Απλήρωτη εργασία, 13 ώρες δουλειά, εργασιακές σχέσεις-λάστιχο είναι μερικά απ’ τα πολλά μέτρα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση. Το νέο «νομοσχέδιο Κεραμέως» που τιτλοφορείται «Δίκαιη εργασία για όλους» κάνει νόμο την αδικία και την εκμετάλλευση. Είναι ένα πολυεργαλείο που δίνει τη δυνατότητα σε κεφάλαιο και εργοδοσία να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους όποτε θέλουν, για όσο χρόνο τους βολεύει και με όποιον τρόπο θέλουν. Η λεγόμενη «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου» ακόμα και σε εβδομαδιαία βάση, το σπάσιμο της άδειας, οι «συμβάσεις μηδενικών ωρών», η «απελευθέρωση» των προσλήψεων και των απολύσεων, σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση υπάρχουν στο νομοσχέδιο.
Εργαζόμενοι-λάστιχο με ζωή-λάστιχο. Αυτή θα είναι η πραγματικότητα για τους περισσότερους εργαζόμενους. Αυτήν την πραγματικότητα θέλει να νομοθετήσει η κυβέρνηση, κάτω απ’ τις οδηγίες της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου. Αντίθετα, μέχρι και ελαφρύνσεις έχει το καινούργιο νομοσχέδιο για τις εισφορές των εργοδοτών. Για να κρύψουν αυτήν την κατάφορη αδικία έχουν στήσει όλο το προηγούμενο διάστημα το θέατρο του παραλόγου με φαιδρά επιχειρήματα και προπαγάνδα στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Πόσες φορές ακούσαμε για τις μητέρες που θα μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους καθώς «θα δουλεύουν πέραν του 8ώρου κάποιες μέρες και τις επιπλέον ώρες θα τις παίρνουν ρεπό»; Λες και οι γονείς έχουν παιδιά μόνο στα ρεπό τους. Πόσο «παίχτηκε» η υποτιθέμενη ελευθερία των εργαζομένων για τα μέτρα που αν δεν θέλουν δεν τα δέχονται; Λες και δεν είναι η ίδια κυβέρνηση που έχει νομοθετήσει την απόλυση χωρίς αιτιολογία απ’ τους εργοδότες. Για πόσο ακόμα θα ακούμε απ’ τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος ψέματα για τους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι τους ζητάνε να δουλεύουν 13 ώρες; Είναι άραγε επιλογή των εργαζομένων να εξοντώνονται στη δουλειά ή εξαναγκάζονται από την πολιτική της ακρίβειας και της φορολεηλασίας; Προτιμούν άραγε οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δυο και τρεις δουλειές ή να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια από μία μόνο δουλειά, με συλλογικές συμβάσεις που θα τους εξασφαλίζουν δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς;
Ο αγώνας για να μην περάσει το νέο νομοσχέδιο πρέπει να γίνει κεντρική πολιτική μάχη των εργαζομένων και της εργατικής τάξης. Τα σωματεία θα έπρεπε να έχουν ήδη μπει σε κίνηση, να έχουν ήδη ανοίξει το ζήτημα στους εργαζομένους και να έχουν καλέσει συνελεύσεις. Αυτή η κατεύθυνση είναι απαραίτητος όρος για να μπορέσει να υπάρξει απεργιακός αγώνας ο οποίος θα ανατρέψει τα αντεργατικά μέτρα. Όμως, αυτήν την κατεύθυνση μπλοκάρει ανοιχτά ο εργοδοτικός συνδικαλισμός (που κυριαρχεί σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ), που εμποδίζει κάθε κίνηση των εργαζομένων και ψάχνει αναβαθμισμένο ρόλο συνομιλητή με το σύστημα. Αυτή την κατεύθυνση μπλοκάρει συγκαλυμμένα ο ρεφορμισμός (ΠΑΜΕ κλπ.) με «φασαριόζικες» εκτονώσεις χωρίς συνέχεια, με αποθέωση της λογικής της ανάθεσης, με τους εργαζόμενους στο περιθώριο και χωρίς γραμμή ανατροπής των μέτρων. Οι αυταπάτες που σπέρνει η γραμμή του ΠΑΜΕ με τοποθετήσεις όπως «ο νόμος να μείνει στα χαρτιά» και «ο νόμος να μην εφαρμοστεί» δίνουν χέρι βοηθείας στην κυβέρνηση και σιγοντάρουν το παραμύθι της περί της δήθεν «ελευθερίας» των εργαζομένων να επιλέγουν αν θα αποδεχτούν την εφαρμογή του νέου νόμου.
Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις!
Να οργανώσουμε την πάλη μας για την ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής!
Κόντρα σε αυτές τις υπονομευτικές μεθοδεύσεις, οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν την απεργία της 1ης Οκτώβρη ως δική τους υπόθεση. Να την μαζικοποιήσουν και να την κάνουν αγωνιστική αφετηρία για την ανατροπή των αντεργατικών σχεδίων της κυβέρνησης. Ο λαός και οι εργαζόμενοι έχουν δείξει επανειλημμένα και με πολύ μαζικό τρόπο ότι δεν χωρούν μέσα στο μαύρο παρόν και το κατάμαυρο μέλλον που γεννά αυτή η βάρβαρη πολιτική της φτώχειας, της καταστολής και του πολέμου. Η συσσωρευμένη οργή και η αγανάκτηση αναζητούν διέξοδο. Οι απανωτές μαζικές διαδηλώσεις για τα Τέμπη και για την Παλαιστίνη, που έχουν ταρακουνήσει το ντόπιο αστικό πολιτικό σύστημα, πρέπει να βρουν τη συνέχειά τους στον αγώνα ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, ενάντια στο νέο αντεργατικό τερατούργημα. Εκεί θα πάρουν απάντηση οι κάθε λογής καλοθελητές και οι αυταπάτες που καλλιεργούν, αυτοί που θέλουν την εργατική τάξη στη γωνία και υποταγμένη. Εκεί θα δυναμώσει η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στις δυνάμεις τους. Και εκεί θα μπουν οι βάσεις για να χαραχτεί ξανά ο δρόμος για την ανατροπή της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
(Το βίντεο αναρτήθηκε ξανά μετα απ΄ την διόρθωση των ηχητικών προβλημάτων που υπήρξαν)
