Με κάθε μέσο προσπαθεί το σύστημα εξουσίας να μετατρέψει την οργή που έγινε αγώνας στην απεργία στις 28 Φλεβάρη σε αδιέξοδο ώστε να ξαναγίνει απογοήτευση. Μπροστά στην απεργία στις 9 Απρίλη ο στόχος τους είναι ένας. Να μην ξαναγίνει! Να μην ξαναβρούν μπροστά τους τη μάζα λαού που επέβαλε μια άλλη πολιτική ατζέντα απ’ αυτή που δρομολογούνταν. Κι όμως το έγκλημα είναι ακόμα ενεργό! Επιβιώνει μέσα από την πολιτική της επίθεσης που το γέννησε. Γιατί πόσο μακριά από τα «Τέμπη» είναι ότι στο βωμό του κέρδους δολοφονείται κάθε δυο μέρες και ένας εργάτης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε με το χαρτί της αύξησης του μισθού να θολώσει την εικόνα. Το 1 ευρώ τη μέρα δεν είναι καν κοροϊδία. Είναι ομολογία κλιμάκωσης της επίθεσης απέναντι στους εργαζόμενους. Η πρώτη εφαρμογή του ν. 5163/24 για τον κατώτατο επιβεβαιώνει ότι η περίοδος που διανύουμε είναι μια περίοδος που ανάγκες του κεφαλαίου απαιτούν συνθήκες εξαθλίωσης για την εργατική τάξη. Μισθούς πείνας, εξαντλητικά ωράρια, εντατικούς ρυθμούς δουλειάς, πετσόκομμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εκμηδένιση του κόστους για συνθήκες ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Μετακύληση του κόστους για περίθαλψη - φαρμάκων, εκπαίδευσης. Δεν είναι μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Η επίθεση στο δημόσιο με αιχμή την προσπάθεια για άρση της μονιμότητας – ήδη καταγράφεται η πρώτη απόλυση εκπαιδευτικού – προωθείται μέσω της επιβολής της αξιολόγησης με διώξεις, απειλές , αργίες.
Τι κι αν οι μισθοί δε φτάνουν ούτε για 20μέρες το μήνα! Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο λαός πρέπει να προσαρμοστεί σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Αυτό απαιτεί το εξαρτημένο απ’ τον ιμπεριαλισμό πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει χώρος για δικαιώματα λένε με κάθε τρόπο, αφού η χώρα έχει εχθρούς! Χρειάζονται πολεμικοί εξοπλισμοί. 28 δις μέχρι το 2030! Κι αυτό είναι το λιγότερο γιατί μέχρι και στρατό συζητάνε να στείλουν στην Ουκρανία. Σε λίγο θα ακούσουμε τη γνωστή δικαιολογία. Είναι «αντικειμενικό» ζήτημα ο επανεξοπλισμός της Ευρώπης που θα καλεστούν να πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης με χρήμα και αίμα για τις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Όπως «αντικειμενικά» θα είναι και τα μέτρα – μνημόνια για να σταθεί η χώρα στους δασμούς και την οικονομική ύφεση που όλοι ομολογούν ότι έρχεται.
Ο κόσμος της δουλειάς βρίσκεται αντιμέτωπος με πολύ επικίνδυνες εξελίξεις που δεν πρέπει να τον βρουν στη γωνία παρακολουθητή. Η οργάνωση αγώνων διεκδικητικών, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες με γραμμή αντίστασης απέναντι στην επίθεση του συστήματος είναι μια κατεύθυνση κόντρα στη γραμμή ήττας του ψευτοδιαλόγου που αναζητά η ηγεσία της ΓΣΕΕ που θέλει τις 9 Απρίλη και απεργία να είναι μια άσφαιρη τουφεκιά. Η γραμμή του ΠΑΜΕ – ΚΚΕ που «κορυφώνει» κάθε αγώνα με μια πρόταση στη βουλή είναι γραμμή ρεφορμιστική γεμάτη αυταπάτες. Καμιά λύση δεν μπορεί να προκύψει απ’ τη βουλή. Οι συζητήσεις για εκλογές, τα δημοσκοπικά γκάλοπ, τα σχέδια οργάνωσης του κράτους, των ΜΜΜ, είναι προτάσεις που αφαιρούν απ’ τους εργαζόμενους τη δύναμη.
Η γραμμή για να δυναμώσει η πάλη είναι η γραμμή της αντίστασης στην επίθεση. Είναι η γραμμή της διεκδίκησης. Κόντρα στη λογική της ταξικής συνεργασίας και του σεβασμού των αναγκών του κεφαλαίου και του συστήματος. Αυτή η συζήτηση πρέπει να κυριαρχήσει στους χώρους δουλειάς. Οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν για:
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ
ΠΛΗΡΗΣ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΟΡΟΥΣ
ΚΑΤΩ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ – ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ – ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΑΠ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ
