Να αγωνιστούμε για ν’ «αναπνεύσουμε» από την βαρβαρότητα του συστήματος
Την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου ήρθαν στην πλατεία Πρωτομαγιάς τρία συνεργεία μαζί με την αστυνομία, ώστε να τοποθετηθούν οι λαμαρίνες για την περίφραξη. Η αστυνομία ήταν εκεί για να απομακρύνει όσους κατοίκους της περιοχής είχαν πάει για να εμποδίσουν την τοποθέτησης. Η περίφραξη με λαμαρίνες κλείνει το 1/3 της πλατείας που σύμφωνα με τη μελέτη προορίζεται για 8 θέσεις πάρκινγκ στελεχών, κοντέινερ για γραφεία και αποθήκες, αλλά και χώρος για σιδηρουργείο. Στην ουσία η πλατεία θα κλείσει!
Το προηγούμενο χρονικό διάστημα η κίνηση των κατοίκων του κέντρου, συλλογικοτήτων, οργανώσεων, ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στο κέντρο ήταν έντονη και κατάφερε να σταματήσει τα έργα. Οι κινητοποιήσεις αυτές πρέπει να ενταθούν και να διεκδικήσουν το άνοιγμα της πλατείας Πρωτομαγιάς και τα πάρκα να είναι ελεύθεροι και προσβάσιμοι χώροι για τον λαό και την νεολαία. Κόντρα σε αυταπάτες για τον νέο δήμαρχο που δήθεν θα φέρει περισσότερους χώρους πράσινου.
Άραγε θα μείνει καμία πλατεία στον χώρο του -ευρύτερου- κέντρου ελεύθερη: Από τη Ζωγράφου, στην Κυψέλη, μέχρι τα Εξάρχεια και τώρα την πλατεία Πρωτομαγιάς οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι που έχουν οι κάτοικοι του κέντρου να κάνουν μια βόλτα για να ανασάνουν, η νεολαία να χαλαρώσει και να πιει μια μπύρα, έχουν περιφραχθεί με λαμαρίνα και κάθε είδους περιφράξεις.
Αυτή την εικόνα συναντάμε και στην πλατεία Πρωτομαγιάς τις τελευταίες μέρες. Οι πληροφορίες λένε ότι η πλατεία θα περιφραχθεί ολοκληρωτικά από την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ για τα επόμενα τουλάχιστον 8(!) χρόνια ως χώρος γραφείων και αποθήκευσης και για κλιμακοστάσια του σταθμού Δικαστήρια.
Άσχετα με τις προφάσεις που βρίσκει η εταιρεία, ο δήμος και το κράτος για την -επι της ουσίας- επίταξη της πλατείας η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει ότι η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται σημαίνει:
· τσιμεντοποίηση των πάρκων και πλατειών
· εμπορευματοποίηση των ελεύθερων χώρων,
και για να γίνουν όλα αυτά
· εκτοπισμό του κόσμου της περιοχής που συχνάζει στις πλατείες αυτές.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιχείρηση κατασκευής μετρό στην πλατεία Εξαρχείων με την συνοδεία....των ΜΑΤ.
Είναι υποκριτικό και ψεύτικο το ενδιαφέρον του συστήματος για τις -πανάκριβες κατά τα άλλα- μαζικές συγκοινωνίες, που προβάλλεται σαν το βασικό επιχείρημα για αυτού του είδους τα έργα. Την ίδια στιγμή που η συγκοινωνία με τα ΜΜΜ (λεωφορεία, τρόλεϊ κτλ) ιδιαίτερα σε περιοχές του κέντρου είναι τόσο πανάκριβη όσο και ισχνή. Δεν έχει περάσει άλλωστε και πολύς καιρός από την περίοδο της καραντίνας που είδαμε τα μέτρα που «πήρε» η κυβέρνηση στα ΜΜΜ για «να μην συνωστίζεται ο κόσμος», ούτε φυσικά από το έγκλημα του συστήματος στα Τέμπη που απέδειξε την πλήρη αδιαφορία του κεφαλαίου και του κράτους για την ανθρώπινη ζωή.
Η πολιτική της τσιμεντοποίησης, της εμπορευματοποίησης των πλατειών και των χώρων γειτονιάς που συχνάζουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι είναι συνοδεία των πολιτικών που διαλύουν τα δικαιώματα στην δουλειά, στις σπουδές και στην ζωή. Ένας εργαζόμενος που δουλεύει τα «ευέλικτα» ωράρια του εργασιακού μεσαίωνα δεν του επιτρέπεται ούτε να ξεσκάσει στην πλατεία της γειτονιάς του.
Τελικά όλα στην ζωή είναι αγώνας. Το θέμα είναι να γίνει οργάνωση και αγώνας. Απέναντι σε ένα σύστημα που όσο εντατικοποιεί τις συνθήκες και τους όρους εκμετάλλευσης, άλλο τόσο μετατρέπει ότι μπορεί σε εμπόρευμα και κέρδος για αυτό. Για να ανασάνουμε στην γειτονιά μας πρέπει να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε! Από τα μεγάλα που χουμε μπροστά μας (μισθοί, συνθήκες εργασίας, ακρίβεια κτλ) μέχρι και τα μικρά: δηλαδή να χουμε στοιχειωδώς έναν ελεύθερο χώρο στη γειτονιά μας!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ
ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ - ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
