ΥΓΕΙΑ

Η υγειονομική κρίση των ημερών μας ήρθε να προστεθεί στην προϋπάρχουσα και εντεινόμενη κρίση αναπαραγωγής του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μέσα σ’ όλα, αποκάλυψε την κάλπικη παντοδυναμία του. Έφτασε ένας ιός να τον «απορυθμίσει» και επιπλέον να καταδείξει πόσο απροστάτευτοι είναι οι λαοί απέναντι σ’ ένα σύστημα που τους θεωρεί αναλώσιμους. Κρούσματα και θάνατοι επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια σε όλες τις χώρες, είτε έχουν κρατικά είτε ιδιωτικά συστήματα περίθαλψης. Τα παραδείγματα των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης απ’ τη μια και των ΗΠΑ απ’ την άλλη είναι πολύ χαρακτηριστικά.

Στη βάση αυτών των εξελίξεων, έρχονται στο προσκήνιο συζητήσεις για το ρόλο του κράτους στην περίθαλψη (κρατικά ή ιδιωτικά συστήματα περίθαλψης) και, σε συνάρτηση μ’ αυτό, απόψεις για την κατεύθυνση πάλης και τα αιτήματα του υγειονομικού – λαϊκού κινήματος. Συζητήσεις και απόψεις που πατάνε πάνω σε διαφορετικές εκτιμήσεις για την αναγκαιότητα, αλλά και τη δυνατότητα, «επανάκαμψης» ενός νέου κρατισμού (νεο-κεϊνσιανισμού) και της σοσιαλδημοκρατίας στην οικονομία και στην πολιτική, για την αντιμετώπιση αυτών αλλά και συνολικά των προβλημάτων του συστήματος και του κινήματος!

Να ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας ότι στις σημερινές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες η συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν μπορεί να «υιοθετηθεί» από το σύστημα ως πλαίσιο κίνησής του. Εξάλλου, είναι γνωστή η ένταση με την οποία αυτό επιτίθεται από τη δεκαετία του 1980 και ιδιαίτερα μετά τις καταρρεύσεις του ‘89-91 ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς, με την αίσθηση της παντοδυναμίας που απορρέει από την ήττα του κινήματος και κινείται σε μια κατεύθυνση ρεβανσισμού και επανακαθορισμού της ταξικής του κυριαρχίας επί της εργατικής τάξης και των λαών.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι που απελευθερώνεται από λειτουργίες και δράσεις του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας ή κοινωνικού κράτους» και παραπέρα τα αναγνωρίζει σαν πεδία δράσης και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Σ’ αυτή τη βάση εμφανίζεται το ιδεολόγημα για τον «επιτελικό ρόλο του κράτους» που παρουσιάζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και που αποτελούσε πολιτική κατεύθυνση των αστικών κυβερνήσεων από την εποχή Σημίτη (κράτος-επιτελείο). Νιώθουν όμως τόσο εκτεθειμένοι, που αισθάνονται την ανάγκη να το συμπληρώσουν με το λεγόμενο «δίχτυ προστασίας» των πιο ευάλωτων στρωμάτων.

Να θυμηθούμε ότι το «κράτος πρόνοιας ή το κοινωνικό κράτος» προέκυψε σαν αποτέλεσμα της πίεσης του αντίπαλου δέους, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και των εκεί εργατικών-λαϊκών κατακτήσεων, αλλά και των ισχυρών εργατικών και κομμουνιστικών κινημάτων μέσα στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και τις εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες που πίεζαν, διεκδικούσαν και αποσπούσαν δικαιώματα και κατακτήσεις. Και αντιμετωπίστηκε από το σύστημα πάντα σαν ξένο σώμα από το οποίο έπρεπε, όταν θα του δινόταν η ευκαιρία, να απαλλαγεί.

Η ρεφορμιστική και οπορτουνιστική Αριστερά, από την πλευρά της, θεωρεί ακόμα μια φορά ότι ήρθε η ώρα της και ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να ξαναφανεί χρήσιμη για το σύστημα, ξαναλουστράροντας τις γνωστές της απόψεις, θέσεις και κατευθύνσεις.

Η γραμμή της υπεράσπισης, αναβάθμισης και εκδημοκρατισμού κάθε τι κρατικού, που βαφτίζεται ή υπονοείται αναφανδόν ως λαϊκό (από την άποψη του ποιος το κατέχει) και περίπου ως η πρακτική υλοποίηση των εργατικών-λαϊκών αιτημάτων και αγώνων επίσης δεν είναι καινούρια. Βάση της είναι το γνωστό θεωρητικό κατασκεύασμα περί ουδετερότητας του κράτους ή του κράτους-πεδίου ταξικής πάλης, που η φυσιογνωμία και τα χαρακτηριστικά του “παίζονται” ανάμεσα στους από πάνω και στους από κάτω. Η αποδοχή και στήριξη της συνδιοίκησης εδράζεται ακριβώς σ’ αυτή την αντίληψη. Μάξιμουμ θέση ως προς αυτό αποτελούν οι στόχοι των κρατικοποιήσεων-εθνικοποιήσεων-κοινωνικοποιήσεων κι όλες οι παραλλαγές τους, σε συνθήκες που το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός έχουν την πολιτική εξουσία. Τέτοιοι στόχοι περιλαμβάνονται στον α ή β βαθμό στις θέσεις των δυνάμεων όλου του ρεφορμιστικού φάσματος. Είναι απότοκο μιας ολόκληρης αντίληψης προτασεολογίας, που δεν απευθύνεται -είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι- στο κίνημα, αλλά στο σύστημα και πλασάρεται σαν “λύση” για κάθε πρόβλημα. Τις περισσότερες φορές έχει το χαρακτήρα νουθεσίας στους αστούς και τις κυβερνήσεις τους, που δεν αντιλαμβάνονται τι πρέπει να κάνουν. Λες και ξέμειναν από επιτελεία, αν και κάποιοι ρεφορμιστές συνεχίζουν να στελεχώνουν κάποια από αυτά!

Στον τομέα της περίθαλψης-υγείας, ανάλογου μαξιμαλιστικού χαρακτήρα είναι η θέση του ΚΚΕ για την “κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας”. Αυτό δεν τίθεται για μια επόμενη φάση (την περίοδο της λαϊκής εξουσίας - λαϊκής οικονομίας, όπως την ορίζει το ΚΚΕ) αλλά ΣΗΜΕΡΑ. Το κράτος, αφού είναι ουδέτερο, μπορεί να αναλάβει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ την περίθαλψη, λειτουργώντας ενάντια στο ιδιωτικό κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον συγκεκριμένο τομέα. Δηλαδή, το κράτος της αστικής τάξης θα πάει κόντρα, μέχρις εξαφανίσεως, στο κεφάλαιο! Ουτοπία και αποπροσανατολιστικό ταυτόχρονα. Η “κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία” προτείνεται να εφαρμοστεί από σήμερα στην άναρχα δομημένη καπιταλιστική κοινωνία, ούτως ώστε να τη βρει “έτοιμη” ο σοσιαλισμός. Ανάλογη είναι η θέση του για όλους σχεδόν τους κλάδους της οικονομίας με την πρόταση για δημιουργία “ενιαίων κρατικών φορέων”, που έχουν αναχθεί σε διέξοδο καπιταλιστών και εργαζομένων στο πλαίσιο της γραμμής της ταξικής συνεργασίας.

Το σύνολο των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μ’ έναν ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζει το ζήτημα της υγείας-περίθαλψης. Έτσι, στο αίτημα πάλης των εργαζόμενων στα νοσοκομεία για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, στην κατεύθυνση διεκδίκησης από το λαό ΠΛΗΡΟΥΣ–ΔΩΡΕΑΝ περίθαλψης για όλους, αντιπαραβάλλουν, απευθυνόμενοι στο σύστημα, ένα συνολικό σχέδιο. Σχέδιο για ένα ΕΣΥ πλήρως διαρθρωμένο και σε όλα τα επίπεδα, συνολικό σχέδιο με κρατικοποιήσεις και… απαγόρευση δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου σε συγκεκριμένους τομείς λειτουργίας του συστήματος.

Το αίτημα αυτό απευθύνεται για να υλοποιηθεί από την κυβέρνηση, έστω κάτω από την πίεση του κινήματος. Δηλαδή, η κυβέρνηση που υπηρετεί το κεφάλαιο θα υλοποιήσει κάτω από την πίεση του κινήματος ένα συνολικό σχέδιο οργάνωσης της περίθαλψης (ΕΣΥ), θα περιφράξει πεδία και θα απαγορεύσει τη δράση του κεφαλαίου μέσα σ’ αυτά. Καλά ακούγονται όλα αυτά. Ποιος θα ήθελε να καταναλώνεται με «μικρά» και επιμέρους ζητήματα (συνθήκες δουλειάς, εργασιακές σχέσεις, μισθοί, συντάξεις, ασφάλιση, επεκτάσεις, εξοπλισμός, στελέχωση, δωρεάν πλέγμα, συνδικαλιστικές ελευθερίες και δικαιώματα κ.λπ κ.λπ.), ενώ του δίνεται η δυνατότητα «να ξεμπερδεύει» μια και έξω, διαλέγοντας μία από τις πολλές συνολικές προτάσεις που κυκλοφορούν; Πολύ δε περισσότερο αν αυτό επεκτεινόταν και σε άλλα πεδία δράσης του κεφαλαίου και σε άλλα ζητήματα λαϊκών αναγκών και κινηματικής δράσης. Μόνο που αυτό είναι άλλη μία εκδοχή ρεφορμιστικής λογικής.

Είναι αλήθεια πως το ΕΣΥ μοίρασε «υπεραξία» σε πολλούς συστημικούς, παρατρεχάμενους, αλλά και δυνάμεις του κινήματος. Για το ΠΑΣΟΚ και για το σύστημα που υπηρέτησε και υπηρετεί, το ΕΣΥ ήρθε σαν αποτέλεσμα της πίεσης του λαϊκού κινήματος, αλλά και των φιλοδοξιών του να υπηρετήσει μια αναβαθμισμένη παρουσία της χώρας στην περιοχή. Η οικονομική κρίση και η καθυστερημένη σε σχέση με τις άλλες χώρες του κόσμου σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διακυβέρνησης της χώρας καθόρισαν σχεδόν άμεσα την αντίστροφη πορεία του εγχειρήματος. Παρ’ όλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ με το ΕΣΥ έκανε, και κέρδισε, τόσες εκλογικές αναμετρήσεις. Το σύστημα, την περίοδο που είχε σημαντικά προβλήματα να αντιμετωπίσει, εκτόνωσε την πίεση από μια διάχυτη δυσαρέσκεια στο πλαίσιο των λαϊκών στρωμάτων. Η κατασκευή, ο εξοπλισμός, η στελέχωση και η λειτουργία των νοσοκομείων του ΕΣΥ έδωσαν δουλειές και κέρδη σε μερίδες της αστικής τάξης. Δημιούργησαν ένα συνδικαλιστικό στρώμα -έκφραση των ανώτερων κλιμακίων της υγειονομικής υπαλληλίας- που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις του κινήματος. Άσε που σ’ αυτό έβρισκε, και βρίσκει εν πολλοίς, θέση - έκφραση - ρόλο κάθε ρεφορμιστής που θέλει και μπορεί να στηρίξει, έστω και με ενστάσεις, το σύστημα, το ΕΣΥ. Είναι αυτοί που έχουν προτάσεις για το πόσα Κέντρα Υγείας αγροτικού και αστικού τύπου πρέπει να έχει το σύστημα, πόσα νοσοκομεία και πώς κατανεμημένα, τι πρέπει να αναπτύξει και πού, πόσα ασθενοφόρα κι ελικόπτερα πρέπει να ‘χει το ΕΚΑΒ και τράβα… κορδέλα.

Έχουμε την άποψη ότι άλλο πράγμα είναι το δικαίωμα που απορρέει από την ανάγκη του λαού να έχει πρόληψη, θεραπεία, νοσηλεία, αποκατάσταση και είναι εντελώς διαφορετικό το μοντέλο περίθαλψης που του τα παρέχει όλα αυτά. Σε τι βοηθάει τους κομμουνιστές να υπερασπίζονται μια κρατική λειτουργία; Σε τι βοηθάει το λαό να επιδιώκεται να θεωρήσει το ΕΣΥ ή τα ασφαλιστικά ταμεία, π.χ., “δικά του”; Του δημιουργεί ή όχι αυταπάτες για το χαρακτήρα, τη φύση και το ρόλο του κράτους; Τον απελευθερώνει για να μπορέσει να δει τα δικά του αυτοτελή και αυθύπαρκτα ταξικά συμφέροντα ή τον εγκλωβίζει σε αντιλήψεις και λογικές ότι τελικά ο αντίπαλος δεν είναι και τόσο αντίπαλος; Πόσο κόσμο, έχοντας επηρεαστεί από αυτές τις λαθεμένες αντιλήψεις, δεν ακούμε να μας λέει ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς ή ότι άλλο το κράτος, άλλο οι ιδιώτες καπιταλιστές; Μια χαρά βολεύει την αστική τάξη η ταξική συσκότιση αυτού του θεμελιώδους ζητήματος αλλά και τους πάσης φύσης ρεφορμιστές και οπορτουνιστές που βαυκαλίζονται με λογικές “βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών”, μη τυχόν και γίνει κάποτε επανάσταση και πάρει την εξουσία ο λαός.

Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Όταν ο λαός την ώρα της ανάγκης θέλει να βρει γιατρό, νοσοκόμο, καθαριστή, τραπεζοκόμο, φάρμακο, μηχανήματα, μέσα και υλικά από κάποιον πρέπει να το απαιτήσει. Σωστά απευθύνεται στο κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση-διαχειριστή του, γιατί αναγνωρίζει σ’ αυτούς την αρμοδιότητα να δώσουν λύση. Αυτοί εκφράζουν πολιτικά τόσο τον κρατικό όσο και τον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου δεν ενδιαφέρει τον ασθενή αν την περίθαλψη που έχει ανάγκη τού την παράσχει δωρεάν το κράτος ή ένας ιδιώτης. Γι’ αυτό νοιάζεται μόνο όποιος πολιτικά έχει άλλα στο μυαλό του. Και είναι άλλο ζήτημα τι επιλέγει κάθε φορά η αστική τάξη να κάνει.

Ας πούμε, ωστόσο, κι ας θυμίσουμε ορισμένα θεμελιώδη για μας πράγματα, μένοντας στο κομμάτι της περίθαλψης, αν και το αντιλαμβανόμαστε με έναν τρόπο ανάλογο με την ασφάλιση-συνταξιοδότηση. Ο λαός διεκδικεί κάτι που δικαιούται.

Για την περίθαλψή του ο εργαζόμενος έχει προπληρώσει με τρεις τουλάχιστον τρόπους: 1) την ώρα της δουλειάς με την εκμετάλλευση που του γίνεται απ’ την εργοδοσία και ιδιαίτερα η εργατική τάξη με την κλεμμένη υπεραξία, 2) μέσω της φορολογίας άμεσης κι έμμεσης, και 3) μέσω των κρατήσεων για υγειονομική περίθαλψη στο μισθό, το μεροκάματο ή τη σύνταξή του. Το δικαίωμά του αυτό είναι συλλογικό και καθολικό και όχι ατομικό. Απορρέει από τη θέση που η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα έχουν στο δεδομένο σύστημα κοινωνικής παραγωγής. Το σύστημα του ζητά να ξαναπληρώσει την ώρα που έχει ανάγκη. Δίκαια αντιδρά και διαμαρτύρεται για τυπικά “νόμιμες” πληρωμές. (Αφήνουμε απέξω τις τυπικά παράνομες, που όμως έχουν γίνει σε μεγάλο ποσοστό καθεστώς -φακελάκια κ.λπ.). Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς διαμορφώνουν θέση γι’ αυτό το τελευταίο “στάδιο”, αφήνοντας εκτός τις 3 προηγούμενες “φάσεις”, χωρίς να τις λαμβάνουν καθόλου υπόψη. Είναι φανερό ότι κάτι τέτοιο είναι και μερικό και αποσπασματικό και συνειδητά αποπροσανατολίζει. Πολύ περισσότερο όταν και γι’ αυτό έχουν μια λαθεμένη προσέγγιση.

Ας διατυπώσουμε, ωστόσο, ορισμένα εύλογα, πιστεύουμε, ερωτήματα. Ο λαός μας για τη νοσοκομειακή του κάλυψη θα πάει έξω απ’ το Ιατρικό Κέντρο ή το «Υγεία», την ώρα που στην περίπτωση του κορονοϊού η κυβέρνηση τον κατευθύνει στα λεγόμενα νοσοκομεία αναφοράς; Ακόμη κι αν περάσει από τους σεκιουριτάδες της ιδιωτικής κλινικής, η απάντηση που θα λάβει θα είναι ότι η κυβέρνηση και το κράτος χαράζουν πολιτική και δεν θα τον εξετάσει κανείς, εκτός αν έχει να πληρώσει. Είναι προφανές ότι δεν διεκδικεί από τον “ιδιοκτήτη” ενός νοσοκομείου αλλά από το κράτος και την κυβέρνηση. Και είναι εξίσου φανερό ότι ο τρόπος-διαδικασία που θα του παρασχεθεί η περίθαλψη λίγο τον αφορά. Αυτό που τον νοιάζει είναι να παρέχεται ως προς όλες της τις πλευρές έγκαιρα, σωστά, αποτελεσματικά και δωρεάν.

Ας διατυπώσουμε και ένα ακόμη ερώτημα. Ο λαός των ΗΠΑ, που το σύστημα περίθαλψης είναι καθαρά ιδιωτικό και στενά συνυφασμένο με το ιδιωτικό ασφαλιστικό κεφάλαιο -υπάρχουν λίγα δημοτικά νοσοκομεία εν είδει πτωχοκομείων- από ποιον θα διεκδικήσει παροχή υπηρεσιών περίθαλψης; Η απάντηση κι εδώ σαφής, από το κράτος και την κυβέρνηση. Και τι ακριβώς να διεκδικήσει; Θα αναβάλει τη διεκδίκηση για ελεύθερη δωρεάν πρόσβαση στην πρόληψη και θεραπεία για να ζητήσει να καταργηθούν τα ιδιωτικά θεραπευτήρια και να γίνουν κρατικά; Αστεία πράγματα.

Αλλά ας αναφέρουμε ένα επιπλέον αντικειμενικό στοιχείο. Οι κρατικές δομές περίθαλψης στη χώρα μας και πιο ειδικά τα νοσοκομεία διαχειρίζονται, μέσω των διοικήσεών τους που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, κρατικά ποσά που πηγαίνουν ΟΛΑ (για μηχανήματα, υλικά, εξοπλισμούς, οσονούπω και για υπηρεσίες των πρώην ΔΕΚΟ κ.λπ.) στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αφού δεν υπάρχουν κρατικές επιχειρήσεις που να παράγουν κάτι απ’ όλα αυτά και, όσες υπήρχαν, φρόντισε η ΕΕ και ο “ανταγωνισμός” να τις κλείσουν. Είναι πραγματικά και λειτουργούν ως δημόσια, όπως γράφουν οι ταμπέλες τους, ή όχι; Οι λειτουργίες που έχουν εκχωρηθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο (σίτιση, καθαριότητα, πλύση ιματισμού, φύλαξη, τεχνική υποστήριξη), καθώς και όσες έπονται, με άλλα λόγια οι μορφές ιδιωτικοποίησης που έχουν παγιωθεί κι επεκτείνονται εδώ και χρόνια παραπέμπουν ως τρόπος λειτουργίας στο κράτος ή στην περιβόητη ιδιωτική πρωτοβουλία; Πόσο δημόσια είναι τελικά;

Όσοι ξιφουλκούν για τον κρατικό-δημόσιο τομέα κι όσοι παγιδεύονται στο ψάξιμο μοντέλων στην υπηρεσία του ανθρώπου μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αν σκαλίσουν λίγο τη μνήμη τους, θα θυμηθούν ότι υπήρχαν περίοδοι στην Ελλάδα που μόνη προϋπόθεση για να νοσηλευτείς σε μια ιδιωτική κλινική ήταν να έχεις ασφάλιση, να σου καλύπτει τα έξοδα το ταμείο σου, αφού υπήρχαν συμβάσεις των ταμείων με αυτές τις κλινικές. Κακώς πήγαινε ο κόσμος σ’ αυτές; Κακώς πηγαίνει ακόμη και σήμερα σ’ όσες δέχονται να υπογράψουν σύμβαση; Ή μήπως πρέπει σήμερα να αρνηθεί να νοσηλευτεί σε κρεβάτι ΜΕΘ του ιδιωτικού τομέα, όπου θα τον παραπέμψει το ΕΣΥ, ανεξάρτητα αν ο ΕΟΠΥΥ πληρώνει στο ιδιωτικό κεφάλαιο την κλίνη ΜΕΘ με σκανδαλώδες διπλάσιο ποσό; Είναι σίγουρο ότι ο λαός ούτε θέλει ούτε μπορεί να γίνει λογιστής ή διαχειριστής του αστικού κράτους.

Ας περάσουμε, ωστόσο, στο πιο βασικό. Στο ζήτημα του κινήματος, στις κατευθύνσεις του, στον προσανατολισμό του, στα αιτήματα-στόχους πάλης του. Ας πούμε, κατ’ αρχήν, ότι δεν έχουμε υπόψη μας κάποιο κίνημα σε κάποια γωνιά του πλανήτη που να παλεύει, φερ’ ειπείν, για δημόσιο νερό, δημόσιο ρεύμα, δημόσιες τηλεπικοινωνίες κ.λπ. Γνωρίζουμε πάμπολλα κινήματα, απ’ την άλλη, που αγωνίζονται ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί απλούστατα οι υπηρεσίες που θα τους παρέχονται θα γίνουν χειρότερες και ακριβότερες και κυρίως γιατί θα υπάρξουν απολύσεις και πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων στους αντίστοιχους τομείς. Πολλοί σπουδαίοι αγώνες έχουν υπάρξει πάνω σε αυτή τη βάση (τόσο απ’ τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις αυτές όσο κι από διευρυμένα λαϊκά στρώματα) με αιτία τον περιορισμό ή ακόμη και την κατάργηση του ανάλογου δικαιώματος (στην ύδρευση-άρδευση, στην ηλεκτρική ενέργεια, στην επικοινωνία κ.λπ.). Είναι φανερό ότι το χτύπημα στην ουσία του δικαιώματος είναι αυτό που δημιουργεί κίνηση μαζών και όχι εκείνο στη “διαδικασία παροχής” του.

Στον τομέα της κρατικής περίθαλψης, έχουν υπάρξει σημαντικοί αγώνες κατά το παρελθόν. Οι πιο πρόσφατοι αφορούσαν το να μην κλείσουν μια σειρά νοσοκομεία, που έκλεισαν ή συρρικνώθηκαν, να μη βγουν σε διαθεσιμότητα και κινδυνεύσουν με απόλυση εργαζόμενοι, να προσληφθεί προσωπικό και να παραμείνουν οι συμβασιούχοι, να αυξηθούν οι μισθοί των υγειονομικών και να πληρωθούν οι υπερωρίες και εφημερίες που καθυστερούσαν, να αναγνωριστεί η ανθυγιεινότητα του χώρου, να βελτιωθούν οι συνθήκες δουλειάς, να μην περάσει η αξιολόγηση κ.ά. Παλιότερα, να φύγουν οι εργολάβοι απ’ τα νοσοκομεία, να σταματήσουν ρουσφέτια ή εκδικητικές μετακινήσεις, να σταματήσουν πειθαρχικές διώξεις και η τρομοκρατική συμπεριφορά των ανθρώπων της κυβερνητικής εξουσίας κ.ά. Η έννοια του Δημόσιου για τους υγειονομικούς σημαίνει ακόμα και βασικά ένα και μόνο πράγμα: μονιμότητα. Με άλλα λόγια, ασφάλεια στην εργασία. Μόνο που αυτή χτυπιέται από παντού και αφορά όλο και λιγότερους στο χώρο πλέον.

Για το λαό, η έννοια του Δημόσιου έχει το χαρακτήρα -έτσι το αντιλαμβάνεται- της ελεύθερης δυνατότητας πρόσβασης. Μόνο που κι αυτή όλο και περιορίζεται, ετεροχρονίζεται, εμποδίζεται, εξελίσσεται σε ταλαιπωρία και εμπορευματοποιείται. Τι να υπερασπίσει, άραγε; Το χάλι που πραγματικά επικρατεί; Τις ατελείωτες ουρές και λίστες αναμονής; Τις συνθήκες περίθαλψης που χειροτερεύουν; Το γεγονός ότι πρέπει να βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη νόμιμα ή παράνομα;

Τους ακούμε ήδη όλους τους υπερασπιστές του δημόσιου συστήματος περίθαλψης να μας λένε: Δημόσιο, αλλά όχι έτσι. Δηλαδή; Όπως θα το θέλανε. Μόνο που άλλος έχει το μαχαίρι και το πεπόνι. Γιατί απλά Δημόσιο, όπως το ονειρεύονται, δεν υπάρχει σ’ αυτό το σύστημα. Και γιατί σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να καλύψει ο καπιταλισμός τις υγειονομικές ανάγκες του λαού.

Το δικαίωμα στην περίθαλψη, το δικαίωμα στη πρόληψη, το δικαίωμα στη νοσηλευτική φροντίδα και αποκατάσταση αποτελούν πεδία πάλης για την εργατική τάξη και το λαό. Δεν είναι θέματα για να γίνονται σχέδια επί χάρτου.

Δεν είναι εμπορεύματα. Αφορούν όλο το λαό και πρέπει να προσφέρονται ισότιμα, πλήρως και δωρεάν. Πάνω απ’ όλα, είναι θέματα πάλης, διεκδίκησης και αναμέτρησης με τις επικίνδυνες και εγκληματικές πολιτικές των δυνάμεων του συστήματος.

Ο κορονοϊός ανέδειξε αυτή την απλή αλήθεια!

Προηγούμενo Πρωτοσέλιδο Επόμενo

ΥΓΕΙΑ