18 ΙΟΥΝΗ 2003

Οι γυναίκες στις Φιλιππίνες συνεχίζουν να παλεύουν.

Της Ruth de Leon

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ 2003 που συμπεριέλαβαν εργαστήριο για το γυναικείο στη διοργάνωση του Κάμπινγκ δείχνοντας τη σπουδαιότητα της πάλης των γυναικών. Στο κάτω κάτω καμιά πάλη δεν μπορεί να είναι νικηφόρα χωρίς τη συμμετοχή και την υποστήριξη των γυναικών.
Στο πρώτο μέρος της εισήγησής μου στο εργαστήριο θα αναφερθώ σε μια μελέτη μιας γνωστής ηγέτιδας του φιλιππινέζικου κινήματος για εθνική απελευθέρωση και δημοκρατία, της Julieta de Lima. Η διάλεξή της με τον τίτλο: «Γυναίκες και επανάσταση» βοήθησε να ξεκαθαριστεί και να μπει ένα πλαίσιο για τη γυναικεία πάλη σε ένα μισοφεουδαρχικό και μισοαποικιακό καθεστώς σαν αυτό των Φιλιππίνων. Η έρευνά της για τις ιστορικές ρίζες της γυναικείας καταπίεσης στις Φιλιππίνες, έδωσε προοπτική στο ταξικό πλαίσιο της γυναικείας πάλης.
Έχει αποδειχτεί από ανθρωπολογικές έρευνες ότι οι γυναίκες είχαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Στην πρωτόγονη κοινωνία, οι γυναίκες που φαινόταν να είναι επιφορτισμένες με τη φυσιολογική λειτουργία της εγκυμοσύνης της γέννας και της ανατροφής των παιδιών ήταν υπεύθυνες για την ανάπτυξη της μόνιμης κατοικίας και μαζί μ’ αυτήν για την ανάπτυξη των βάσεων της γεωργίας, της αναπαραγωγής των ζώων, και της παράλληλης ανάπτυξης τεχνικών όπως της αποθήκευσης και συντήρησης των τροφίμων. Παράλληλα ανέπτυξαν τη χειροτεχνία, την αγγειοπλαστική και τις χρήσεις της φωτιάς.
Ακόμη η ιατρική και βάσεις άλλων επιστημών αναπτύχθηκαν από γυναίκες.
Καθώς οι γυναίκες στην πρωτόγονη εποχή δούλευαν συλλογικά είχαν καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη της γλώσσας και του λόγου. Οι ιέρειες που έγιναν οι δέκτες της συλλογικής γνώσης και των ικανοτήτων της πρωτόγονης κοινωνίας λέγεται ότι προηγήθηκαν των αντίστοιχων ανδρών ιερέων.
Ήταν ακριβώς η παραγωγική εργασία των γυναικών που απάλλασσε τους άντρες από τις δυσκολίες της συλλογής τροφής και τους επέτρεπε να ασχοληθούν και να αφιερώσουν την προσοχή τους σε άλλες περιοχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Από το κυνήγι ανέπτυξαν την πολεμική τέχνη, εξασφάλιζαν περιοχές, έχτιζαν μεγαλύτερες κοινότητες και προχωρούσαν προς τον πολιτισμό. Ο απλός καταμερισμός εργασίας μεταξύ των φύλων έθεσε τις βάσεις και οδήγησε στους ταξικούς διαχωρισμούς.
Με την ανάπτυξη του πολιτισμού και την άνοδο των εκμεταλλευτικών κοινωνιών οι γυναίκες υποβιβάστηκαν σε κατώτερο επίπεδο παρ’ όλο που συνέχιζαν να ασχολούνται με την παραγωγική εργασία.
Η συνεισφορά τους στην παραγωγική εργασία καθώς και άλλες δραστηριότητες έχαναν όλο και περισσότερο την αξία τους ή ακόμη και μηδενίζονταν ήδη από την εποχή της δουλοκτητικής κοινωνίας και διαμέσου της φεουδαρχικής προς την καπιταλιστική κοινωνία.

Οι ιστορικές ρίζες της γυναικείας καταπίεσης στις Φιλιππίνες

Όπως και σ’ όλο τον κόσμο, η υποταγή και καταπίεση της γυναίκας στις Φιλιππίνες συνέπεσε με την εμφάνιση των ταξικών κοινωνιών. Η γυναικεία καταπίεση είναι κύρια παράγωγο της ισπανικής αποικιακής και φεουδαρχικής κυριαρχίας όπως επίσης της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής και μισοφεουδαρχικής ή κομπραδόρικης κυριαρχίας. Αυτό δε σημαίνει ότι οι γυναίκες θα ήταν ίσες με τους άνδρες εάν οι ισπανοί αποικιοκράτες ή οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές δεν είχαν έρθει στις Φιλιππίνες.
Οι προαποικιακές κοινωνίες του αρχιπελάγους είχανε μπει ήδη στη διαδικασία μιας ταξικής διαστρωμάτωσης την εποχή που ήρθαν οι Ισπανοί αποικιοκράτες, τον 16ο αιώνα. Αυτές οι κοινωνίες ήταν από δουλοκτητικές έως μισοφεουδαρχικές.
Στην πλειονότητα των προαποικιακών παραποτάμιων και παράκτιων κοινοτήτων οι τάξεις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται αλλά όχι και να αποκρυσταλλώνονται. Άνδρες και γυναίκες εργάζονταν συλλογικά. Δεν υπήρχε απόλυτη φυλετική διαφοροποίηση σε τέτοιες οικονομικές δραστηριότητες όπως η γεωργία και το ψάρεμα.
Άνδρες και γυναίκες είχανε λίγο πολύ ίσο καθεστώς. Οι γυναίκες θα μπορούσαν να γίνουν αρχηγοί και να αποκτήσουν κύρος σαν ιέρειες. Είχαν ίση πρόσβαση στην ιδιοκτησία και την κληρονομιά με τους άνδρες. Ο γάμος γινόταν με την αμοιβαία συγκατάθεση των εταίρων και διαλύονταν μόλις κάποιος από τους δύο το ζητούσε. Δεν υπήρχαν αυστηρές αντιλήψεις ή πρακτικές που να υποτάσσουν τις γυναίκες στους άνδρες.
Σε περιοχές που οι ισλαμικές φεουδαρχικές πρακτικές είχαν αποκτήσει ρίζες και η ταξική διαστρωμάτωση είχε αναπτυχθεί ή είχε αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται οι γυναίκες έγιναν εξαρτώμενες από τους άνδρες. Το σκλαβοπάζαρο ήταν εκτεταμένο. Η πολυγαμία και η ατομική ιδιοκτησία εισήχθη. Υπήρχε μια καλά αναπτυγμένη ιεραρχία από άνδρες πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες. Η φεουδαρχικές-πατριαρχικές αξίες είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται.
Ο ερχομός των ισπανών αποικιστών εγκαθίδρυσε το φεουδαρχισμό σε όλο το αρχιπέλαγος και επιτάχυνε τη διάδοση της φεουδαρχικής-πατριαρχικής κουλτούρας. Η θρησκεία έπαιξε το βασικό ρόλο στην διάδοση της φεουδαρχικής-πατριαρχικής ιδεολογίας. Οι γυναίκες ήταν οι πρώτες που ασπάστηκαν τη νέα θρησκεία του ρωμαιοκαθολικισμού ο οποίος αποσκοπούσε να τις περιορίσει σε οικιακά και εκκλησιαστικά καθήκοντα.
Ακόμη και στην ελίτ οι γυναίκες αποξενώθηκαν από οποιοδήποτε σημαντικό οικονομικό ρόλο. Η τυπική εκπαίδευση ήταν προσιτή όμως πέρα από το θρησκευτικό δόγμα οι τέχνες τις οποίες διδάσκονταν περιορίζονταν στο να υπηρετούν τους άνδρες είτε ήταν σύζυγοι ή ιερείς.
Οι ισπανικοί νόμοι υπέτασσαν τις γυναίκες στους άνδρες ξεκάθαρα. Οι νόμοι περί ιδιοκτησίας ήταν απολύτως σε βάρος των γυναικών. Για παράδειγμα, οι παντρεμένες στερούνταν του δικαιώματος της προίκας και τους απαγορεύονταν να ασχοληθούν με επιχειρήσεις χωρίς τη συναίνεση του συζύγου. Άλλοι νόμοι απαγόρευαν τις γυναίκες από το να κατέχουν δημόσιες θέσεις.
Προς το τέλος του 19ου αιώνα μετά από περισσότερα από τριακόσια χρόνια ισπανικής αποικιοκρατίας φεουδαρχικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ο φιλιππινέζικος λαός επαναστάτησε και πέτυχε να ανατρέψει τους ισπανούς αποικιοκράτες. Οι γυναίκες έπαιξαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην αντίσταση ενάντια στον ισπανικό αποικιακό ζυγό.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήρθε να εξουδετερώσει την φιλιππινέζικη επανάσταση του 1896 κηρύσσοντας επιθετικό πόλεμο ενάντια στους φιλιππινέζους επαναστάτες και όλο το λαό. Οι ΗΠΑ κατέχουν το διαβόητο ρεκόρ της δολοφονίας 1,4 εκατομμυρίων φιλιππινέζων από το 1899 ως το 1916 στη διάρκεια της κατάκτησης και της ειρήνευσης των Φιλιππίνων.
Ο αμερικάνικος μονοπωλιακός καπιταλισμός επικράτησε της φεουδαρχικής οικονομίας. Μια εμποροκρατική αστική τάξη προχώρησε στον έλεγχο των ουσιαστικά εμπορικών πόλεων των Φιλιππίνων. Το σύστημα επέτρεπε περιορισμένη καπιταλιστική ανάπτυξη και οι αμερικάνικες ξένες επενδύσεις χρησιμοποιήθηκαν στην ανάπτυξη της εξορυκτικής βιομηχανίας, της βιοτεχνίας και της ελαφράς βιομηχανίας. Μια μικρή τοπική καπιταλιστική τάξη αναδείχθηκε. Βιομηχανίες οι οποίες στήθηκαν από αμερικανούς και ντόπιους καπιταλιστές αύξησαν τον αριθμό της εργατικής τάξης η οποία είχε εμφανιστεί προς το τέλος του ισπανικού αποικιακού καθεστώτος.
Η φιλιππινέζα γυναίκα που ήταν υποταγμένη στον άνδρα στη διάρκεια του φεουδαρχικού πατριαρχικού συστήματος υπέστη ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση στη διαδικασία εμπορευματοποίησης κάτω από τις επιταγές του αμερικάνικου μονοπωλιακού καπιταλισμού. Οι γυναίκες που απελευθερώθηκαν από τους περιορισμούς του φεουδάρχη έγιναν εμπορεύματα στην καπιταλιστική αγορά εργασίας όπως και στο εμπόριο του σεξ και υπέστησαν οικονομικές διακρίσεις. Γενικά πληρώνονταν χαμηλότερους μισθούς και είχαν λιγότερες ευκαιρίες για εργασία.
Παρά την υποτιθέμενη διεύρυνση των εκπαιδευτικών ευκαιριών για τις γυναίκες εξακολουθούν να είναι σε ισχύ νόμοι και πρακτικές διακρίσεων σε βάρος των γυναικών.

Η κατάσταση των φιλιπινέζων γυναικών

Θα αναφερθώ σύντομα στην κατάσταση των φιλιππινέζων γυναικών σήμερα. Αν και οι γυναίκες υπάρχουν σε όλες τις τάξεις, στη μισοφεουδαρχική και μισοαποικιακή φιλιππινέζικη κοινωνία περισσότερο από το 90% των γυναικών ανήκουν στις εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις των εργατών και των αγροτών. Οι γυναίκες υφίστανται εθνική καταπίεση από την αμερικάνικη ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Υφίστανται ταξική καταπίεση και εκμετάλλευση από την κομπραδόρικη τάξη. Επίσης υποφέρουν από την ανδρική κυριαρχία.
Περίπου 85% των φιλιππινέζων γυναικών ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Οι γυναίκες υποφέρουν από ανεργία και υποαπασχόληση/ Σαν αποτέλεσμα αυτού υποχρεώνονται να ταξιδέψουν στο εξωτερικό και να δουλέψουν με πολύ χαμηλούς μισθούς κάτω από τις σκληρότερες συνθήκες.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών μας καταπιέζονται άγρια: Στις τεράστιες εκτάσεις της πατρίδας μας οι εργάτες απαγορεύεται να οργανώσουν αγωνιστικές ενώσεις και να απεργήσουν, οι αγρότες στερούνται της γης την οποία δουλεύουν. Αστικές φτωχές συνοικίες κατεδαφίζονται. Εκατοντάδες χιλιάδες γίνονται εσωτερικοί μετανάστες λόγω των στρατιωτικών επιχειρήσεων ενάντια στο λαό στο όνομα του λεγόμενου πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας συνεχίζεται ασταμάτητα. Όλα αυτά γίνονται υπέρ των πολυεθνικών εταιριών και των αρχουσών τάξεων.
Η αντιδραστική κυρίαρχη ελίτ ακολουθώντας τις επιταγές των ελεγχόμενων από τους ιμπεριαλιστές ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας έχουν αυξήσει όλους τους φόρους και έχουν νομοθετήσει τις πολιτικές ιδιωτικοποίησης, απορρύθμισης και της λεγόμενης ελαστικότητας της εργασίας.
Για να νομιμοποιήσουν την καταπίεση των λαϊκών διαμαρτυριών ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές, νέοι νόμοι όπως ο αντιτρομοκρατικός και αντιεγκληματικός προτείνονται ήδη. Το καθεστώς ΗΠΑ-Αρόγιο πιέζει για επείγουσα ψήφιση αυτών των νόμων για να νομιμοποιήσει τη σύλληψη οποιουδήποτε χωρίς ένταλμα, για κράτηση και βασανισμό υπόπτων διαφωνούντων και αντιπολιτευόμενων, για παρακολούθηση όλων των μορφών επικοινωνίας και για έλεγχο και κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών και άλλων περιουσιακών στοιχείων.
Αυτές οι αντιλαϊκές και αντεθνικές πολιτικές επιβαρύνουν την κοινωνικοοικονομική και πολιτική κρίση στη χώρα μας η οποία προκαλεί σοβαρές δυσκολίες …στις μάζες και ιδιαίτερα στις γυναίκες.
Η ύπαρξη δύο γυναικών προέδρων δεν ελάφρυνε την άσχημη θέση των φιλιππινέζων γυναικών. Αντίθετα οι πολιτικές αυτών των καθεστώτων χειροτέρεψαν την κατάσταση των εργαζομένων γυναικών. Η τωρινή πρόεδρος Gloria Macapagal Arroyo ξεπερνά τους προκατόχους της στον ακολουθητισμό προς τις ΗΠΑ. Η φιλοπόλεμες και φιλοστρατιωτικές πολιτικές της έχουν προκαλέσει αθρόες παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και τη μετανάστευση των ανθρώπων προς την ύπαιθρο.

Η πάλη των φιλιππινέζων γυναικών

Ο φιλιππινέζικος λαός, γυναίκες και άντρες, είναι γενναίος λαός. Γνωρίζουν ότι πρέπει να επέλθει μια ριζική αλλαγή και να εγκαθιδρυθεί μία ανεξάρτητη, δημοκρατική, δίκαιη και ευημερούσα κοινωνία.
Πιστεύοντας σ’ αυτό το εθνικό, δημοκρατικό γυναικείο κίνημα διεξάγει μαχητικά έναν αντιιμπεριαλιστικό, αντιφεουδαρχικό και αντιφαστιστικό αγώνα στις πόλεις και στην ύπαιθρο.
Οργανωμένες δυνάμεις γυναικών εκτελούν επαναστατικά καθήκοντα σε όλα τα επίπεδα. Ανάμεσα στα κύρια καθήκοντά τους είναι να βοηθήσουν να εγκαθιδρυθεί σήμερα η λαϊκή, δημοκρατική κυβέρνηση του μέλλοντος.
Γυναίκες κάνουν οργανωτική δουλειά σε εργοστάσια και γραφεία. Είναι στη πρώτη γραμμή στις απεργίες. Βρίσκονται στα συνδικάτα και στις εργατικές ομοσπονδίες. Γυναίκες συντρόφισσες κάνουν εκπαιδευτική δουλειά στους εργάτες και βοηθούν να ανέβει η ταξική τους συνείδηση.
Γυναίκες συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα για επαναστατική αγροτική μεταρρύθμιση και βοηθούν στην εφαρμογή των απαιτήσεών της όπως μείωση του ενοικίου γης, απάλειψη της τοκογλυφίας, στήσιμο συνεταιρισμών για καλύτερες τιμές στα προϊόντα, στη διανομή της γης που κατάσχεται από τους δεσποτικούς ιδιοκτήτες γης. Φτιάχνουν τις δικές τους οργανώσεις που ασχολούνται με τα προβλήματά τους σαν αγρότισσες και σαν γυναίκες.
Γυναίκες συμμετέχουν σε πορείες και σε διαδηλώσεις διαμαρτυρόμενες ενάντια στη φασιστική εξουσία, τις τρομοκρατικές πράξεις του καθεστώτος και ενάντια στους επιθετικούς πολέμους. Είναι θαρραλέες υπερασπίστριες των ανθρώπινων δικαιωμάτων που περιλαμβάνουν τα βασικά δικαιώματα τροφής, στέγης και μόρφωσης.
Και επειδή γνωρίζουμε ότι το αντιδραστικό κράτος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να αντιταχθεί βίαια και να φιμώσει τον εθνικό, δημοκρατικό αγώνα των γυναικών (επειδή αυτές πρέπει να υπερασπίσουν όσα δικαιώματα έχουν κατακτήσει) οι γυναίκες είναι τμήμα των ένοπλων δυνάμεων της λαϊκής πολιτοφυλακής καθώς και των τακτικών μεγαλύτερων σχηματισμών του λαϊκού στρατού.
Το γυναικείο κίνημα θα μπορούσε να είχε πετύχει μεγαλύτερα κέρδη αν δεν επηρεαζόταν από τα σοβαρά λάθη του εθνικού δημοκρατικού κινήματος στη δεκαετία του ’80. Το γυναικείο κίνημα ιδιαίτερα σε νομικό επίπεδο έχει απορρίψει τον ρεφορμιστικό και αστικό φεμινισμό. Έχουν απορριφθεί λαθεμένες ιδέες όπως ότι ο γυναικείος αγώνας είναι πάνω και ξέχωρα από την ταξική πάλη και ότι η γυναικεία απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί απλά με την συμμετοχή στο αστικό νομοθετικό σώμα. Αυτές οι ιδέες είχαν αμβλύνει τη πάλη των γυναικών ενάντια στον ιμπεριαλισμό στον φεουδαρχισμό και τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό.
Πιστεύουμε ότι η γυναικεία απελευθέρωση δεν είναι αποκλειστικά γυναικείο ζήτημα. Και σίγουρα δεν την επιδιώκουμε έξω από την εθνική δημοκρατική επανάσταση. Η απελευθέρωση των γυναικών είναι κοινό ζήτημα των γυναικών και των αντρών του συνόλου του επαναστατικού κινήματος.
Μετά τη διόρθωση των λαθών στις γραμμές του το γυναικείο κίνημα αναζωογονήθηκε και έδρεψε νέα και μεγαλύτερα κέρδη στο ιδεολογικό πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Αυτό φαίνεται από τη συμμετοχή των γυναικών στο ξαναζωντάνεμα του μαζικού κινήματος στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Όσο η πολιτική συνειδητοποίηση των γυναικών αναπτύσσεται η πηγή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσής τους γίνεται πιο καθαρή. Μπορούν να εντάξουν την πάλη τους μέσα στην ευρύτερη ταξική πάλη της κοινωνίας μας. Καταλαβαίνουν πως και γιατί οι φεουδαρχικές και αστικές αξίες έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει τη σκέψη και των ανδρών και των γυναικών της χώρας.

Στη διεθνή αρένα

Οι φιλιπινέζες γυναίκες σε μεγάλο βαθμό μοιράζονται την ίδια μοίρα με τις αδελφές τους σε άλλες τριτοκοσμικές χώρες που είναι αποικίες και νεοαποικίες του ιμπεριαλισμού. Σε διαφορετικούς βαθμούς υφίστανται την ίδια ταξική και φυλετική εκμετάλλευση και καταπίεση όπως περιέγραψα προηγουμένως.
Παρομοίως στις ιμπεριαλιστικές χώρες, οι γυναίκες της εργατικής τάξης που αποτελούν την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού, υφίστανται την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Στις πολιτικές απασχόλησης οι γυναίκες υφίστανται διακρίσεις σε βάρος τους. Κάνοντας την ίδια δουλειά πληρώνονται λιγότερο. Και υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση.
Είναι μέρος της πολιτικής του γυναικείου κινήματός μας και του εθνικού δημοκρατικού μετώπου να έρχονται σε επαφή και να συνεργάζονται με παρόμοια γυναικεία επαναστατικά ή προοδευτικά κινήματα στον κόσμο ώστε να πολεμήσουν καλύτερα τον ιμπεριαλισμό και άλλες μορφές αντίδρασης με ενωτικό τρόπο.
Ο αγώνας της γυναικείας απελευθέρωσης είναι μια μακρά διαδικασία. Ακόμα και μετά τη νίκη της εθνικής δημοκρατικής επανάστασης και βαδίζοντας προς το σοσιαλισμό οι γυναίκες πρέπει να υπερασπίσουν τα κέρδη τα οποία κατέκτησαν σαν γυναίκες.
Ο μακαρίτης άντρας και σύντροφος Antonio Zumel είχε πει κάποτε ότι είναι καθήκον μας να βοηθήσουμε τους άντρες συντρόφους μας να ξεπεράσουν τις οπισθοδρομικές και αντιδραστικές ιδέες τους για τις γυναίκες με τις οποίες έχουν μπολιαστεί μετά από εκατοντάδες χρόνια φεουδαρχικής πατριαρχικής και τώρα αστικής εξουσίας.
Πρέπει να μάθουμε από την εμπειρία των γυναικών άλλων χωρών που έχουν πετύχει νίκες αλλά έγιναν τα θύματα του ρεβιζιονισμού και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Πρέπει να προσέχουμε ώστε να μην υπονομευθούν οι νίκες μας από προσπάθειες των αντεπαναστατών. Δεν θα πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στους ιμπεριαλιστές τους αντιδραστικούς και τους ρεβιζιονιστές να αλυσοδέσουν τις γυναίκες με τις αλυσίδες της ταξικής και φυλετικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Τελειώνω με την απότιση φόρου τιμής στις γυναίκες και τους άντρες που έχουν κάνει τη γυναικεία απελευθέρωση τμήμα της ζωής τους. Θα ζουν για χρόνια στο μυαλό και την καρδιά μας και θα λειτουργήσουν σαν έμπνευση στη συνεχιζόμενη πάλη μας.

Αναζήτηση
Social Media

Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση

 
Κατηγορίες
Βιβλιοπωλείο-Καφέ

Γραβιάς 10-12 - Εξάρχεια
Τηλ. 210-3303348
E-mail: ett.books@yahoo.com
Site: ektostonteixon.gr