Στις 20 Γενάρη ξαναμπαίνει σε λειτουργία η ηλεκτρονική πλατφόρμα του Υπουργείου Οικονομικών για το λεγόμενο «Κεντρικό Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων» το οποίο φτιάχτηκε με βάση τις εντολές των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και με στόχο δήθεν την οικονομική «διαφάνεια» και την καταπολέμηση της «νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας». Όπως αναφέρθηκε, η λειτουργία της πλατφόρμας έχει ανασταλεί «για λόγους συντήρησης καθώς και βελτίωσης της λειτουργικότητας του συστήματος», ωστόσο μάλλον πρόκειται για μια κίνηση του ντόπιου αστικού πολιτικού συστήματος να δώσει χρόνο σε «ημετέρους» να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητές τους και να διαχειριστούν την νέα κατάσταση.
Ωστόσο, η παράταση αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να προκαλεί εφησυχασμό στους εργαζόμενους και στα σωματεία, οι οποίοι παραμένουν στο στόχαστρο και κατά τη γνώμη μας δεν πρόκειται να βγουν. Από τις 20 Γενάρη ξαναμετρούν οι προθεσμίες για να ορίσουν τα σωματεία «πραγματικούς δικαιούχους», να αποδεχτούν την ασφυκτική κρατική παρέμβαση και τις τρομοκρατικές πιέσεις που ασκούνται σε αυτά και τους εκπροσώπους τους. Και τα ερωτήματα ξαναμπαίνουν επιτακτικά: Θα αποδεχτούν τα σωματεία αυτήν την εξέλιξη; Θα αποδεχτούν την υποταγή τους στους ασφυκτικούς όρους που θέτει το σύστημα του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου; Θα αποδεχτούν την εξουδετέρωσή τους και τη μετατροπή τους σε ακίνδυνα-πειθήνια όργανα που θα λειτουργούν μονίμως κάτω από τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία του αστικού κράτους και του κεφάλαιου;
Δυστυχώς, τα πράγματα μέχρι στιγμής δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Αν και από μια σειρά σωματεία και εργατικά σχήματα έχουν βγει πολλές καταγγελίες αυτής της προκλητικής μεθόδευσης, δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη τοποθέτηση που να θέτει ξεκάθαρα την ΑΡΝΗΣΗ να δοθούν ονόματα. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει καμία κίνηση δημιουργίας όρων για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ αυτού του μέτρου. Ενδεικτική της αμηχανίας και της απροθυμίας να δοθεί αυτή η πολιτική μάχη είναι οι τοποθετήσεις μιας σειράς σωματείων του Δημοσίου που ζητούν «να εξαιρεθούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις» από το νόμο και παράλληλα καλούν την ΑΔΕΔΥ, την ΟΛΜΕ ή τη ΔΟΕ «να κάνει τώρα όλες τις απαιτούμενες ενέργειες που θα εξασφαλίσουν την εξαίρεση των Συλλόγων».
Αντίστοιχη, όμως, είναι και η τοποθέτηση των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς που παρεμβαίνουν στο εργατικό κίνημα. Και αν από το ΠΑΜΕ της υποταγής στην αστική νομιμότητα δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς τίποτε περισσότερο, ωστόσο από τις δυνάμεις της λεγόμενης ριζοσπαστικής, ανατρεπτικής, επαναστατικής –ή όπως αλλιώς– Αριστεράς θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Διότι δεν είναι δυνατόν να αναγνωρίζεις την πολιτική επίθεση που δέχεται το εργατικό κίνημα και τα σωματεία, και τον ασφυκτικό περιορισμό του δικαιώματος στον ελεύθερο συνδικαλισμό, να καταγγέλλεις την κρατική τρομοκρατία και την καταστολή, να καταγγέλλεις την ποινικοποίηση της απεργίας, της αφισοκόλλησης και σε λίγο της διαδήλωσης, και να μην βλέπεις ότι οι «πραγματικοί δικαιούχοι» είναι κρίκος αυτής της αντιδραστικής αλυσίδας, και ως τέτοιος πρέπει να απορριφθεί.
Όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που με κάθε ευκαιρία καλούν σε «ανυπακοή» και «αντεπίθεση», σήμερα που το ζήτημα μπαίνει σε μια πολύ συγκεκριμένη βάση, το προσπερνούν γρήγορα-γρήγορα, αποδεικνύοντας την αφερεγγυότητά τους και το συνολικότερο πρόβλημα που υπάρχει στην Αριστερά.
Καμία ΑΔΕΔΥ, κανένας από τους εκπροσώπους του υποταγμένου συνδικαλισμού δεν πρόκειται να πρωτοστατήσει στην κίνηση αυτή. Και δεν υπάρχουν «απαιτούμενες ενέργειες» που να «εξασφαλίζουν» κάτι για τα σωματεία, πέρα από τη μαζική, πλατιά, αποφασιστική, έμπρακτη πάλη για την ανατροπή του μέτρου αυτού, με πρώτο και κρίσιμο βήμα την άρνηση να δοθούν ονόματα.
Ούτε φυσικά μπορεί να βασίζεται κανείς σε αυταπάτες ότι το μέτρο «θα μείνει στα χαρτιά», «δεν θα εφαρμοστεί» ή «θα ξεχαστεί». Τα μέτρα που περνούν απανωτά στη συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν αφήνουν περιθώρια για ψεύτικες ελπίδες και εφησυχασμό. Στόχος του κεφάλαιου και των κυβερνήσεών του είναι η πλήρης υποταγή των εργαζομένων, η εξουδετέρωση κάθε δυνατότητάς τους να οργανωθούν και να παλέψουν συλλογικά για τα δικά τους συμφέροντα. Και αυτό το μέτρο, όπως και όλα τα υπόλοιπα, ήρθε για να μείνει και να συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση.
Είναι σαφές ότι και αυτή η μάχη που καλείται να δώσει το εργατικό κίνημα είναι κάτω από το βάρος του αρνητικού πολιτικού συσχετισμού που υπάρχει και στο εργατικό κίνημα. Όμως, το να την προσπερνάς, το να μην τη δίνεις καν, επικαλούμενος τον αρνητικό συσχετισμό και δήθεν αναζητώντας μιαν άλλη, «ευνοϊκότερη» συγκυρία ή ένα άλλο «προσφορότερο» ζήτημα, όχι μόνο δεν συμβάλλει στη βελτίωση του συσχετισμού, αλλά στην επιδείνωσή του. Αποτελεί σήμα για τις δυνάμεις του συστήματος να επιτεθούν ακόμη πιο λυσσασμένα.
Η μάχη για την υπεράσπιση των σωματείων και της ελεύθερης συνδικαλιστικής έκφρασης πρέπει να δοθεί με μαζικούς όρους και από όσο το δυνατόν περισσότερα σωματεία. Η κοινή δράση τους πάνω σε αυτό το ζήτημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Πριν απ' όλα όμως είναι πολιτική απόφαση. Απόφαση που εδράζεται στη συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της εξέλιξης αυτής και της αναγκαιότητας να ανατραπεί.
