Η φετινή Πρωτομαγιά αποτέλεσε πρόκληση για το λαϊκό κίνημα και τις δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτό. Χρησιμοποιώντας τα περιοριστικά μέτρα, η κυβέρνηση επιχείρησε να ακυρώσει το γιορτασμό, κάνοντας μια πρόβα κατάργησης του δικαιώματος στη διαδήλωση. Η συγκυρία αυτή είναι ιδιαίτερα κρίσιμη, με τα αντεργατικά μέτρα να πέφτουν βροχή και το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις να είναι υπό κατάθεση.
Μπροστά σε αυτή την πρόκληση, οι δυνάμεις της Αριστεράς αντέδρασαν με βάση το υπόβαθρο που τους έδωσε η ανάλυση τους για την περίοδο που διανύουμε, αλλά και με βάση το γενικό «προηγούμενο» υπόβαθρο της κινηματικής υποχώρησης. Άλλες δυνάμεις αντέδρασαν με μαχητικότητα και κινηματική υπευθυνότητα, αναγνωρίζοντας το στόχο του να γίνει Πρωτομαγιά μαζική και με διαδηλώσεις. Και άλλες εκδήλωσαν μια υπονομευτική αμηχανία για μέρες, μη βάζοντας έγκαιρα καλέσματα ή και ακολουθώντας πολιτική ουράς προς το ΠΑΜΕ. Άλλες δυνάμεις, τέλος, φαίνονται πλήρως παραλυμένες από την «αναστολή λειτουργίας» που έχουν κηρύξει, εφαρμόζοντας με τόσο ζήλο τα περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης, που είναι να απορεί κανείς τι δικαιολογεί τον όρο Αριστερά στον τίτλο τους.
Για τα αίτια αυτής της κατάστασης έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, σε σειρά κειμένων μας, και δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να αναπαράγει εξ’ αρχής την κριτική αυτή. Κάποιες υπενθυμίσεις θα γίνουν για τα οριστεί το πλαίσιο της κριτικής μας. Η ανάγκη μιας σειράς δυνάμεων να «πλασαριστούν» με εκλογικούς όρους στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, που τους οδήγησε σε πολιτική ουράς πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ. Η «παύση αγώνων» μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια και η μετατροπή του κινήματος και της Αριστεράς σε μοχλό πίεσης προς την «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η αποτυχία του δημοψηφίσματος και η αναμενόμενη απογοήτευση που ακολούθησε, με αποτέλεσμα τα διαλυτικά φαινόμενα και την αποστράτευση αγωνιστών. Ως επακόλουθο, η ψυχολογία ήττας που κυριαρχεί στο κίνημα, η λογική να ξαναστηθεί ένα όχημα εκλογικού πλασαρίσματος και όχι να ξαναστηθούν εστίες αντίστασης.
Με βάση αυτά, έχει δημιουργηθεί δυσκολία σε μια σειρά δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα, να ορίσουν το περιεχόμενο μιας πολιτικής κινηματικής μάχης και να κάνουν την προσπάθεια να την κερδίσουν. Έχουν διαποτιστεί τόσο πολύ από την αδράνεια, που δεν θέλουν καν να μπούνε στη διαδικασία να ορίσουν στόχους μάχης για το κίνημα. Φυσικά, το κίνημα βρίσκεται υπό την επίδραση αρνητικών συσχετισμών, αλλά έχουμε την άποψη ότι αυτοί οι συσχετισμοί εμπεδώνονται παραπέρα αν δεν κάνουμε κάτι για να τους αλλάξουμε.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Τι να κάναμε λοιπόν; Να κάναμε όλοι μια μαζική πορεία για την Πρωτομαγιά, παρά την απαγόρευση. Μια πορεία που θα έδινε διπλό μήνυμα. Πρώτον, ότι το λαϊκό κίνημα δεν αποδέχεται τους περιορισμούς στο στενό κουτάκι της «νομιμότητας» που βάζει το σύστημα, ένα κουτάκι που θα μικραίνει συνεχώς, και μπορεί να καταλήξει πολύ μικρό στο τέλος –όσο ένα τετράγωνο αυτοκόλλητο. Δεύτερον, μήνυμα στον κόσμο της εργασίας, ότι το επόμενο διάστημα θα κυριαρχηθεί από σκληρή ταξική πάλη και όχι από τη συνεργασία της ανθρωπότητας απέναντι στον ιό.
Όταν λοιπόν δεν οικοδομείται έγκαιρα και προετοιμασμένα ένας «άλλος μηχανισμός», ένα «κινηματικός μηχανισμός», με όπλο την ισότιμη κοινή δράση, με αναφορά στο κίνημα και τις παραδόσεις του, με διακηρυγμένο το στόχο να άρει την απαγόρευση και την οριοθέτηση, με διάθεση επαφής με το λαό και ζύμωσης αυτής της κατεύθυνσης, είναι λογικό επόμενο να κυριαρχεί ο μηχανισμός του ρεφορμισμού-ρεβιζιονισμού. Είναι φυσικό επακόλουθο να δημιουργείται θαυμασμός για το μηχανισμό του ΠΑΜΕ, που έχει μάθει να δίνει τη μάχη της εικόνας, τη μάχη να παρουσιάζεται αγωνιστικό και μαχητικό μέσα στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα, και έχει και τα μέσα για να το κάνει αποτελεσματικά.
Αυτοί που έδωσαν όλες αυτές τις μέρες τη μάχη συγκρότησης διαδήλωσης μέσα σε μισοπαράνομα πλαίσια, έπεισαν με πολιτικό τρόπο έναν κόσμο να αψηφήσει τα μέτρα, και πραγματοποίησαν διαδηλώσεις κόντρα στο κυβερνητικό κλίμα, δεν έχουν κανένα λόγο να εντυπωσιάζονται από την κερδισμένη «μάχη της εικόνας» του ΠΑΜΕ, αλλά αντίθετα πρέπει να εστιάσουν στη «μάχη της ουσίας». Εκτός αν έχουμε μάθει ξαφνικά ως αριστεροί και κομμουνιστές να ενθουσιαζόμαστε και να θαυμάζουμε ό,τι μας λέει η τηλεόραση! Η πολιτική αναμονής, η πολιτική ουράς και ακολουθητισμού, η πολιτική τύφλωση που επικράτησε όλο το προηγούμενο διάστημα πριν την Πρωτομαγιά, έδωσε μια σειρά προβληματικά φαινόμενα.
Πρώτο και βασικότερο, την αδυναμία μιας σειράς δυνάμεων που αναγνώρισαν στον απαιτούμενο βαθμό την ανάγκη για διαδηλώσεις, να ιεραρχήσουν το στόχο στη σημαντικότητα που του άρμοζε, και να υπερβούν τις λογικές μικροηγεμονισμού, να βγάλουν ενωτικά καλέσματα στη λογική του πολιτικού μέσου όρου, στη λογική του «μίνιμουμ», που θα επέτρεπε ευρύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Αντίθετα, ακόμα και τώρα, μπαίνει σε προτεραιότητα η προβολή του προγράμματος και του συνολικού πλαισίου.
Το σύρσιμο δυνάμεων προς το ΠΑΜΕ, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη, όπου δυνάμεις που αναγνώρισαν και πάλεψαν την ανάγκη διαδήλωσης κατέληξαν να συρθούν στο τηλεοπτικό χάπενινγκ του ΠΑΜΕ, και θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά πώς κατέληξαν σε αυτό το σημείο, και τις πολιτικές τους προτεραιότητες.
Άλλες δυνάμεις, που ενώ έδωσαν τη μάχη της συγκρότησης διαδήλωσης κόντρα στη μάχη του τηλεοπτικού σόου, τώρα ξαφνικά εμφανίζονται ενθουσιασμένοι από το ΠΑΜΕ και εκθειάζουν την πρακτική του, την οποία έχουν οι ίδιοι καταγγείλει όλο το προηγούμενο διάστημα. Υπονομεύοντας έτσι την ίδια τους τη στάση.
Θα πρέπει να προβληματιστούν επίσης εκείνοι, που καταγγέλλουν τον ρεβιζιονισμό του ΚΚΕ, όμως ενόψει Πρωτομαγιάς δεν κινήθηκαν πιο μπροστά από το ρεβιζιονισμό, αποδέχθηκαν τη λογική των απομακρυσμένων συγκεντρώσεων, υπονόμευσαν την συγκρότηση των πραγματικά αγωνιστικών δυνάμεων με την αδράνεια τους, και σύρθηκαν σε αντιφατικές επιλογές που τους εξέθεσαν. Δημιουργώντας αρνητικά δεδομένα στην πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό.
Άλλες δυνάμεις που έχουν από καιρό αναστείλει την κινηματική τους δραστηριότητα και έχουν πειθαρχήσει με τόσο ζήλο στα κυβερνητικά μέτρα, βρέθηκαν να παρακολουθούν με αμηχανία τα ίδια τα συστημικά ΜΜΕ να εκθειάζουν το ΠΑΜΕ (το οποίο συγκεντρώθηκε παρά την απαγόρευση συναθροίσεων!), βρέθηκαν δηλαδή πιο πίσω και από τα ίδια τα ΜΜΕ! Ας μην κάνουμε πολύ φασαρία, για να μη διαταράξουμε το γαλήνιο ύπνο τους.
Άλλες δυνάμεις τέλος, που ενώ εμφανίζονται πρωτοπόροι του ριζοσπαστισμού και των μεγάλων συγκρούσεων, και έχουν το δικό τους μηχανισμό μαζικής κινητοποίησης κόσμου, στις πρώτες κρίσιμες μέρες ακολούθησαν λογική αναμονής και άφησαν άλλους, «λιγότερο μαχητικούς», να πάρουν τις πρωτοβουλίες και να διαμορφώσουν το έδαφος που μετά περπατήθηκε.
Ας αναλογιστούνε οι αγωνιστές αυτών των δυνάμεων, πόσο διαφορετικό θα ήτανε το αποτέλεσμα, αν κάναμε εξ’ αρχής αυτό που έπρεπε, αν διαμορφώναμε όρους να δοθεί αποτελεσματικότερα η μάχη της ουσίας και όχι η μάχη της εικόνας. Τότε, ίσως να μην εντυπωσίαζε και τόσο η «εικόνα στις ειδήσεις», που κατά το παλιό σύνθημα, «δεν είναι κίνημα».
ΚΚ
