8 σημεία για την κατάσταση στον κόσμο και την αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και πάλη
1/ Μπήκαμε σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την προετοιμασία των όρων για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με βάση αυτή την εκτίμηση θεωρούμε ότι χρειάζεται να προσεγγίσουμε και να αντιληφθούμε το σύνολο των εξελίξεων στον πλανήτη. Τον πυρετώδη ανταγωνισμό για την αναβάθμιση και ενίσχυση του πυρηνικού οπλοστασίου μεταξύ των ΗΠΑ-Ρωσίας –Κίνας. Τη γενικευμένη εξοπλιστική κούρσα στην οποία βρίσκονται όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και από την οποία δεν εξαιρούνται ούτε αυτές (Γερμανία, Ιαπωνία) που τελούσαν υπό τις απαγορεύσεις της ήττας τους στον Β’ ΠΠ. Τις συγκροτήσεις επί μέρους στρατιωτικών-πολεμικών συμμαχιών εντός της Δύσης και υπό τις ΗΠΑ ( QUAD, AUKUS) και τα βήματα συγκρότησης των BRICS ως μια προσπάθεια διαμόρφωσης αντίβαρου στο ΝΑΤΟ, τη βασική συγκρότηση της Δύσης. Τα θερμά στρατιωτικά επεισόδια στον Ειρηνικό και την κατάσταση στην Αφρική όπου όλες οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βρίσκονται «με τα χέρια στη σκανδάλη». Την κλιμάκωση της γενοκτονίας του αλύγιστου και ηρωικού Παλαιστινιακού λαού για να στερεωθεί ο χωροφύλακας των ΗΠΑ, το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ. Την επέκταση της σφαγής και τη διαμόρφωση νέων διαιρέσεων στη Μ.Ανατολή μέσω των οποίων τίθεται το ζήτημα της στοίχισης των περιφερειακών και τοπικών δυνάμεων της περιοχής στα υπό διαμόρφωση ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Τη φωτιά της αστάθειας και των πραξικοπημάτων σε Γεωργία, Ρουμανία, Μολδαβία, Σλοβακία, Σερβία, Ουγγαρία, δηλαδή στην περίμετρο του μεγάλου άδικου πολέμου στην Ουκρανία που αποτελεί το επίκεντρο, το βασικό εργαστήρι προετοιμασίας του Γ’ ΠΠ.
Στην ίδια βάση, της προετοιμασίας των όρων για τον Γ’ΠΠ είναι και θα είναι οι επιδιώξεις και οι κινήσεις του Τραμπ, ως προέδρου της πρώτης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο, της δύναμης εκείνης που παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στις εξελίξεις. Οι ανακοινώσεις –παρεμβάσεις του Τραμπ για Μεξικό, Γροιλανδία και Καναδά, ανεξάρτητα από το πως θα διαμορφωθούν και θα εξελιχθούν στην πορεία, εκφράζουν την επιδίωξη της ακόμα μεγαλύτερης ενίσχυσης των ΗΠΑ. Την επιδίωξη αναβάθμισης του πλουτοπαραγωγικού τους δυναμικού, των γεωστρατηγικών τους πλεονεκτημάτων , την επέκταση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων ακόμα και της έκτασης που ως ΗΠΑ έχουν σήμερα. Ταυτόχρονα και παράλληλα με την επιδίωξη του αυτή ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θέτει ήδη στους Ευρωπαίους συμμάχους του ωμά και απροσχημάτιστα την απαίτηση του να στοιχηθούν στις επιδιώξεις του. Απαιτεί δηλαδή να αναδειχθεί η συγκρότηση του ιμπεριαλιστικού-πολεμικού μπλοκ της Δύσης υπό την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία των ΗΠΑ και για την υπηρέτηση του δικού τους στόχου για παγκόσμια κυριαρχία.
Βασικό στοιχείο αυτής της πορείας των εξελίξεων είναι και θα είναι διαρκώς περισσότερο η γενικευμένη επίθεση στο προλεταριάτο και τους λαούς. Για να πληρώσουν με πιο βαριά εκμετάλλευση , καταλήστευση και κατάπνιξη των δικαιωμάτων τους την πορεία προετοιμασίας του πολέμου. Για να στοιχηθούν αναντίρρητα στη μια ή στην άλλη πλευρά και να γίνουν κρέας στα κανόνια του ολέθρου που ετοιμάζουν οι δυνάστες και οι εκμεταλλευτές τους.
2/ Βάση και αιτία αυτής της κατάστασης είναι η αλληλοτροφοδότηση της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος με τους οξυνόμενους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Είναι η ίδια η φύση και τα χαρακτηριστικά του συστήματος. Ενός συστήματος που ενώ κορυφώνει τον παρασιτισμό και την καταλήστευση εργατών, λαών και χωρών δεν μπορεί να ξεκινήσει ένα νέο διευρυμένο κύκλο αναπαραγωγής του κεφαλαίου με τη δοσμένη μοιρασιά του κόσμου, με την ισχύουσα ρευστότητα και ασάφεια στη διάταξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Με αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να υπάρξει «εκτίναξη» μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης που θα παίξει το ρόλο της ατμομηχανής συνολικά για το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό ομολογείται επίσημα εκτός των άλλων και για την περιβόητη AI που οι μετοχές της διαμορφώνουν άλλη μια φούσκα του χρηματιστηριακού τζόγου.
Με βάση αυτό το πρόβλημα έχουν φουντώσει οι οικονομικοί, εμπορικοί, νομισματικοί, ενεργειακοί, ανταγωνισμοί. Όμως όλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί ενώ διαμορφώνουν όρους δεν μπορούν να λύσουν το ζήτημα των σφαιρών επιρροής, των αγορών, της διάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αντίθετα όλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί οξύνουν ακόμα περισσότερο το ζήτημα «ποιος-ποιον» , κάνουν πιο επιτακτική την ένοπλη αντιπαράθεση, το γενικευμένο πόλεμο.
Ας το θέσουμε και αλλιώς και πιο συγκεκριμένα. Οι πάνω από δύο δεκαετίες καπιταλιστικής ανάπτυξης και συσσώρευσης της Κίνας αποτελούν αναγκαίο αλλά όχι ικανό όρο για να κατακτήσει ο κινέζικος ιμπεριαλισμός την παγκόσμια ηγεμονία/κυριαρχία. Οι ΗΠΑ δεν θα του παραδώσουν τις 850 βάσεις τους, τους στόλους τους, το στρατό τους και το πυρηνικό δυναμικό τους που αποτελούν τη βάση της σημερινής τους πρωτοκαθεδρίας! Γι αυτό ακριβώς το Πεκίνο σπεύδει να αντιστοιχήσει την οικονομική σε στρατιωτική-στρατηγική ισχύ και ο Σι ανησυχεί για την «ασθένεια της ειρήνης» που επικρατεί στον στρατό και στην κοινωνία της Κίνας!
3/ Θεωρούμε συνεπώς λανθασμένη, οικονομίστικη μια αξιολόγηση της Ρωσίας με αποκλειστικό κριτήριο το ΑΕΠ της και με βάση την οποία η Ρωσία «προκύπτει» να είναι τάχα ισοϋψής με την Ιταλία ή την Ισπανία! Αυτή η προσέγγιση είναι λανθασμένη γιατί πρώτον το ΑΕΠ της Ρωσίας παρουσιάζεται ίδιου μεγέθους με αυτό της Ιταλίας με την αποτίμηση του ΑΕΠ να βασίζεται στην συναλλαγματική ισοτιμία δολαρίου-ρουβλιού. Αντίθετα με αποτίμηση βασισμένη σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (όπως την παρουσιάζει ακόμα και ιστοσελίδα της CIA το 2023) το ΑΕΠ της Ρωσίας είναι 4ο στον κόσμο με ύψος 5,8τρις δολάρια ακολουθώντας αυτά της Κίνας, των ΗΠΑ και της Ινδίας.
Αλλά η αξιολόγηση αυτή είναι λανθασμένη κυρίως γιατί παραλείπει μια σειρά βασικά και κρίσιμα δεδομένα του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
-Την έκταση του στην Ασία που από μόνη της έχει ρόλο αντίβαρου στις βάσεις των ΗΠΑ.
-Το τεράστιο ενεργειακό δυναμικό του που έχει αξιοποιηθεί ως μέσο στρατηγικής πρόσβασης στην Ευρώπη.
-Την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών της Κ. Ασίας (Καζακστάν) και τη διαρκώς ισχυρότερη παρουσία του στην Αφρική.
-Την παρουσία του και επιρροή του στην περιοχή της Μ.Ανατολής και της Α. Μεσογείου.
-Πάνω από όλα το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και το πυρηνικό δυναμικό που κληρονόμησε από τη σοσιαλιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ και αναβάθμισε σε επίπεδο ισοδύναμο με αυτό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και δοκιμασμένο επιχειρησιακά στην Ουκρανία, όπως ο υπερηχητικός πύραυλος «ορεσνικ» Ένα δυναμικό που εκτός των άλλων του εξασφαλίζει τη δεύτερη θέση στις εξαγωγές στο παγκόσμιο εμπόριο όπλων, δεδομένο που από μόνο του θεωρούμε ότι καθιστά το λιγότερο αβάσιμη μια εκτίμηση που θέλει να παρουσιάζει τη Ρωσία σαν μια καπιταλιστική χώρα ανάμεσα σε πολλές άλλες. Εξάλλου με βάση πριν από όλα το φραγμό που βάζει το πυρηνικό δυναμικό της Ρωσίας στο στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας των ΗΠΑ οι τελευταίες ανακήρυξαν επίσημα το ρώσικο ιμπεριαλισμό ως στρατηγικό τους αντίπαλο.
4/ Ο άδικος πόλεμος στην Ουκρανία έκλεισε τρία χρόνια και μετρά εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους, ακόμα περισσότερους ξεριζωμένους, και ανυπολόγιστες καταστροφές. Ακόμα δεν είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος αφού οι ΗΠΑ-Δύση συμμετέχουν σε αυτόν μέσω του ενεργούμενου τους, του καθεστώτος Ζελένσκι. Ωστόσο επειδή ακριβώς είναι μια έστω έμμεση σύγκρουση των δύο ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο κέντρο της Ευρώπης αποτελεί όπως ήδη αναφέραμε τον πυρήνα προετοιμασίας του Γ’ΠΠ. Είναι ένας πόλεμος που οι ΗΠΑ τον οικοδόμησαν μέσα από τις δεκαετίες της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και με στόχο τη συντριβή του στρατηγικού τους αντιπάλου, που τον είχαν νικήσει στον ψυχρό πόλεμο και για αυτό ακριβώς επρόκειτο για μια «ατελή», «λειψή» νίκη . Ένας πόλεμος που τον κήρυξε τελικά ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, για να ανοίξει το δρόμο στις δικές του παγκόσμιες επιδιώξεις που έχουν αναγκαία προϋπόθεση το σταμάτημα της επέκτασης του ΝΑΤΟ, την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού σε βάρος των ΗΠΑ που διατυπώνεται κομψά ως «νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη». Αυτές οι ρώσικες επιδιώξεις καμουφλάρονται προς το παρόν με το θεώρημα της «πολυπολικότητας» που γενικά δεν μπορεί να αποτελεί στόχο για μια ιμπεριαλιστική δύναμη, και σήμερα είναι το πρόβλημα που έχει βάλει προς επίλυση η ιμπεριαλιστική σύγκρουση.
Γι αυτούς τους λόγους στον πόλεμο της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μην νικήσουν και η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί! Έτσι φτάσαμε στο αδιέξοδο των πυρηνικών εκβιασμών, που απαντώνται με την πυραυλική κλιμάκωση που ξαναφέρνει πιο έντονους τους πυρηνικούς εκβιασμούς! Μέσα σε αυτό το αδιέξοδο και με τη Ρωσία να διευρύνει τις επιτυχίες της στο πεδίο, ήρθε ο Τραμπ. Όχι βέβαια για να «φέρει την ειρήνη» αλλά για να λύσει το αδιέξοδο υπέρ των αμερικάνικων επιδιώξεων. Δηλαδή χωρίς να θίγεται η συνοχή της Δύσης και του διευρυμένου με Σουηδία-Φινλανδία ΝΑΤΟ, και κρατώντας ανοιχτή την ένταξη και της Ουκρανίας σε αυτό. Αλλά και ο Πούτιν θέλει λύση του αδιεξόδου τέτοια που θα κατοχυρώνει τις επιτυχίες της Ρωσίας επί του εδάφους, θα επιβάλλει την αποστρατιωτικοποίηση και την ουδετεροποίηση (δηλαδή την από-Δυτικοποίηση) της υπόλοιπης Ουκρανίας και ως εκ τούτου θα αποκλείει την ένταξη της στο ΝΑΤΟ.
5/ Με αυτά τα δεδομένα ήρθε και η πρόσφατη πρόταση Τραμπ που παρουσιάζεται σαν «ειρηνευτική», σαν μια πρόταση που τάχα «θέλει να τερματίσει τον πόλεμο». Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η πρόταση Τραμπ επιδιώκει να αλλάξει τους όρους του πολέμου σύμφωνα με τις αμερικάνικες στοχεύσεις. Να σταματήσει την επέκταση των κατεχόμενων από το ρώσικο ιμπεριαλισμό. Να βάλει στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, δηλαδή τη Δύση, μέσα στην Ουκρανία με μεγάλες δυνάμεις και πλήρη οπλισμό. Για να επιστρατεύσει τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές στον αμερικάνικο στόχο με τον πιο άμεσο τρόπο. Για να εντείνει με πολεμικούς- στρατιωτικούς όρους την περίσφιξη της Ρωσίας, να μπλοκάρει και να ακυρώσει τις επιδιώξεις της για έξοδο στην Κ. Ευρώπη, στα Βαλκάνια , στη Δύση. Με βάση αυτές τις πραγματικές επιδιώξεις της η πρόταση Τραμπ συναντά ήδη και θα συναντήσει ακόμα περισσότερες αντιδράσεις από συμμάχους και αντιπάλους και μέλλει να κριθεί αν και ποιος προσωρινός και εύθραυστος συμβιβασμός μπορεί να προκύψει τελικά από τις διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται.
Συνεπώς και με όλο το ειρηνευτικό της μασκάρεμα, η πρόταση Τραμπ επιβεβαιώνει πως ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει παγκόσμια διακυβεύματα. Πως δεν μπορεί να «παγώσει», ή να ξεπεραστεί από άλλες συγκρούσεις. Γι αυτό τα σεισμικά κύματα της σύγκρουσης στην Ουκρανία τραντάζουν ολόκληρο τον πλανήτη. Μια σειρά περιφερειακές δυνάμεις (Ιράν, Σαουδική Αραβία, Βραζιλία, Ινδία…) εκβιάζονται και παλινδρομούν θεαματικά κάτω από το βάρος της σύγκρουσης αυτής, ενώ σε εξαρτημένες χώρες ιδιαίτερα της περιοχής του Καυκάσου και των Βαλκανίων διεξάγεται ανοιχτή σύγκρουση για τη στοίχιση τους στην μια ή στην άλλη πλευρά. Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία της «προετοιμασίας των όρων» και συναρτώνται με την συγκρότηση των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων που δεν έχουν ολοκληρωμένα διαμορφωθεί. Μένει να κριθεί δηλαδή αν η στρατηγική συνεργασία της Κίνας με τη Ρωσία θα εξελιχθεί σε στρατηγική συμμαχία. Αλλά και η Γαλλία και η Γερμανία, οργανικές δυνάμεις της Δύσης και του ΝΑΤΟ δοκιμάζονται κάτω από την πίεση της σύγκρουσης στην Ουκρανία που τους έχει φέρει οικονομική ύφεση και πολιτική αστάθεια αναδείχνοντας τα στρατηγικά τους αδιέξοδα. Το βέτο για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ που και οι δύο αυτές δυνάμεις είχαν βάλει στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008 , δείχνει σε «ποιον κόσμο» έβλεπαν να μπορούν να σταθούν οι δικές τους ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες. Αυτός ο κόσμος σήμερα, με την παρόξυνση της δεσπόζουσας στο ιμπεριαλιστικό ταμπλώ αντίθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας, και με τη διοίκηση Τραμπ να απαιτεί και να εκβιάζει με τον πιο κυνικό τρόπο την πλήρη στοίχιση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στις ΗΠΑ, είναι πολύ μακρινός. Αλλά με βάση τη δυναμική του πολέμου και των εξελίξεων που παράγει δεν μπορούν να αποκλειστούν αυτά που σήμερα φαίνονται απροσδόκητα και απίθανα.
6/ Με όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι θεωρούμε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ως τον κινητήρα των εξελίξεων στη σημερινή περίοδο. Αυτές είναι οι αντιθέσεις που παράγουν και διαμορφώνουν τις εξελίξεις ενώ τόσο η βασική αντίθεση κεφαλαίου –εργασίας όσο και η κύρια αντίθεση ιμπεριαλισμού –λαών δείχνουν να βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο. Αυτό συμβαίνει παρόλο που τόσο η βασική όσο και η κύρια αντίθεση είναι περισσότερο οξυμένες από κάθε άλλη περίοδο μετά το Β’ΠΠ με βάση την άγρια και γενικευμένη επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος στην εργατική τάξη και τους λαούς του πλανήτη. Αλλά οφείλουμε να διαπιστώσουμε πως το επίπεδο των απαντήσεων -και πολύ περισσότερο της προοπτικής που αυτές οι απαντήσεις αναδείχνουν- της εργατικής τάξης και των λαών είναι αναντίστοιχο της επίθεσης αυτής και των απαιτήσεων που μπαίνουν. Βέβαια λαϊκές εξεγέρσεις, μεγάλοι εργατικοί αγώνες, ξεσηκωμοί νεολαίας όλο και πιο συχνά και επίμονα ξεσπούν εδώ και χρόνια στις μητροπόλεις και στην περιφέρεια. Οι εργατικές-λαϊκές μάζες αναζητούν στο δρόμο του αγώνα απαντήσεις για τα δικαιώματα τους, τη ζωή τους, την προοπτική τους.
Ωστόσο τα πολύτιμα αυτά βήματα γίνονται στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί μετά την ήττα του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και όπως αυτή εξελίχθηκε από τα μέσα του 20ου αιώνα. Μια ήττα που σφραγίστηκε από την καπιταλιστική παλινόρθωση στις χώρες που το προλεταριάτο έκανε έφοδο στον ουρανό και έδειξε το ιστορικό μέλλον της ανθρωπότητας με τις πρωτόγνωρες ιστορικές κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Το τοπίο αυτό χαρακτηρίζεται από τη μια από την από-συγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της και των λαών ως δύναμη πάλης. Από την άλλη στις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά επικρατούν σε διάφορες εκδοχές τα θεωρήματα της ταξικής συνεργασίας, της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της υποταγής στο θεωρούμενο σαν «ανίκητο» ιμπεριαλισμό όπως έδειξε και η υιοθέτηση από τη μεριά τους του συστημικού κατασκευάσματος της «παγκοσμιοποίησης».
Το ρεβιζιονιστικό φορτίο που παρήγαγε το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και όσα ακολούθησαν ως τις καταρρεύσεις του 1989-91, τα θεωρήματα του Τεγκ και των επιγόνων του μετά την ανακοπή του ιστορικού βήματος που έκανε η ΜΠΠΕ και την καπιταλιστική παλινόρθωση και στην Κίνα, αποτελούν το υλικό της συμμόρφωσης –υποταγής στις συνθήκες του σημερινού συσχετισμού. Επιπλέον με βάση αυτό το συσχετισμό και αυτή την επικρατούσα πολιτική, στις γραμμές των δυνάμεων που αναφέρονται στην εργατική τάξη και το λαό, επικρατεί απόσταση έως άρνηση της αναγκαιότητας να μελετηθεί η παλινόρθωση, να εξαχθούν προσεγγίσεις και συμπεράσματα για τις αιτίες της. Συμπεράσματα απαραίτητα για τον επανεξοπλισμό και την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος που σε κάθε χώρα απαιτεί η εποχή μας.
7/ Στη βάση του προηγούμενου σημείου εξηγείται η μεγάλη καθυστέρηση στη διαμόρφωση πρωτοβουλιών για την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής πάλης των εργατών και των λαών. Εξηγείται το πως για την πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στο λαό και στο κίνημα, ο πόλεμος στην Ουκρανία σχεδόν «δεν υπάρχει» ή για μια σημαντική μερίδα των δυνάμεων αυτών ο πόλεμος αυτός αποτελεί «καλά νέα» για τους λαούς αφού αναδείχνει ένα αντίπαλο σε ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο!
Ας θέσουμε λοιπόν όσο πιο καθαρά δύο ζητήματα: α) Η μόνη αντιιμπεριαλιστική αντιπολεμική πάλη που μπορεί να υπάρξει είναι αυτή των εργατών και των λαών που θα στηρίζονται μόνο στις δικές τους δυνάμεις. Η στοίχιση των εργατών και των λαών πίσω από τον θεωρούμενο «λιγότερο κακό», ή «μικρότερο», ή τον όποιο ιμπεριαλιστή, είναι υποταγή στον ιμπεριαλισμό, είναι υποταγή και σύρσιμο στο σφαγείο των λαών. Όσο ευρύτερα κατακτηθεί η θέση ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, τόσο πιο ισχυρή είναι η ελπίδα και η δυνατότητα η πάλη των λαών να διαμορφώσει όρους διεξόδου από το σημερινό ζοφερό τοπίο. β) Η πάλη για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος σε κάθε χώρα που απαιτεί η εποχή μας περνάει μέσα από την συγκρότηση και ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής –αντιπολεμικής πάλης. Το καθήκον αυτό δεν μπορεί να προσπεραστεί, είναι αξεχώριστα δεμένο με τους αγώνες για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, με την ανασυγκρότηση της επαναστατικής σοσιαλιστικής διεξόδου.
8/ Είναι προφανής η αναγκαιότητα συντονισμού των αντιιμπεριαλιστικών και επαναστατικών δυνάμεων των χωρών της περιοχής και όλου του κόσμου.
Για να ευνοείται η προσπάθεια συγκρότησης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε κάθε χώρα.
Για να αναδείχνεται διεθνώς η κατεύθυνση της φιλίας και αλληλεγγύης των λαών.
Για να διαμορφώνονται όροι -και στο βαθμό που συγκροτείται το κίνημα σε κάθε χώρα- για την συγκρότηση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΠΑΛΗΣ των ΛΑΩΝ που θα σταθεί απέναντι στο σφαγείο που προετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές.
Μπροστά σε αυτή την αναγκαιότητα συντονισμού χρειάζεται να κατακτηθεί ένα κοινό πολιτικό στίγμα , μια βασική γραμμή πάλης. Στοιχεία μιας τέτοιας γραμμής θεωρούμε ότι πρέπει να είναι:
-Κοινοί αγώνες των λαών ενάντια στους άδικους πολέμους και τον ιμπεριαλισμό
-Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία από την Ουκρανία
-Λευτεριά στην Παλαιστίνη
-Κάτω οι εθνικισμοί και το φασιστικό δηλητήριο Φιλία-αλληλεγγύη όλων των λαών
-Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες
-Οι Λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες.
-Στηριζόμαστε στις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις
Σε κάθε περίπτωση προσβλέπουμε και επιδιώκουμε η συνάντηση αυτή να είναι η αρχή μιας διαδρομής συντονισμού, ενημέρωσης και κοινής πάλης μεταξύ των δυνάμεων που σήμερα βρίσκονται εδώ αλλά και αρκετών άλλων δυνάμεων που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν. Γι αυτό θεωρούμε ότι και η ολοκλήρωση της αντιιμπεριαλιστικής-αντιπολεμικής συνάντησης της Αθήνας πρέπει να επιδιώξουμε να αφήσει ίχνος και στίγμα στην κατεύθυνση αυτή.
