Έχουν περάσει 7 χρόνια απ’ τα ξημερώματα της 18ης Σεπτέμβρη του 2013, όταν ο 34χρονος τότε μουσικός Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη δολοφόνου, Γιώργου Ρουπακιά στο Κερατσίνι. Επρόκειτο για μία από τις πολυάριθμες δολοφονικές και τρομοκρατικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής και των μελών της, σε βάρος μεταναστών και προσφύγων, δημοκρατικών ανθρώπων, αντιφασιστών αλλά και αριστερών αγωνιστών.
Παρ’ όλα αυτά, στις 7 Οκτωβρίου, οπότε και αναμένεται η έκδοση δικαστικής απόφασης, η δίκη της Χρυσής Αυγής κλείνει 5,5 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ο δολοφόνος και οι πολιτικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας κυκλοφορούν ελεύθεροι. Η δε εισαγγελική πρόταση έχει καταστήσει σαφές ότι η Χρυσή Αυγή θα πέσει στα μαλακά, δεδομένου ότι όλα τα εγκλήματα που διέπραξε, από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την επίθεση σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ έως τη δολοφονία του Λουκμάν και την επίθεση στους Αιγύπτιους ψαράδες, κρίνεται ότι αποτελούν μια σειρά «τυχαίων γεγονότων», που...καμιά σχέση δεν έχουν με το εν λόγω κόμμα.
Καθ’ όλα αυτά τα έτη, οξύνεται η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της αντιλαϊκής επίθεσης. Ιδίως σήμερα, εν καιρώ έντασης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ραγδαίας εξάπλωσης της πανδημίας του κορωνοϊού και βαθέματος της κρίσης του συστήματος παγκόσμια, οι κυβερνήσεις επιλέγουν να διασώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, αφενός «ανοίγοντας» την οικονομία, αφετέρου αφήνοντας «στη μοίρα τους» τα πληγωμένα λεγόμενα εθνικά συστήματα υγείας. Συγχρόνως, τα ρίχνουν όλα στην «ατομική ευθύνη» και λαμβάνουν σωρεία αντιδραστικών μέτρων σε βάρος των εργαζόμενων μαζών. Στη χώρα μας, οι εξαγγελίες Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, σε συνέχεια των προτάσεων της επιτροπής Πισσαρίδη, έκαναν ξεκάθαρο ότι το 1,1 εκατομμύριο ανέργων, οι απολύσεις και οι αναστολές συμβάσεων εργασίας, το όργιο κρατικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, τα δώρα-ελαφρύνεις στο μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι μια προσωρινή εικόνα. Ιμπεριαλιστές και κυβέρνηση βάζουν ευθέως στο στόχαστρο τα δικαιώματα στη δουλειά, την ασφάλιση, την περίθαλψη, τις σπουδές.
Η πολιτική αυτή υπαγορεύει ένα ολόκληρο πλαίσιο φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, χτυπήματος των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, το οποίο αναβαθμίστηκε με την ψήφιση του νόμου για τις «δημόσιες συναθροίσεις». Οι ρυθμίσεις για τον περιορισμό-απαγόρευση-διάλυση των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων συνιστούν αντιδραστική τομή και συνέχεια του φακελώματος συνδικαλιστών- σωματείων-οργανώσεων, της δίωξης και καταστολής διαδηλωτών και αγωνιστών, της ενίσχυσης των αστυνομικών δυνάμεων, της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Θέλουν τον λαό στη γωνία, τρομοκρατημένο!
Σε αυτό το φόντο, η κυβέρνηση της ΝΔ, συνεπικουρούμενη από σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό, με τις αντιλαϊκές της επιλογές, ενισχύει τις ακροδεξιές και ρατσιστικές φωνές. Ιδιαίτερα, ο ανταγωνισμός των δύο αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας, υπό το βλέμμα των ιμπεριαλιστών πατρώνων τους ΗΠΑ, και τα παζάρια τους για καλύτερους όρους στην περιοχή, καθώς και η αντιπροσφυγική ευρωπαϊκή και αστική πολιτική και ρητορεία, τροφοδοτούν τον εθνικισμό-ρατσισμό και σπέρνουν το μίσος ανάμεσα στους γειτονικούς λαούς. Έτσι, δημιουργείται εύφορο έδαφος για τις φασιστικές δυνάμεις, που, ως γνήσια τέκνα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, χρησιμοποιούνται κατά συγκυρία ενάντια στον «εχθρό λαό».
Ο φασισμός πρέπει να χτυπηθεί! Δεν χτυπιέται, όμως, ούτε στα δικαστήρια ούτε στην κάλπη. Άλλωστε, μπορεί η Χρυσή Αυγή να βρίσκεται εκτός Βουλής, αλλά αφενός συνεχίζει να δρα ανενόχλητη, με τις ευλογίες της αστικής δικαιοσύνης, αφετέρου νέες πολιτικές δυνάμεις (ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΤΠ, Ελληνική Λύση, κ.ά.) με ακροδεξιό πολιτικό χρωματισμό αναδύονται, ακόμη και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.
Ο φασισμός χτυπιέται στον δρόμο από τον ίδιο το λαό και τη νεολαία, με τους αγώνες τους κόντρα σε αυτό το σύστημα και τα όργανά του! Στην κατεύθυνση της Αντίστασης –Διεκδίκησης, ενάντια στη νέα αντιλαϊκή επίθεση και τη φασιστικοποίηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, τον εθνικισμό-σωβινισμό και το ρατσισμό!
