Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 889)
Χιλιάδες διαδηλωτές ενάντια στα μέτρα για την παιδεία, για την κατάσταση στα νοσοκομεία, αλλά και για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, με αφορμή την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα, έδωσαν ένα πρωτόγνωρο στίγμα αντίστασης μετά από διαδοχικές απαγορεύσεις και καραντίνες από την μεριά της αντιλαϊκής κυβέρνησης, σπάζοντας τη βουβαμάρα που για καιρό επικρατούσε λόγω της πανδημίας, της έντασης της κρατικής καταστολής που είχε προηγηθεί, αλλά κυρίως λόγω της κυριαρχίας, εδώ και χρόνια, μιας ξεπουλημένης και ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής ηγεσίας στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Ένα κύμα αισιοδοξίας, που γεννιέται απέναντι σε μια επιταχυνόμενη επίθεση σε όλο το φάσμα των κατακτήσεων και δικαιωμάτων που για δεκαετίες είχαν κατοχυρώσει οι παρατεταμένοι και συχνά αιματηροί αγώνες του λαού και των εργαζόμενων. Μια ομοβροντία διαδηλώσεων πανελλαδικά νεολαίας και λαού, που προσπαθεί να σηκώσει ανάστημα εναντίωσης σε μια πολιτική που συνοδεύεται από ένα βαρύ φορτίο νεκρών λόγω πανδημίας, που βαθαίνει τους ταξικούς φραγμούς και αποκλεισμούς στη νεολαία από τις σπουδές, ενώ συγχρόνως την περιθωριοποιεί από την παραγωγή και την ζωή, που εξωθεί στο θάνατο έναν φυλακισμένο αρνούμενη ακόμη και τους δικούς της αντιδραστικούς νόμους.
Δυό διαφορετικοί κόσμοι
Στα κόκκινα, μας ενημερώνουν οι λοιμωξιολόγοι, βρίσκονται τα νοσοκομεία και ολόκληρη η χώρα, όταν πριν λίγες βδομάδες μιλούσαν για άνοιγμα σχολείων, λιανεμπόριου και φως στο τούνελ της αποτυχημένης τους πολιτικής στην περίθαλψη. Αποκαλύπτουν με αυτόν τον τρόπο ότι δεν πρόκειται για την αποτυχία μιας «άστοχης» πολιτικής, αλλά για επιλογή και εφαρμογή μιας πολιτικής που αδιαφορεί για τις ζωές του λαού και επιδιώκει να περάσει όλα τα αντιλαϊκά της μέτρα, ώστε να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου τόσο στην παραγωγή όσο και στο σύστημα υγείας, με διαδοχικές καραντίνες που δεν βγάζουν πουθενά, όπως τους δήλωναν οι ίδιοι οι υγειονομικοί. Αλλιώς πώς να ερμηνεύσουμε ότι ύστερα από ένα χρόνο «ανακάλυψαν» ότι οι μαζικοί εργασιακοί χώροι, τα ΜΜΜεταφοράς, ακόμη και τα σχολεία είναι εστίες υπερμετάδοσης του ιού και για τα οποία όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα (τεστ, αραίωση τάξεων, κλείσιμο επιβαρυμένων εργασιακών χώρων) αλλά διέδιδαν το ακριβώς αντίθετο, περιοριζόμενοι σε απειλές και πρόστιμα λόγω ατομικής ανευθυνότητας και κυρίως στην επιβολή νέων αντεργατικών εργασιακών σχέσεων. Η κατάρρευση του συστήματος υγείας που επικαλούνται, απειλώντας πάλι το λαό για την ανευθυνότητά του, ήταν προδιαγεγραμμένη ήδη από το πρώτο λοκντάουν και πιστοποιεί με απόλυτο τρόπο την ταξικό πρόσημο αυτής της πολιτικής, αφού ούτε προσλήψεις υγειονομικών έγιναν έγκαιρα, ούτε ΜΕΘ φτιάχτηκαν και, προπάντων, τα όποια μέτρα παίρνονται αποσκοπούν στο να κουκουλώσουν την αντιλαϊκή φυσιογνωμία αυτής της πολιτικής, για να μπορούν να παπαγαλίζουν ότι και πάλι καλά είμαστε.
Μπροστά σε μια τέτοια κυβερνητική αποτυχία στον τομέα της υγείας, που οδηγεί τον κόσμο της εργασίας στη φτώχεια και την ανεργία -όσο και αν προσπαθιέται αυτή να συγκαλυφτεί με την μάσκα της «αναστολής συμβάσεων εργασίας»- είναι αναμενόμενο να βράζει η κοινωνία από οργή, ιδιαίτερα η νεολαία και τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα, και να αναζητά τρόπους εκδήλωσης της αγανάκτησης και της αντίστασης σε αυτήν την πολιτική. Είναι πρόκληση να λέει ο Μητσοτάκης, στο πλαίσιο του διαδικτυακού συνέδριου «Innovative Greeks», ότι «αποτελεί και τεράστια ευκαιρία να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε και συνεργαζόμαστε με τον δημόσιο τομέα… Τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο … Ήταν στρέβλωση αυτό που βλέπαμε στην ανώτατη εκπαίδευση και πως οι νέοι αντί να ψάχνουν δουλειά στο δημόσιο, να μπορούν να σκέφτονται πως θα γίνουν επιχειρηματίες … Οι επενδυτές θέλουν σταθερό περιβάλλον. Το εγγυόμαστε. Έχουμε πλειοψηφία στη Βουλή, έχουμε υπηρετήσει μόνο τη μισή θητεία, πάμε καλά στις δημοσκοπήσεις».
Μια η πολιτική, μαστίγιο
Ο μόνος και γνωστός τρόπος στρέβλωσης των γεγονότων και επιβολής μιας αντιδραστικής πολιτικής είναι η άγρα καταστολή και η παραπέρα φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής. Αυτό και εφαρμόζει με άγριο και καθολικό τρόπο η κυβέρνηση, απέναντι σε όποιον διεκδικεί να μην ζει με 200 και 300 ευρώ σύνταξη και μισθό, σε όποιον αντιστέκεται στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης με την τηλεργασία, σε όποιον και όποια φτύνει κατάμουτρα την σκανδαλοθηρική αστική τους ευαισθησία απέναντι στην εκμετάλλευση των γυναικών και κάθε αδύναμου, σε όποιον διεκδικεί τα δικαιώματά του ως φυλακισμένος.
Όλος αυτός ο βόρβορος του καπιταλιστικού συστήματος που αποκαλύπτεται και τώρα -όπως γίνεται πολύ συχνά κατά διαστήματα- για να εκτονώνεται η αηδία που συγκεντρώνεται στο λαό από την σαπίλα που κυριαρχεί, αποκαλύπτει την ψευδή αίσθηση που καλλιεργεί το ίδιο το σύστημα και υιοθετεί και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος περί «κράτους δικαίου». Τέτοιο δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει από τη φύση του καπιταλισμού. Αποτέλεσε καλό όπλο, στα χέρια ειδικά της σοσιαλδημοκρατίας, ώστε να ωραιοποιείται το σύστημα, να αφοπλίζεται η ανατροπή του και να τρέφει αυταπάτες για φτιασιδώματά του, έστω και μέσα από κινήματα.
Οι καθημερινές πλέον διαδηλώσεις, με αφορμή την απεργία πείνας του Κουφοντίνα και τον άμεσο κίνδυνο θανάτου του, έρχονται να συμπυκνώσουν όλη την οργή της νεολαίας, που ήδη για βδομάδες χτυπιέται από δυνάμεις καταστολής, υπερασπιζόμενη το μέλλον της κόντρα στους ταξικούς φραγμούς που της νομοθετούν. Ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης από τη μαζικότητα και την επιμονή των διαδηλωτών είναι εμφανής με την υιοθέτηση ακόμη περισσότερων κατασταλτικών μέτρων, μη και της προκύψει νέος Δεκέμβρης 2008. Ξέρει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να ξεφύγουν οι στόχοι αυτών των διαδηλώσεων και από απάντηση στην καταστολή να αποκτήσουν γενικότερη αντικυβερνητική στόχευση.
Η προσπάθεια εκμετάλλευσης του προφίλ του απεργού, ώστε να απομονώσει τις αντιστάσεις αλλά και για να περιορίσει την επέκταση τους σε λαϊκά στρώματα, είναι φανερή για την κυβέρνηση. Ανάλογη εκμετάλλευση, σε φαινομενικά αντίθετη κατεύθυνση, επιδιώκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που συσκοτίζοντας τις διαδηλώσεις δήθεν με την υπεράσπιση ενός ανύπαρκτου κράτους ισονομίας και της δημοκρατίας στοχεύει στην επαναχρησιμοποίηση, τουλάχιστον πριν πάρει άλλα χαρακτηριστικά, των κινηματικών διαθέσεων της νεολαίας, ώστε να αποκαταστήσει τη φθαρμένη του απήχηση, αλλά και να μην χαλάσει τους δεσμούς του με τα ντόπια και ξένα κέντρα.
Το ΚΚΕ(μ-λ), συμμετέχοντας σε αυτές τις διαδηλώσεις, στηρίζει το δίκαιο αίτημα να μην υπάρξει νεκρός απεργός, αλλά, κυρίως, επιδιώκει να πολιτικοποιήσει την αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική, ξεπερνώντας την μονοδιάστατη αντικατασταλτική κατεύθυνση που κυριαρχεί. Προωθεί την διεύρυνση αυτών των διαδηλώσεων με τα λαϊκά στρώματα, έχοντας βαθιά πεποίθηση ότι Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΜΟΝΟ ΓΕΝΝΑ ΝΕΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ.
