Μετά από τέσσερα χρόνια πολιτικής ομηρίας, αθωώθηκαν και οι 61 αγωνιστές που συνελήφθησαν και διώκονταν για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις της 6ης Δεκέμβρη του 2020 στην Αθήνα, που –με πρόσχημα την πανδημία– είχε απαγορεύσει η κυβέρνηση της ΝΔ. Το δικαστήριο (Μονομελές Εφετείο) αποφάσισε την αθώωση και των 61 αγωνιστών, καθώς έκρινε ως νομικά ανυπόστατες τις κατηγορίες τόσο για «διασπορά μολυσματικής νόσου» όσο και για «απείθεια».
Πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη, μια πολιτική νίκη, τόσο για το λαϊκό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα συνολικότερα, όσο και για το ΚΚΕ(μ-λ) ειδικότερα, καθώς στους διωκόμενους ήταν και 11 μέλη του (μετά τον θάνατο του γραμματέα του, Αντρέα Βογιατζόγλου, ο οποίος είχε επίσης συλληφθεί και διωχθεί). Πρόκειται για τη νίκη ενός αγώνα που δόθηκε με πείσμα και συνέπεια για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, με στόχο την καταγγελία της πολιτικής που χτυπά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, που βγάζει στην παρανομία και καταστέλλει τους αγώνες, που στοχοποιεί και διώκει όσους αγωνίζονται, αντιστέκονται και διεκδικούν.
Συστατικό και κρίσιμο στοιχείο του αγώνα αυτού ήταν το πλατύ κύμα αλληλεγγύης που εκδηλώθηκε όλα αυτά τα χρόνια, με εκδόσεις δεκάδων ψηφισμάτων από σωματεία, συλλογικότητες και πολιτικές οργανώσεις, αλλά και με την παρουσία δεκάδων μαρτύρων υπεράσπισης. Ήταν αυτό το κύμα αλληλεγγύης που υπογράμμισε και ανέδειξε την πολιτική βαρύτητα που έχουν για το κίνημα δίκες σαν κι αυτή σε βάρος αγώνων και αγωνιστών, ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο της φασιστικοποίησης της πολιτικής ζωής, των εκατοντάδων διώξεων για πολιτική και συνδικαλιστική δράση, της στοχοποίησης πολιτικών χώρων και πολιτικών οργανώσεων. Αυτήν την πολιτική βαρύτητα θέλησε να αναδείξει όλα αυτά τα χρόνια το ΚΚΕ(μ-λ) μέσα από την πλατιά κινητοποίηση όλων του των δυνάμεων για να καταπέσουν οι κατηγορίες. Η πλατιά εκδήλωση αλληλεγγύης και η τελική κατάληξη της δίκης αποτελούν πολιτική δικαίωση όλων αυτών των προσπαθειών αλλά και της πολιτικής λογικής που το ΚΚΕ(μ-λ) θεωρεί ότι πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε τέτοιο αγώνα.
Την πολιτική τους ταυτότητα και τον πολιτικό χαρακτήρα των συλλήψεων και της δίωξης ανέδειξαν τα 11 μέλη του ΚΚΕ(μ-λ) και στη διαδικασία της δίκης, υπενθυμίζοντας επίσης ότι στα τέσσερα αυτά χρόνια της πολιτικής ομηρίας οι κρατικοί μηχανισμοί χρησιμοποίησαν τις κατηγορίες που βάραιναν τους διωκόμενους για να στηρίξουν επιπλέον μεθοδεύσεις σε βάρος τους, όπως συνέβη με την περίπτωση συνδικαλιστών εκπαιδευτικών.
Η πολιτική νίκη του αγώνα αυτού και η αθώωση των διωκόμενων αποτελεί θετική παρακαταθήκη για το κίνημα και ως τέτοια πρέπει να αξιοποιηθεί. Ιδιαίτερα, στις δίκες που πρόκειται να διεξαχθούν το επόμενο διάστημα σε διάφορες πόλεις της χώρας (π.χ. Θεσσαλονίκη και Χανιά) με αντίστοιχες κατηγορίες και παρόμοια προσχήματα. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρξει εφησυχασμός. Η επίθεση του συστήματος σε δικαιώματα και ελευθερίες συνεχίζεται και εντείνεται. Οι μηχανισμοί του αστικού κράτους γίνονται όλο και πιο εχθρικοί προς το λαό και την εργατική τάξη. Το νομικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης ενισχύεται διαρκώς και αντιδραστικοποιείται, προς μια κατεύθυνση όπου οι αγώνες και οι διεκδικήσεις λαού, εργαζομένων και νεολαίας θα θεωρούνται «εξ ορισμού» παράνομοι. Και ο μόνος δρόμος για να σπάσει αυτό το κλίμα, να ακυρωθούν οι κρατικές μεθοδεύσεις και να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική, είναι η μαζική λαϊκή και εργατική κινητοποίηση, η αγωνιστική υπεράσπιση του δίκιου του λαού και της εργατικής τάξης, η περιφρούρηση των πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.
