«Ξέρω ότι η συγκέντρωση δεν θα έχει αποτέλεσμα! Ξέρω ότι δεν θα έχει καν κόσμο! Αλλά θα πάω, έστω κι αν είμαι μόνος μου! Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι εμείς οι μόνοι μας υπάρχουμε και είμαστε πολλοί!».
Μπράβο, επιμονή και αποφασιστικότητα! Σε ποιους να αναφέρεται; Ποιοι πρέπει να καταλάβουν;
«Εμείς δεν κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις, γι’ αυτό κυβερνούν ακόμα αυτοί που κατέβαιναν».
Αυτοί που κυβερνούν, λοιπόν. Και με τι στόχο;
«Δε θα παραιτηθούν όσο είμαστε παραιτημένοι».
Πιο συγκεκριμένο δε γίνεται, για να μην υπάρχουν και απορίες για το τι εννοεί ο ποιητής.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν και μέσα από τρία διαφορετικά σκίτσα του, κάλεσε ο γνωστός σκιτσογράφος Αρκάς, μέσα από τη στήλη του στην εφημερίδα «Το Πρώτο Θέμα», στη συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε». Δε γνωρίζω βέβαια εάν ο ίδιος πήγε τελικά, μιας και θα ήταν επικίνδυνο να αποκαλυφθεί η πραγματική του ταυτότητα που χρόνια επιμελώς την κρύβει, αφού η συγκέντρωση μάζεψε μετρημένα κουκιά.
Η συνεργασία του Αρκά με το «Πρώτο Θέμα» σίγουρα ξενίζει από την άποψη ότι ένας δημοφιλής καλλιτέχνης εξωραΐζει ένα έντυπο βαθειά αντιλαϊκό, που σε κάθε του σελίδα δεν ξεχνά να αναπαράξει και υπηρετήσει ότι πιο αντιδραστικό κυκλοφορεί. Από την άλλη, βέβαια, παρακολουθώντας τη στάση του Αρκά τα τελευταία χρόνια όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από τα σκίτσα του, δεν είναι κάτι το οποίο σε εκπλήσσει, αλλά μοιάζει με το κερασάκι στην τούρτα που δεν «τρώγεται» αυτή τη φορά. Έτσι, στα «Επικίνδυνα Νερά» ειρωνεύεται και εμφανίζει μάταιη κάθε αντίσταση των οργανωμένων ψαριών απέναντι στον καρχαρία, σε άλμπουμ μάλιστα που εκδόθηκαν τα χρόνια που ο λαός βρισκόταν στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες ενάντια στα μνημόνια. Στον «Προφήτη», δεν χάνει την ευκαιρία να παρουσιάζει το λαό σαν ένα μάτσο εκ φύσεως χαζούς που τους αρμόζει η στείρωση, γιατί αυτοί είναι υπαίτιοι για την κατάστασή τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παρουσιάζονται ως οι τεμπέληδες και κάθονται και παίζουν πασιέντσα. Με λίγα λόγια, αναπαρήγαγε όλα εκείνα τα κυρίαρχα κλισέ, που κατά κόρον χρησιμοποιεί το σύστημα ώστε να αποσυγκροτεί πολιτικά και ιδεολογικά τον λαό και τους αγώνες του.
Μετά και την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ, αρέσκεται στην κριτική της από μια δεξιά όμως μπάντα, ταυτίζοντας την κυβέρνηση με το κάθε τι οργανωμένο και αριστερό. Χαρακτηριστικό το σκίτσο με τον αντάρτη του ΕΛΑΣ να κρατά σημαία που γράφει «ναι σε όλα». Σίγουρα έτσι θα εξηγείται και η άνεση του Μητσοτάκη να αναφέρει τα σκίτσα του στις τοποθετήσεις του στη Βουλή. Ο ίδιος βέβαια δεν δίνει συνεντεύξεις για να το ξεδιαλύνει, αλλά νομίζω πως δε χρειάζεται γιατί τα σκίτσα του τα λένε όλα. Και τα παλιά και τα καινούργια. Άσε που ένας καλλιτέχνης οφείλει να προστατεύει και το προϊόν του, μην την πατήσει σαν τον Θηβαίο, μεθυσμένος και πει για τεμπέληδες νέους που ξημεροβραδιάζονται με τους φραπέδες αντί να δουλεύουν. Άλλο ένα κυρίαρχο κλισέ.
Η δημοφιλία του Αρκά έγκειται νομίζω στο ότι πάντα έπιανε με έναν έξυπνο τρόπο το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής, δημιουργώντας σχεδόν πάντα μόνο φίλους. Η κριτική βέβαια που έκανε, δεν ξέφευγε συνήθως από το «οι πολιτικοί φταίνε για όλα». Οι εποχές όμως τότε μετά το ‘80 συγχωρούσαν λοξοδρομήσεις είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Σήμερα δεν το επιτρέπουν. Δεν μπορείς να κάνεις πια μονάχα φίλους. Κάθε επιλογή έχει και το κόστος της.
Περισσότερο πολιτικά αναφέρθηκα παρά στο αν μου αρέσει το χιούμορ που κάνει. Αυτό είναι ίσως και λίγο πιο υποκειμενικό. Αλλά επιτρέψτε μου το παρακάτω. Όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από τον λαό με την ανεξάντλητη έμπνευσή του και τάσσεσαι με αυτούς που τον εκμεταλλεύονται, τόσο το χιούμορ σου γίνεται ρηχό, σαχλό και τετριμμένο. Κάτι σαν του Πάγκαλου ένα πράγμα. Και στο τέλος γίνεσαι εσύ το αντικείμενο της σάτιρας και η αφορμή για χιούμορ για τον λαό. Ίσως είναι μια τιμωρία και αυτό.
Κωστάκης
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
