Το τελεσίγραφο για οριστική απόλυση των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ που έστειλε ο ειδικός διαχειριστής για λογαριασμό της κυβέρνησης, με καταλύτη τη δικαστική απόφαση που απέρριψε πλέον τις προσφυγές των εργαζομένων, αποδεικνύει μ’ έναν ακόμα τρόπο ότι το σύστημα δεν δίνει δεκάρα για τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων, όπως και συνολικά για το παρόν και το μέλλον του τόπου και του λαού. Αφού συνειδητά οδήγησε τη ΛΑΡΚΟ στην παρακμή και την απαξίωση, με σκοπό την υλοποίηση με τους πιο ληστρικούς όρους της μνημονιακής δέσμευσης για ιδιωτικοποίηση, αφού μεθοδευμένα μείωσε το προσωπικό και τσάκισε τους όρους δουλειάς του, τώρα πετάει στον δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους, μαζί με τις οικογένειές τους. Η σημερινή κυβέρνηση προκλητικά τους κατηγορεί σαν υπεύθυνους για την κατάσταση που διαμόρφωσαν οι δικές της πολιτικές αποφάσεις, στο έδαφος και σε συνέχεια των προηγούμενων, με πλέον πρόσφατη την τροπολογία που επιτρέπει στον ειδικό διαχειριστή την απόλυση όλου του προσωπικού. Η εξέλιξη της ΛΑΡΚΟ όλα αυτά τα χρόνια είναι αποκλειστική ευθύνη της κυρίαρχης πολιτικής και των κυβερνήσεων που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν. Πολιτική που δεν έχει καμιά προοπτική για τον λαό, παρά μόνο εξαθλίωση και καταστροφή.
Απ’ τη στιγμή που η ΛΑΡΚΟ στοχοποιήθηκε ως φιλέτο προς ξεπούλημα το 2010, μεθοδικά μετατράπηκε από κερδοφόρα (με χρονιά ρεκόρ το 2012) σε ζημιογόνα, για να μπορεί σήμερα η κυβέρνηση να «δικαιολογεί» το πέταγμα των εργατών στην ανεργία. Τα δήθεν «αντικειμενικά δεδομένα» που επιστρατεύει η κυβερνητική προπαγάνδα μόνο στόχο έχουν να κρύψουν την ταξική πολιτική που διευκολύνει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, ενώ διαλύει τη ζωή των εργαζομένων και καταστρέφει μια ολόκληρη περιοχή. Κανένας πόνος δεν έπιασε την κυβέρνηση για το περιβάλλον, που κινδυνεύει ακόμα περισσότερο καθώς ξεγυμνώνονται από προσωπικό οι εγκαταστάσεις, ενώ είναι επίσημη παραδοχή πως η μεταβίβαση στον ιδιώτη είναι στον αέρα, με άγνωστο το πού, πότε, ακόμα και το αν θα καταλήξει. Όπως άγνωστο είναι το αν θα ξαναλειτουργήσουν, τόσο τα μεταλλεία όσο κι οι μονάδες.
Τα «μέτρα στήριξης των εργαζομένων» δεν είναι παρά επιβεβαίωση της κατεύθυνσης «να κόψουν τον λαιμό τους» οι εργαζόμενοι, που πετιούνται μαζί με την εμπειρία τους. Προγράμματα ΔΥΠΑ συγκεκριμένης διάρκειας, μέχρι 2 χρόνια για την πλειοψηφία, με μισθό πολύ μικρότερο, σε θέσεις που δεν υπάρχουν αλλά περιμένουν τους «φορείς υποδοχής να δηλώσουν τον αριθμό θέσεων που επιθυμούν». Οι εργάτες πρακτικά εξαναγκάζονται, μαζί με τις οικογένειές τους, να φύγουν απ’ τα σπίτια και τον τόπο τους και να προσπαθήσουν να επιβιώσουν μέσα στην επισφάλεια και με το δικαίωμα στη δουλειά μόνιμα υπό αίρεση -καθεστώς που γνωρίζουν καλά άλλοι μαζικά απολυμένοι, όπως των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά που αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών σαν «πρότυπο».
Σκοπός της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι να καμφθεί ο αγώνας που συνεχίζουν να δίνουν, εδώ και πολλά χρόνια, οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ. Ταυτόχρονα, να τους απομονώσει απ’ τον λαό, ο οποίος μόνο να κερδίσει έχει απ’ την ανατροπή των μαζικών απολύσεων. Οι εργάτες που τώρα κατηγορούνται σαν «τεμπέληδες» είναι αυτοί που για δεκαετίες λειτουργούσαν τις εγκαταστάσεις, κάτω απ’ τις πιο δύσκολες συνθήκες, απ’ την αρχή της ΛΑΡΚΟ το 1963, στην εξαγορά της ως «προβληματική» απ’ το κράτος το 1989, στη μεταβίβασή της στο ΤΑΙΠΕΔ το 2013, μέχρι τη σημερινή «ειδική διαχείριση» που θέλει να παραδώσει την επιχείρηση άδεια από εργαζόμενους και εργασιακά δικαιώματα. Είναι αυτοί που είδαν τους μισθούς τους να πετσοκόβονται, τις εργολαβίες να επεκτείνονται, το προσωπικό να διαχωρίζεται σε πολλαπλές ταχύτητες, χωρίς συλλογική σύμβαση και δικαιώματα. Είναι αυτοί που θρήνησαν δεκάδες συναδέλφους στα καμίνια, τα καζάνια, τα μεταλλεία κ.α. προκειμένου η εκάστοτε εργοδοσία ν’ απολαμβάνει το αποτέλεσμα του κόπου τους.
Δεν είναι μόνοι τους! Στο πλευρό τους βρίσκεται ολόκληρη η εργατική τάξη της χώρας, που έχει ζήσει και συνεχίζει να ζει τις συνέπειες της διαρκούς αποβιομηχάνισης και των λουκέτων απ’ τη μια, και της εντατικοποίησης, των ατελείωτων ωραρίων, της εξαήμερης δουλειάς (πλέον και επίσημα), των μισθών πείνας απ’ την άλλη. Ωστόσο, αυτό πρέπει να μετατραπεί και σε συγκεκριμένο και αποφασιστικό κάλεσμα μαζικού και ανυποχώρητου αγώνα προς όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Και σε αυτό το πεδίο θα κριθούν ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Γιατί η ανατροπή της κυβερνητικής απόφασης απαιτεί πραγματικό πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό, πραγματικό αγωνιστικό συντονισμό, κεντρικές απεργιακές και κινηματικές αποφάσεις.
ΟΧΙ στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ!
Να μην περάσουν οι μαζικές απολύσεις των εργατών στη ΛΑΡΚΟ!
Ο αγώνας για το δικαίωμα στη δουλειά να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων και να συνεχιστεί μέχρι τη νίκη!
Τετάρτη 17 Ιουλίου 2024
