Αναρτούμε τις εισηγήσεις από την κοινή εκδήλωση που πραγματοποίησε το ΚΚΕ(μ-λ) και το TKP/ML την Τρίτη 15-11 στο βιβλιοκαφέ Εκτός Των Τειχών.

Εισήγηση του ΚΚΕ (μ-λ):

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες,

Κλείνουν μεθαύριο 17 Νοέμβρη, 49 χρόνια απ΄ τη μεγάλη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Απ΄ την εξέγερση ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του λαού μας: Την αμερικανοκίνητη φασιστική χούντα και τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. 49 χρόνια μετά, κι ενώ οι εχθροί του λαού μας είναι οι ίδιοι, η εκμεταλλεύτρια άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της, το κράτος της, η φασιστικοποίηση της πολιτικής τους, τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ, η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεί να μας «πείσει», να «πείσει» και να δηλητηριάσει το λαό μας, πως εχθροί του είναι ο γείτονας τούρκικος λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία, πως εχθροί του μπορεί να είναι κι άλλοι γείτονες λαοί, καθώς και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Εμείς, αντίθετα, επιμένοντας στο πνεύμα του συνθήματος πως εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, αλλά το ΝΑΤΟ κι οι αμερικανοί, οφείλουμε να αιτιολογήσουμε την ακόμα πιο επιτακτική ανάγκη συγκρότησης αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, ενάντια στην εξάρτηση και τον εθνικισμό, και, παραπέρα, ενός μετώπου των λαών της περιοχής, μπροστά στις σημερινές εξελίξεις που διαγράφονται ιδιαίτερα επικίνδυνες για τους λαούς μας.

Πραγματικά η αντιδραστική ελληνοτουρκική αντιπαράθεση έχει περάσει σε άλλο επίπεδο επικινδυνότητας, μετά και ξέσπασμα του αδίκου πολέμου μέσα στην ίδια την Ευρώπη, στην Ουκρανία, με την εμπλοκή ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας, και των συνεπειών που, ο πόλεμος αυτός, γεννά. Όχι. Τα πράγματα δεν είναι «μια απ΄ τα ίδια» με πριν. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες επιθετικών και εμπρηστικών δηλώσεων και απειλών, ανάμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, της κούρσας των εξοπλισμών (σε συνθήκες πρωτοφανούς φτώχειας για το λαό), της εργαλειοποίησης, απ’ τις δύο αστικές τάξεις και τις κυβερνήσεις τους, του δράματος των ξεριζωμένων, απ΄ τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, λαών, των προσφύγων, τον ανταγωνισμό για τις ΑΟΖ (αυτών των πεδίων εκμετάλλευσης, πάνω απ όλα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, ευρωπαϊκού ή αμερικάνικου). Αλλά και του πως επιδρούν στην περιοχή οι γεωπολιτικές επιδιώξεις των «μεγάλων αφεντικών» των δύο χωρών, δηλαδή των αμερικανόΝΑΤΟικών, στην κόντρα τους με το ρώσικο ιμπεριαλισμό, στην Ουκρανία, και όχι μόνο. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους λαούς μας; Με τα δικαιώματα και τα συμφέροντα τους; Γιαυτά θα κληθούν να χύσουν το αίμα τους;

Η ντόπια αστική τάξη και η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίζονται ως «τα καλά παιδιά» των αμερικάνων και εκλιπαρούν συνεχώς για τη στήριξή τους, στον ανταγωνισμό τους με την τουρκική αστική τάξη. Ευελπιστούν να πετύχουν την λεγόμενη «διεθνή απομόνωση» της Τουρκίας. Μιας Τουρκίας που, χωρίς φυσικά να μπορεί να αμφισβητήσει την εξάρτηση της από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, διεκδικεί πιο αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή και «παραστρατεί». Μιλούν για «διεθνοποίηση» της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, σε ΝΑΤΟ,ΕΕ,ΟΗΕ, εννοώντας μ’ αυτό την απόκτηση της εύνοιας των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αυτές, βέβαια, κινούνται, πάνω απ΄ όλα, με βάση τα δικά τους συμφέροντα, προβλήματα και επιδιώξεις, κι όχι με βάση αυτά των αστικών τάξεων. Kαι βέβαια, πάντα ενάντια στους λαούς. Παραχωρούν τη χώρα απ΄ άκρη σε άκρη, απ’ τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, στα αμερικάνικα αφεντικά, στα οποία δεν αρκούν όλα όσα έχει δώσει η κυβέρνηση της ΝΔ, η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλοι οι προκάτοχοι. Θέλουν πολύ περισσότερα! Πόσο μάλλον σήμερα που το πρόβλημα του πως θα υποσκελίσουν το βασικό τους αντίπαλο, το ρώσικο ιμπεριαλισμό στην Ουκρανία, του πως θα εμπλακούν πιο ενεργά, πιο αποτελεσματικά, στο πολεμικό μέτωπο, τους τίθεται ιδιαίτερα έντονα και επιτακτικά. Και εκτός των άμεσων επιδιώξεών τους στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας, χρησιμοποιούν την Ελλάδα, για να στριμώξουν περισσότερο την Τουρκία, ώστε να ευθυγραμμιστεί στα σχέδιά τους. Αυτά είναι τα συμφέροντα τους, σήμερα! Με βάση αυτά κινούνται. Κι όχι λόγω του ότι «συμμερίζονται» στις ανάγκες και τις επιδιώξεις της ντόπιας αστικής τάξης (προφανώς δε μιλάμε για τις ανάγκες του λαού μας!). Ακόμα και τα όποια «ανταλλάγματα» δίνουν οι αμερικάνοι στην αστική τάξη της χώρας μας, προσβλέπουν σ΄ αυτό το «στρίμωγμα» της Τουρκίας. Δεν αποτελούν δηλαδή κάποια «ανταλλάγματα» ως απάντηση στις «παραχωρήσεις» της αστικής τάξης και της κυβέρνησης, προς αυτούς, αλλά παράγονται απ΄ τις δικές τους, ιδιαίτερες, επιδιώξεις. Όπως για παράδειγμα η πρόσφατη απόφασή τους για άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων στην Κύπρο. Η στάση αυτή των αμερικάνων χαιρετίζεται απ΄ την κυβέρνηση, ενώ ενισχύει τις μωροφιλοδοξίες της άρχουσας τάξης, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Ο Μητσοτάκης συναντιέται με τον Μπάιντεν και αποσπά χειροκροτήματα απ΄ αυτόν, προβάλλοντας τη χώρα σαν τον πιο πειθήνιο εκπρόσωπο των αμερικάνων στην περιοχή, που «βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία», παραλληλίζει τις τουρκικές προκλήσεις με την πολιτική της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ σχεδόν μόνιμη είναι η επικοινωνία του και οι συναντήσεις του με τον Μακρόν. Κυβέρνηση και άρχουσα τάξη αναγόρευσαν τον αμερικανό επίτροπο εξωτερικών Μενέντεζ, σε «φίλο της Ελλάδας», σε «υποστηρικτή των ελληνικών θέσεων», τον έκαναν και διδάκτορα στο ΕΚΠΑ, αυτός βέβαια έσπευσε να δείξει το πραγματικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ, το τι πρόκειται να γίνει με την Αλεξανδρούπολη. Οι αμερικάνοι θέλουν την Αλεξανδρούπολη, τη ΝΑΤΟϊκη βάση και το λιμάνι της, αναβαθμισμένη βάση εξόρμησης στα πολεμικά τους σχέδια, εμπλέκοντας επικίνδυνα τη χώρα στον πόλεμο. Θα την ήθελαν και ως σταθμό LNG ως σχέδιο απάντησης απέναντι στην ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης απ΄ τη Ρωσία, αν το σχέδιο αυτό τους έβγαινε. Αλλά την θέλουν και σαν εναλλακτική των στενών του Βοσπόρου στη μεταφορά του στρατιωτικού τους υλικού, των τεθωρακισμένων, των ελικοπτέρων, προς Ρουμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, και τελικά προς Ουκρανία. Μια εξέλιξη που φυσικά προκαλεί τη δυσφορία του Ερντογάν και της τούρκικης άρχουσας τάξης, που «παρακάμπτεται». Θέλουν βέβαια και βάση στην Καβάλα και το πεδίο βολής της Ξάνθης. Όλη τη λεγόμενη «Σούδα του Βορρά».

Παράλληλα με την υποτέλεια στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, η κυβέρνηση και η ντόπια άρχουσα τάξη, κηρύσσουν τον εθνικισμό και προσπαθούν να δηλητηριάσουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Αξιοποιούν ακόμα και την επέτειο των 100 χρόνων της Μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής, όπου γνωρίζουμε το ρόλο που έπαιξαν οι «μεγάλες δυνάμεις» της εποχής. Από κοντά κι ο ΣΥΡΙΖΑ που φτάνει να προτείνει, μέσω του αρχηγού του, την επέκταση των χωρικών υδάτων στην Ανατολική Μεσόγειο στα 12 ναυτικά μίλια.

Μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η τούρκικη αστική τάξη ευελπιστεί να παίξει ρόλο «μεσολαβητή» ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία, ποντάροντας και στη γεωπολιτική της θέση. Κάνει «παιχνίδια» με τη Ρωσία (όχι, προφανώς, αχρέωτα απ΄ τις ΗΠΑ), έβαλε βέτο στην ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, το οποίο ήρε, θέτοντας και ως αντάλλαγμα την έκδοση κουρδών αγωνιστών, αλλά και την προμήθεια F-16. Κατήγγειλε τη Συμφωνία Στρατηγικής Συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ, ενώ ανέβασε την εθνικιστική ρητορεία της απέναντι στην Ελλάδα, με τη συνδρομή κεμαλιστών και ακροδεξιών, τις αναφορές στη «γαλάζια πατρίδα», τις πολεμικές απειλές, έθεσε το θέμα της στρατιωτικοποίησης απ’ την Ελλάδα, των νησιών του Αιγαίου.

Ο εξοπλιστικός πυρετός στις δύο χώρες αλλά και οι κόντρες και οι διαγκωνισμοί με αιχμή τα εξοπλιστικά δεν γνωρίζουν τέλος. Στη χώρα μας, την αγορά των γαλλικών Rafale, των φρεγατών και των κορβετών, την ακολούθησε η αναβάθμιση και αγορά των αμερικάνικων F-16 και το αίτημα για αγορά των F-35. Για την Τουρκία, που επιθυμεί κι αυτή την προμήθεια των F-35, μπαίνει εμπόδιο η αγορά, απ΄ αυτήν, των ρωσικών S-400. Ένα σημαντικό γεγονός όσον αφορά την εξοπλιστική κούρσα δεν είναι μόνο το ότι αυτή υπάρχει και εξελίσσεται, αλλά το πώς την χρησιμοποιούν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές απέναντι στις δύο χώρες. Το πώς εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν τον ανταγωνισμό τους, με στόχο την εξυπηρέτηση των σχεδίων τους ή για την ευθυγράμμισή τους. Ο «συμψηφισμός», για παράδειγμα, που κάνει η Τουρκία, στοχοποιώντας τους παλιούς ρωσικούς S-300, που απ’ την Κύπρο βρεθήκαν στην Ελλάδα, σε ποιους απευθύνεται, αν όχι στους αμερικάνους; ‘Η, τι φανερώνει η «αναμονή» ενίσχυσης των ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία, που σύμφωνα με τον Ερντογάν θα βοηθήσει στην αγορά των μαχητικών F-16; Κατά τα’ άλλα ο πυρετός συνεχίζεται, η Τουρκία δοκιμάζει νέο βαλλιστικό πύραυλο στη Μαύρη Θάλασσα, ο οποίος μάλιστα μπορεί να δεχθεί και πυρηνική κεφαλή. Με στρατιωτικές ασκήσεις απαντά η Ελλάδα, ενώ παρελήφθησαν και νέα καινούρια Rafale. Έκλεισε επίσης συμφωνία με τη Γερμανία για αγορά τεθωρακισμένων ως αντάλλαγμα της αποστολής άλλων παλιότερων, στην Ουκρανία.

Παράλληλα με την εξοπλιστική κούρσα, το προσφυγικό έχει μετατραπεί σε ένα ακόμα «όπλο» των δύο αστικών τάξεων, της μιας απέναντι στην άλλη, σε μια μόνιμη εστία αντιπαράθεσης, με κόστος ανθρώπινες ζωές. Πάνω στη ζωή των προσφύγων οι δύο αστικές τάξεις παίζουν ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι. Οι επαναπροωθήσεις (τα λεγόμενα push-backs) προσφύγων προς την Τουρκία, με θύματα στον υγρό τάφο του Αιγαίου, αποτελούν μια μόνιμη πραγματικότητα που η κυβέρνηση αδυνατεί να αποκρύψει. Άσχετα απ΄ το γεγονός πως οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, τις έβγαλαν στη φόρα, για δικούς τους λόγους, κύρια για την έντονα φιλοαμερικάνικη τροπή που έχει πάρει η πολιτική της ντόπιας αστικής τάξης. Δεν είναι καλύτερη η αντιμετώπιση που έχουν οι πρόσφυγες απ’ την τούρκικη αστική τάξη, που τους απειλεί με απελάσεις πίσω στις χώρες τους ή προωθώντας τους προς την Ελλάδα. Και οι δύο χώρες τους αντιμετωπίζουν με βία και καταστολή. Ήταν χαρακτηριστικά τραγικά όσα είδαμε να γίνονται το καλοκαίρι που μας πέρασε, με τους αποκλεισμένους πρόσφυγες στις νησίδες του Έβρου.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, νέα αναζωπύρωση γνωρίζει και το μέτωπο των ΑΟΖ. Η Τουρκία προχωρά σε νέο «Μνημόνιο Συνεργασίας» με τη Λιβύη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε σημεία που τέμνονται με την ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου. Μια κίνηση που απευθύνεται κύρια προς τους αμερικάνους και στη Γαλλία, αλλά που ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Ο Δενδιας σπεύδει εσπευσμένα στην Αίγυπτο, προς αναζήτηση συμμαχιών. Για να θυμηθούμε και τους γνωστούς αμερικανόπνευστους άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου. Ακολουθεί η δήλωση Ερντογάν για την πραγματοποίηση γεωτρήσεων, απ’ τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Στόλντνμπεργκ επισκέπτεται την Τουρκία και κρατά «ουδέτερη» στάση, καλώντας την Ελλάδα και την Τουρκία «να τα βρουν».

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Ένα ερώτημα που βασανίζει τον λαϊκό κόσμο είναι: «Θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία;» Εμείς δεν εκτιμούμε πως στη σημερινή φάση της αντιπαράθεσης, κύρια λόγω των αναγκών των αμερικάνων, που έχοντας σαν βασικό το πολεμικό μέτωπο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και θέλουν, όσο το δυνατό, «αρραγές» το μέτωπο της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, θα οδηγηθούν τα πράγματα σε έναν γενικευμένο πόλεμο ανάμεσα στους δύο λαούς. Από την άλλη μεριά βέβαια είναι η ίδια η πολιτική των αμερικάνων – και των άλλων ιμπεριαλιστών - που δημιουργεί, αντικειμενικά, όρους όξυνσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δύο χώρες. Μια αντιπαράθεση που οι αμερικάνοι σπεύδουν, στη συνέχεια, να «μαζέψουν». Η επικυριαρχία των αμερικάνων ως προς αυτό φάνηκε χαρακτηριστικά στη σύνοδο του ΝΑΤΟ τον περασμένο Ιούλη στη Μαδρίτη, όπου Μητσοτάκης και Ερντογάν εναρμονίστηκαν με τον «κατευνασμό» που επέβαλαν οι ΗΠΑ. Άλλα και στην πρόσφατη άτυπη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στην Πράγα, που ενώ όξυναν τον μεταξύ τους πόλεμο δηλώσεων, τον «μάζεψαν» στο τέλος, για να τον επαναφέρουν όταν επέστρεψαν στις χώρες τους. Οι κινήσεις κατευνασμού όμως καθόλου δεν πρέπει να μας επαναπαύουν, καθόλου δεν πρέπει να μας καθησυχάζουν, και δεν απομακρύνουν τους κινδύνους για τους λαούς. Το ενδεχόμενο «θερμών επεισοδίων» είναι υπαρκτό, ενώ, όπως, και οι ίδιοι οι παράγοντες του συστήματος (σαν τον Αποστολάκη) ομολογούν, είναι ζητούμενο σε πιο βαθμό τέτοια επεισόδια θα μπορέσουν να ελεγχθούν και να περιοριστούν. Αυτό που πρέπει ο λαός μας να κάνει, εμείς να κάνουμε, οι αγωνιστές στην Ελλάδα και στην Τουρκία να κάνουν, είναι να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα αντιπαλεύει τις αστικές τάξεις, τις κυβερνήσεις και τους κάθε είδους ιμπεριαλιστές «προστάτες», παράγοντες πολέμου και αλληλοσφαγής των λαών. Γιατί και οι δύο αστικές τάξεις είναι από τη φύση τους επιθετικές, και το εκδηλώνουν αυτό, ανάλογα με τις κάθε φορά δυνατότητές τους, ενώ μόνιμη πηγή πολέμου αποτελούν οι ιμπεριαλιστές, που κυριαρχούν. Κι όσον αφορά τη χώρα και την περιοχή μας, το ΝΑΤΟ, οι βάσεις, οι στρατοί και οι στόλοι τους, η καθημερινή πολιτική τους, αποτελούν μόνιμο παράγοντα πολέμου.

Οι λαοί μας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Αντίθετα. Έχουν κοινούς εχθρούς να αντιπαλέψουν!
Η νεολαία μας δεν θα δεχθεί να γίνει κρέας για τα κανόνια για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ και της αστικής τάξης.

Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δεν θα υποστείλουν τους αγώνες τους για την ίδια τους τη ζωή, τις διεκδικήσεις για τα δίκια τους, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις, στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης «εθνικής ομοψυχίας», ενάντια στο λαό της Τουρκίας και σε άλλους λαούς. Ούτε θα πρέπει να συνταχθούν με την άποψη πως τα εξοπλιστικά πρέπει να συνδέονται με την «άμυνα της χώρας», αντί με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, όπως δήλωσε ο Κουτσούμπας. Λες και η «άμυνα της χώρας» είναι ανεξάρτητη απ΄ το ΝΑΤΟ κι από εμπλοκές πολέμου ανάμεσα στις εξαρτημένες αστικές τάξεις.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι «εισβολείς», εισβολείς είναι οι ιμπεριαλιστές. Είναι σύμμαχοι στον κοινό αγώνα, με κοινά συμφέροντα και δικαιώματα με το λαό μας.
Αντί να «αναρωτούνται» και ν’ ανησυχούν εάν και πότε θα γίνει πόλεμος, οι λαοί μπορούν να κάνουν πολλά για να μην γίνει ένας ακόμα άδικος πόλεμος και αλληλοσφαγή. Με τη συγκρότηση, σήμερα, ενός κινήματος ενάντια σε εκμεταλλευτές και «προστάτες», ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και το εθνικιστικό δηλητήριο.

Εισήγηση του TKP/ML:

Σχέσεις Τουρκίας-Ελλάδας - Κατάσταση στον κόσμο και στην περιοχή.

Βρισκόμαστε σε μια περίδο που οι αντιπαραθέσεις του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος βαθαίνουν συνεχώς, τόσο στο εσωτερικό του όσο και με τους λαούς παγκοσμίως. Η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των συγκρούσεων στις αγορές, σε πολλά μέρη του κόσμου, μετατρέπει τις περιοχές των διαμαχών σε περιοχές σύγκρουσης και γεννά ακόμη περισσότερες περιοχές διαμάχης. Η κατάσταση αυτή είναι αισθητή σε μια ευρεία περιοχή, από την Μέση Ανατολή μέχρι την Αφρική, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία και τον Ειρηνικό και από εκεί μέχρι την Ευρώπη. Η κατοχή της Ουκρανίας από τον Ρώσικο Ιμπεριαλισμό μαζί με την πολεμοχαρή και επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, είναι μια από τις τελευτείες εκφράσεις της ολοένα και πιο έντονης σύγκρουσης αυτών των εσωτερικών συμφερόντων. Στην Ασία και στον Ειρηνικό, που είναι μια από τις σημαντικές περιοχές διαμαχών, όπου οι ΗΠΑ πραγματοποιούν μια σειρά πολεμικές απειλές στην Κίνα και πιο συγκεκριμένα στην Ταιβάν, ο κινεζικός σοσιαλιμπεριαλισμός απαντά επίσης με απειλές εισβολής. Σε μια κατάσταση όπου η κρίση του 2008 συνεχίζεται κατά κύματα, τα σοκ και οι κρίσεις της εφοδιαστικής αλυσίδας που προκάλεσε η πανδημία και στη συνέχεια, η όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η κατοχή της Ουκρανίας από τη Ρωσία, έχουν ως αποτέλεσμα το νέφος των κρίσεων να εντείνεται. Οι επιπτώσεις της ενεργειακής κρίσης και της εφοδιαστικής αλυσίδας γίνονται αισθητές ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα, γεγονός που τροφοδοτεί επίσης τις κρίσεις σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του αυξανόμενου πληθωρισμού και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης. Μέχρι πρόσφατα, οι ιμπεριαλιστές συνέχιζαν με αιματηρό τρόπο τον “αγώνα” τους για την κυριαρχία της αγοράς, ιδιαίτερα, πραγματοποιώντας τοπικούς πολέμους σε ημι-φεουδαρχικές και ημι-αποικιακές χώρες. Παρ' όλα αυτά, διατηρούσαν τις μεταξύ τους σχέσεις, την λεγόμενη «στρατηγική συνεργασία» και η ένταση μεταξύ τους ήταν χαμηλή. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση άλλαξε τα τελευταία χρόνια, οι ιμπεριαλιστές άρχισαν να έρχονται όλο και περισσότερο σε συγκρούσεις μεταξύ τους και η «στρατηγική συνεργασία» αντικαταστάθηκε από τον νόμο της «ανοιχτής εχθρότητας».
Η όξυνση αυτών των οικονομικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων μεταφράζεται για τους λαούς όλου του κόσμου σε περισσότερη εκμετάλλευση, πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης και περισσότερες σφαγές.

Το ΝΑΤΟ σε μια ευρεία περιοχή, από τα Σκανδιναβικά σύνορα στον Βορρά μέχρι την Ταϊβάν στα Νοτιοανατολικά, επιδεικνύει μια επεκτατική και πολεμοχαρή πολιτική ενάντια στους ιμπεριαλιστές αντιπάλους του, Κίνα και Ρωσία. Ως απάντηση, συχνά ο Ρώσικος και Κινέζικος ιμπεριαλiσμός απαντούν με πολεμικές απειλές και κατοχές. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός φέρνει τον πόλεμο στην πόρτα των άλλων ιμπεριαλιστών αντιπάλων του και προσπαθεί να αποσπάσει μερίδιο από το δικό τους κομμάτι στην αγορά.

Αυτή η σύγκρουση συμφερόντων επηρεάζει βαθιά, ιδιαίτερα τις εξαρτημένες και τις ημι-φεουδαρχικές και ημι-αποικιακές χώρες. Οι χώρες αυτές, όπου φαίνονται ξεκάθαρα οι έντονες επιπτώσεις των κρίσεων, βρίσκονται σε αδιέξοδο, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Η αυστηρότερη οικονομική πολιτική που ακολουθούν οι Ιμπεριαλιστές μέσα σε αυτή την κατάσταση, αναγκάζει αυτές τις χώρες να δανείζονται περισσότερο, αποδυναμώνει την οικονομική τους ανάπτυξη που βασίζεται στην παγκόσμια παραγωγή και αυξάνει την ανεργία. Αυτή η κατάσταση προκαλεί τον ανεξέλεγκτο πληθωρισμό και μειώνει την αγοραστική δύναμη του λαού, μέρα με τη μέρα.

Επιπλέον, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα για τις εξαρτημένες χώρες, εν μέσω αυτών των κρίσεων, είναι οι αντιθέσεις τους με τις άλλες εξαρτημένες χώρες, οι οποίες μπαίνουν σε έναν αγώνα μεταξύ τους, για να καθορίσουν ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τα αφεντικά τους, τους ιμπεριαλιστές. Παρόλο που οι αντιθέσεις μεταξύ των εξαρτημένων χωρών ακολουθούν χαμηλότερο προφίλ, όσο οξύνονται οι ενδοιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις, οι συγκρούσεις και οι διαμάχες τους μεγαλώνουν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης είναι οι σχέσεις Τουρκίας-Ελλάδας. Οι σχέσεις, άρχισαν να γίνονται τεταμένες ειδικά μετά το 2015 και το τελευταίο διάστημα δίνεται ένας τόνος πολέμου στην περιοχή.

Η ουσιαστική πτυχή αυτής της κατάστασης είναι ότι η Τουρκία έχει υιοθετήσει μια επιθετική πολιτική σχεδόν σε όλους τους τομείς, λόγω των πολιτικών και οικονομικών αδιεξόδων που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. Αναφορικά με την εσωτερική της πολιτική, αποκτά μια επιθετική στάση στην παραμικρή αντιπαράθεση που δέχεται, ειδικά από κουμμουνιστικά και επαναστατικά κινήματα και στέκεται απέναντι σε οποιοδήποτε αγώνα, βγάζοντας τον στρατό της σε εργοστάσια, πανεπιστήμια, φυλακές, δρόμους, βουνά και όπου αλλού δίνεται ο αγώνας για δικαιώματα. Ακόμα και οι πιο μικρές, δημοκρατικές κινητοποιήσεις δεν γίνονται ανεκτές και καταστέλλονται με τον πιο αυστηρό τρόπο. Το γεγονός ότι ο τουρκικός φασισμός βρίσκεται σε μια τόσο ανεξέλεγκτη κατάσταση είναι επίσης και μια έκφραση του φόβου που βιώνει. Οι αντιθέσεις μεταξύ των κυρίαρχων τάξεων βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους και γνωρίζουν πολύ καλά πόσο αβοήθητοι θα είναι μπροστά στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία συνεχίζει να οξύνει την επιθετική της πολιτική, προκειμένου να μην επιτρέψει σε καμία αντιπαράθεση να αναπτυχθεί. Ωστόσο, όσο και αν αυτή η στάση φαίνεται να ωφελεί το σύστημα βραχυπρόθεσμα, παράλληλα οξύνει την αντίθεση μεταξύ του λαού και των κυβερνώντων, με τον ίδιο ρυθμό και δημιουργείται έδαφος για πιο συγκρουσιακούς αγώνες, που θα τους βρούν απέναντι τους.

Ομοίως, στην εξωτερική της πολιτική, ακολουθεί μια επιθετική γραμμή προς τις άλλες εξαρτημένες χώρες, που μπορεί να την ανταγωνιστούν στην υπηρέτηση των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού. Σε μια ευρεία περιοχή, παίζει το ρόλο του χωροφύλακα στις συγκρούσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών και προκειμένου να μην χάσει τον ρόλο της, αναπτύσσει τεταμένες σχέσεις με άλλες χώρες. Μέχρι πρόσφατα, υπήρχαν συγκρούσεις σε ευρύ μέτωπο, ειδικά σε χώρες όπως οι χώρες του Κόλπου, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ελλάδα. Ωστόσο, η ανάγκη για ζεστό χρήμα μετά την πανδημία και η πολιτική στάση των ΗΠΑ που ήθελαν να “μαλακώσουν” τις αντιθέσεις μεταξύ εξαρτημένων χωρών, προκειμένου να τις εντάξουν στην πίεση που επιδίωκαν να ασκήσουν στους Ιμπεριαλιστικούς ανταγωνιστές τους, έκαναν την Τουρκία να αμβλύνει την επιθετική της στάση στις σχέσεις της με αυτές τις χώρες. Αν και οι σχέσεις με την Ελλάδα ακολουθούν μια πιο ήπια πορεία σε σχέση με το 2020, έχουν αρχίσει να κλιμακώνονται το τελευταίο διάστημα. Οι διαμάχες που ένα προηγούμενο διάστημα υπήρχαν για τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες και τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες έχουν πάλι αναζοπυρωθεί και μετατραπεί σε σύγκρουση συμφερόντων, με την έναρξη της έρευνας για υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο. Το γεγονός ότι η Τουρκία έχει μείνει εκτός κύκλου στην έρευνα και το μοίρασμα των υδρογονανθράκων σε αυτή την περιοχή, έχει επιφέρει κλιμάκωση της έντασης με την Ελλάδα και την Κύπρο. Υπέγραψε συμφωνίες θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τη Λιβύη, χρησιμοποιώντας τον χώρο που της άνοιξε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη Λιβύη, καθώς και την παρουσία της ως προμαχώνα των ΗΠΑ στην περιοχή. Μέσω αυτής της συμφωνίας, έχει καταστεί διεκδικήτρια σε μια ευρεία περιοχή, από την περιφέρεια της Κύπρου μέχρι τη νότια Κρήτη. Και όχι μόνο αυτό, έστειλε πλοία γεωτρήσεων και ερευνών στις επίμαχες περιοχές, με συνοδεία πλοίων του πολεμικού ναυτικού. Αυτό οδήγησε στο να κορυφωθεί η ένταση για μήνες και οι κυνομαχίες με πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού να αγγίξουν τα όρια συγκρούσεων.

Η Ελλάδα απάντησε στην επιθετικότητα της Τουρκίας με παρόμοιο επιθετικό τόνο, συμβάλλοντας στην κλιμάκωση της έντασης. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό των προσφύγων. Η Τουρκία χρησιμοποιήσε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως ατού κατά της ΕΕ και της Ελλάδας, και τους μετακίνησε προς τα ελληνικά σύνορα και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις με χρήση βίας. Το Ελληνικό κράτος απάντησε σε αυτήν την αντιδραστική και βάρβαρη πολιτική με τον ίδιο τρόπο, αντιδραστικά και βάρβαρα. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δέχθηκαν πολλές επιθέσεις από την σύγκρουση συμφερόντων των δύο κρατών, κρατήθηκαν στα σύνορα για μήνες και στερήθηκαν ακόμη και τις πιο βασικές ζωτικές τους ανάγκες. Γεγονότα όπως αυτά, αποκαλύπτουν τη μορφή της σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών. Το 2021, με τις βαριές επιπτώσεις της Πανδημίας και την κλιμάκωση των ενδοιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, οι δύο χώρες πέρασαν μια πιο ήρεμη χρονιά μένοντας πιστοί και στα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ως δύο χώρες μέλη του ΝΑΤΟ ξεκίνησαν να αναδεικνύουν την ανάγκη για βελτίωση της επικοινωνίας αλλά και της κοινής δράσης. Την τάση εκτόνωσης της έντασης κατ’ αυτόν τον τρόπο μέχρι τις αρχές του 2022, ακολούθησε η συνάντηση Μητσοτάκη Ερντογάν στην Τουρκία, όπου και οι δύο πλευρές έδιναν συγκρατημένα μηνύματα. Ωστόσο, ούτε ένα μήνα μετά από αυτή τη συνάντηση, η κατάσταση άλλαξε ξανά και έγιναν πολλές αμοιβαίες δηλώσεις που περιείχαν πολεμικές και στρατιωτικές απειλές. Αξιοσημείωτο είναι ότι, αν και οι απειλές πολέμου εκφράζονται σε υψηλότερο τόνο σε σχέση με το 2020 όπου οι εντάσεις είχαν κορυφωθεί, σε σύγκριση με τότε οι απειλές αυτές δεν μεταφράστηκαν τόσο σε πράξεις. Δεν υπάρχει κάποια ένταση στο μέτωπο, πέρα από τις παραβιάσεις των εναέριων χώρων, που έχουν γίνει αντικείμενο των τελευταίων δεκαετιών, και παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ με πολλές υπερβολές. Αυτή η κατάσταση ανοίγει πολλές συζητήσεις. Πρώτον, μια ένταση υψηλού επιπέδου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ως δύο ΝΑΤΟϊκές χώρες βαθιά εξαρτημένες από τον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό, δεν είναι επιθυμητή τουλάχιστον προς το παρόν από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, οι οποίοι δίνουν προτεραιότητα στις κινήσεις τους για να πιέσουν τη Ρωσία στην περιοχή. Ωστόσο, αυτή η κατάσταση δεν εξαλείφει τον ανταγωνισμό μεταξύ των δύο αντιδραστικών κρατών, που υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό, απλώς αποτρέπει μια μεγάλη κρίση για την ώρα. Επιπλέον, το γεγονός ότι και οι δύο χώρες πλησιάζουν την εκλογική περίοδο, δίνει πάτημα και υλικό για χρήση αυτής της έντασης στις εσωτερικές τους πολιτικές. Ο σωβινισμός χρησιμοποιείται συχνά ως εργαλείο για να καλύψει την οργή και την αντιπαράθεση του λαού της Τουρκίας ενάντια στο σύστημα και να χειραγωγήσει τα λαϊκά κινήματα που μπορεί να αναπτυχθούν εναντίον του συστήματος. Μέχρι πρόσφατα, η Τουρκία χρησιμοποιούσε αποτελεσματικά τον σωβινισμό για να προσελκύσει με κάποιο τρόπο τις μάζες στη δική της πολιτική, χρησιμοποιώντας και την εχθρότητά της προς τους Κούρδους και τις εισβολές της στο Συριακό Κουρδιστάν. Ωστόσο, με την επίδραση των αυξανόμενων οικονομικών και πολιτικών κρίσεων το τελευταίο διάστημα, παρατηρείται και μια συνειδητή τάση να υπεραναδεικνύεται η ένταση με την Ελλάδα. Φυσικά, αυτό από μόνο του δεν είναι η αιτία της έντασης, αλλά αποτελεί ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για να κάνει τις μάζες πιο ελεγχόμενες, με τη διάδοση του σωβινισμού στην εσωτερική πολιτική. Μπορούμε να πούμε ότι η κατάστηαση είναι παρόμοια και για την Ελλάδα.

Επιπλέον, η εξάρτηση της Τουρκίας από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι επίσης ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Υπάρχουν σχόλια, ότι η τάση συμμαχίας της Τουρκίας μετατοπίζεται προς τη Ρωσία και την Κίνα και ως εκ τούτου έχουν αυξηθεί οι συγκρούσεις της με τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ. Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλά επιχειρήματα που προβάλλονται δημόσια και συνειδητά για να εξαχθεί αυτό το συμπέρασμα. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Η εξάρτηση της Τουρκίας από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές βαθαίνει μέρα με τη μέρα. Αν και οι σχέσεις της με κράτη όπως η Ρωσία και το Ιράν φαίνονται διαφορετικές, δεν είναι στην πραγματικότητα ανεξάρτητες από τις ΗΠΑ. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έρχεται αντιμέτωπη ανοιχτά με τη Ρωσία σε πολλές περιοχές όπως Συρία, Λιβύη και Ουκρανία και ο λόγος είναι ότι η Τουρκία έχει πάρει καθήκον και στάση να προστατεύσει τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού σε αυτές τις περιοχές. Φυσικά, μια τέτοια συχνή αντιπαράθεση δημιουργεί και διαλόγους. Ωστόσο, όλη αυτή η αναπτυσσόμενη σχέση λαμβάνει χώρα εντός της γνώσης και της έγκρισης των Η.Π.Α. Είναι επίσης γνωστό ότι η Τουρκία συχνά πιέζει τα όρια που της επιτρέπουν οι ιμπεριαλιστές, για να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από τους ίδιους και να είναι ένα βήμα μπροστά στον αγώνα με άλλους αντιπάλους. Ωστόσο, στην πραγματικότητα κανένα από αυτά τα όρια δεν μπορεί να ξεπεραστεί και η Τουρκία τοποθετείται με τρόπο που να συνάδει με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αυτή είναι και η στάση που κράτησε στις πρόσφατες συνομιλίες Ουκρανίας-Ρωσίας. Τα S 400 που αγόρασε από τη Ρωσία δεν μπορούν να αποτελέσουν απόδειξη μιας αλλαγής στη δυναμική που ήδη επικρατεί. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία, η οποία προειδοποιήθηκε σοβαρά από τους ιμπεριαλιστές, δεν προχώρησε καν στην αγορά της δεύτερης παρτίδας συστοιχιών που είχε προγραμματιστεί. Συνεπώς, δεν είναι βάσιμο το συμπέρασμα ότι η Τουρκία έχει αρχίσει να μπαίνει στην τροχιά του ρωσικού και κινεζικού ιμπεριαλισμού, έχοντας τέτοια δεδομένα και μόνο. Η Τουρκία, η οποία κατά κάποιο τρόπο περιλαμβάνεται στη διεθνή κοινοπραξία, καταβάλλει ενεργή προσπάθεια να προωθήσει συμφωνίες όπως η συμφωνία για την ενέργεια και τα σιτηρά, υπέρ των ΗΠΑ και της ΕΕ. Συνοψίζοντας, η Τουρκία υπηρετεί ενεργά τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ και όσο αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο, δεν διστάζει να πιέσει τα όρια και να εκτοξεύσει περισσότερες απειλές για να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από τους ιμπεριαλιστές. Για ημι-φεουδαρχικές, ημι-αποικιακές χώρες όπως η Τουρκία, αυτό δεν είναι θέμα προτίμησης, είναι σοβαρό πρόβλημα ρήξης και αλλαγής. Για το λόγο αυτό, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις που να υποδηλώνουν ότι η ένταση με την Ελλάδα θα μετατραπεί σε σοβαρή κρίση. Οποιαδήποτε κρίση που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ των δύο χωρών του ΝΑΤΟ, εξαρτημένων από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, δεν θα είναι ανεξάρτητη από τους ιμπεριαλιστές. Προς το παρόν, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία υλική βάση για να τραβήξουν με αυτόν τον τρόπο δύο χώρες σε κρίση, οι οποίες μπορούν να παίξουν ενεργό ρόλο στις κινήσεις πίεσης του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Το κέρδος για τους ιμπεριαλιστές, είναι ότι και οι δύο χώρες δημιουργούν τις συνθήκες που μπορούν να εξυπηρετήσουν καλύτερα τους ιμπεριαλιστές αφέντες τους, χάρη σε αυτόν τον ανταγωνισμό και την αντιπαράθεση. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια ανοιχτή βάση των ΗΠΑ, επιτρέποντας στον αμερικανικό στρατό να εξαπλωθεί ευρέως όπως θέλει. Η Τουρκία, από την άλλη, βρίσκεται πιο ενεργά στην πρώτη γραμμή για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και γίνεται πιο ανοιχτή στη χειραγώγηση.

Η ρητορική εχθρότητας που κλιμακώθηκε μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στοχεύει επίσης να εμποδίσει τους λαούς των δύο χωρών να αναπτύξουν έναν κοινό αγώνα, στοχεύοντας τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις. Και τα δύο αντιδραστικά κράτη, χρησιμοποιώντας σωβινιστική ρητορική, θέλουν να κάνουν εχθρούς τους δύο λαούς που έχουν κοινά συμφέροντα, προσπαθώντας έτσι να εξασφαλίσουν τη συνέχεια της δικής τους εξουσίας. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ανταγωνισμοί και συγκρούσεις μεταξύ των δύο αντιδραστικών αυτών κρατών, αλλά η αιτία αυτών των εντάσεων είναι η σύγκρουση για το ποιος θα προστατεύσει καλύτερα τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο από τα απομεινάρια τους. Για το λόγο αυτό, οι άρχουσες τάξεις και των δύο χωρών δίνουν απερίσκεπτα και απλόχερα τους πόρους των χωρών τους στη λεηλασία των ιμπεριαλιστών. Προσπαθούν να επισκιάσουν την οικονομική και πολιτική ύφεση στην οποία βρίσκονται, πυροδοτώντας τέτοιες εντάσεις, προκειμένου να απομακρύνουν το λαό από τα πραγματικά του προβλήματα και συμφέροντα, έτσι ώστε να μπορέσουν να του επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα. Παρόλα αυτά, η φύση της εχθρότητας μεταξύ των δύο αντιδραστικών αυτών κρατών είναι πιο εμφανής για τους λαούς τώρα από ό,τι στο παρελθόν. Όσο η φύση των συγκρούσεων και των συμφερόντων τους γίνεται ολοένα και πιο σαφής, τόσο αδυνατούν να βρίσκουν ανταπόκριση στον λαό του οποίου η οργή στρέφεται όλο και περισσότερο στις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις και τις σωβινιστικές πολιτικές τους.

Είναι επίσης το αποτέλεσμα φόβου ότι οι κυρίαρχοι ακολουθούν αυτές τις πολιτικές. Ο λόγος αυτού του φόβου είναι ότι παράλληλα με την επιδείνωση των συνθηκών και την εμβάθυνση των αντιθέσεων, δυναμώνει το έδαφος για την οργάνωση του λαού στον άξονα των δικών του συμφερόντων. Για το λόγο αυτό, προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή του λαού με τις εξελίξεις που οι ίδιοι καθορίζουν προκειμένου να τον αποκόψουν από τον αγώνα για τα πραγματικά του συμφέροντα και να τον διαμορφώσουν σύμφωνα με τις δικές τους αντιδραστικές πολιτικές. Φαίνεται ότι στη συνέχεια αυτής της κατάστασης, θα ακολουθήσουν έντονες οικονομικές και πολιτικές κρίσεις σε όλο τον κόσμο. Αυτό δείχνει ότι οι αντιθέσεις των λαών του κόσμου με το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα θα αυξηθούν. Αυτές οι σκληρές συνθήκες αποτελούν επίσης σημαντικές ευκαιρίες για τους κομμουνιστές και επιβάλλουν μεγάλα καθήκοντα. Απέναντι στις πολεμοχαρείς και σωβινιστικές άρχουσες τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας, έχουμε ευθύνη να οργανώσουμε την ταξική πάλη, σύμφωνα με τα κοινά συμφέροντα των λαών των δύο χωρών ,καθώς το προλεταριάτο και οι καταπιεσμένοι εργάτες δεν έχουν τίποτα κοινό με τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις οι οποίες είναι οι πραγματικοί εχθροί. Η μόνη δύναμη που θα οργανώσει και θα ηγηθεί αυτού του κοινού αγώνα και θα στείλει τις κυρίαρχες δυνάμεις στην χωματερή της ιστορίας είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Ειδικά με την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και την εμβάθυνση των αντιθέσεων σε όλο τον κόσμο, οι πολιτικές των κυρίαρχων τάξεων δεν βρίσκουν ανταπόκριση στους λαούς και η οργή στρέφεται πλέον ενάντια στους ίδιους και στις σωβινιστικές πολιτικές τους. Χρειάζεται και εμείς να αναπτύξουμε έναν κοινό αγώνα για να μεγαλώσουμε τους φόβους τους και να ανατρέψουμε την κυριαρχία τους.

Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο!
Ζήτω ο αγώνας των λαών απέναντι στον ιμπεριαλισμό, καπιταλισμό και στην αντιδραστική πολιτική!
Ζήτω τα Κόμματα μας ΚΚΕ(μ-λ) και TKP/ML!