27 ΓΕΝΑΡΗ 2020

«Ομοψυχούν» και φέρνουν τα χειρότερα! - Να μην συρθεί ο λαός σε πολέμους και εξαθλίωση!

Κλίμα «ομοψυχίας» επιχείρησαν να παρουσιάσουν η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος με την εκλογή της νέας Προέδρου, αν και εκεί ακόμα υπήρξαν πολιτικές παραφωνίες, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Α. Σαμαρά. Πρόκειται για μια προσπάθεια που θέλει να συγκαλύψει τις πιέσεις και τα αδιέξοδα της αστικής τάξης, αναφορικά με όλα τα βασικά της ζητήματα. Πρώτα και κύρια, στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα, δηλαδή σε αυτά που αφορούν τους ρόλους και τις υπεργολαβίες της στην περιοχή, μέσα στο πλαίσιο της έξαρσης του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και της εξάρτησής της από ΗΠΑ-ΕΕ και με κυρίαρχο το ζήτημα των αντιθέσεών της με την τούρκικη αστική τάξη. Δεύτερον, σε σχέση με το κοινό (από ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ) και …παρατεταμένο «αφήγημα της ανάπτυξης», που ωστόσο διαρκώς διαψεύδεται, ενώ τόσο οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή, όσο και η παγκόσμια υποβόσκουσα κρίση προμηνύουν αντί για «σταθεροποίηση» νέα μεγάλα τραντάγματα.

Με βάση αυτά, η αστική τάξη και πριν από όλα η κυβέρνηση της ΝΔ, επιδιώκει να εμφανίζεται απέναντι στο λαό ότι «ξέρει» πού βρίσκεται και πού πάει και παρουσιάζει την «ομοψυχία» των βασικών δυνάμεων ως απόδειξη και επιχείρημα για το ότι ο λαός πρέπει να ακολουθήσει και να αποδεχτεί τις επιλογές της. Πάνω από όλα και σε καμία περίπτωση, το σύστημα δεν θέλει τον λαό «στα πόδια του» και απέναντί του. Εξάλλου, τα αδιέξοδα στα παραπάνω ζητήματα τροφοδοτούν ήδη και ολοένα και περισσότερο τις πιο αντιδραστικές και επικίνδυνες για τον λαό επιλογές σε όλα τα ζητήματα. Γι αυτό και παρά την υποτιθέμενη ομοψυχία, έχει αναδειχθεί σε βασική και κλιμακούμενη σταθερά της πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος, η κατάπνιξη των δικαιωμάτων των μαζών στην αμφισβήτηση, στην οργάνωση, στον αγώνα. Σε αυτή τη γραμμή της φασιστικοποίησης υπάρχει πράγματι ομοψυχία, όπως αναδείχτηκε στις μαύρες κινητοποιήσεις «για το προσφυγικό» στα νησιά του Β. Αιγαίου, τις οποίες διοργάνωσαν και συμμετείχαν και τα τρία βασικά κόμματα του συστήματος (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ), αλλά και το ΚΚΕ, που επέλεξε πολιτικά και οργανωτικά να βρίσκεται μέσα και όχι απέναντι από αυτόν τον διατεταγμένο από το σύστημα «ξεσηκωμό», με τα πολλά και πολλαπλά αντιδραστικά και αντιλαϊκά χαρακτηριστικά του!

Άπλωμα και ένταση των αδιεξόδων

Ο αντιδραστικός ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας εδώ και μερικά χρόνια «απλώνεται» γεωγραφικά, ακριβώς γιατί ακολουθεί και παρακολουθεί την ένταση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, ο οποίος αποτελεί το πλαίσιο αναφοράς της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Β. Αφρική, Κύπρος, συνολικά η ΝΑ Μεσόγειος και η Μ. Ανατολή συγκεντρώνουν διαρκώς περισσότερα αεροπλανοφόρα, απειλές, εκβιασμούς αιματηρές και δολοφονικές επεμβάσεις των συγκρουόμενων επιδιώξεων των ΗΠΑ, της Ρωσίας, των Ευρωπαίων αλλά και των Κινέζων ιμπεριαλιστών. Γι αυτό και ιδιαίτερα τις τελευταίες εβδομάδες, οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας «τεντώνονται» για να βρεθούν όπου μπορέσουν, μέσα σε αυτό το τοπίο του πολέμου και να βάλουν «υποθήκες» -όπως οι ίδιες τις θεωρούν- με βάση τις οποίες θα πάρουν ρόλους και ανταλλάγματα από τα Δυτικά αφεντικά τους.

Αυτό το «άπλωμα» φορτώνει διαρκώς περισσότερο με ένταση τον επικίνδυνο ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, που βέβαια τροφοδοτείται από τον συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και ταυτόχρονα ο πρώτος αποτελεί παράγοντα περιπλοκής του δεύτερου. Από τη μια, η Τουρκία με τον ρόλο του άτακτου παιδιού και με τις σχέσεις με τη Ρωσία που δεν είναι αποδεκτές και δεν μπορεί να παγιωθούν στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό πλαίσιο, έχει ανοιχτεί σε επιδιώξεις, από τη Λιβύη ως τη Συρία, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα πραγματικά της όρια. Από την άλλη, η ελληνική πλευρά απλώνει και αυτή διαρκώς το ρόλο του καλού παιδιού των ΗΠΑ και της Δύσης, αλλά αυτός δεν είναι ποτέ αρκετός! Μετά την απόφαση για αποστολή συστημάτων πυραύλων Patriot και προσωπικού στη Σαουδική Αραβία, αλλά και τη συμμετοχή ελληνικών πολεμικών πλοίων δίπλα στο γαλλικό αεροπλανοφόρο που ανέλαβε και αυτό δράση στην περιοχή, η Ελλάδα αυτοπροτάθηκε (;) ως δύναμη συμμετοχής και στην «ειρηνευτική» αποστολή των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη! Όλα αυτά, ενώ προωθείται στη Βουλή για ψήφιση η συμφωνία για τις βάσεις και ενώ πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι παζαρεύεται και αναζητείται η διαμόρφωση συμφωνίας για να αποκτήσουν οι ΗΠΑ δικιά τους ισχυρή στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο. Παράλληλα, διαρκώς πληθαίνουν οι αναλύσεις που υπενθυμίζουν την αποστολή στον πόλεμο της Κορέας στα πλαίσια μιας σταθερά καλλιεργούμενης γραμμής, που από τη μια υποστηρίζει την ανάγκη να υπηρετούμε «και με το αίμα μας» τους «προστάτες» της χώρας και από την άλλη διατηρεί ψηλά το κλίμα του εθνικισμού-αντιτουρκισμού!

Διαμορφώνονται, συνεπώς, συνθήκες μιας διαρκώς οξυνόμενης έντασης, που ωστόσο δεν έχει ορατή διέξοδο εκτόνωσης, καθώς η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση έχει μπλεχτεί για τα καλά με το σύνολο των ζητημάτων του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή. Για παράδειγμα, η διάσκεψη του Βερολίνου δεν βρήκε βέβαια «λύση» στο ζήτημα της Λιβύης και άρα παραμένει και αναπαράγεται και σε αναφορά με το «πεδίο της Λιβύης» ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός. Ούτε μπορεί η ένταση αυτή να εκτονωθεί -ή έστω να διασκεδαστεί- με τις «κατευναστικές» δηλώσεις Πομπέο, που συγκυριακά και μόνο χρησιμοποιούνται και η μόνη πραγματική τους αξία είναι να υπενθυμίζουν ποιος έχει ρόλο επικυρίαρχου στην περιοχή και στις αντιθέσεις των δύο χωρών.

«Διλήμματα ειρήνης»

Με βάση όλα αυτά και τις πιέσεις που προκαλούν, τροφοδοτείται ξανά και ξανά στις αστικές δυνάμεις η αναζήτηση μιας «φυγής προς τα μπρος», που ωστόσο με βάση τα ανερμάτιστα και τυχοδιωκτικά χαρακτηριστικά της αστικής τάξης έχει ταυτόχρονα και τις δύο όψεις των αδιεξόδων τους.

Από τη μια, πριμοδοτούν τον πιο ακραίο εθνικισμό και «προετοιμάζουν τον λαό» να χύσει το αίμα του απέναντι στους «εχθρούς-λαούς» της περιοχής και ιδιαίτερα της Τουρκίας. Αυτό υπηρέτησε μεταξύ άλλων και η αφίσα της Περιφέρειας Β. Αιγαίου, που διοργάνωσε το συλλαλητήριο στην πραγματικότητα ενάντια στους πρόσφυγες, παρουσιάζοντάς τους ως εμπροσθοφυλακή της «τούρκικης επίθεσης» και ως «δούρειο ίππο των αλλοεθνών» στην εξέλιξη του πολέμου. Η «γραμμή Σαμαρά», λοιπόν, περί «λαθροεισβολέων» επιτίθεται κιόλας στις συνειδήσεις λαϊκών τμημάτων, επιχειρώντας να διαμορφώσει τα πιο αντιδραστικά και προς κάθε χρήση δεδομένα στο «ακριτικό Αιγαίο» αλλά και σε όλη τη χώρα.

Από την άλλη, επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά οι προβληματισμοί περί προσφυγής στη Χάγη ως η εκδοχή της τάχα ειρηνικής επίλυσης της κατάστασης. Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι και οι ίδιοι που την προτείνουν, σχεδόν ταυτόχρονα την απεύχονται, γιατί η Χάγη δεν θα τους «δώσει» αυτά που ορέγονται, για να σταθούμε στην πλευρά του ζητήματος που αφορά τον λαό. Ένας τρόπος που θα μπορούσε να «εκβιάσει» και να επιβάλει και στα δύο μέρη την προσφυγή στη Χάγη είναι ακριβώς ένα θερμό επεισόδιο μια κάποιας κλίμακας. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαν να οδηγηθούν οι δύο χώρες στη Χάγη χωρίς να υπάρξει τέτοιο «επεισόδιο», αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ούτε η Χάγη ούτε κανένα «διεθνές δικαστήριο» δεν θα λύσει το ζήτημα του αστικού ανταγωνισμού που κανοναρχείται από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες τους. Αντίθετα, η όποια απόφαση και ρύθμιση θα αποτελέσει τη νέα βάση έντασης του ανταγωνισμού, αν δεν λειτουργήσει ως η καθαυτή αφορμή για τα χειρότερα!

Όσο μας αφορά, παλεύουμε για την αποτροπή ενός άδικου πολέμου, για καμιά αλλαγή συνόρων, χωρίς αλλαγές και χωρίς καμιά αμφισβήτηση από καμιά πλευρά στο σημερινό καθεστώς στο Αιγαίο. Είναι προφανές για μας ότι το ενδεχόμενο ενός άδικου αλληλοσφαγιασμού των δύο λαών μόνο και άλλα δεινά θα τους προσθέσει.

Όμως, ταυτόχρονα, μας είναι φανερό ότι το πρόβλημα δεν θέλουν και δεν μπορούν να το λύσουν στη βάση αυτή οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστές αφέντες τους. Για αυτό, η δική μας θέση είναι κατεύθυνση πάλης αντιπολεμικής και αντιιμπεριαλιστικής, πάνω στην οποία θεωρούμε ότι πρέπει και μπορεί να συναντηθούν και να ενωθούν οι δύο λαοί.

Ο φαύλος κύκλος σπάει με αγώνες!

Στο έδαφος των οξύτατων εργατικών-λαϊκών προβλημάτων που έχει δημιουργήσει η πολύχρονη επίθεση του συστήματος, η προπαγάνδα του συστήματος επιδιώκει να χτίσει παραπέρα την «ανάγκη» υποταγής στον ιμπεριαλισμό, να διακηρύξει μίσος και έχθρα για τους λαούς της περιοχής.

Στο έδαφος των πολεμικών γεωπολιτικών εξελίξεων στην περιοχή, στις οποίες βυθίζει τη χώρα και με κυρίαρχο το ζήτημα του ανταγωνισμού της με την Τουρκία, στήνει εκβιασμούς για να στηρίξει ξανά τον νέο κύκλο επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το «νέο» ασφαλιστικό που είναι επί θύραις, και τις εισφορές αυξάνει και καταργεί το δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλισης, το ύψος της οποίας κρίνεται καθοριστικά από το «πόσα δίνεις». Η «ανταποδοτικότητα» δεν λογαριάζει προφανώς την κλεμμένη υπεραξία δεκαετιών ούτε τα ληστευμένα λαϊκά εισοδήματα.

Εξάρτηση, επίθεση, πολεμικές απειλές και κίνδυνοι μοιάζουν να συνθέτουν έναν φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο ο λαός και η νεολαία δεν έχουν ποτέ δίκιο και δικαίωμα να αντιδράσουν! Δεν έχουν ποτέ δικαίωμα να διεκδικήσουν δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή! Η αστική τάξη, αντίθετα -με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών πατρώνων της-, έχει πάντα «δίκιο» να ζητά υποταγή και συμμόρφωση στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, που γίνεται όλο και πιο βαρύς! Έχει πάντα αναλογιστικές μελέτες που «εξηγούν» γιατί καταργείται η σύνταξη και η περίθαλψη. Μπορεί να παρουσιάζει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως το πιο κλασικό παράδειγμα των «περισσευούμενων» σε αυτή την κοινωνία, για να το εφαρμόζει μετά στους ανέργους, στους συμβασιούχους, στους μαθητές, στους φοιτητές, στους φτωχομεσαίους αγρότες!

Κι αν όλα αυτά τα «καταιγιστικά επιχειρήματα» δεν φτάνουν -και πράγματι δεν φτάνουν- για να πετύχει το έργο της, τότε επιστρατεύει τον «νόμο και την τάξη». Βασικά επιστρατεύει την θέση ότι δικαίωμα οργάνωσης σε αυτή την κοινωνία έχει μόνο η άρχουσα τάξη! Αυτή μπορεί και πρέπει να έχει τα κόμματά της, το κράτος της, τα επιμελητήριά της, τα ΜΜΕ της και ό,τι άλλο χρειάζεται για να λειτουργεί η δημοκρατία της! Όλοι οι άλλοι, δηλαδή οι εργάτες και ο λαός, δεν δικαιούνται να έχουν καμιά δική τους οργάνωση και συγκρότηση. Γιατί αυτές οι δικές τους οργανώσεις και συγκροτήσεις είναι «καταπιεστικές», «αδιέξοδες», «βίαιες». Ως εκ τούτου, όσες και όπως υπήρχαν, από σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους ως συγκροτήσεις γειτονιάς και ό,τι άλλο, θα υπαχθούν στον πλήρη έλεγχο του κράτους! Ο πρωθυπουργός δεν διστάζει να κάνει κήρυγμα «κατά της βίας» (ανακατεύοντας και εξισώνοντας τις πιο διαφορετικές καταστάσεις, αλλά βασικά συκοφαντώντας το εργατικό-λαϊκό κίνημα), την ίδια στιγμή που η κυβέρνησή του και το σύστημα που υπηρετεί εξουθενώνει την κοινωνική πλειοψηφία και απαξιώνει μέχρι εξόντωσης ζωές και ανθρώπους.

Ασφαλώς, ο κύκλος δεν είναι «αντικειμενικά» φαύλος! Όσο και αν επιμένουν οι δυνάμεις του συστήματος, όσο και αν συνηγορούν οι δυνάμεις του συμβιβασμού, ο κύκλος σπάει! Σπάει με κινητοποιήσεις, αγώνες, πάλη. Στη βάση πολιτικών κατευθύνσεων που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα όπως είναι, χωρίς συγκαλύψεις και με εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του λαού και της νεολαίας. Στη βάση πρωτοβουλιών που θα ευνοούν την κοινή δράση και τη συμπόρευση δυνάμεων. Ενάντια στην πολιτική ουράς στην αστική τάξη, την πολιτική των κατά φαντασία «μετώπων» που το μόνο που υπηρετούν είναι η υποταγή στην πολιτική του συστήματος, πολιτικές που εκπροσωπούνται από την ηγεσία του ΚΚΕ και όχι μόνο. Κόντρα σε αντιλήψεις και πρακτικές που υπηρετούν τον εκφυλισμό πρωτοβουλιών, κινητοποιήσεων ακόμα και συλλογικοτήτων και έχουν στο φόντο τους την επανεμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμης του κινήματος και ως «απάντηση στη δεξιά»!

Ο φαύλος κύκλος σπάει και χρειάζεται να παλεύουμε έτσι ώστε οι δυνάμεις που απελευθερώνονται να συγκροτούνται στη βάση που είναι αναγκαία στην άγρια και απαιτητική εποχή που ζούμε: Να συγκροτούνται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά, απέναντι στην καπιταλιστική αγριότητα, την εξάρτηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.

Αναζήτηση
Social Media

Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση

 
Κατηγορίες
Βιβλιοπωλείο-Καφέ

Γραβιάς 10-12 - Εξάρχεια
Τηλ. 210-3303348
E-mail: ett.books@yahoo.com
Site: ektostonteixon.gr