Το τελευταίο διάστημα, πριν και μετά τον πόλεμο των Αμερικάνων και των συμμάχων τους ενάντια στο Ιράκ οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν τόσο για το διχασμό της Ε.Ε. και των κυριότερων ιμπεριαλιστικών χωρών σχετικά με τον πόλεμο (υπέρ και κατά), όσο και για το ίδιο το μέλλον της. Τίθενται ερωτήματα, ποια Ε.Ε. κ.λπ. και ακούγονται προβληματισμοί κατά πόσο η Ε.Ε. μπορεί ή πρέπει να γίνει το αντίπαλο δέος στην επιθετικότητα των ΗΠΑ. Είναι η πρώτη φορά μετά το 1945 και τη δημιουργία της Δυτικής Συμμαχίας (και του ΝΑΤΟ), με την κυρίαρχη θέση σ’ αυτή των ΗΠΑ, που αυτή η Συμμαχία όχι μόνον δεν εμφανίστηκε ενωμένη στον πόλεμο κατά του Ιράκ, αλλά το αντίθετο, σοβαρά διασπασμένη, έτσι που να τίθεται απ’ τα πράγματα το ερώτημα ποια Δυτική Συμμαχία! Αυτό εκφράστηκε και στην ίδια την Ε.Ε. με την Αγγλία, Ισπανία και άλλες χώρες στο πλευρό των Αμερικάνων, ενώ η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο, όχι μόνο ήταν αντίθετες στον πόλεμο, αλλά και πήραν πρωτοβουλίες για την αποτροπή του, στον ΟΗΕ και γενικότερα. Σε εποχές, λοιπόν, που τα ερωτηματικά πληθαίνουν, ποιος ΟΗΕ, ποιο ΝΑΤΟ, ποια Δυτική Συμμαχία, ποια Ε.Ε., όταν μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, στη Διεθνή σκηνή τίποτα δεν είναι όπως πριν και αποκλείεται να ξαναγυρίσουν τα πράγματα όπως ήταν πριν, όταν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί οξύνονται στο έπακρο και το ζήτημα των στρατηγικών συμμαχιών και του πολέμου τίθεται επί τάπητος, είναι αναγκαίες οι συγκεκριμένες και αιτιολογημένες τοποθετήσεις, ιδιαίτερα για τους κομμουνιστές, σχετικά με τις εξελίξεις, που αφορούν άμεσα τους εργαζόμενους και τους λαούς, που είναι οι αποδέκτες της επιθετικότητας των Αμερικάνων και των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, που αφορούν άμεσα το λαϊκό κίνημα.
Είναι αναγκαίο και μπροστά στις εξελίξεις (έχουμε και τη Σύνοδο της Ε.Ε.), αλλά και για τις συνέπειες να πούμε όσο πιο καθαρά γίνεται την άποψή μας για την Ε.Ε. και την πορεία της, αλλά και τι σημαίνει για τους λαούς της Ευρώπης, για τους εργαζόμενους και τη νεολαία και ποια είναι, πρέπει να είναι η θέση, η στάση των κομμουνιστών.

ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ Ε.Ε.-ΜΥΘΟΣ Η ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.
Το ΚΚΕ (μ-λ) εξ αρχής ήταν ενάντια στη σύνδεση και ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Και σήμερα είμαστε υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε. Σε όλες τις ευρωεκλογές, απ’ το 81 ως σήμερα δεν συμμετείχαμε σ’ αυτές, καλούσαμε το λαό σε ΑΠΟΧΗ και σε αγώνα για την έξοδο της χώρας απ’ την Ε.Ο.Κ. Σήμερα, εργάτες, αγρότες, νεολαίοι κατανοούν όλο και περισσότερο, ότι η Ε.Ε. είναι ενάντια στα συμφέροντά τους, στα οικονομικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Η άρχουσα τάξη ξεπούλησε τη χώρα και το λαό στα Ευρωπαϊκά μονοπώλια και αυτό έχει συνέπειες τόσο για την εξάρτηση της χώρας, όσο και για τα λαϊκά στρώματα. Η ίδια η άρχουσα τάξη ξεκοκαλίζει τα πακέτα στήριξης, συμμετέχει στις εργολαβίες των μεγάλων έργων, την ίδια στιγμή που ο λαός φτωχαίνει καθημερινά, ζει το φάσμα της πείνας, της ανεργίας.
Αλήθεια, τι είναι η Ε.Ε. και ποιο το μέλλον της; Είναι εφικτή η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης (όπως άρχισαν κάποιοι να την αποκαλούν μετά την τελευταία διεύρυνση) ή μήπως πρόκειται για μια καπιταλιστική ουτοπία;
Δεν θ’ αναφερθούμε στο πώς ξεκίνησε (με την Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα) και μετεξελίχθηκε σε Ε.Ο.Κ., ούτε το τι οραματίζονταν (ή υποτίθεται οραματίζονταν) ο Ντε Γκωλ, ο Αντενάουερ κ.λπ. Μέχρι την ΟΝΕ, το ΕΥΡΩ και τη δημιουργία της Ε.Ε. είχαμε να κάνουμε με μια οικονομική κοινότητα, όπου η λυκοσυμμαχία των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων, κατά βάση Γαλλικών και Γερμανικών και στη συνέχεια Αγγλικών, σε πρώτο επίπεδο, αλλά και Σουηδικών, Ιταλικών σε δεύτερο επίπεδο, μέσα στα πλαίσια της Ε.Ο.Κ., στόχο είχαν και έχουν την πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και την καταλήστευση των οικονομιών των πιο αδύνατων οικονομικά χωρών, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία. Η δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς, αλλά και κίνησης κεφαλαίων δίνει τη δυνατότητα στις ιμπεριαλιστικές χώρες να μετακυλούν την κρίση στις πιο αδύνατες οικονομικά χώρες, αλλά και στις πλάτες της εργατικής τάξης των ίδιων των χωρών τους. Η ύπαρξη αυτής της ενιαίας αγοράς δίνει τη δυνατότητα παρέμβασης σε οικονομικό (και όχι μόνο) επίπεδο, τόσο στον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο της Ευρώπης και ιδιαίτερα Ανατολικά-όπου και η διεύρυνση-αλλά και σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, τόσο των συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών χωρών και μονοπωλίων, όσο και ως Ε.Ο.Κ. Οι Δυτικοευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ξεπερνώντας τις συνέπειες του Β. Παγκοσμίου Πολέμου και το ασφυκτικό πλαίσιο του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (Σχέδιο Μάρσαλ και στρατεύματα στη Γερμανία) ισχυροποιούνται οικονομικά και διεκδικούν ευρύτερο οικονομικό και πολιτικό ρόλο, απέναντι στις ΗΠΑ, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια. Η ύπαρξη της Ε.Ο.Κ. δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες. Η κατάρρευση της Σ.Ε. και του Ανατολικού μπλοκ, του κινδύνου εξ ανατολών και του κομμουνισμού, πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκε και λειτούργησε η Δυτική Συμμαχία, ο ψυχρός πόλεμος και το ΝΑΤΟ και οι παρεμβάσεις των Αμερικανών στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις, δημιουργούν πιο ευνοϊκό πλαίσιο στους Δ.Ε. ιμπεριαλιστές. Οι Αμερικάνοι απαντούν με ένταση της επιθετικότητας και με την πολιτική όξυνση αναγκάζουν τους Δ.Ε. συμμάχους να συρθούν σε μια σειρά επιλογές τους ή και πολέμους, όπως στον πόλεμο του Κόλπου το 1991 ή να νομιμοποιούν επεμβάσεις μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001 όπως στο Αφγανιστάν.
Παράλληλα κάνουν το βήμα για τη Νομισματική Ένωση και το ΕΥΡΩ. Ίσως δεν ήταν και η πιο κατάλληλη συγκυρία. Αλλά το αποτόλμησαν. Εξ άλλου το είχαν αναβάλλει μια και δύο φορές. Και, ενώ, η «ευφορία», που διακατείχε τους ΕΟΚανθρώπους ήταν διάχυτη, η πρώτη βόμβα, που έπεσε στη Βαγδάτη έδειξε, όχι μια Ευρώπη ενωμένη, που βρίσκεται κοντά στη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού κράτους, αλλά μία Ευρώπη βαθύτατα διασπασμένη από πάνω μέχρι κάτω. Απ’ τη μια Γαλλία και Γερμανία, με τη στήριξη και της Ρωσίας αντιτάχθηκαν στον πόλεμο, την ίδια στιγμή, που η Αγγλία, η Ισπανία και η Ιταλία στήριξαν ενεργά ή πολιτικά τις ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του Ιράκ. Το ίδιο με χώρες όπως το Βέλγιο ή το Λουξεμβούργο, που ήταν κατά του πολέμου, ενώ, Πορτογαλία, Δανία, Ολλανδία υπέρ του πολέμου. Και σχεδόν το σύνολο των υπό ένταξη χωρών στην τελευταία διεύρυνση το πλευρό των ΗΠΑ.
Για ποια Ενωμένη Ευρώπη να μιλήσουμε; Για ποια κοινή πολιτική; Η μήπως φαντάζονται κάποιοι, ότι μπορεί, μία στην ουσία ΕΟΚ, να κάνει βήματα πολιτικής ενοποίησης με κατάργηση των συνόρων, κατάργηση των κρατών και ενιαία πολιτική, στρατηγική και άμυνα, όταν στην πρώτη δοκιμασία και τις πιέσεις των ΗΠΑ η Ε.Ε. γίνεται κομμάτια; Όταν η κάθε ιμπεριαλιστική χώρα (και όχι μόνο) κινείται με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντά της;
Το ΚΚΕ (μ-λ) χρόνια, τώρα, έχει τοποθετηθεί πολλές φορές δημόσια και με γραπτά κείμενα. Αποκλείουμε την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, αποκλείουμε την κατάργηση των κρατών και τη δημιουργία των ενωμένων πολιτειών της Ευρώπης, αποκλείουμε συνακόλουθα και τη νομισματική ένωση, απ’ τη στιγμή, που δεν υπάρχει αυτή η ενιαία κρατική οντότητα.
Και δεν χρειάζεται να προστρέξουμε στον Λένιν, που τοποθετήθηκε ξεκάθαρα, ότι την εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι εφικτή η ενοποίηση κρατών και μάλιστα ιμπεριαλιστικών και της Ευρώπης ολόκληρης. Όχι για να μη κατηγορηθούμε για παπαγαλισμό και δογματισμό, αλλά γιατί η σχοιχειώδικη ανάλυση της πραγματικότητας σε οδηγεί με ασφαλή τρόπο στα συμπεράσματα, που αναφέρουμε παραπάνω. Μπορεί κάποιος στα σοβαρά να ισχυριστεί, ότι η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία, χώρες ιμπεριαλιστικές, από πριν το 1900, θα παραιτηθούν από την κυριαρχία τους (μιλάμε για την άρχουσα τάξη) εντός των ορίων του δικού τους κράτους; Ή μήπως εμείς ζούμε σε ένα δικό μας κόσμο, όταν τονίζουμε, ότι το βασικό στις σχέσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, όχι μόνο δεν είναι η συνεργασία και η διάθεση να αυτοκαταργηθούν, αλλά η όξυνση των αντιθέσεων και ανταγωνισμών σε όλα τα επίπεδα; Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ιμπεριαλιστικές χώρες, αλλά και τις πιο αδύναμες, που καμιά διάθεση δεν έχουν να παραχωρήσουν την κυριαρχία ή τα εδάφη τους. Και μη μπερδεύουμε την εξάρτηση (οικονομική, πολιτική, στρατιωτική) με το ζήτημα, που τίθεται εδώ. Αν, λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα και οι εξελίξεις τα επιβεβαιώνουν αυτά, όχι μόνον δεν κατανοούμε προς τι ο τόσος θόρυβος από αστούς και διάφορους κονδυλοφόρους του συστήματος περί «ενιαίας εξωτερικής πολιτικής, κοινής άμυνας και κοινής στρατηγικής» της Ευρώπης, αλλά και αναρωτιόμαστε αν έχουν καμιά αξία τα τέτοιου είδους ευχολόγια. Και πολύ περισσότερο το ζήτημα καταντάει γελοίο, όταν αναφέρονται σε τέτοιες ιστορίες ρεφορμιστικές δυνάμεις, όπως π.χ. στελέχη του Συνασπισμού, που ελαχιστοποίησαν τα γνωστά περί «Ευρώπης των λαών» και τσαμπουνάνε για τη δημιουργία του άλλου πόλου, όχι αναφερόμενοι σε κάποια συμμαχία ιμπεριαλιστών (αυτό δεν θα βόλευε), αλλά της Ε.Ε.
Βέβαια όλα έχουν την εξήγησή τους. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα δοκιμάστηκε κι αυτή, όπως σε κάθε χώρα, με τον πόλεμο στο Ιράκ. Θα ήθελε, ίσως, να μη γίνει και μάλιστα σε εποχές που είχε και την Προεδρία της Ε.Ε. η Ελλάδα, θα ήθελε «ειρηνική λύση» (ας μας εξηγήσουν και τι θα σήμαινε αυτό), εύχονται γρήγορο τέλος του πολέμου και άλλα τέτοια, αλλά ο πόλεμος έγινε και η αστική τάξη έδωσε ό,τι της ζητήθηκε από τις ΗΠΑ, κάθε διευκόλυνση σε γη, θάλασσα, αέρα, τη χρήση των βάσεων κ.λπ. Αυτό όχι μόνο την έφερνε σε αντίθεση με το λαό, που διαδήλωνε αντιπολεμικά και αντιαμερικάνικα, όχι μόνο έμεναν κενό γράμμα οι διακηρύξεις για την εναντίωσή τους στον πόλεμο, αλλά και δημιουργούσε προβλήματα στις σχέσεις με τη Γαλλία και τη Γερμανία (το Γαλλογερμανικό άξονα αν θέλετε), χώρες, που καθορίζουν τις εξελίξεις στην Ε.Ε. Η διπλή εξάρτηση της Ελλάδας από ΗΠΑ και Ε.Ε. και η πορεία της αστικής τάξης της Ελλάδας πατώντας σε δύο βάρκες πολύ δύσκολα θα φέρνουν ισορροπίες, όσο θα εντείνεται η σύγκρουση των ιμπεριαλιστών. Μια Ευρώπη, λοιπόν, ισχυρή, που θα εύρισκε μια ισορροπία στις σχέσεις με τους Αμερικάνους θα έλυνε πολλά προβλήματα και για την αστική τάξη της Ελλάδας. Σ’ αυτή την ισορροπία τρόμου θα είχαν θέση (έτσι φαντάζονται) και οι ρεφορμιστές, που μετά τον ήλιο του συστήματος θα ήθελαν και τον ήλιο της ισχυρής και ενωμένης Ευρώπης.
Κάτι τέτοιο, όμως, είναι ανέφικτο. Και δεν μιλάμε εδώ, για το Γαλλογερμανικό άξονα, μιλάμε για την Ε.Ε. Το αν η Γαλλία και η Γερμανία θα κάνουν τον άξονά τους και θα συγκρουστούν ή θα συνεργαστούν με τις ΗΠΑ, αν θα συγκρουστούν ή θα συνεργαστούν με τη Ρωσία, αν θα προχωρήσουν σε αμυντικούς (ή επιθετικούς) σχεδιασμούς-βλέπε σύναξη των 4- αυτό είναι άλλο ζήτημα και δεν έχει να κάνει με την ενωμένη Ευρώπη. Αφορά τη στάση συγκεκριμένων ιμπεριαλιστικών χωρών, πράγμα, που ισχύει και για την Αγγλία κ.λπ.
Η Ε.Ε. και η πολιτική των χωρών που την απαρτίζουν επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της Αμερικής. Και δοκιμάζονται πολιτικές και στάσεις απ’ τη στιγμή, που οι Αμερικάνοι, με σαφή τρόπο, μετά τις 11 Σεπτέμβρη 2001 έχουν βάλει στόχο την παγκόσμια κυριαρχία, κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της ανθρωπότητας και με τη λογική «όποιος δεν είναι μαζί της είναι ενάντιά της» δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Πραγματικά, όποιος δεν την ακολουθεί θεωρείται απέναντι. Η χθεσινή σύμμαχος στα πλαίσια της Δυτικής Συμμαχίας Γαλλία απειλείται με κυρώσεις από τον Πάουελ (που θεωρούνταν και «περιστερά»-τρομάρα του)! Πέρα, λοιπόν, από τις αντιθέσεις μεταξύ των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, στα πλαίσια της Ε.Ε. και έξω απ’ αυτά, η υποτιθέμενη ενωμένη Ευρώπη, έχει ν’ αντιμετωπίσει και τις πιέσεις των ΗΠΑ με άμεσο και σαφή τρόπο (βλέπε και τηλεφωνήματα Μπους για την ένταξη της Τουρκίας) και ιδιαίτερα φάνηκε αυτό με τον πόλεμο στο Ιράκ.
Αλλά και η νομισματική ένωση, το ΕΥΡΩ και η πορεία του, δοκιμάζονται απ’ τις ίδιες αντιθέσεις. Το νόμισμα δεν είναι υπερεθνικό. Η δύναμή του, η ύπαρξή του ακουμπά σε συγκεκριμένη κρατική και εθνική οντότητα και κυριαρχία. Η όποια Κεντρική Τράπεζα υπόκειται σε πολιτική εξουσία και η πολιτική που ασκεί αντανακλά τις επιδιώξεις μιας συγκεκριμένης κυρίαρχης τάξης στα πλαίσια της κρατικής και εθνικής οντότητας. Έτσι κι αλλιώς η προώθηση του ΕΥΡΩ καθυστέρησε ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους. Το γεγονός, ότι προωθήθηκε στα πλαίσια της Ε.Ε. καθόλου, μα καθόλου δεν σημαίνει και την απρόσκοπτη λειτουργία του. Και δεν είμαι μόνο, ότι η Αγγλία και η Σουηδία δεν το αποδέχτηκαν (αν κι υπάρχουν ισχυρές φωνές, που διαφωνούν με αυτή την απόφαση). Το ΕΥΡΩ θάχει την τύχη της Ε.Ε., υπόκειται και θα υπόκειται στο σύνολο των αντιθέσεων και αντιφάσεων, που επηρεάζουν την Ε.Ε. τόσο στο εσωτερικό της, όσο και με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό έξω απ’ τα πλαίσια της Ε.Ε. (ΗΠΑ-Ρωσία κ.λπ.). Για την ώρα, απ’ τη στιγμή, που το ΕΥΡΩ κυκλοφόρησε οι εργαζόμενοι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη είδαν το κόστος ζωής να αυξάνεται κατακόρυφα. Μπορεί το ΕΥΡΩ να μην έχει μέλλον, αλλά για την ώρα γίνεται εργαλείο των ισχυρών της Ευρώπης στην καταλήστευση λαών και χωρών.
Η Ε.Ε. είναι συνασπισμός των ιμπεριαλιστικών χωρών, στον οποίο προσχώρησαν και μια σειρά ασθενέστερες χώρες. Και, όπως κάθε συνασπισμός -και ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικός- έχει αρχή και τέλος. Για την ώρα λειτουργεί και θα εξακολουθήσει να λειτουργεί όσο τον χρειάζονται οι ισχυροί Δ.Ε. ιμπεριαλιστές. Άλλο αυτό και άλλο οι ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης (μα και οι ΗΠΑ δεν προέκυψαν με εθελούσια ένωση, αλλά με τη νίκη των Βορείων επί των Νοτίων, μη ξεχνάμε).
Η Ελλάδα, όχι μόνον δεν έχει συμφέρον απ’ την ένταξή της στην Ε.Ε. (δεν αναφερόμαστε στην κυρίαρχη τάξη), αλλά το αντίθετο. Η χώρα μας με την ένταξή της στην ΕΟΚ υπόκειται στη διπλή εξάρτηση (ΗΠΑ-Ε.Ε.), αλλά και είναι δέσμια των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που, ίσως κάποια στιγμή η όξυνση αυτών των αντιθέσεων δημιουργήσει εκρηκτικές καταστάσεις στο εσωτερικό της και όχι μόνο. Μόνο γαλουχημένοι στην υποτέλεια μπορούν να «επιχειρηματολογούν» στο στυλ «μα εσείς θέλετε ν’ απομονωθούμε όταν άλλοι παρακαλάνε να μπούνε στην Ε.Ε.». Ο λαός μας υφίσταται τις συνέπειες της ένταξης σε όλα τα επίπεδα και καθημερινά οι συνθήκες δουλειάς και ζωής χειροτερεύουν. Φτάσαμε στο σημείο να λειτουργούν τα αντιλαϊκά μέτρα και ως «άλλοθι» των κυβερνήσεων με το «έτσι αποφασίζουν οι Βρυξέλλες».

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ-Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Οι θιασώτες της υποτέλειας και όσοι επικαλούνται τις Βρυξέλλες για τα δεινά των λαϊκών στρωμάτων άλλα υπόσχονταν στους εργαζόμενους. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας οι «ΕΟΚικοί παράδεισοι» και νωπές είναι οι μνήμες, όταν φωνάζαμε ενάντια στην ΕΟΚ και μας κοίταξαν «λοξά» αγρότες, εργάτες, που ίσως αναλογίζονταν, μήπως και δεν θέλουμε τα «ωραία» και τα «καλά» της ΕΟΚ, μήπως θέλουμε το λαό «εξαθλιωμένο»! Αλλά στη μεγάλη εξαθλίωση των εργαζόμενων συντέλεσε και συντελεί τα μέγιστα η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.
Ζούμε στην εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η κατάρρευση του σοσιαλιμπεριαλιστικού και ρεβιζιονιστικού στρατοπέδου, η ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης άνοιξε το δρόμο στον ιμπεριαλισμό, καπιταλισμό για κατά μέτωπο επίθεση στην εργατική τάξη και τους λαούς. Όλα στο κεφάλαιο! Στρατηγικές ανατροπές στο οικονομικό επίπεδο σε βάρος της εργατικής τάξης. Ο μονεταρισμός κυρίαρχο και ακατάσχετο ρεύμα στην οικονομία. Καμία κατάκτηση, κανένα δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται. Το σύστημα προσπαθεί να πάρει πίσω, όσα κατάφεραν να πετύχουν οι εργαζόμενοι για δεκαετίες, με αγώνες και αίμα.
Ζούμε καθημερινά αυτή την ολομέτωπη επίθεση στα πλαίσια της Ε.Ε. Η αγοραστική δύναμη της εργατικής τάξης, όσων εργάζονται συρρικνώνεται δραματικά. Οι συνθήκες δουλειάς χειροτερεύουν καθημερινά. Ο εργάτης θα εργάζεται όταν και όσο τον χρειάζεται η καπιταλιστική επιχείρηση, με υπερωρίες απλήρωτες 10-12 και 14 ώρες ή 2-4-6 ώρες, ανάλογα με την περίπτωση. Η εντατικοποίηση της δουλειάς, η κατάργηση κατακτημένου ωραρίου, τα εργατικά «ατυχήματα» (έτσι λένε τις εγκληματικές παραλήψεις στους χώρους δουλειάς) είναι το σύγχρονο κάτεργο του καπιταλισμού. Παράλληλα τα ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις συρρικνώνονται, την ίδια στιγμή, που οι ασφαλιστικές εισφορές αυξάνονται. Η διάθεση των κεφαλαιοκρατών είναι η όσο μεγαλύτερη αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης με τη μικρότερη σύνταξη, σύνταξη πείνας. Η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων των καπιταλιστών αντιμετωπίζεται μόνο και μόνο με τη συμπίεση στο κατώτατο επίπεδου του κόστους της εργατικής δύναμης. Και αυτοί, που εργάζονται με αυτούς τους όρους είναι και οι «τυχεροί»!
Γιατί η ανεργία διογκώνεται, έχει πιάσει διψήφια ποσοστά χωρίς να υπολογίζονται στα στατιστικά νούμερα οι νέοι, που ακόμα δεν μπήκαν στην παραγωγή ή οι γυναίκες, που δηλώνουν «επάγγελμα» νοικοκυρά. Σε ολόκληρη την Ε.Ε. η ανεργία είναι μεγάλη (αυτό οδηγεί σε παραπέρα συμπίεση της αμοιβής της εργατικής δύναμης), ενώ σε χώρες, όπως η Ελλάδα τα πράγματα είναι τραγικά. Η ΕΟΚ και σήμερα η Ε.Ε., μέσα σε δύο δεκαετίες, οδήγησε τη χώρα στην πλήρη αποβιομηχάνιση. Περιοχές ολόκληρες θα ζουν με συσσίτιο, ερήμωσαν το Λαύριο, ο Βόλος, η Καβάλα, η Πάτρα. Ακόμα και ο πανβρώμικος Σαρωνικός αρχίζει να καθαρίζει, γιατί οι βιομηχανίες κλείνουν καθημερινά. Να μη μιλήσουμε για βιοτεχνίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή για το εύρος της δουλειάς των επαγγελματιών. Ακόμα κι αυτό, που «φοβόμασταν» κάποτε, μη γίνουμε γκαρσόνια, σήμερα, είναι συζητήσιμο, γιατί ο τουρισμός μειώνεται δραματικά για χίλιους λόγους, αλλά και γιατί το 1 ΕΥΡΩ στην Ελλάδα είναι το ίδιο, όπως και στη Γερμανία, ενώ στην Τουρκία και στη Β. Αφρική είναι πολύ υπολογίσιμη μονάδα.
Η αγροτιά ζει τον αφανισμό της. Ο «παράδεισος» της ΕΟΚ μετατράπηκε σε εφιάλτη. Ε.Ε. και αστική τάξη αποφάσισαν να τελειώνουν με το μικρομεσαίο αγρότη, με το μικρό και «ασύμφορο» νοικοκυριό. Μέσα από την άνοδο των γεωργικών μηχανημάτων και εργαλείων, σπόρων, λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, το κόστος παραγωγής ανέβηκε δραματικά, ενώ, οι τιμές των προϊόντων για τον παραγωγό όλο και πέφτουν (άσχετα αν ο καταναλωτής πληρώνει δέκα φορές πάνω). Στο βαθμό, που καταργούνται οι επιδοτήσεις και ανεβαίνουν οι συνυπευθυνότητες τα μικρά νοικοκυριά ξεκληρίζονται. Χρεώνονται και σε λίγα χρόνια με τους υπέρογκους τόκους και τα πανωτόκια τα χωράφι είναι για κατάσχεση, αλλά και ποιος να τα πάρει. Θα τα πάρουν οι κεφαλαιοκράτες της Α.Τ.Ε. και θα δουν τι θα τα κάνουν. Και αν αυτά γίνονται σήμερα, που το βαμπάκι π.χ. πληρώνεται 200-280 δρχ. το κιλό, φαντάζεστε τι θα γίνει, όταν θα καταργηθούν οι επιδοτήσεις και οι αγρότες θα πληρώνονται 70-80 δρχ. το κιλό (όταν το κόστος παραγωγής θα είναι 220-230 δρχ. το κιλό). Την ίδια χρονιά θα σβήσουν απ’ το χάρτη χιλιάδες νοικοκυριά. Η ΕΟΚ έθεσε ως στόχο να έχουν τα νοικοκυριά το ελάχιστο 250 στρέμματα, όταν ο μέσος κλήρος στην Ελλάδα δεν φτάνει, καν, τα 40 στρέμματα. Το που θα πάνε οι χιλιάδες αγρότες, όταν η ανεργία διογκώνεται ούτε η Ε.Ε., ούτε η αστική τάξη δεν μας το λένε. Ο νοών νοήτω …
Η νεολαία, εργαζόμενη και σπουδάζουσα βλέπει το μέλλον της μαύρο και θεοσκότεινο. Χιλιάδες και χιλιάδες είναι αυτή τη στιγμή οι άνεργοι, αλλά ούτε στις στατιστικές μελέτες δεν είναι περασμένοι (δεν γράφτηκαν ακόμα στον Ο.Α.Ε.Δ.). Χιλιάδες και χιλιάδες πτυχιούχοι περιμένοντας το διορισμό (μάταια μετά και την κατάργηση της επετηρίδας) εργάζονται σε ταξί, οικοδομές (αν βρουν) ή στα φροντιστήρια (η παραπαιδεία καλά κρατεί). Το σύστημα, η Ε.Ε. και η αστική τάξη, όχι μόνο δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην νέα γενιά, όχι μόνο τους προορίζουν για άνεργους, αλλά και δεν τους προσφέρουν κανένα ιδανικό, καμία αξία, καμία διέξοδο. Η ατομική «λύση» (που όσο πάει και περιορίζεται), τα ναρκωτικά, σκοτώνουν ψυχικά και σωματικά τη νεολαία, που βλέπει την εκμετάλλευση και καταπίεση, τους πολέμους και τη φρίκη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας να την πνίγει ασφυκτικά.
Και, επειδή όλα αυτά δημιουργούν αντιστάσεις και ξεσπάσματα υπάρχει το ανάλογο νομικό πλαίσιο και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, που αντιμετωπίζουν αδίστακτα τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας. Αύρες, ΜΑΤ, χαφιεδολόι, δακρυγόνα και χημικά ενάντια στους συνταξιούχους, απεργούς, διαδηλωτές. Τρομονόμοι, δίκες, φυλακές, φακέλωμα για όσους αντιστέκονται. Ποια δικαιώματα, ελευθερίες και πράσινα άλογα. Οι Αμερικάνοι απαιτούν την πάταξη του λαϊκού κινήματος, κάθε αντίστασης, κάθε οργανωμένης μάζας. Τάχα για ν’ αντιμετωπιστεί η «τρομοκρατία» και αυτό το λένε οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες όλων των εποχών, που ισοπεδώνουν χώρες και λαούς. Η Ε.Ε. και η αστική τάξη της χώρα μας έχουν εναρμονιστεί, πλήρως με αυτές τις επιταγές. Το λαϊκό κίνημα, οι ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα χτυπιούνται ανελέητα, στην κατά τα άλλα «δημοκρατική Ευρώπη».

ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ
Αναφερθήκαμε προηγούμενα στους πόθους για ενιαία στρατηγική και άμυνα και εξωτερική πολιτική της Ε.Ε., όχι μόνον αστικών δυνάμεων, αλλά και ρεφορμιστικών. Ο «άλλος πόλος», το «ισχυρό ανάχωμα» της επιθετικότητας των ΗΠΑ. Για τους εξής 21 λόγους αυτό είναι ανέφικτο, πρώτο γιατί η Ευρώπη δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι ενιαία.
Οι εξελίξεις στον κόσμο είναι ραγδαίες, η όξυνση των αντιθέσεων και ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών γιγαντώνεται. Τίθεται απ’ τα πράγματα και μπρος στην φανερή, πια, πρόθεση των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία, το δίλημμα σε κάθε ιμπεριαλιστική χώρα (και όχι μόνο), πώς θα πορευτεί, οι αποφάσεις δεν είναι εύκολες. Αν οι βομβαρδισμοί της Βαγδάτης, κομμάτιασαν την Ε.Ε. και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, το αύριο θα είναι πιο δύσκολο. Το να συμμαχήσεις με τις ΗΠΑ (ο ρεαλισμός της εποχή μας) και στην πορεία να περιθωριοποιηθείς δεν είναι ακίνδυνο όταν εκδηλωθεί η σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας. Το να πας απέναντι και να συντελέσεις στην αντισυσπείρωση στο στόχο των ΗΠΑ, απαιτεί, πριν απ’ όλα την πολιτική θέληση και απόφαση να συγκρουστείς με τις ΗΠΑ, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Στον πόλεμο στο Ιράκ γνωρίζουμε, ότι δεν είχαμε καμία ενιαία απόφαση των Ευρωπαίων, αλλά ο καθένας έκανε την επιλογή του. Την ίδια επιλογή θάχουν και στο μέλλον; Ούτε το γνωρίζουμε, ούτε διακινδυνεύουμε ατεκμηρίωτες προβλέψεις. Τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους, μη εξαιρούμενων των ΗΠΑ.
Αν, λοιπόν, η ενιαία πολιτική της Ευρώπης είναι μύθος η προσπάθεια για τη συγκρότηση ευρωστρατού σηκώνει πολύ συζήτηση. Κατανοούμε τον ευρωστρατό ως μια δύναμη με την οποία η Ε.Ε. θα δίνει παρόν στις διάφορες περιοχές των κρίσεων. Αφήνοντας στην άκρη τα στρατιωτικοτεχνικά ζητήματα, που αφορούν το εύρος της δύναμης αυτής, την αποτελεσματικότητά της κ.λπ. ας σταθούμε στα πολιτικά ζητήματα. Αυτός ο στρατός θα είναι και των 15 (τώρα και των 25); Αυτός ο στρατός, ας πούμε ταχείας επέμβασης στις κρίσεις, θα δίνει παρόν ως συμμαχικός στρατός των ΗΠΑ ή ως δύναμη αντίθετων επιδιώξεων και κατά συνέπεια σύγκρουσης; Με βάση τα σημερινά δεδομένα, μόνο ως συμπληρωματική δύναμη στο πλευρό των Αμερικάνων θα μπορούσε να λειτουργήσει (για να παζαρεύουν μαζί τους και μερτικό απ’ τη λεία). Γιατί, στα σοβαρά, να υποστηρίζει κάποιος, ότι θα κοντράρει τους Αμερικάνους ένας ευρωστρατός αμφιβόλου σύνθεσης και αποτελεσματικότητας και αυτό θα περιοριστεί στο συγκεκριμένο «θερμό» σημείο είναι αστεία πράγματα. Και, βέβαια, ποιες χώρες θα στείλουν δυνάμεις στον ευρωστρατό και με τι στόχο: να βοηθήσουν τις ΗΠΑ ή να τις κοντράρουν; Αν για παράδειγμα η επιλογή των Άγγλων, Ισπανών, Ιταλών κ.λπ., είναι στο πλευρό των ΗΠΑ θα είχε ενδιαφέρον να μας πουν τις ευρωστρατός θα ήταν με τη Γαλλία-Γερμανία αντίθετες στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ.
Ποιο ενδιαφέρον θα είχε να συζητηθεί η κίνηση Γαλλίας-Γερμανίας, Βελγίου-Λουξεμβούργου για κοινή αμυντική και στρατηγική πλεύση. Σήμερα, είναι προς απάντηση, αν η ίδια η Γαλλία, η ίδια η Γερμανία είναι διατεθειμένες να αντιπαρατεθούν στις ΗΠΑ. Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι, ότι πάρθηκε τέτοια απόφαση. Και παραπέρα, θα πλαισιωθεί αυτή η κίνηση από άλλες Δ.Ε. χώρες (και ποιες); Ποια θα είναι η στάση του Γαλλογερμανικού άξονα απέναντι στη Ρωσία; Βλέπετε, όλα καταλήγουν στο κεντρικό ερώτημα των στρατηγικών συμμαχιών. Αυτός ο άξονας, για να κοντράρει στο διεθνές επίπεδο τις ΗΠΑ (ή τη Ρωσία) απαιτεί και τον ανάλογο εξοπλισμό (μιλάμε και για πυρηνικό οπλοστάσιο), τα ανάλογα κονδύλια, αλά και κάποιο χρονικό περιθώριο. Μα πριν απ’ όλα απαιτεί την πολιτική απόφαση για σύγκρουση. Είμαστε μπροστά σε δοσμένες αποφάσεις; Πρώτο, αυτές οι αποφάσεις είναι δύσκολες, δεύτερο θα έχουν την άμεση αντίδραση των ΗΠΑ (ανάλογα με τις προθέσεις των Γαλλογερμανών, ίσως, της Ρωσίας) και πάει λέγοντας. Εμείς δεν αποκλείουμε τίποτα, γιατί κατανοούμε και τις δυσκολίες του εγχειρήματος, αλλά και την επιτακτική ανάγκη επιλογής.

Η ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ
Ανεξάρτητα από τα προβλήματα της Ε.Ε., όπως εκτέθηκαν προηγούμενα η διεύρυνση επικυρώθηκε. Οι 15 έγιναν 25 (μαζί με τη μισή Κύπρο, όπου τα προβλήματα είναι ιδιαίτερα σοβαρά). Η Ε.Ε., λοιπόν, παρουσιάζει ένα μωσαϊκό χωρών και οικονομιών. Κατ’ αρχήν οι ισχυροί, που είναι στο ΕΥΡΩ, μαζί με τις υπόλοιπες αυτής της ζώνης. Αγγλία και Σουηδία, για την ώρα εκτός ΕΥΡΩ. Και τώρα οι νεοεισερχόμενες (άλλες με υπολογίσιμη προοπτική, όπως η Πολωνία, άλλες σημαντικά πιο αδύναμες). Εδώ μιλάμε για πραγματικό μωσαϊκό και για 3 και 4 ταχύτητες. Η νέα διεύρυνση δίνει τη δυνατότητα διεύρυνσης και του οικονομικού χώρου της Ε.Ε. και άσκησης πολιτικής, κύρια στην Α. Ευρώπη. Νέες αντιθέσεις, όμως, θα δημιουργηθούν, τόσο από τις δυνατότητες π.χ. της Πολωνίας, αλλά και για κονδύλια, που θα απαιτηθούν για τη στήριξη των 10, σε πρώτη φάση, πράγμα, που θάχει γκρίνιες και σε χώρες, που ήταν από πριν μέλη π.χ. Ελλάδα και αναπροσανατολισμό των πόρων και της διάθεσής τους προς Α. Ευρώπη με περικοπές, που θα αισθανθούν, ιδιαίτερα οι Έλληνες αγρότες κ.λπ.
Αλλά και στο ζήτημα της ενοποίησης και πέρα απ’ τις οικονομικές διαφορές και τις πολλές ταχύτητες, οι πολιτικές επιλογές των νεοεισερχόμενων δημιούργησαν κιόλας προβλήματα σοβαρά. Όλες οι Α. Ευρωπαϊκές χώρες, που μπήκαν στην Ε.Ε. ήταν φανερά και χωρίς περιστροφές στο πλευρά των Αμερικάνων στον πόλεμο κατά του Ιράκ. Γίνεται κατανοητό, αν δεν έχουμε δραματικές ανατροπές των δεδομένων για ποια Ευρώπη μιλάμε, ποια ενιαία πολιτική και τι δυνατότητες παρέμβασης, απ’ τα μέσα, έχουν οι ΗΠΑ στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Αν, μάλιστα, μπει και η Τουρκία, όπως έχει ξεκινήσει η διαδικασία προσέγγισης (χωρίς να είναι σίγουρη η είσοδός της) νέα προβλήματα θα προστεθούν και γιατί είναι γνωστή η σχέση της με τις ΗΠΑ, αλλά και γιατί μιλάμε για 70.000.000 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους πολύ χαμηλών εισοδημάτων.
Η Ε.Ε. μπορεί στο χάρτη να φαίνεται, ότι αγκαλιάζει όλο το χώρο, απ’ τον Ατλαντικό ως τη Ρωσία και να δημιουργεί την εντύπωση μιας πανίσχυρης Ένωσης, αλλά με τις χίλιες αντιθέσεις και αντιφάσεις στο εσωτερικό της και τις πολλαπλές επεμβάσεις των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά με γερό οικοδόμημα μοιάζει. Σε περιόδους σοβαρών κρίσεων στο εσωτερικό της και διεθνώς, ίσως, η διάλυση στα εξ ων συνετέθη να μη παραξενέψει όσους βλέπουν αντικειμενικά τις εξελίξεις και δεν κάνουν τις διαθέσεις τους πραγματικότητα.