Σε ανοιχτή κόντρα ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων βρίσκονται η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ενώ κάποιος θα περίμενε να τάζουν «λαγούς με πετραχήλια» στο λαό πριν τις κάλπες, αυτοί διαγκωνίζονται για το ποιος θα συνεχίσει να εφαρμόζει το επόμενο διάστημα με μεγαλύτερη ένταση την επίθεση, για λογαριασμό του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Με το λαό να είναι στη γωνία και την εργατική τάξη αποσυγκροτημένη, βγαίνουν στην επιφάνεια οι πιο αντιδραστικές απόψεις των αστών, δείχνοντας ξεκάθαρα πως η επίθεση δεν θα σταματήσει, αν δεν της βάλει φρένο η πάλη του λαού.
Άλλη μια τέτοια στιγμή ήταν η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη σε επταήμερη εργασία, κατά τη διακαναλική συνέντευξή του. Ο πρόεδρος της ΝΔ, μετά από μια γενικόλογη αναφορά στην ψηφιακή εποχή και στο πώς μπορεί το κράτος και οι επιχειρήσεις να εκσυγχρονιστούν και να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, δήλωσε ότι «στο νέο κόσμο που έρχεται, οι άνθρωποι θα δουλεύουν με διαφορετικό τρόπο από ό,τι δούλευαν μέχρι σήμερα». Αμφισβητώντας ανοιχτά «την παραδοσιακή εργασία οκτώ ώρες, πέντε ημέρες», υποστήριξε ότι «η μετατροπή από 5ήμερο σε 7ήμερο θα γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, μέσω επιχειρησιακής σύμβασης», χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι «είμαστε σε έναν κόσμο που αλλάζει και πρέπει οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις να προσαρμοστούν –και το κράτος βέβαια– σε αυτή τη νέα πραγματικότητα».
Από κοντά, μια σειρά παρατρεχάμενοι του συστήματος εμφανίστηκαν είτε για να δικαιολογήσουν είτε για να «κατακεραυνώσουν» στα λόγια (γιατί στην πράξη τα ίδια επιδιώκουν) τις δηλώσεις αυτές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τώρα την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί το φιλεργατικό προφίλ, τη στιγμή που έχει ρημάξει το λαό και τους εργαζόμενους, που ήταν αυτός που επέκτεινε με νόμο την κυριακάτικη εργασία σε μια σειρά από κλάδους και ψήφισε μια σειρά αντεργατικούς νόμους, όπως η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, ως άξιος συνεχιστής της πολιτικής των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, επίσης, χαρακτήρισε τον Μητσοτάκη «δέσμιο των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών», ξεχνώντας μάλλον την ακραία επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα επί των ημερών της συγκυβέρνησής τους με τη ΝΔ, της κυβέρνησης Παπανδρέου αλλά και των προηγούμενων δικών τους κυβερνήσεων. Τον κατηγόρησε μάλιστα ότι «αδυνατεί να κατανοήσει ότι η ψηφιακή εποχή και η νέα τεχνολογία μπορούν και πρέπει να συμβαδίζουν με τη μείωση του χρόνου εργασίας και την ευημερία των εργαζομένων».
Από την άλλη, αστοί οικονομολόγοι και εργατολόγοι μαζί με τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ μίλησαν για παρεξήγηση, μιας και κάτι τέτοιο θα αντιτιθόταν στις ευρωπαϊκές οδηγίες. Ευρωεκλογές έρχονται άλλωστε και πρέπει να παινέψουμε το «σπίτι των λαών», μην πέσει και μας πλακώσει. Βέβαια, στις τοποθετήσεις τους δεν παρέλειψαν να θυμίσουν πως ενώ απαγορεύεται (στα χαρτιά τουλάχιστον) η 7ήμερη εργασία, υπάρχει νόμος από το 1966 για 7ήμερη λειτουργία επιχειρήσεων όπως οι βιομηχανίες, τα ξενοδοχεία, τα σουπερμάρκετ κ.ά. με τις ανάλογες συνθήκες γαλέρας βέβαια, που όλοι κάνουν πως δεν γνωρίζουν. Και να υπενθυμίσουν την ευρωπαϊκή κοινοτική οδηγία 88/2003, που δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να εξαναγκάσει τον εργαζόμενο να δουλέψει πάνω από το 8ώρο ή τις 13 ώρες την ημέρα με υπερωρίες που προβλέπει ο νόμος. Πρόκειται για τον περίφημο «νόμο της σκλαβιάς» που ψηφίστηκε πριν λίγο καιρό στην Ουγγαρία και βρίσκεται πάντα στο οπλοστάσιο των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της ΕΕ προς υιοθέτηση.
Αυτές οι δηλώσεις σχετικά με τα εργασιακά ζητήματα δεν είναι πρωτόγνωρες από τον πρόεδρο της ΝΔ. Ήδη από το Μάιο του 2018, κατά την ομιλία του στο Digital Economy Forum 2018, που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών (ΣΕΠΕ), μεταξύ άλλων ανέφερε πως «το κλασικό δυτικό ωράριο, εννέα με πέντε, στην ίδια δουλειά, είναι μάλλον ξεπερασμένο». Στο ίδιο πλαίσιο ήταν και η αναφορά του ως «ανάσα ορθού πολιτικού λόγου» στις προτάσεις του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» για καθορισμό «γενικού μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας 40 ωρών για περίοδο τεσσάρων μηνών με ημερήσια ανάπαυση τουλάχιστον 11 ωρών», με τη σημείωση ότι «αυτονόητο είναι ότι το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων θα μπορεί να αυξομειώνεται, όταν ειδικές περιστάσεις το επιβάλλουν».
Με λίγα λόγια, οι προτάσεις που ταιριάζουν στη «νέα ψηφιακή εποχή» είναι η κατάργηση του σταθερού ωραρίου και μισθού και η «συμφωνία» των εργαζομένων να δουλεύουν και να πληρώνονται όποτε και για όσο ο εργοδότης θελήσει. Όλα για την ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πώς αλλιώς θα πετύχει το ρυθμό ανάπτυξης στο 4% (ξεπερνώντας το «μίζερο» 2% του ΣΥΡΙΖΑ); Τα παραδείγματα όπως αυτό της Κίνας δείχνουν το δρόμο. Εργαζόμενοι που δουλεύουν μέχρι θανάτου ή αυτοκτονούν από την εξαθλίωση και νέες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για ακόμα πιο αυστηρό έλεγχο και εντατικοποίηση στην παραγωγή και όχι για να αντικαταστήσουν ή να ελαφρύνουν την ανθρώπινη εργασία, είναι μερικά μόνο στοιχεία της προς διαμόρφωση πραγματικότητας. Παρουσιάζεται, μάλιστα, σαν αναγκαία και θετική η διαρκής εργασιακή περιπλάνηση και η αντικατάσταση του μόνιμου προσωπικού με εξωτερικούς εργολάβους και έκτακτους υπαλλήλους, μιας και οι ίδιοι εργαζόμενοι δεν θα είναι ποτέ επαρκείς στις δεξιότητες που απαιτούνται από τις νέες τεχνολογίες. Επιπλέον, σύμφωνα με έρευνες, θα μεγαλώσει κι άλλο η ψαλίδα ανάμεσα σε μια μικρή ελίτ εξειδικευμένων στελεχών και στην πλειοψηφία των εργαζομένων που θα είναι ανειδίκευτοι και θα αμείβονται ισχνά. Και μπορεί όλα αυτά να παρουσιάζονται σε διάφορα οικονομικά φόρουμ με ρομαντικούς τίτλους, όπως «να μάθουμε πώς να μαθαίνουμε» και «Παγκοσμιοποίηση 4.0», επί της ουσίας όμως πρόκειται για μια στοχευμένη ιδεολογική προσπάθεια του συστήματος να καταργήσει κάθε έννοια δικαιώματος.
Αυτή η «νέα εποχή» του συστήματος αναδύει τη σαπίλα του μεσαίωνα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Και αυτή η δήλωση δεν αποτελεί παρά μια ακόμα ωμή παρουσίαση των επιδιώξεων του κεφαλαίου, για το τσάκισμα κάθε έννοιας μόνιμης και σταθερής εργασίας με δικαιώματα σ’ αυτή τη «νέα εποχή». Είναι μια προσπάθεια να παρουσιάσει τους εργαζόμενους σύμφωνους στο τσάκισμα του ωραρίου και των δικαιωμάτων τους, για χάρη της αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αποκρύπτοντας την τρομοκρατία και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από αυτό το σύστημα. Γιατί όσο και να αναπτύσσεται η τεχνολογία, θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται σαν όπλο εναντίον τους, όσο τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες. Γιατί το δικαίωμα στη δουλειά και στην ίδια τη ζωή μπορεί να το διασφαλίσει μόνο η συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της μέσα από την ταξική πάλη και όχι τα παραμύθια των αστών για «νέες εποχές».
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
