Η λογική των «κέντρων αγώνα» προωθήθηκε από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και την αναρχοαυτονομία. Ο τρόπος με τον οποίο στήθηκαν τα λεγόμενα κέντρα φανερώνει την εκ των προτέρων απόφαση των δυνάμεων αυτών να κινηθούν με μικροκομματική λογική. Ετσι οι παραπάνω δυνάμεις αποφάσισαν να ταμπουρωθούν από την πρώτη στιγμή στις τρεις σχολές του κέντρου (ΑΣΟΕΕ, ΕΜΠ, Νομική) και αυτόκλητα ονομάστηκαν κέντρο αγώνα.
Για τους αναρχικούς – αυτόκλητους σωτήρες της νεολαίας στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, επιβεβαιώθηκε περίτρανα η ελιτίστικη και σεχταριστική αντίληψή τους απέναντι στο μαζικό κίνημα. Η δεδομένη διάθεση τους να λειτουργούν έξω και μακριά από τις μάζες και τις μαζικές διαδικασίες. Αυτή μάλιστα η αντίληψη εκφράστηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο ενάντια στο κίνημα, όταν απαγόρευαν σε φοιτητές να μπουν στη σχολή, όταν απαγόρευαν στο μεγαλύτερο φοιτητικό σύλλογο της χώρας να πραγματοποιήσει γενική συνέλευση.
Η περίπτωση των άλλων δυο κέντρων εκτός από πολιτικά λάθος ήταν και τραγελαφική. Πολιτικές διάφορες δεν υπήρξαν αφού το κύριο αίτημα και των δυο κέντρων ήταν το «κάτω η κυβέρνηση». Ετσι βρέθηκαν οργανώσεις που συγκροτούν τα ΕΑΑΚ να προσπαθούν να διαχωρίσουν τους φοιτητικούς συλλόγους με βάση το αν έπρεπε να «αξιοποιηθεί» η κατάληψη του Πολυτεχνείου ή της Νομικής. Αν αυτά δεν είναι μικροκομματικά παιχνίδια στις πλάτες της νεολαίας που αγωνίζεται τότε ποια είναι; Τα κέντρα αγώνα ακύρωσαν και τις διακηρύξεις των δυνάμεων αυτών για αμεσοδημοκρατικες διαδικασίες στους συλλόγους. Αυτό που επί της ουσίας γινόταν ήταν να προωθούν στις συνελεύσεις προαποφασισμένα πλαίσια των κέντρων. Στην ίδια κατεύθυνση και η πρόθεσή τους να μεταφέρουν τις καταλήψεις των σχολών στα κέντρα τους. Οπως επίσης και το απαράδεκτο γεγονός, στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστεί το ένα κέντρο το άλλο, να εξαγγέλλουν κινητοποιήσεις οι οποίες να μην πραγματοποιούνται αφού εν τέλει δεν μαζεύονταν ούτε οι οργανωμένες τους δυνάμεις.
Ο καθένας βέβαια έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται όπως θέλει. Το ΚΚΕ μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του κόμμα της εργατικής τάξης, άλλες δυνάμεις να θεωρούν ότι αποτελούν τα κέντρα του αγώνα. Ο καθένας κρίνεται μέσα στο κίνημα και λογοδοτεί σε αυτό. Ο λαός και η νεολαία έχουν αποδείξει ότι μικροκομματικές λογικές και πρακτικές καπελώματος τις βάζουν στην άκρη, τις περιθωριοποιούν.
Για μας, κέντρα αγώνα ήταν και παλεύουμε να παραμείνουν οι σχολές, τα σχολειά, τα σωματεία. Κανένα αυτόκλητο κέντρο δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, των σχολειών, των σωματείων. Καμία κατάληψη-συνέλευση χώρου δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις μαζικές διαδικασίες στους συλλόγους, εκεί που σπουδάζει και ζει η νεολαία. Καμία «συνέλευση εργαζομένων» δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις συνελεύσεις των σωματείων. Καμία «συνέλευση εργαζομένων» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη τα σωματεία να αποκτήσουν ταξικό προσανατολισμό. Κανένας ακτιβισμός «εξεγερμένων εργατών» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αναγκαιότητα μαζικών διαδικασιών στους χώρους δουλειάς.
Θα αντιπαρατεθούμε σε αυτές τις λογικές από όπου και αν προέρχονται. Ωστόσο, θα υπερασπιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις τόσο τη λογική της Κοινής Δράσης των δυνάμεων όσο και του συντονισμού των κινημάτων. Συντονισμός που θα επιβάλλεται από τα κάτω με βάση τις αποφάσεις των συλλόγων και των σωματείων και όχι από τα κομματικά γραφεία και έξω από τις μάζες.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
