ΚΚΕ(μ-λ)

του Γιώργου Ματσούκα

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Λίγες μέρες απομένουν μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες. Όλα τα πολιτικά δεδομένα (φανερά και κρυφά) δείχνουν σε τι είδους εκλογές και σε τι κλίμα θέλει να σύρει τον λαό το σύστημα.
Η αστική τάξη και τα κόμματά της δεν ρωτούν το λαό αν αποδέχεται το πλέγμα υποτέλειας και εμπλοκής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και ανταγωνισμούς.

Δεν ρωτούν τη γνώμη του ούτε για τη μορφή διαχείρισης αυτού του πλέγματος.
Η αστική τάξη δεν «διαπραγματεύεται» την εξουσία της -και το βασικό της θεμέλιο, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση- πάνω στην εργατική τάξη και το λαό.
Είναι βέβαιο πως μέχρι την τελευταία στιγμή το σύστημα, τα κόμματά του και τα κάθε λογής κανάλια του, θα ασκήσουν κάθε δυνατό εκβιασμό.
Θα επιχειρήσουν κάθε πιθανή μανούβρα, για να σύρουν τον λαό στην εκλογική-πολιτική υποταγή, για να νομιμοποιήσουν την κλιμάκωση της βαρβαρότητας που ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα.
«Δεν έχουμε ούτε μια μέρα για χάσιμο» λένε οι υπηρέτες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα αποκόμματά τους.
Και απαιτούν την ψήφο του λαού για να εξασφαλίσουν «κυβερνητική σταθερότητα» και «ασφάλεια»,
αφού αυτοί θα εφαρμόσουν και με το παραπάνω τη δανειακή σύμβαση, τα μνημόνια, όλες τις επιταγές υποδούλωσης της χώρας και του λαού στο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό.
Ουσιαστικά ζητάνε από τον λαό να υπογράψει τη θανατική του καταδίκη, να νομιμοποιήσει στην κάλπη την σφαγή του!
«Θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης» λένε οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί -δεξιοί και «αριστεροί»- και ζητάνε από τον λαό να τους «δώσει δύναμη» για να αποκτήσουν πολιτικό ρόλο μέσα στο σύστημα της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και της υποτέλειας.
Είναι επίσης βέβαιο πως στο παρασκήνιο οργιάζουν τα μαγειρεία των κέντρων εξουσίας για το πώς θα στηθεί το μετεκλογικό σκηνικό.
Για τους ρόλους που θα μοιράσουν σε εφεδρείες και αναχώματα, για το πώς θα στήσουν τη μετεκλογική τρομοκρατία με βάση την οποία θα επιδιώξουν το βάθεμα και την επιτάχυνση των αντιδραστικών επιλογών τους.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Η επίθεση του συστήματος στα λαϊκά δικαιώματα πατάει σε μια ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται στο όνομα της οικονομικής κρίσης και φορμάρεται σήμερα με την απειλή της κατάρρευσης και της χρεοκοπίας.
Στόχο έχει, να διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα, ώστε να προωθηθεί όσο γίνεται πιο ανεμπόδιστα αυτή η επίθεση.
Εδώ χρειάζεται να έχουμε καθαρό ένα ζήτημα: δεν πρόκειται για κρίση των παραγωγικών δυνατοτήτων της ανθρωπότητας.
Δεν σταμάτησαν οι εργάτες και τα εργοστάσια, οι αγρότες και τα χωράφια να παράγουν.
Πιο απλά, οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει αναπτύξει η ανθρωπότητα, σήμερα είναι ακόμα σε θέση να προσφέρουν αυτά που παρήγαγαν πριν την κρίση και ακόμα περισσότερα.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο καπιταλιστικό σύστημα και στον τρόπο λειτουργίας του.
Περιστρέφεται βασικά γύρω από έναν παράγοντα: το καπιταλιστικό κέρδος. Οι καπιταλιστές, επιδιώκοντας το μέγιστο δυνατό και άμεσο κέρδος, αυτό που καταφέρανε ήταν να «εξαντλήσουν» τις πηγές και τους όρους πραγματοποίησης… κέρδους.
Στον παροξυσμό αυτής της τάσης δημιούργησαν τις γνωστές φούσκες. Εκεί μπλοκάρανε, το σύστημα στόμωσε, και οι συνέπειες άρχισαν να μεταφέρονται στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας.
Τα «μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης» που πάρθηκαν και παίρνονται είχαν και έχουν έναν και μοναδικό στόχο: τη διαμόρφωση των όρων μιας νέας κερδοφορίας για το κεφάλαιο και βασικά αυτό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.
Πως θέλουν να τα πετύχουν όλα αυτά;
ΠΡΩΤΟΝ: Μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη, την ανελέητη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Με την προώθηση των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων εργασίας, τη μείωση των αμοιβών, με τις περικοπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, την επιβολή μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Με την επέκταση της επίθεσης στην αγροτιά, τους μικρομεσαίους, τη νεολαία, αλλά και στα μεσοστρώματα. Με το κλείσιμο επιχειρήσεων και την εκτεταμένη ανεργία, ώστε να δημιουργηθεί πρόσφορο «παρθένο» έδαφος για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
ΤΡΙΤΟΝ: Με τον πιο οδυνηρό τρόπο για τους λαούς επιβάλλονται αυτές οι πολιτικές στις εξαρτημένες χώρες, ορισμένες από τις οποίες έχουν οδηγηθεί σε επίπεδα οικονομικής «ερήμωσης». Έκφραση της είναι και το μεταναστευτικό ρεύμα.
Με τα νέα μέτρα επιχειρείται να διαμορφωθούν όροι, ακόμα πιο ληστρικής εκμετάλλευσης αυτών των χωρών από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Στη βάση αυτής της πολιτικής επιβάλλονται στη χώρα μας τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και οι δανειακές συμβάσεις από τα επιτελεία της ΕΕ και για λογαριασμό των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Μέσα από τις προσπάθειες να υφαρπάξει υπεραξία ο ένας ιμπεριαλιστής από τον άλλον και στα πλαίσια ενός ανταγωνισμού που οξύνεται ολοένα και περισσότερο.
Μαίνεται ήδη ο πόλεμος των «αγορών». Γίνονται πραγματικοί πόλεμοι για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς τους. Οξύνεται ο ανταγωνισμός και οι προσπάθειες της κάθε δύναμης να ενισχύσει τις «μετοχές» της στο διεθνές χρηματιστικό πεδίο. Όλοι διαθέτουν απλόχερα κεφάλαια «απ’ το πουθενά», διαμορφώνοντας όρους μιας νέας «φούσκας». Μια φούσκα που θα είναι ακόμα πιο επικίνδυνη, μιας και η αντιμετώπιση της προηγούμενης εξάντλησε πολλές από τις διαθέσιμες εφεδρείες (νομισματικά αποθέματα, κρατικές εγγυήσεις κ.λπ.)

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Οι κίνδυνοι για τους λαούς γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι, καθώς η επίθεση ενάντιά τους εκτυλίσσεται, σε σύνδεση και στα πλαίσια μιας διαδικασίας αναδιάταξης δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Μια διαδικασία που θα προσδιορίσει τη θέση και το ρόλο της κάθε δύναμης στη νέα διάταξη και «ιεραρχία» δυνάμεων που διαμορφώνεται.
Αυτό το ζήτημα δεν πρόκειται να κριθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ή με «διάλογο». «Λύνεται» (θα λυθεί) στη βάση ενός ανταγωνισμού που γίνεται όλο και πιο άγριος και σε όλα τα πεδία: το οικονομικό, το πολιτικό, το στρατιωτικό, το στρατηγικό, το… εδαφικό.
Για την ώρα, αποφεύγονται οι άμεσες αναμετρήσεις ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Τίποτα, ωστόσο, δεν εγγυάται ότι αυτό θα συνεχίσει να ελέγχεται, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πόσο κρίσιμα είναι τα ζητήματα που έχουν ανοίξει…….
Αυτός είναι ο κόσμος, όπως διαμορφώνεται με βάση την κυριαρχία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος,
αυτό είναι το μέλλον που αυτή η κυριαρχία προσφέρει στην ανθρωπότητα.
- Ένας κόσμος ανελέητης εκμετάλλευσης, φτώχειας και εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών.
- Ένας κόσμος καταπίεσης και κατάργησης των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
- Ένας κόσμος αποτρόπαιων ιμπεριαλιστικών-στρατιωτικών επιδρομών που κομματιάζουν χώρες και μακελεύουν λαούς.
- Μια επελαύνουσα βαρβαρότητα που καταστρέφει τις ίδιες τις πηγές ζωής του πλανήτη και δημιουργεί κινδύνους ακόμα και συνολικής ανάφλεξης.

αγαπητοί φίλοι
Που πάνε τα πράγματα στη χώρα μας;
Είναι φανερό σ όλους ότι έχουν επιστρατευτεί όλες οι βοήθειες – ωμές και ανοιχτές επεμβάσεις – των ιμπεριαλιστικών κέντρων για να στηριχθούν τα δύο βασικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Είναι βέβαιο ότι τα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός της χώρας προτιμούν και επιδιώκουν αυτά τα κόμματα να είναι οι βασικοί πυλώνες της νέας κατάστασης, έστω και λίγο αποδυναμωμένα σχετικά με την προηγούμενη φάση.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε υπαρκτές αντιθέσεις το βασικό στοιχείο παραμένει ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπηρέτησαν εδώ και σχεδόν 40 χρόνια το «συμβόλαιο» του ’74 και στο πλαίσιό του το ντόπιο κεφάλαιο.
Αυτά λοιπόν είναι που πριν από όλα το σύστημα συνολικά θέλει να «ανασυστήσει» και να χρησιμοποιήσει στην επόμενη φάση, αποφεύγοντας και τον κατακερματισμό που αναμφίβολα πολλαπλασιάζει τα προβλήματα λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε μια κατάσταση που έτσι κι αλλιώς έχει και θα έχει θεμελιώδεις «ασάφειες».
Έτσι κινούνται Βενιζέλος και Σαμαράς, που κάνουν ό,τι μπορούν για να… υπαινιχθούν στο λαό ότι, στο περιθώριο της πολιτικής των Μνημονίων και της υποδούλωσης της χώρας που θα εφαρμόσουν,
ο μεν πρώτος θα κάνει «ανάπτυξη μέσω ΕΣΠΑ»,
ο δε άλλος ότι θα βάλει σφήνα μερικά «εναλλακτικά μέτρα».
Παρ’ όλα αυτά και με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η καθίζηση των δύο κομμάτων συνεχίζεται και σε ανάλογο βαθμό παραμένει και ενισχύεται ο κατακερματισμός του αστικού πολιτικού ιστού.
Ενισχύεται έτσι για το σύστημα ο ρόλος των αναχωμάτων που συγκροτούνται δεξιά, «αριστερά» και ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πριμοδοτούνται η κινητικότητα, οι μεταγραφές και οι μεταπηδήσεις των πολλαπλών «σωτήρων» κατά μήκος αυτού του φάσματος.
Με όλα αυτά παραμένει θολό το πώς θα εξελιχθεί η συνέχεια της προεκλογικής περιόδου, τι κινήσεις θα επιδιώξει το σύστημα για να διαμορφώσει μετεκλογικές λύσεις.
Το ζήτημα είναι ανοιχτό και είναι «αρμοδιότητα» του συστήματος που πάντα διαθέτει Παπαδήμους αλλά και όρους ελέγχου αυτού του συρφετού των «ανεξάρτητων» και «αντιμνημονιακών» παραγόντων του.
«Αρμοδιότητα» του λαού είναι να μαυρίσει τους δύο μεγάλους, να γυρίσει τις πλάτες στα κάθε είδους αναχώματά τους.
Και κυρίως να αντέξει τον αντιδραστικό εκλογικό καταιγισμό ώστε να βγει την επομένη κόντρα στα μαγειρεία και στα καλέσματα «ευθύνης» και υποταγής, να διεκδικήσει μαζικά και μαχητικά το δίκιο του, την ανατροπή της βαρβαρότητας.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Την απάντηση σε αυτές τις αρνητικές εξελίξεις -στον κόσμο και στη χώρα μας- δεν μπορούν και ούτε θέλουν να την δώσουν οι αστικές τάξεις και το πολιτικό προσωπικό τους.
Η απάντηση σ’ αυτή την αντιδραστική και επικίνδυνη εξέλιξη μπορεί να δοθεί μόνο από τους λαούς. Από τις τεράστιες δυνάμεις που εμπεριέχονται στα εκατομμύρια των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων της γης.
Η πραγματική και ολοκληρωμένη διέξοδος μπορεί να αναζητηθεί μόνο στην κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Βασικές προϋποθέσεις γι’ αυτό, είναι η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και σε επίπεδα που θα τις καθιστούν ικανές να αναμετρηθούν με το σύστημα.
Σε διαλεκτική συνάρτηση με αυτό, βρίσκεται η πορεία ανασύστασης και ανασυγκρότησης του εργατικού-επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη βάση των απαιτήσεων της εποχής μας.
• Η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων συνδέεται άμεσα με τις απαντήσεις που οφείλονται στο ζήτημα της Αριστεράς. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ), ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο λαό και το κίνημα.
Αυτή η Αριστερά αποτελεί προϊόν και έκφραση της οπισθοχώρησης και -τελικά- της ήττας του εργατικού, επαναστατικού κινήματος. Αποτελεί προϊόν και έκφραση των οπορτουνιστικών αντιλήψεων και δυνάμεων που αναπτύχθηκαν στο έδαφος αυτής της ήττας.
Οι ανατροπές του 1989-1991 επισφράγισαν αυτήν την αρνητική εξέλιξη και ανέδειξαν σε «αριστερές αξίες» ό,τι πιο σάπιο είχε διαμορφωθεί σ’ αυτό το διάστημα. Να θυμηθούμε την περεστρόικα και την γκλάσνοστ, που ήταν κάτι σαν ευαγγέλιο για την ρεφορμιστική αριστερά και όχι μόνο.
Το πιο σημαντικό είναι ότι οδήγησαν στην αποδοχή-υποταγή της άποψης πως ο καπιταλισμός είναι «μονόδρομος». Συνακόλουθα, οδήγησαν στην παραίτηση από την προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα και ανέδειξαν σε άξονα της πολιτικής τους την αναζήτηση ρόλων σ’ αυτό τον καπιταλιστικό «μονόδρομο».
• Αυτά είναι που ορίζουν και στη χώρα μας τις ιδεολογικές αντιλήψεις και την πολιτική γραμμή των ηγεσιών της εγχώριας Αριστεράς.
Οι ηγεσίες της Αριστεράς προσδιορίζουν σαν κύριο πεδίο «πάλης» τον κοινοβουλευτικό δρόμο και τις κάθε φορά εκλογές. Γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφονται και σ’ αυτόν συγκλίνουν όλες οι προσπάθειές τους.
Αντίθετα, αδιαφορούν και εναντιώνονται σε κινήσεις και προσπάθειες αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ακριβώς επειδή η ανάπτυξη αυτών των αγώνων θα τις «εξέτρεπε» από την βασική τους -κοινοβουλευτική- κατεύθυνση και θα τις έβαζε μπροστά στο πρόβλημα. Να αναμετρηθούν πραγματικά με τις δυνάμεις του συστήματος, πράγμα για το οποίο δεν είναι καθόλου διατεθειμένες.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Να έρθουμε στα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της Αριστεράς.
Όλες οι αριστερές δυνάμεις, εκτός από το πλασάρισμα τους στην επικοινωνιακή πασαρέλα της ενότητας, επικαλούνται (και σωστά) το βάθος, την έκταση και τα χαρακτηριστικά της επίθεσης του συστήματος.

παρατηρούμε ωστόσο δύο παράδοξα πράγματα:
ΠΡΩΤΟ: Διαπιστώνουν όλοι ότι επιχειρείται (και σαν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης) να αλλάξει δραματικά το τοπίο. Πως τα σχέδια για την πιο μεγάλη επίθεση στο μισθό, τη σύνταξη, το δικαίωμα στη δουλειά, την περίθαλψη, τη μόρφωση, τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι σε εξέλιξη. Όλες οι δυνάμεις δηλώνουν πως απαιτείται να απαντηθεί αυτή η βάρβαρη επίθεση.
Την ίδια στιγμή γίνονται πολυσέλιδες αναφορές για τα κινήματα που ξέσπασαν και αναγνωρίζεται ως θετικό το ότι οι εργαζόμενοι αλλά και η νεολαία δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, αναμετρούνται σε κάθε ευκαιρία με την βαρβαρότητα του συστήματος.
Ενώ, λοιπόν, διαπιστώνονται τα στοιχεία μιας πρώτης ενότητας στα πλαίσια του λαού και στην κατεύθυνση αντίστασης στην πολιτική του συστήματος, για την Αριστερά στη χώρα, αυτό δεν θεωρείται επαρκές.
Όλοι επικαλούνται την ένταξη στην ιδιαίτερη ενότητα τους -ο καθένας φυσικά μιλά για λογαριασμό του- για να αντισταθεί ο λαός, να αντεπιτεθεί, να κάνει ανταρσία, να αλλάξει τα πράγματα στην Αριστερά και άλλα ηχηρά που γράφονται και ακούγονται.

ΔΕΥΤΕΡΟ παράδοξο:
Ενώ όλοι δηλώνουν ενωτικοί, με τον ιδιαίτερο τρόπο του ο καθένας, αυτό που ζούμε αυτή την περίοδο είναι η πιο μεγάλη, η πιο βαθιά, η πιο απογοητευτική, η πιο παραλυτική για το κίνημα περιχαράκωση των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών στα πλαίσια της Αριστεράς.
Ενώ οι απαιτήσεις της πάλης είναι πιεστικές, ενώ η ανάγκη να μεγαλώσουν οι αντιστάσεις του λαού είναι μονόδρομος, αυτοί που επικαλούνται την ενότητα και την πλασάρουν με τον πιο όμορφο και γλαφυρό τρόπο, δεν μπορούν να συναντηθούν πουθενά.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό. Έχει να κάνει με την ανάδειξη και κυριαρχία για δεκαετίες μέσα στον λαό, της γραμμής της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής, της ανάθεσης, της συμμόρφωσης στο σύστημα. Της ρεφορμιστικής γραμμής.
Σ αυτή την κατεύθυνση κινείται η γραμμή της κοινοβουλευτικής -και όχι μόνο- Αριστεράς, σε πολλαπλές παραλλαγές αλλά με τον ίδιο τελικά πυρήνα. Μια Αριστερά που αρνείται να θέσει στον λαό τη γραμμή της σύγκρουσης-ανατροπής του πλέγματος εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Και όταν τη «θέτει», «ξεχνάει» τους μισούς στόχους από αυτούς, γιατί στην πραγματικότητα δεν τη θέτει στον λαό.
Την προτείνει στην («ιμπεριαλιστική»!) αστική τάξη, την οποία «πιέζει» να «διαπραγματευτεί» με τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης.
Ταυτόχρονα -σαν αντάλλαγμα για τη στήριξη που θα της παρέχει το κίνημα- της ζητά να «παρέχει» δικαιώματα στον λαό και στους εργάτες.
Από εκεί και πέρα ο δρόμος για την αποθέωση των εκλογικών αυταπατών είναι πολύ σύντομος, αφού λίγο-πολύ, με μια τέτοια πρόταση μπορούμε να φτιάξουμε «αριστερές» -έστω «αντιφατικές»- συγκυβερνήσεις με τους αστούς. Κάπως έτσι γέμισε ο τόπος με αφίσες που καλούν τον λαό να στείλει από την κάλπη «πανευρωπαϊκό μήνυμα». Ακριβώς γιατί τελικά οι αναζητήσεις αυτής της Αριστεράς έχουν ως πεδίο τους αυτό που ορίζει η αστική τάξη και τελικά ο ιμπεριαλισμός.
Με αυτούς τους όρους είναι αναμφίβολο ότι ο λαός μας δίνει μια δύσκολη μάχη ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη. Όχι βέβαια μια μάχη για να καταφέρει να βρει την «κυβερνητική λύση», που έστω σε ένα μικρό βαθμό θα τον ανακουφίσει από τα τεράστια δεινά του. Τέτοια λύση δεν υπάρχει στις κάλπες της 6ης Μάη!

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Το πρόβλημα του λαού και της εργατικής τάξης, το ζήτημα του κινήματος και της Αριστεράς δεν μπορούν να απαντηθούν στα πεδία και με τους όρους που ορίζει το σύστημα. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί όπου ο λαός και η νεολαία αναπτύσσουν την αντίστασή και την πάλη τους.
Αυτό που πρώτα και πάνω απ’ όλα απαιτείται είναι η πλήρης και ουσιαστική συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης.
Ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η ταξική πάλη οξύνεται ολοένα και περισσότερο.
Η αναμέτρηση που εξελίσσεται εδώ και χρόνια και σε παγκόσμια κλίμακα είναι ανάμεσα στον κόσμο της δουλειάς από τη μια και τον κόσμο των εκμεταλλευτών και καταπιεστών των λαών της γης. Μια αναμέτρηση που θα χαρακτηρίσει όλη την επόμενη ιστορική περίοδο και θα κρίνει το προς τα πού θα βαδίσει η ανθρωπότητα. Το αν θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στη βαρβαρότητα, το έγκλημα και τη φρίκη που συνεπάγεται η κυριαρχία του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος ή θα πορευτεί στο δρόμο της απελευθέρωσής της από κάθε είδους δεσμά.
Το πρόβλημα για το λαό και για την Αριστερά είναι να μπει σ αυτή την αναμέτρηση αποφασιστικά και αποτελεσματικά. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε με τις αυταπάτες για έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο» (πού να το βρει;),
ούτε με πυροτεχνήματα «αριστερής διακυβέρνησης»,
ούτε με αναχωρητισμός τύπου «αντεπίθεση τώρα»,
ούτε με λογικές ανυπομονησίας και «ταχύρυθμης ανάπτυξης»,
ούτε με «ενότητες» του ποδαριού και άλλες τέτοιες «χρήσιμες» εφευρέσεις.
Αντίθετα, προϋποθέτει το πέταγμα στα αζήτητα, όλου αυτού του ιδεολογικού και πολιτικού φορτίου της ήττας, που έχει συσσωρευτεί επί χρόνια και δυναστεύει το κίνημα.
Όσο περισσότερο και όσο πιο αποφασιστικά ξεκολλάμε από αυτό το τέλμα, τόσο και θα απελευθερώνονται δυνάμεις που θέλουν και μπορούν να υπηρετήσουν τον λαό, απαντώντας με αυτό τον τρόπο και στο ζήτημα της Αριστεράς.
Βασικός στόχος για την περίοδο που διανύουμε, είναι η συγκρότηση ενός πλατιού και πολύμορφου Μετώπου Αντίστασης των εργαζόμενων και της νεολαίας, απέναντι στην επίθεση του συστήματος.
Απαραίτητο εργαλείο, είναι η Κοινή Δράση όλων των δυνάμεων που θέλουν πραγματικά να υπηρετήσουν τον λαό και να αντιπαρατεθούν στο σύστημα.

Φίλοι και φίλες
Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ όχι μόνο δεν είναι μικρός στόχος και αμυντικό αίτημα, αλλά αποτελεί την βασική κατεύθυνση και το κύριο πολιτικό καθήκον για την περίοδο που διανύουμε.
Ευνοεί τη συμμετοχή όλων των εργαζόμενων και λαϊκών δυνάμεων στην πάλη από τα κάτω εκεί που πρωτογενώς βιώνεται η επίθεση του συστήματος.
Μπορεί να εκδηλωθεί σ όλα τα πεδία, χωρίς να περιμένει κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως πανεργατικές απεργίες, συλλαλητήρια κλπ.
Αντιστρατεύεται την ανάθεση και την εκπροσώπηση, βάζοντας το λαό και την εργατική τάξη σε ρόλο πρωταγωνιστή των εξελίξεων.
Ευνοεί την παρέμβαση των μαζών σε πεδία που ορίζουν οι ίδιες κι όχι σε ξένο έδαφος που ορίζει ο αντίπαλος.
Δημιουργεί συνείδηση αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης, που αντικειμενικά και υποκειμενικά, συμβάλλει στη δημιουργία λαϊκών οργανώσεων στους χώρους δουλειάς και ζωής των εργαζομένων.
Προωθεί τη σύγκρουση με την αντεργατική πολιτική, τα μέτρα και τους υποστηρικτές τους. Βοηθάει έτσι να ξεκαθαρίσουν οι εργαζόμενοι «ποιοι είναι οι εχθροί και οι φίλοι του λαού».
Με την αντίσταση μπορεί το κίνημα να πετύχει νίκες ( όσο δύσκολο κι αν φαίνεται), να ανακουφιστεί ο λαός και να πάρει θάρρος.
Δημιουργεί κουλτούρα μετωπικής παρέμβασης και κοινής δράσης, απαραίτητες προϋποθέσεις για την προοπτική της λαϊκής πάλης.
Συμβάλλει καθοριστικά (αξιοποιώντας και την ταξική πάλη) στη συγκρότηση λαϊκών οργανώσεων, που θα είναι η ραχοκοκαλιά του κινήματος επαναστατικής ανατροπής.
Τροφοδοτεί με δυνάμεις την διαδικασία ανασυγκρότησης του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Όσοι λοιδορούν αυτή την κατεύθυνση, όσοι αναχωρούν απ αυτό το καθήκον, παρά τις μεγαλοστομίες, αδυνατούν να κρύψουν την πικρή αλήθεια: βγάζουν φλας αριστερά για να στρίψουν δεξιά!!!!!!!
Για μας, μόνο έτσι, στο πεδίο που διαμορφώνει αυτή η Αντίσταση και αυτή η πάλη, μπορεί να προχωρήσει αποτελεσματικά η διαδικασία της παραπέρα συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων. Μέσα από την ενότητα, την πάλη αλλά και τους απαραίτητους διαχωρισμούς μπορούν να διαμορφώνονται οι όροι ανασύστασης-ανασυγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος.
Και όλα αυτά σε σύνδεση με την προοπτική της συνολικής και πραγματικής διεξόδου που είναι:
Η ανατροπή του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας δικαίου, μιας κοινωνίας που θα αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες των λαών, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής!

αγαπητοί φίλοι
Με βάση, λοιπόν, το τι κρίνεται σ’ αυτές τις εκλογές,
το ΚΚΕ(μ-λ), παρεμβαίνει με όλες του τις δυνάμεις και σ’ αυτή την εκλογική μάχη, σε συνεργασία με το Μ-Λ ΚΚΕ
Η μάχη αυτή είναι συνέχεια και προέκταση της ολόπλευρης συμμετοχής του ΚΚΕ(μ-λ) στους μεγάλους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες αυτών των δυόμισι χρόνων, όπου πρόβαλε και επεδίωξε σταθερά την κοινή δράση και το συντονισμό των δυνάμεων που αναφέρονται στη λαϊκή υπόθεση και το κίνημα.
Είναι μάχη ανάδειξης της κατεύθυνσης του Μετώπου Αντίστασης με την οποία αγωνίζεται το ΚΚΕ(μ-λ), το ΜΛ-ΚΚΕ και ανένταχτοι αγωνιστές, που έχουν συγκροτήσει την Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία.
Δεν έχουμε αυταπάτες για το χαρακτήρα και τις δυνατότητες που δήθεν, δίνουν οι κάλπες στην περίοδο του καπιταλισμού για να εκφράσει ο λαός την πραγματική του θέληση.
Δεν έχουμε κρυφές βλέψεις πίσω από «αριστερούς» βερμπαλισμούς να εξαργυρώσουμε τη συμμετοχή μας στους λαϊκούς αγώνες με εκλογικά ποσοστά ή καρέκλες στους θεσμούς του αστικού κράτους.
Αρνούμαστε την κρατική χρηματοδότηση γιατί στηριζόμαστε και αναφερόμαστε αποκλειστικά και μόνο στο λαό.
Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία, έτσι ώστε να ενωθεί επιτέλους ο λαός και η Αριστερά και να τρίξει τα δόντια της στους εκμεταλλευτές και καταπιεστές.
Προσπαθούμε με επιμονή και συνέχεια να βοηθήσουμε να συγκροτηθούν οι λαϊκές δυνάμεις στο πεδίο που πράγματι αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Στο πεδίο της καθημερινής πάλης, στο πεδίο της παρέμβασης στην ταξική πάλη, μέσα στις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Θα συνεχίσουμε να παίρνουμε κουράγιο αλλά και να δίνουμε, αναπνέοντας τον φρέσκο αέρα (παρά τα δακρυγόνα) που φυσάει κάθε φορά όταν ο λαός αποφασίζει να ενεργοποιηθεί, να κινηθεί, να αντισταθεί, να συλλογικοποιήσει, να συνολικοποιήσει την παρέμβασή του.
Επιμένουμε στην κοινή δράση των οργανώσεων και των κομμάτων, που ισχυρίζονται ότι θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα πάνω σε κοινούς στόχους. Μόνο πάνω σε στέρεες βάσεις που θα μπουν μέσα στην πάλη μπορεί σε μια επόμενη φάση να προκύψει μια ζωντανή, συνδεμένη με τις μάζες, επαναστατική Αριστερά.

αγαπητοί φίλοι
Μπορεί να ακούγεται παράταιρο. Δεν έχουμε μόνο την αίσθηση, αλλά και τη βεβαιότητα ότι καταθέτουμε τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ διεξόδου για το λαό: ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ.
Όποια ανάγνωση της πραγματικότητας κι αν κάνει κάποιος, εύκολα καταλαβαίνει ότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει νόμος το δίκιο του εργάτη.
Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Όλα τα άλλα η είναι ασκήσεις επί χάρτου η σχέδια «εντός εκτός και επί τα αυτά» του συστήματος.
Η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ αποτελεί για μας την έκφραση της δέσμευσης ότι όχι μόνο θέλουμε αλλά και μπορούμε να κινηθούμε σ αυτή την κατεύθυνση. Θέλουμε να αναλάβουμε ευθύνες απέναντι στο λαό και μόνο.
Θέλουμε να αναλάβουμε όσο περισσότερες ευθύνες μπορούμε, για την πολιτική στήριξη των αντιστάσεων και των αγώνων που έδωσε ο λαός μας. Ευθύνες συμβολής και προετοιμασίας στους αγώνες που πρέπει να δώσει από τις 7 Μάη και μετά.
Αυτή η επιλογή σημαίνει επίσης ότι είναι ανάγκη και έχουμε το δικαίωμά να ζητήσουμε από τον κόσμο του αγώνα, τη νεολαία, τους εργάτες και όλο το λαό να πλαισιώσει και να στηρίξει μαχητικά και με κάθε τρόπο αυτή την πολιτική-εκλογική μάχη.
Να στρατευτεί μαζί μας. Γιατί έτσι στρατεύεται με όλους τους αγώνες που έδινε ως χθες.
Γιατί έτσι συμβάλλει στη δημιουργία ρεύματος αντίστασης και αγώνα.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αγαπητοί φίλοι
Θα σας διαβάσω ένα απόσπασμα από τον Μπρεχτ, που εύστοχα έθετε το ερώτημα:
«Εύκολα μπορείς να φέρεις βόλτα έναν λαό. Φτάνει μονάχα να του πεις ότι κινδυνεύει η χώρα και να καταγγείλεις όποιον διαφωνεί πως δεν είναι πατριώτης και πως εκθέτει τη χώρα σε κίνδυνο». Αυτό το δόγμα εφαρμόζουν πιστά οι «ομιλούσες γραβάτες» οδηγώντας τις κοινωνίες και τους λαούς στην εξαθλίωση και στην αποκτήνωση. Ως πότε θα τους ακούμε; Ως πότε θα τους υποφέρουμε; Ως πότε θα τους ανεχόμαστε; ΩΣ ΠΟΤΕ;
Και εμείς; Τι περιμένουμε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν κι οι αχόρταγοι κάτι θε να μας δώσουν!
Οι λύκοι θα μας ταΐσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν!
Από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλουμε τα δόντια!
Τέτοια περιμένουμε;
Δεν μπορούμε αγαπητοί φίλοι
να αφήσουμε τις τύχες μας, το μέλλον μας, τα δικαιώματα και τη ζωή μας στα χέρια του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος και των δυνάμεων που το υπηρετούν.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα δεινά που βιώνουμε στις μέρες μας δεν είναι ούτε προσωρινά, ούτε συγκυριακά. Αυτή είναι πλέον η μορφή του κόσμου που θέλει να διαμορφώσει το σύστημα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που συντελείται είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα στις προθέσεις των δυνάμεων του συστήματος και τις διαθέσεις των λαϊκών μαζών να υπερασπίσουν τα δικαιώματα, τη ζωή τους, το μέλλον τους. Μια αναμέτρηση που δεν πρόκειται να λυθεί παρά μόνο στο πεδίο της σύγκρουσης ανάμεσα σ’ αυτές τις δυνάμεις.
Αυτή η αναμέτρηση μπορεί να είναι νικηφόρα όχι μόνο επειδή αυτό έχει αποδειχτεί ιστορικά. Κυρίως επειδή την ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο δεν την αποτελούν οι μειοψηφίες των κρατούντων αλλά τα εκατομμύρια των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Μόνο που αυτή η δύναμη μπορεί να υπάρξει σαν τέτοια μόνο στη βάση της ολόπλευρης και πολύμορφης συγκρότησής της σε «υλική» πολιτική δύναμη.
Η επαναστατική Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα, όχι μόνο χρειάζονται, αλλά μπορούν και να συγκροτηθούν.
Αρκεί ο λαός και οι αγωνιστές της Αριστεράς να πάρουν συλλογικά την υπόθεση στα χέρια τους, να αναγνωρίσουν τις συνέπειες και τις αιτίες της ήττας. Κυρίως με την προϋπόθεση όλοι οι λαϊκοί αγωνιστές να αναμετρηθούν με τους εαυτούς τους. Και να αποφασίσουν να ξεπεράσουν τις χρεοκοπημένες ηγεσίες της ρεφορμιστικής Αριστεράς, που συνεχίζουν τα ίδια καμώματα και τις ίδιες πολιτικές της ήττας.
Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα.
Υπάρχει διέξοδος.
Ο λαός και οι κομμουνιστές έχουν φωνή. Δεν ακούγονται από τα μικρόφωνα και τις κάμερες των ΜΜΕ που είναι ταγμένα να υπηρετούν τους ισχυρούς και τους κολαούζους τους.
• Η διέξοδος βρίσκεται στην αντίσταση και τους λαϊκούς αγώνες.
• Η ελπίδα προβάλλει μόνο στην προοπτική της σύγκρουσης με το σύστημα της φτώχιας και της υποτέλειας και στην ανατροπή της επίθεσης .