Είναι μια λέξη που εδώ και χρόνια έχει γίνει πολύ …της μόδας, αλλά σε αυτές τις εκλογές φαίνεται πως έχει την τιμητική της. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τον όρο δικομματισμός περισσότερο από κάθε άλλον και έχουν κάνει κεντρικό σημείο της απεύθυνσής τους προς το λαό το στόχο της ήττας του. (Τον όρο χρησιμοποιεί και το ΛΑΟΣ, αλλά ας παραμείνουμε στην Αριστερά για την ώρα).
Και πού το πρόβλημα, θα ρωτούσε κανείς. Μήπως υπάρχει κανείς στην Αριστερά που να μη θέλει να δει το δικομματισμό να ηττάται; Μήπως διαφωνεί κανείς ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι οι κύριοι αντίπαλοι στο πολιτικό επίπεδο, όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά ολόκληρου του λαού;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ύπαρξη δυο μεγάλων αστικών κομμάτων, τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία, δεν είναι, βέβαια, ελληνικό φαινόμενο. Στις περισσότερες χώρες υπάρχει συνήθως ένα παραδοσιακό δεξιό κόμμα και ένα σοσιαλδημοκρατικό, τα οποία εκφράζουν διαφορετικές τάσεις της κάθε άρχουσας τάξης και, ανάλογα με τις εκάστοτε επιλογές του κεφαλαίου, κυβερνούν τη χώρα πότε το ένα και πότε το άλλο. Μάλιστα, χωρίς ουσιαστικές διαφορές σε ό,τι αφορά την πολιτική τους απέναντι στο λαό. Στις δε εξαρτημένες χώρες, όπως η Ελλάδα, στην επιλογή παίζουν καθοριστικό ρόλο και οι σχεδιασμοί των ιμπεριαλιστών πατρώνων.
Αυτή η ύπαρξη δυο κομμάτων εξουσίας είναι που στην ουσία κρατά στα πόδια του το αστικό πολιτικό σκηνικό. Γιατί έτσι εκφράζονται όχι μόνο οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί ανάμεσα στις μερίδες της αστικής τάξης, αλλά και η συμφωνία και συμπόρευση του συνόλου τους ενάντια στον κοινό τους εχθρό: το λαό. Ακόμη, καλλιεργείται στο λαό η ψευδαίσθηση ότι έχει ρόλο στην πολιτική ζωή, επιλέγοντας στις εκλογές ποιος θα τον κυβερνήσει, ενώ η πολιτική και των δυο είναι αντιλαϊκή. Η όποια αντιπολίτευση μεταξύ τους στόχο έχει να παρουσιάσει τα δυο κόμματα ως τη μόνη διέξοδο του λαού, σε αντίθεση με την πραγματική, που είναι η πάλη του ενάντια στην πολιτική και των δύο.
Δεν είναι τυχαίο, έτσι, ότι η ύπαρξη δυο (ή και περισσότερων) αστικών κομμάτων εξουσίας είναι χαρακτηριστικό των ισχυρών και συγκροτημένων αστικών τάξεων. Ενώ, για παράδειγμα, η ρώσικη αστική τάξη, με τα πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, δεν έχει καταφέρει ακόμα να συγκροτηθεί στο βαθμό που θα ήθελε και που απαιτεί ο διεθνής της ρόλος και αυτό εκφράζεται και από την αδυναμία συγκρότησης κομμάτων που θα μπορούν να εναλλάσσονται στην εξουσία χωρίς κλυδωνισμούς.
Στη χώρα μας ισχύουν, φυσικά, όλα τα παραπάνω συν ένα ακόμη: Η αστική τάξη είναι εξαρτημένη από τους ιμπεριαλιστές (ΗΠΑ και ΕΕ) από γεννησιμιού της. Σε αυτούς χρωστάει τη νίκη της απέναντι στο λαό και την παραμονή της στην εξουσία ως σήμερα. Αυτό εκφράζεται πολιτικά με τις κυβερνητικές επιλογές που προωθούν Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, κάθε φορά ανάλογα με τις συνθήκες. Ενώ, όπως είναι προφανές, δε μιλάμε για ένα κόμμα αμερικάνικο και ένα ευρωπαϊκό, αλλά για δυο κόμματα που πατάνε πότε στη μια βάρκα και πότε στην άλλη (ενώ στις αρχές της η αστική τάξη είχε το αγγλικό, το γαλλικό και το ρώσικο κόμμα).
Για το λαό μικρή διαφορά έχει, τελικά, αν κυβερνά η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Η Αριστερά υποτίθεται ότι συμφωνεί και σε αυτό και στο ότι η πραγματική διέξοδος για το λαό είναι οι αγώνες του.
Αυτό υποτίθεται. Γιατί, στην πράξη, τόσο το ΚΚΕ, όσο και ο ΣΥΝ έχουν αποδείξει το αντίθετο. Και έχουν συνεργαστεί σε κυβερνήσεις με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τους έχουν στηρίξει σε Δημοτικές εκλογές και έχουν χαιρετήσει την «αλλαγή»! Και βέβαια, όχι μόνο στις εκλογές, αλλά σχεδόν πάντα τον τελευταίο καιρό, περισσότερο ζητούν από το λαό να τους ψηφίσει, παρά να αγωνιστεί!
Σήμερα, λοιπόν, τους βλέπουμε να συναγωνίζονται για το ποιος είναι ο ικανότερος να …τσακίσει το δικομματισμό! Για να το πούμε ξεκάθαρα: Με βάση το χαρακτήρα και το ρόλο των αστικών κομμάτων στον καπιταλισμό, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, ο δικομματισμός θα τσακιστεί μαζί με την αστική εξουσία. Και αυτό, όπως ελπίζουμε να θυμούνται οι ηγεσίες της ρεφορμιστικής Αριστεράς, δε συμβαίνει στις αστικές εκλογές!
Στην ουσία δεν είναι ότι το έχουν ξεχάσει, αλλά ότι άλλο πράγμα εννοούν. Τσάκισμα του δικομματισμού εννοούν μια σημαντική μείωση του αθροίσματος των ποσοστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με αντίστοιχη αύξηση των δικών τους. Αρα, μεγαλύτερη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με το σύστημα και, ενδεχομένως, και συμμετοχή σε κυβερνητικές λύσεις, σε περιπτώσεις αδιεξόδων (το ’89 δεν είναι μακριά).
Μήπως αυτό, όμως, θα αποβεί, τελικά, θετικό για το λαό; Μήπως μια ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση στη βουλή, ή ακόμα και μια κυβέρνηση συνεργασίας με τη συμμετοχή της Αριστεράς θα μπορέσει να φρενάρει λίγο την επίθεση του κεφαλαίου; Πολλές φορές μας λένε ότι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία. Ε, λοιπόν, οι φιλολαϊκές κυβερνήσεις στον καπιταλισμό είναι όχι απλά ουτοπία, αλλά απάτη! (Ενώ η επανάσταση και ο σοσιαλισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα).
Αν είναι έτσι, δεν μπορεί να μειωθεί ουσιαστικά το ποσοστό των δυο μεγάλων κομμάτων, παρά μόνο …στις τελευταίες εκλογές πριν την επανάσταση; Και βέβαια μπορεί. Αυτό όμως θα είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών διεργασιών μέσα στο λαό, οι οποίες θα παράξουν και τις πολιτικές τους εκφράσεις. Αποτέλεσμα πάλης ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του. Αυτά όλα δε γίνονται προεκλογικά. Κατακτιούνται μέρα με τη μέρα. Επίπονα και βασανιστικά. Με το λαό στο επίκεντρο της πολιτικής και όχι ψηφοφόρο.
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, με πολύ χυδαίο τρόπο προσπαθούν να καρπωθούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Κατηγορούν ανοιχτά το λαό που ψηφίζει τα δυο μεγάλα κόμματα και όχι αυτούς, λες και του έδωσαν καμιά ουσιαστική διέξοδο!
Είναι σαφές ότι ο λαός πρέπει να έχει μέτωπο ενάντια στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί αυτοί είναι οι πολιτικοί εκφραστές των καταπιεστών του. Και το έχει! Τις αιτίες για το γεγονός ότι μπροστά στην κάλπη η δυσαρέσκεια δεν εκφράζεται πρέπει να τις αναζητήσουμε στην ίδια την Αριστερά και όχι στο λαό που …δε βλέπει μπροστά του. Γιατί ο λαός βλέπει πολύ καλά ότι όσο δεν του κάνουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, άλλο τόσο δεν του κάνουν και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, οι οποίοι ποτέ δε βρίσκονται δίπλα του όταν παλεύει, αλλά αντίθετα κάνουν ό,τι μπορούν για να ελέγξουν την πάλη του και να τη μεταφράσουν, σε τι άλλο, σε ψήφους!
Αν δε, στις επερχόμενες εκλογές υπάρξει μείωση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με βάση την αγανάκτηση που γεννά η αντιλαϊκή τους πολιτική, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το ποιος θα καρπωθεί εκλογικά αυτήν την αγανάκτηση. Υπάρχει και το ΛΑΟΣ και η Δημοκρατική Αναγέννηση, ως και ο Λεβέντης. Το σύστημα έχει τις εφεδρείες του.
Οι εκλογές είναι το γήπεδο του συστήματος. Αυτό που βασικά εκφράζεται σε αυτές είναι η πολιτική του κυριαρχία. Αυτό που σίγουρα δεν εκφράζεται είναι η ελπίδα που γεννά η ίδια η επίθεση, η οποία φέρνει αντιστάσεις, φέρνει αγώνες, φέρνει συγκρούσεις. Και οι συγκρούσεις είναι αυτές που μπορούν να γείρουν τον ταξικό συσχετισμό προς τη μεριά της εργατικής τάξης και του λαού.
Η Αριστερά δεν έχει καμιά δουλειά να ανάγει τις εκλογές στη «μητέρα των μαχών». Το μέτωπο ενάντια στο δικομματισμό αυτό ακριβώς κάνει. Αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα πραγματικά του προβλήματα και τις ουσιαστικές του διεξόδους.
Από την άλλη μεριά, υποκρύπτεται και ένα δέος απέναντι στο σύστημα και μια τεράστια ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού. Δέος απέναντι στο 85-87% που παίρνουν τα δυο μεγάλα κόμματα τα τελευταία χρόνια και που, μαζί με τους παρατρεχάμενους Καρατζαφέρη και Παπαθεμελή) είναι πολύ πιθανό να το ξαναπάρουν στις 16 του Σεπτέμβρη. Ναι, σαφώς εκφράζει κάτι αυτό το νούμερο. Οχι, όμως ότι ο λαός είναι άξιος της μοίρας του, αλλά ότι η Αριστερά είναι πολύ κάτω των περιστάσεων.
Και, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι ο δικομματισμός ο εχθρός του λαού. Είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ κοντεύουν να διαγράψουν τον όρο από τον πολιτικό τους λόγο. Οχι τυχαία…
φ.580, 08/09/07
