν να βγάλουν τον ταξικό συνδικαλισμό στην παρανομία, να ποινικοποιήσουν κάθε εργατική διεκδίκηση.
Όχι, δεν πρόκειται για σχήματα λόγου. Είναι η ουσία όσων προβλέπονται στο νομοσχέδιο που επείγονται να φέρουν στη Βουλή αμέσως μετά το Πολυτεχνείο, προς ικανοποίηση του ΣΕΒ, της ΕΣΕΕ και των υπόλοιπων εκπροσώπων του κεφάλαιου και της εργοδοσίας:
- Προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος θα είναι η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο, δηλαδή η αποδοχή του φακελώματος (και μάλιστα ηλεκτρονικού) των σωματείων.
- Οι γενικές συνελεύσεις θα γίνονται υπό τον έλεγχο του κράτους και της εργοδοσίας με την επιβολή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, ειδικά σε περιπτώσεις απεργίας.
- Περιορίζεται το δικαίωμα στη συμμετοχή σε απεργία, καθώς επιβάλλεται ο καθορισμός «προσωπικού ασφαλείας» σε ποσοστό 40% τουλάχιστον.
- Απαγορεύεται η περιφρούρηση της απεργίας, καθώς «απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας».
Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο και με την απειλή υψηλών προστίμων σε όποιον δεν πειθαρχεί, θέλουν να περιορίσουν το εργατικό κίνημα και να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Είναι πολύ φτηνό το πρόσχημα της δημοκρατικότητας και του συσχετισμού στα σωματεία (οι λίγοι που δήθεν παίρνουν αποφάσεις για τους πολλούς και «ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο»). Αυτό που πραγματικά τους νοιάζει είναι τα σωματεία να ΜΗΝ λειτουργούν ή –αν λειτουργούν– να λειτουργούν με τους δικούς τους όρους, σε ασφυκτικά πλαίσια, φιμωμένα και αποδυναμωμένα.
Το πώς θα λειτουργεί το εργατικό κίνημα και τα όργανά του δεν θα το αποφασίσει ο ταξικός αντίπαλος, το κράτος του κεφάλαιου. Το ποιοι θα παίρνουν τις αποφάσεις σε ένα σωματείο δεν θα μας το πει η κυβέρνηση και τα δικαστήρια. Και το πώς θα γίνεται ένας εργατικός αγώνας προφανώς δεν περιμένουμε να μας το υποδείξει ο εργοδότης και το κράτος που τον στηρίζει.
● Στην ίδια κατεύθυνση, της πλήρους υποταγής των εργαζομένων, κινούνται και οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για τη διάλυση του ωραρίου. Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες την ημέρα, χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Υποτίθεται ότι τον επιπλέον χρόνο θα τον παίρνουν ως άδεια ή ως μείωση ωραρίου μέσα στο επόμενο εξάμηνο, όμως η ουσία παραμένει: η υπερωριακή αμοιβή καταργείται και τα ποσοστά κερδοφορίας της εργοδοσίας αυξάνονται. Μάλιστα, το νομοσχέδιο προβλέπει και την αύξηση του ορίου των υπερωριών ανά εξάμηνο, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την κερδοφορία του εργοδότη και διαλύοντας τις ζωές των εργαζομένων.
Εδώ αξίζει να τονίσουμε ξανά ότι μια ώρα δουλειάς μέσα στο οχτάωρο δεν ισοδυναμεί με μία ώρα υπερωρίας από πολλές απόψεις: η υπερωρία είναι ώρα αυξημένης εντατικοποίησης (γι’ αυτό εξάλλου πραγματοποιείται), αυξημένης καταπόνησης για τον εργαζόμενο (γι’ αυτό και οι περισσότεροι εργατικοί τραυματισμοί γίνονται σε ώρες πέραν του 8ώρου), εξασφαλισμένης κερδοφορίας για τον εργοδότη και βέβαιης οικονομικής επιβάρυνσης για τον εργαζόμενο αφού η ζωή του διαλύεται και η εξασφάλιση ενός στοιχειώδους προγραμματισμού απαιτεί επιπλέον έξοδα.
Βέβαια, το σημαντικότερο είναι το πολιτικό ζήτημα, δηλαδή ότι ο εργοδότης αποκτά μεγαλύτερο έλεγχο στη ζωή του εργαζόμενου.
● Έχει όμως και συνέχεια: στο νομοσχέδιο προβλέπεται διεύρυνση της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας για περισσότερους κλάδους, ενώ δίνεται το δικαίωμα στον εργοδότη, μετά την προειδοποίηση για απόλυση και μέχρι αυτήν, να αξιώσει να μην έρχεται ο εργαζόμενος στην δουλειά, αν και θα μισθοδοτείται. Κάτι που μπορεί να φαίνεται θετικό για τον εργαζόμενο, αλλά δεν είναι. Πρώτον, διότι ο εργαζόμενος αφήνεται «ελεύθερος» να αναζητήσει εργασία, και να επιλέξει την παραίτηση πριν τη λήξη της προειδοποιητικής περιόδου (άρα να χάσει και την αποζημίωση). Δεύτερον, διότι μπορεί στο μεταξύ να αντικατασταθεί από άλλον εργαζόμενο χωρίς την «ενοχλητική» (για τον εργοδότη) συνεύρεση των δύο εργαζομένων στο χώρο δουλειάς. Τρίτον, διότι έτσι στρώνεται ένας επιπλέον δρόμος για την πλήρη κατάργηση της αποζημίωσης απόλυσης.
Ακόμη λοιπόν και οι δήθεν θετικές (όπως τις παρουσιάζουν τα αστικά ΜΜΕ) ρυθμίσεις του νομοσχεδίου είτε είναι ασήμαντες, σε σύγκριση με όσα άλλα υπονομεύονται, είτε κρύβουν χτυπήματα για τους εργαζόμενους.
● Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επιτρέψουν να περάσει αυτό το τερατούργημα. Και ο μόνος τρόπος για να μην περάσει είναι η ευρύτερη δυνατή και αποφασιστική κινητοποίηση των εργαζομένων. Ο δρόμος του αγώνα και της απεργίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και η Ταξική Πορεία παίρνοντας πρωτοβουλίες κοινής δράσης ενάντια στο νομοσχέδιο που θέλει να βάλει ταφόπλακα στα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Και σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αξιοποιηθούν τα απεργιακά καλέσματα του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και του Εργατικού Κέντρου Πειραιά για τις 26 Νοέμβρη.
Αυτό που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι ότι η ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου θα φέρει ένα νέο τοπίο, εντελώς εχθρικό για τους εργαζόμενους και τις διεκδικήσεις τους. Πόσο μάλλον που θα συνδυαστεί με το γενικότερο κλίμα φασιστικοποίησης, καταστολής και απαγορεύσεων.
Και δεν μας καθησυχάζει καθόλου η (προεκλογικού χαρακτήρα) «υπόσχεση» του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα τον… καταργήσει «μόλις γίνει κυβέρνηση».
Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!
