ΚΚΕ(μ-λ)

Το χουντικής έμπνευσης νομοθετικό τερατούργημα απέδειξε πλατιά στο λαό τι σημαίνει ένταση της φασιστικοποίησης. Και έδειξε ότι όσο το λαϊκό-εργατικό κίνημα μένει στο περιθώριο τόσο οι δυνάμεις της αντίδρασης προελαύνουν ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις.

Η μεγάλη διαδήλωση της Πέμπτης 9/7 στους δρόμους της Αθήνας ήταν ένα σοβαρό δείγμα της διάθεσης λαού και νεολαίας να σταθούν ενάντια στην πρόθεση του συστήματος να ποινικοποιήσει τις λαϊκούς αγώνες και να απαγορεύσει το δικαίωμα στη διαδήλωση.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, αλλά και με δεδομένη την ένταση της κρατικής καταστολής, όπως τη ζήσαμε τόσο μέσα στην πανδημία όσο και πριν, η μεγάλη συγκέντρωση στα Προπύλαια, όπως και αυτή που είχε προηγηθεί την Τρίτη 7/7, οργανωμένες και οι δύο από την «Επιτροπή για την ελευθερία στη διαδήλωση», έδειξαν επίσης ότι η συμπόρευση των δυνάμεων της Αριστεράς μπορεί να αποτελέσει σοβαρό στοιχείο συσπείρωσης λαού και νεολαίας.

Μόνο που φάνηκε ότι οι αντιλήψεις που κυριαρχούν σε δυνάμεις της Αριστεράς είναι όχι μόνο πίσω από τις ανάγκες και τις περιστάσεις, αλλά φτάνουν να γίνονται έως και επικίνδυνες.

Από τη μια, η λογική του θεάματος και της εικονικής δήθεν «σύγκρουσης», με τα ολιγόλεπτα σπρωξίματα με τις δυνάμεις καταστολής. Και από την άλλη, η λογική του καπελώματος, η μικροϊδιοκτησιακή λογική, που θεωρεί ότι «το κίνημα είμαι εγώ» και θέλει να επιβάλει με κάθε τρόπο τις δικές της επιλογές και αποφάσεις. Αυτές οι δύο λογικές -συμπλήρωμα η μια της άλλης- και παρά την προσπάθεια αυτών που τις κουβαλούν να τις παρουσιάσουν ως «μαχητικότητα» ή και «επαναστατικότητα», δεν είναι παρά η απόδειξη της απελπισίας και των αδιεξόδων τους. Είναι απόδειξη της αδυναμίας και της παραίτησής τους από την επαφή με τις πλατιές λαϊκές και εργαζόμενες μάζες. Είναι υπόκλιση στον βαρύ και αρνητικό ταξικό συσχετισμό και προσπάθεια προσπεράσματος του βασικού καθήκοντος της πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Αυτή η -μικροαστική στη βάση της- λογική εκφράστηκε με το χειρότερο τρόπο και την Πέμπτη 9/7, όταν δυνάμεις της Επιτροπής θέλησαν να επιβάλουν την άποψή τους για μία ακόμη ψευτοσύγκρουση στα λουλουδάδικα της Βουλής, παραβιάζοντας κάθε προηγούμενη συμφωνία και φτάνοντας στο σημείο έως και να τραμπουκίσουν προκειμένου να περάσει το δικό τους. Η μικρόμυαλη λογική τους δεν μπόρεσε καν να αντιληφθεί την κρισιμότητα της περιόδου και την πρόθεση του κράτους να εκμεταλλευτεί κάθε είδους ευκαιρία προκειμένου να δικαιολογήσει το χτύπημα της διαδήλωσης και προφανώς να επιχειρηματολογήσει πολιτικά υπέρ του νομοθετικού εκτρώματος που ψήφιζε στη Βουλή. Η εικονική «σύγκρουση» που είχαν στα μικρά τους μυαλά έγινε τελικά «εικόνα για τις ειδήσεις», αλλά από την ανάποδη. Γιατί -όπως θα έπρεπε να είναι γνωστό- το σύστημα μπορεί και ελέγχει το τι και πώς θα φτάσει μέσα από τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία του λαού.

Οι δυνάμεις αυτές αδιαφόρησαν πλήρως για τη μαζική απήχηση που είχαν τα καλέσματα της Επιτροπής, για τις χιλιάδες κόσμου που βρέθηκαν στα Προπύλαια και διαδήλωσαν και την Τρίτη και την Πέμπτη. Όχι μόνο δεν ενδιαφέρθηκαν για την περιφρούρηση της διαδήλωσης, αλλά συνέβαλαν ουσιαστικά στη διάλυσή της. Μόνο τους ενδιαφέρον ήταν να κάνουν «το κομμάτι τους», να αυτοεπιβεβαιωθούν, ντοπάροντας το στενό περίγυρό τους με την εντύπωση ότι «κάτι έκαναν».

Προφανώς και δεν μπερδεύουμε τις ευθύνες των κρατικών μηχανισμών καταστολής και του πογκρόμ βίας κατά της διαδήλωσης, με τις ευθύνες αυτών των πολιτικών δυνάμεων. Όμως, το γεγονός ότι με τη στάση τους άφησαν εκτεθειμένη τη μεγάλη διαδήλωση και τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που συμμετείχαν, όχι μόνο δεν μπορεί να προσπεραστεί, αλλά πρέπει να τους καταλογιστεί πολύ συγκεκριμένα.

Αδυνατώντας να δουν πέρα από τη μύτη τους, οι δυνάμεις αυτές δεν αντιλαμβάνονται καν σε τι περίοδο μπαίνουμε μετά την ψήφιση του νόμου για τις διαδηλώσεις. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η υπεράσπιση του δικαιώματος στη διαδήλωση δεν αφορά και ούτε μπορεί να γίνει από μερικές εκατοντάδες φοιτητές και εργαζόμενους, αλλά αφορά όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα και απαιτεί την κινητοποίηση πλατιών λαϊκών και εργαζόμενων μαζών. Η κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς μπορεί να συμβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση, όμως οι αντιλήψεις αυτές υπονομεύουν κάθε τέτοια δυνατότητα.

Καμία δυνατότητα πολιτικού διαχωρισμού από τη λογική της αναρχοαυτονομίας δεν έχουν οι αντιλήψεις αυτές. Αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» των ψευτοεπαναστατών με τις μολότοφ που (αφού λούφαξαν με την πανδημία και χαμένοι στα πολιτικά τους αδιέξοδα) βρήκαν ευκαιρία να κάνουν κι αυτοί την εικονική τους σύγκρουση στις πλάτες των διαδηλωτών.

Οι αντιλήψεις αυτές θαμπώνονται από τις πρακτικές των ρεφορμιστών του ΚΚΕ, των άλλων θιασωτών της «εικονικής σύγκρουσης». Συναντιούνται στην αντίληψη «το κίνημα είμαι εγώ» και του καπελώματος. Μικρή σημασία έχει ότι αρκετές φορές βρίσκονται απέναντι ο ένας στον άλλο. Αυτό που έχει σημασία είναι το ότι και οι δυο τους αδιαφορούν για την πραγματική ανασυγκρότηση του λαϊκού-εργατικού κινήματος. Και οι δυο τους χρησιμοποιούν παχιά λόγια περί «ταξικής σύγκρουσης», αλλά στην ουσία, πολιτικά-ιδεολογικά-οργανωτικά, υπονομεύουν τη υπόθεση της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Η πολιτική ρηχότητα αυτών των δυνάμεων και αντιλήψεων δεν μπορεί να κρυφτεί όση «φασαρία» κι αν προσπαθούν να κάνουν. Οι δήθεν «συγκρουσιακές», «πολεμικές» διακηρύξεις τους βουβάθηκαν κατά την αρχή της πανδημίας και ιδιαίτερα της καραντίνας, στοιχισμένες πίσω από τη «γραμμή Τσιόδρα» και μάλιστα κατηγορώντας γα «ανευθυνότητα» όποιον έθετε τη λογική της αγωνιστικής αμφισβήτησης των συστημικών υγειονομικών πρωτόκολλων. Επιπλέον, δεν είχαν και δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα στο να στηρίζουν τις αντιλήψεις-αυταπάτες περί «κυβερνώσας Αριστεράς», αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του, αλλά και να φιγουράρουν δίπλα στη ΛΑΕ, δίπλα στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ

Απέναντι σε τέτοιες αντιλήψεις και συμπεριφορές ούτε τα στραβά μάτια μπορούμε να κάνουμε ούτε -πολύ περισσότερο- να τις «χαϊδολογάμε». Αποτελούν γέννημα-θρέμμα της ήττας του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και με τη σειρά τους τροφοδοτούν τη σύγχυση, ειδικά στο χώρο της νεολαίας, και τελικά την απογοήτευση και την αποστράτευση. Όχι μόνο δεν εξοπλίζουν πολιτικά και ιδεολογικά τις πλατιές λαϊκές μάζες, αλλά λειτουργούν απωθητικά γι’ αυτές, δίνουν πάτημα στα κηρύγματα του συστήματος και των παπαγάλων του.

Μπροστά στην αναγκαιότητα της πλατιάς μαζικής συσπείρωσης για την υπεράσπιση του δικαιώματος στον αγώνα και τη διαδήλωση, δεν έχουν θέση όσοι δεν μπορούν να σεβαστούν τους όρους πολιτικής συμφωνίας και συμπόρευσης. Γιατί στην περίοδο που άνοιξε ήδη, ακόμη και η συμπόρευση, η κοινή παρουσία στο δρόμο, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Απαιτεί συγκεκριμένες δεσμεύσεις και αναβαθμισμένη πολιτική εμπιστοσύνη. Γι’ αυτό και απαιτεί συγκεκριμένο πολιτικό ξεκαθάρισμα για το εάν οι πολιτικές διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις, μπορούν να εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη αυτή.

Εμείς πάνω σε αυτή τη βάση θα κινηθούμε και στις συζητήσεις για τα ζητήματα αυτά στο πλαίσιο της Επιτροπής.