18 ΜΑΡΤΗ 2006

Για την 6η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)

Ολοι όσοι αναφέρονται στο πολιτικό κίνημα της Εργατικής Τάξης, με την όποια ιδιαίτερη άποψη, είναι νομίζω υποχρεωμένοι αυτήν την περίοδο να διαπιστώσουν (όπως σωστά διατυπώνεται στις θέσεις σας) ότι βρίσκεται σε άμυνα, ενώ το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές επιτίθενται. Ο 20ος αιώνας ήταν η εποχή των πολέμων και των επαναστάσεων. Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε ως εποχή καπιταλιστικής ασυδοσίας και ιμπεριαλιστικής επίθεσης, εποχή διαρκούς πολέμου της αντεπανάστασης.
Οι προοδευτικοί άνθρωποι στην εποχή μας καλούνται, όμως, να υπερβούν και νέες δυσκολίες:
Στο πεδίο την οικονομίας, η υπερωρίμανση των παραγωγικών δυνάμεων για το σοσιαλισμό μειώνει αριθμητικά και ποσοστιαία το τμήμα της κοινωνίας που απασχολείται στην υλική παραγωγή και εντάσσει περισσότερους εργαζόμενους σε απασχολήσεις που σχετίζονται με την κυκλοφορία και τη διανομή (που κι αυτές οργανώνονται πια από το μεγάλο κεφάλαιο, εκτοπίζοντας τους -θρυλικούς πια- «μικρομεσαίους»), για να μην αναφερθούμε στην οργάνωση της κατανάλωσης, που κι αυτή γίνεται άμεσα πεδίο της καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Στο πεδίο της πολιτικής, οι καπιταλιστές αναπτύσσουν την τυπική εξάπλωση των πολιτικών δικαιωμάτων που τα ταυτίζουν με το σύστημά τους, την ίδια στιγμή που αναπτύσσονται στο τετράγωνο οι μηχανισμοί της χειραγώγησης και της τυπικά ελεύθερης βούλησης των μαζών. Η «πολιτική» αστική τάξη και η «οικονομική» αστική τάξη συγχωνεύονται ή τείνουν να συγχωνευτούν. Οι ιδιοκτήτες ή διαχειριστές του κεφαλαίου (επιχειρηματίες και μεγαλομάνατζερ) αναλαμβάνουν όλο και συχνότερα πολιτικά αξιώματα και ανθούν η «διαπλοκή» και η διαφθορά. Παράλληλα αρχίζει να διαμορφώνεται ένα «παρα-δίκαιο» που δικαιολογείται ως αντιτρομοκρατικό αλλά είναι προφανές ότι θα εξελιχθεί σε αντι-κινηματικό.
Στο ιδεολογικό επίπεδο, από τη μια οι«μεταμοντέρνες» θεωρίες νομιμοποιούν, δίπλα στην επιστήμη και την κληρονομιά του διαφωτισμού, όλες τις μεταφυσικές και ανορθολογικές απόψεις των πιο καθυστερημένων στοιχείων της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Από την άλλη, τομείς των ιδεολογικών εκπροσώπων του συστήματος οργανώνουν έναν ιδιότυπο «φωταδισμό», μια εργαλειακή εκδοχή του παλιού διαφωτισμού και της επιστήμης με αποστολή να δικαιολογήσουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, να διχάσουν τους εργαζόμενους, να αποδυναμώσουν έθνη, να υπονομεύσουν λαούς και κράτη που αντιστέκονται. Οχι σπάνια βλέπουμε να χρησιμοποιούνται γι αυτούς τους σκοπούς και στοιχεία της αριστερής παράδοσης, κυρίως από θλιβερούς «πρώην αριστερούς», προσαρμοσμένα βέβαια στις ανάγκες της πάλης από την πλευρά του συστήματος.
Ενα κίνημα που σήμερα μάχεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι, επομένως, υποχρεωμένο να οικοδομεί ταυτόχρονα και την ταξική συνείδηση και τη λαϊκή ενότητα. Δεν υπάρχει βέβαια πια –τουλάχιστον στη χώρα μας- στάδιο προοδευτικών, μη σοσιαλιστικών μετασχηματισμών. Η κατάσταση είναι αντικειμενικά ώριμη για το σοσιαλισμό. Ο υποκειμενικός παράγοντας μοιάζει να είναι πολύ πίσω. Οι παραδόσεις είναι πολύτιμη βάση. Ιδιαίτερα στη χώρα μας η παράδοση της εθνικής αντίστασης, του ΕΑΜ, είναι το ιστορικό θεμέλιο κάθε τωρινού αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό. Ομως δεν αρκούν. Είναι απαραίτητο άμεσα να αναπτυχθούν η κοινή δράση και η όσο το δυνατόν πιο πλατιά συζήτηση.
Η κοινή δράση πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, που για την ώρα θέτει ο αντίπαλος, αλλά που είναι κρίσιμο να αποκρουστούν. Οχι περισσότερα, γιατί «ενότητες» που δεν έχουν ωριμάσει οδηγούν σε χειρότερα προβλήματα. Οχι λιγότερα, γιατί ήδη έχει χαθεί πολύ έδαφος και δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες υποχωρήσεις και ήττες.
Η πλατιά συζήτηση μπορεί να βοηθήσει την εξέλιξη των υποκειμένων και την ανάπτυξή τους σε μια κατεύθυνση συγκέντρωσης δυνάμεων, αλλά κυρίως πρέπει να είναι προσανατολισμένη στη δημιουργία, με συνειδητό και συνεπή τρόπο, μιας κοινής εργατικής-λαϊκής γνώμης, μιας κοινωνικής πια τάσης που θα υπάρχει στο χώρο των ιδεών ως αντίπαλο δέος στη δήθεν κοινή γνώμη της κοινωνίας (που είναι η κοινή γνώμη των αστών) και των Μέσων Μαζικής Επιρροής της κεφαλαιοκρατίας, για τα οποία, π.χ. στη χώρα μας, δεν είναι είδηση ούτε η μεγάλη απεργία των δημοσίων υπαλλήλων στην Γερμανία, ούτε το κίνημα της νεολαίας στην Γαλλία, (τις δύο τελευταίες εβδομάδες) πόσο μάλλον το κύμα των εξεγέρσεων στην Λατινική Αμερική.
Παρόλα αυτά είναι βέβαιο ότι από τις πυρκαγιές του παρελθόντος υπάρχουν ακόμα τα αναμμένα κάρβουνα όπου σιγοκαίει η φωτιά του αγώνα. Μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε. Θα είναι καλύτερο ακόμα, όπως είχε πει παλιά ο Ζαν Ζωρές, να κρατήσουμε τη φλόγα και να πετάξουμε τη στάχτη.
Παρόλο που δεν ανήκω στον μ-λ χώρο, διαβάζοντας τις θέσεις του ΚΟ του ΚΚΕ(μ-λ) είναι ξεκάθαρο πως εμπεριέχουν αυτή τη φλόγα. Αυτή η φλόγα, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει κι αλλού. Οπου κι αν υπάρχει αξίζει να δυναμώσει. Γιατί στη ζωή που ζούμε σήμερα λείπει το φως που φωτίζει και η φωτιά που θερμαίνει.
Σύντροφοι, καλή επιτυχία στη συνδιάσκεψή σας.

Γιάννης Χατζηαντωνίου

Αναζήτηση
Social Media

Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση

 
Κατηγορίες
Βιβλιοπωλείο-Καφέ

Γραβιάς 10-12 - Εξάρχεια
Τηλ. 210-3303348
E-mail: ett.books@yahoo.com
Site: ektostonteixon.gr