23 ΜΑΗ 2009

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο ρόλος του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού και ο δρόμος των λαών

Συνασπισμός των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου και όχι των λαών
Από την κοινοπραξία του άνθρακα, την κοινή αγορά της Ε.Ο.Κ. , το ευρώ και την Ε.Ε. των 25, έχει διανυθεί πολύς χρόνος και πράγματι πολύς δρόμος, μα τίποτα δεν ξεκίνησε ούτε εξελίχθηκε αναιρώντας τη συγκρότηση εθνικών κρατών και ιδιαίτερα των βασικών ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης.
Συγκεκριμένοι λόγοι οδηγούσαν και ακόμη οδηγούν τα βασικά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης να συνασπίζονται σε διαφορετικό βαθμό κάθε φορά και όχι κατ’ ανάγκη όλα πάντα, επιδιώκοντας ενισχυμένο (ιμπεριαλιστικό) ρόλο στα παγκόσμια πράγματα. Ωστόσο, το αυταπόδεικτο «η ισχύς εν τη ενώσει» δεν ήταν ποτέ κάτι απλό ή δεδομένο για τη λύκο-συμμαχία. Η βάση της όποιας συνεργασίας στο οικονομικό επίπεδο είχε και έχει όρια και αντιφάσεις ακόμη και μετά το ευρώ (αντιφάσεις που ίσως γίνουν και εκρηκτικές κάποια στιγμή) ακριβώς γιατί η συγκρότηση του κεφαλαίου γινόταν και γίνεται στο εθνικό-κρατικό επίπεδο. Και αυτό συμβαίνει γιατί ο καπιταλισμός δε μπορεί να υπερβεί το ιμπεριαλιστικό του στάδιο… γιατί ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού.
Όχι δεν είμαστε αυτοί που χρειάζεται να αναμασάμε τσιτάτα του Λένιν. Εμάς μας φτάνουν οι αποδείξεις της ζωής ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων και της σημερινής συγκυρίας. Ποιά ενωμένη Ευρώπη, ποιος ευρωστρατός, ποια ολοκλήρωση;
Και τί έχουν να μας πουν σήμερα όλοι αυτοί που ξαναπήραν σαν βάση τις υπερ- ανοησίες του Κάουτσκυ για να ερμηνεύσουν με τάχα «σύγχρονους όρους» τη σημερινή πραγματικότητα; τί έχουν να πουν σήμερα στους λαούς οι ανοικτοί και μισοκαλυμμένοι απολογητές του συστήματος που μιλούσαν για Ε.Ε. των δημοκρατικών θεσμών και της προόδου, της ευημερίας, της ανάπτυξης και της δικαιοσύνης; Σίγουρα η λυκοσυμμαχία των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης έχει να δείξει σημεία ενότητας. Όμως από τη φύση της αυτή η ενότητα είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Είναι ενότητα που στοχεύει πάντα στην ενίσχυση του κεφαλαίου και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της Ευρώπης σε βάρος των λαών της ίδιας της Ευρώπης και σειράς άλλων λαών όλου του κόσμου. Όχι δεν ήταν καλύτερα για τους λαούς της Ευρώπης ούτε με την Κ.Α.Π. (βλέπε ξεκλήρισμα φτωχό-μεσαίας αγροτιάς) ούτε με το ευρώ, ούτε με τη βάρβαρη πολεμική καταστροφή των Βαλκανίων. Ούτε είναι σήμερα προς το συμφέρον των λαών της Ευρώπης το σύμφωνο σταθερότητας όπως δεν ήταν ούτε το Μάαστριχτ, ούτε η λευκή βίβλος, ούτε οι κατευθύνσεις της Μπολόνια – Πράγας για τη νεολαία, ούτε ήταν φιλολαϊκές οι συνθήκες της Λισσαβόνας με το flexicurity και τις οικολογικές κατευθύνσεις για καθαγιασμό των πυρηνικών εργοστασίων που θέλουν τώρα να γεμίσουν την Ευρώπη και ιδιαίτερα τα πολύπαθα Βαλκάνια.

Ε.Ε. και καπιταλιστική κρίση
Δε χρειαζόταν να εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση για να έχουμε από την πλευρά μας τη θέση που έχουμε για τη φύση, το ρόλο και τη λειτουργία του συνασπισμού των ιμπεριαλιστών της Ευρώπης. Ούτε πιστέψαμε ποτέ ότι μπορούν οι αστικές τάξεις της Ευρώπης οι όποιες άλλες να κηρύξουν έτσι αβίαστα κεϋνσιανές πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης τους. Κάθε άλλο. Η πολιτική των 8,5 εκατομμυρίων νέων ανέργων, του απλώματος της μερικής απασχόλησης και της εφόδου για νέο γύρο αντεργατικών αντιμεταρρυθμίσεων όπως ωμά δηλώνουν ο Αλμούνια και οι όμοιοί του, είναι η πιο φυσιολογική αντιμετώπιση της κρίσης από τη μεριά του κεφαλαίου. Γιατί η κρίση είναι ζήτημα ταξικής πάλης και το κεφάλαιο θέλει προφανώς να την αξιοποιήσει για να εντείνει την εκμετάλλευσή του στην εργατική τάξη και ευρύτερα στους εργαζόμενους, στην αγροτιά κ.λ.π.
Εδώ η Ε.Ε. πέρα από ανταγωνισμούς και αντιθέσεις των ισχυρών της όπως σε κάθε περίσταση παίζει το ρόλο της υπέρ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Κύρια βέβαια υπέρ του κεφαλαίου των ισχυρών ιμπεριαλιστικών της χωρών όπως πάντα σε βάρος των λαών εντός και εκτός της Ε.Ε.
Όμως και οι ξενόδουλες εξαρτημένες αστικές τάξεις σαν αυτή της χώρας μας που έχουν αλυσοδέσει τις χώρες και τους λαούς στη σύγχρονη σκλαβιά της Ε.Ε., όσο κι αν στριμώχνονται οι ίδιες δεν έχουν καλύτερη επιλογή από το να υποτάσσονται στις σκληρές απαιτήσεις της κομισιόν και της ευρωπαϊκής τράπεζας.
Υποθηκεύει η αστική τάξη το παρόν και το μέλλον του λαού της χώρας μας στα ευρωπαϊκά μονοπώλια, βαθαίνει παραπέρα την εξάρτηση και την παραρτηματοποίηση της ελληνικής οικονομίας και οδηγεί μαζικά εργαζόμενους, μικροεπαγγελματίες και αγροτιά στη φτώχεια την ανεργία και την εξαθλίωση. Είναι σίγουρα για όσους θέλουν να δουν την πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει σήμερα μια κρίσιμη και επικίνδυνη κατάσταση για το λαό και τη χώρα μας.
Για την αστική τάξη αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος… Το ζήτημα γι’ αυτήν είναι πως θα τα βγάλει πέρα με τις πολλαπλές της εξαρτήσεις και κύρια με τις παράλληλες και συχνά αντίθετες απαιτήσεις των υπερατλαντικών μεγάλων αφεντικών. Από την άλλη, παρά τα δεινά και τους κινδύνους που φορτώνει συνεχώς στο λαό να τον έχει στη γωνία: ν’ αντιμετωπίζει την κρίση σαν κάτι μοιραίο και να αποδεχτεί το οδυνηρό κόστος αδιαμαρτύρητα. Άντε με μια ψήφο διαμαρτυρίας στην ευρωκάλπη…
Να ασπάζεται τον κάθε Αλμούνια που του μιλάει για σάρωμα των δικαιωμάτων του και να μην αντιμιλά καν στις «μοιραίες» απαιτήσεις και κατευθύνσεις της κομισιόν και της ευρωτράπεζας.
Να πως οι οικονομίες των ιμπεριαλιστών της Μέρκελ και του Σαρκοζί μπορούν να βγουν αλώβητες έως και ενισχυμένες από την κρίση. Να πως η εργατική τάξη και οι λαοί της Ευρώπης και ιδιαίτερα των εξαρτημένων χωρών θα πάψουν να αναφέρονται σε κατακτημένα δικαιώματα.
Να πως αξιοποιώντας και την κρίση, μια σειρά ακόμη αντεργατικές αντιμεταρρυθμίσεις θα γίνουν πράξη σε λίγο χρόνο για να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός στην Ευρώπη της σύγχρονης καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Να πως οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης με κοινές, αλλά και χωριστές πολιτικές, θα μπορέσουν να παίξουν με αξιώσεις στον παγκόσμιο λυσσαλέο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Το ζήτημα της εξάρτησης για την αστική τάξη και για το λαό
Όλα τα προηγούμενα χρόνια, η επιλογή της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. και του μοιράσματος της εξάρτησης με τα υπερατλαντικά αφεντικά (παρά τις πιέσεις, τα σκληρά διλήμματα και τα όποια κόστη) είχε μεγάλα κέρδη για την αστική τάξη.
Ούτε καπιταλιστική ολοκλήρωση έγινε στην Ε.Ε. για να συμμετάσχει και το ελληνικό κεφάλαιο, ούτε βέβαια έγινε ιμπεριαλιστική η ελληνική αστική τάξη επειδή μοίρασε την εξάρτησή της σε Η.Π.Α. και Ε.Ε. και συχνά δεν ξέρει πιο ιμπεριαλιστικό κέντρο να πρωτοϋπηρετήσει.
Φαίνεται τώρα με την κρίση η παραρτηματοποίηση της οικονομίας της χώρας που πέρα από τα δεινά στο λαό περιορίζει και τα περιθώρια της αστικής τάξης.
Επίσης φαίνεται και ίσως φανεί πολύ πιο έντονα πως με τα ρεσάλτα στα Βαλκάνια μάλλον τελικά θα βγει ο κούκος αηδόνι…
Όμως το σίγουρο κέρδος της αστικής τάξης είναι απέναντι στο λαό. Γιατί ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός της Ε.Ε. ευνόησε και συνολικά το κεφάλαιο στην αφαίμαξη των εργαζομένων μαζών και στην πολιτική τους περιθωριοποίηση σε όλη την επικράτεια της Ε.Ε.
Σε αυτό το κεφάλαιο ωφελήθηκε ιδιαίτερα η αστική τάξη της χώρας. Οι βασικές της αντιλαϊκές πολιτικές, δεκαετίες τώρα έχουν την πολιτική κάλυψη και τη στήριξη της Ε.Ε. Το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, το σάρωμα των εργασιακών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας και μια σειρά πολιτικές που έχουν φέρει σε δεινή θέση τα τελευταία χρόνια το λαό και τη νεολαία στη χώρα μας, υλοποιούνται με τη στήριξη της Ε.Ε. στο όνομα του ευρωμονόδρομου.
Μετά απ’ όλα αυτά βέβαια αποκαλύπτεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ότι ο δρόμος της Ε.Ε. και της υποταγής στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο οδηγεί το λαό σε μια σύγχρονη σκλαβιά. Όμως πάλι ο δρόμος του λαού μας που πάντα βρισκόταν σε αντίθετη κατεύθυνση από τους εκμεταλλευτές και τους δυνάστες του δεν είναι ανοικτός και εύκολος. Χρειάζεται οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, οι τίμιοι ταξικοί αγωνιστές να μπουν μπροστά και με επιμονή και τόλμη να ανοίξουν ξανά δρόμους με προοπτική στην πάλη του λαού μας. Και οι καθημερινοί αγώνες του λαού και της νεολαίας και η προοπτική του κινήματος υπηρετείται όταν μπαίνει καθαρά και ξάστερα η αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση στην πάλη του λαού. Η αστική τάξη δε θα κατάφερνε τόσο τον εξωραϊσμό της Ε.Ε. και το στήσιμο του ευρωπαϊκού μονόδρομου αν δεν είχε τη στήριξη της Αριστεράς. Ξετσίπωτα των ευρωκομμουνιστών του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, αλλά όχι μόνο. Δυστυχώς, πέρα από την ανοιχτή υποστήριξη του ευρωμονόδρομου απ’ αυτό το ρεύμα της Αριστεράς, κι άλλοι με τον καιρό άφησαν την «ξύλινη» γλώσσα και προσαρμόστηκαν στα σύγχρονα πράγματα. Άλλοι, γιατί αφού ανέλυσαν το πράγμα, είδαν το αντικειμενικό της ολοκλήρωσης και άρα τί να παιδευόμαστε με συνθήματα που μπάζουν έως και εθνικισμό.
Το δε Κ.Κ.Ε. που κάνοντας σημαία παλιότερα την αντίθεσή του στο Μάαστριχτ κύρια για να καρφώνει το ΣΥΝ που το ψήφισε, κατάπιε επίσης τη θέση «Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε.» και σήμερα λειτουργεί με το σχήμα όχι στην Ε.Ε. των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, του μιλιταρισμού, της εκμετάλλευσης, δηλαδή εν τέλει όχι σε αυτήν την Ε.Ε.
Ουσιαστικά η πάλη από τα μέσα για μια άλλη Ε.Ε. των λαών είναι η αποπροσανατολιστική κατεύθυνση που υπηρετείται από μιια σειρά μεριές της αριστεράς που δε τολμούν να θέσουν τη μόνη αντιϊμπεριαλιστική και κατά συνέπεια διεθνιστική θέση για το κίνημα της χώρας μας απέναντι σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό. Γιατί η μόνη ξεκάθαρη αντιϊμπεριαλιστική κατεύθυνση είναι η πάλη για έξοδο της χώρας από ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς σαν το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Η πάλη για ανάπτυξη σχέσεων φιλίας αλληλεγγύης με τους γειτονικούς Βαλκανικούς λαούς και η ανάπτυξη κοινών αγώνων ενάντια στον ιμπεριαλισμό τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική υποδούλωση από Η.Π.Α. – Ε.Ε.
Ο εθνικισμός της ελληνικής αστικής τάξης έχει πάντα σαν άλλη όψη του τον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας. Τελευταία αρέσκονται στην αστική τάξη να βαφτίζουν την πολιτική της υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές, κοσμοπολιτισμό και αλληλεξάρτηση και όχι εξάρτηση νέτα σκέτα!!!
Κρύβουν έτσι τη δουλική υποστήριξη τους στον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α.- Ε.Ε.
Δυστυχώς αυτή η παραμύθα της αστικής τάξης βρίσκει στήριξη και στην αριστερά.
Αυτή η υποταγή στους μονόδρομους της αστικής τάξης είναι βασική εξήγηση της αταλάντευτης και ένθερμης συμμετοχής στην απαξιωμένη από τους λαούς ευρω- κάλπη. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια αυταπατών για το ρόλο της Ε.Ε. εμφανίζεται μαζικά στο λαό έντονη αποστροφή από τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και αυτό καταγράφεται και στα γκάλοπ. Αντίστοιχα, οι λαοί, ιδιαίτερα στις χώρες που δεν είναι υποχρεωτική η ψηφοφορία, κάθε άλλο παρά τσιμπάνε στην απάτη της ευρωκάλπης. Το λυπηρό είναι πως στη χώρα μας, στην προσπάθεια προβολής του δημοκρατικού προσωπείου της Ε.Ε. μέσα από την προβολή των ευρωεκλογών, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η αριστερά.
Όχι, ο εκλογικός κρετινισμός που επικρατεί, δεν αρκεί για να εξηγήσει αυτή τη θέρμη για την ευρωκάλπη. Είναι βέβαια η οπορτουνιστική σκέψη της εύκολης ψήφου. Όμως όταν οι ίδιοι οι λαοί αντιλαμβάνονται το διακοσμητικό ρόλο του ευρωκοινοβουλίου, όταν είναι φανερή η αγωνιώδης προσπάθεια διάσωσης του ουσιαστικά ανύπαρκτου κύρους του, όταν ο βασιλιάς εμφανίζεται γυμνός από κάθε άποψη και η πολιτική της Ε.Ε. εξοργίζει τους λαούς, πως είναι δυνατόν όλα αυτά να μην προβληματίζουν… Ας είναι. Έτσι και αλλιώς, τα ζητήματα, όπως λέμε συνεχώς, θα κριθούν στους λαϊκούς αγώνες που ήδη έχουν αρχίσει να ξεσπάνε.
Σε ότι μας αφορά, έστω και κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα που διαμορφώνει η στάση της Αριστεράς, θα επιμένουμε στη στάση της αποχής από την απάτη της ευρωκάλπης.
Στάση που όσο την παλεύουμε ενεργά στο λαό, διαπιστώνουμε πως λειτουργεί αποτελεσματικά στην προβολή της θέσης: ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. και του μετώπου αντίστασης για την ανατροπή της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.

φ.620, 23/5/09

Αναζήτηση
Social Media

Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση

 
Κατηγορίες
Βιβλιοπωλείο-Καφέ

Γραβιάς 10-12 - Εξάρχεια
Τηλ. 210-3303348
E-mail: ett.books@yahoo.com
Site: ektostonteixon.gr