Τα αποτελέσματα του β’ γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και η νίκη του Μακρόν επί της Λεπέν έφεραν «ανακούφιση» στο διεθνές καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα καθώς αναβάλλεται για το μέλλον μια νέα ανατάραξη, όπως αυτή που έφερε το Brexit. Στη χώρα μας χάρηκαν από τον Τσίπρα και το Μητσοτάκη μέχρι τη Φώφη, το Λεβέντη και το Θεοδωράκη, τόσο πολύ τους «ένωσε»… ο Μακρόν.
Τα αποτελέσματα όμως έδειξαν και ένα άλλο στοιχείο που φαίνεται ότι προβληματίζει σοβαρά τους αναλυτές και κυρίως τους πολιτικούς υπηρέτες του συστήματος. Εκατομμύρια γάλλοι εργαζόμενοι και νέοι αρνήθηκαν να μπουν στο δίλημμα «Μακρόν ή Λεπέν», απάντησαν «ούτε με την πανούκλα ούτε με τη χολέρα» και καταγράφτηκαν εκλογικά με αποχή περίπου 12 εκατομμύρια, λευκά και άκυρα, τα οποία ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια. Με δεδομένη τη θολή στάση Μελανσόν, που ζήτησε να καταψηφιστεί η Λεπέν, πριμοδοτώντας ουσιαστικά τον Μακρόν, αποτελεί μiα μαζική λαϊκή απόσχιση που γύρισε την πλάτη στα συστημικά διλήμματα.
Γίνεται φανερό ότι η οργή απέναντι στους δύο εκπροσώπους του συστήματος ξεχειλίζει ανεξάρτητα από τη νίκη του Μακρόν και τα πανηγύρια που προσπαθούν να στήσουν στη Γαλλία, την Ευρώπη και όλο τον κόσμο οι οπαδοί της επίθεσης χωρίς τέλος και έλεος στους εργαζόμενους και τους λαούς. Aυτή η εκλογική συμπεριφορά αλλά κυρίως η πολιτική της βάση θα αποτελέσουν την «καύσιμη ύλη» για τους αγώνες που πρέπει να δοθούν το αμέσως επόμενο διάστημα ενάντια στην κλιμάκωση της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Εδώ θεωρούμε ότι είναι το κρίσιμο ζήτημα, καθώς η οπισθοχώρηση και η ήττα του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος έχει ανοίξει την όρεξη στις μαύρες δυνάμεις του συστήματος να πάρουν την ιστορική ρεβάνς από την εργατική τάξη και τους λαούς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι συστημικοί «αντίπαλοι», είτε είναι η Κλίντον και ο Τραμπ είτε ο Μακρόν και η Λεπέν, αποτελούν τους εκπροσώπους του ίδιου συστήματος, του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού, με όλα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά τους σε έξαρση, αποκαλύπτοντας ότι με την εργατική τάξη και τους λαούς στη γωνία και το περιθώριο τα «τέρατα» του συστήματος θα πρωταγωνιστούν.
Το γεγονός ότι σε εκατομμύρια γάλλους εργαζόμενους και νέους δεν λειτούργησε το εκβιαστικό δίλημμα ότι αν δεν ψηφίσετε τον εκλεκτό του κεφαλαίου Μακρόν θα χρεωθείτε την ακροδεξιά–ρατσίστρια Λεπέν αποτελεί σημαντικό πολιτικό ζήτημα, παρά το γεγονός ότι το φόντο είναι βαθιά αντιδραστικό. Παρά τους δυσμενείς πολιτικούς-ταξικούς συσχετισμούς, παρά τον ισχυρό χαρακτήρα του εκβιαστικού διλήμματος, παρά την πολιτική-οργανωτική αποσυγκρότηση του κινήματος, η απάντηση «ούτε με την πανούκλα-ούτε με τη χολέρα» αποκαλύπτει ένα υψηλό πολιτικό κριτήριο και ένα αγωνιστικό φρόνημα για μεγάλα τμήματα εργαζόμενων και νέων. Και είναι σημαντικό το μήνυμά τους καθώς αποδεικνύει ότι ακόμα και σήμερα στις πολύ δύσκολες συνθήκες οι εργαζόμενοι και οι λαοί βρίσκουν τρόπους να δηλώσουν παρόντες, αρνούμενοι να δεχτούν να γίνουν θυσία στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Ακόμα περισσότερο, έχει μεγάλη σημασία ότι η απάντηση αυτή δόθηκε στη Γαλλία, σε μια ιμπεριαλιστική χώρα, βασικό πυλώνα της ΕΕ και της ευρωζώνης, με έντονη και αιματηρή παρέμβαση σε Αφρική και Μ. Ανατολή. Σε μια χώρα με σημαντικές επαναστατικές παραδόσεις αλλά ταυτόχρονα με σημαντική κυριαρχία του ρεβιζιονιστικού-ρεφορμιστικού παράγοντα, για δεκαετίες, που πολλές φορές οδήγησε το κίνημα σε οπισθοχώρηση και ήττες και το «εκπαίδευσε» στην ταξική συνεργασία και την υποταγή. Ακόμη και σήμερα, κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την αντεργατική επίθεση που εξαπέλυσαν Ολάντ και Μακρόν στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενων και των νέων, προκαλώντας μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις, ο κεντρικός εκπρόσωπος της γαλλικής «Αριστεράς» Μελανσόν ζητάει να «καταψηφιστεί η Λεπέν», σκορπώντας σύγχυση και αποδεχόμενος, ουσιαστικά, τα συστημικά διλήμματα.
Όλα αυτά κάνουν ακόμα πιο σημαντική την πολιτική συμπεριφορά μεγάλων τμημάτων του γαλλικού λαού, που δείχνουν όχι μόνο να ξεπερνούν τους συστημικούς εκβιασμούς αλλά να γυρνούν την πλάτη και στις ρεφορμιστικές αυταπάτες, αναγνωρίζοντας ότι κάθε αποδοχή των «λύσεων» του συστήματος θα χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο τη ζωή τους. Η αναγνώριση του πολιτικού-ταξικού αντιπάλου από τη μεριά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων αποτελεί βασική προϋπόθεση και όρο για τη συγκρότηση κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης, καθώς αυτό που σήμερα και όχι μόνο στη Γαλλία προκαλεί πολιτική παραλυσία είναι ακριβώς η έλλειψη της αναγνώρισης του αντιπάλου.
Ακόμη περισσότερο αποτελεί επιτυχία του συστήματος το γεγονός ότι έχει «πείσει» με τον εκβιασμό, την κρατική καταστολή και την πολιτική-ιδεολογική επίθεση μεγάλα τμήματα εργαζόμενων ότι η τύχη τους είναι συνδεδεμένη με την τύχη αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος και κυρίως εξαρτάται από την αποδοχή τους να υποταχτούν σε κάθε αντιδραστική πολική, είτε τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι «ευρωπαϊκά» είτε «εθνικά».
Η πραγματική ζωή όμως συντρίβει τους μύθους που προσπαθούν να πλασάρουν οι διάφορες δυνάμεις του συστήματος με τη μαζική εξαθλίωση και τη φτώχεια για τους εργαζόμενους και την υπόσχεση ενός μαύρου μέλλοντος για τη νεολαία. Οι εκπρόσωποι του συστήματος δεν μπορούν να κρύψουν τον αντεργατικό-αντιλαϊκό χαρακτήρα των στόχων τους και τις περισσότερες φορές πλειοδοτούν σε αντιδραστικότητα, θεωρώντας ότι έχουν «εξασφαλισμένο» τον εργατικό-λαϊκό παράγοντα και βασική τους επιδίωξη αποτελεί η καλύτερη υπηρέτηση των διαφορετικών σχεδίων μερίδων του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Από την άποψη αυτή, το σύνθημα–απάντηση «ούτε με την πανούκλα – ούτε με τη χολέρα» και η μαζική αποδοχή του αποτελεί μια αποτυχία πρώτου μεγέθους για το σύστημα να εγκλωβίσει την «αντισυστημική» ψήφο στη Λεπέν και την «αντιρατσιστική» ψήφο στον Μακρόν, καθώς διευρύνει τον πολιτικό ορίζοντα των εργαζόμενων και των νέων έξω και ενάντια από τις οριοθετήσεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Και αυτό αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη, που μπορεί όχι μόνο να πυροδοτήσει νέες εκρήξεις και αγώνες αντίστασης-διεκδίκησης αλλά ταυτόχρονα και μέσα από την πάλη να αποτελέσει μια πολιτική βάση εκκίνησης για αλλαγή των συσχετισμών μέσα στην Αριστερά και γενικότερα στο κίνημα, κάτι που θα έχει ευρύτερες επιδράσεις στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, σε όλη την Ευρώπη αλλά και γενικότερα.
Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας όπου κλιμακώνεται η επίθεση και η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, φέρνοντας νέα και μεγαλύτερα δεινά για τους λαούς, η πολιτική στάση εκατομμυρίων Γάλλων εκπέμπει το μήνυμα ότι όχι μόνο δεν ζούμε «το τέλος της ιστορίας», αλλά ξεπηδούν συνεχώς οι νέες φύτρες της αντίστασης και της σύγκρουσης και πρέπει να συμβάλουμε τόσο για να ενισχυθούν όσο και για να ξεπηδήσουν όλο και περισσότερες.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
