Με αφορμή προτάσεις συνυπογραφής κειμένων που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, τόσο στα πλαίσια των δυνάμεων της αριστεράς, όσο και σε επίπεδο δημοτικών σχημάτων, επανεμφανίστηκαν μια σειρά από προβληματικές απόψεις και λογικές που το τελευταίο διάστημα (ιδιαίτερα μετά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) είχαν επιμελώς μείνει στο παρασκήνιο. Με την εμφάνιση της πανδημίας από την οποία απειλείται ο λαός μας και οι λαοί συνολικότερα, αλλά και την κρίση που αυτή φέρνει για το σύστημα, ξαναβγήκε μπροστά τα σύνολο της αιτηματολογίας των μεταβατικών προγραμμάτων, προσαρμοσμένων και επικεντρωμένων αυτή την φόρα στα πλαίσια των υγειονομικών ζητημάτων.
Όπως είχε φανεί και από την εκκωφαντική έλλειψη οποιασδήποτε αυτοκριτικής αυτών των δυνάμεων για ένα ολόκληρο πλαίσιο αιτηματολογίας – διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, που είχαν σαν αποτέλεσμα την άμεση ή έμμεση στήριξη του «εγχειρήματος» ΣΥΡΙΖΑ, με ό,τι αυτό έφερε για τον λαό και το κίνημα στην χώρα μας, η λογική πάνω στην οποία κινούνται παραμένει αναλλοίωτη. Έτσι αιτήματα όπως η επίταξη ιδιωτικών μονάδων υγείας- χωρίς αποζημιώσεις βεβαίως- και η ένταξή τους σε έναν κεντρικό σχεδιασμό και η εθνικοποίηση τους με… κοινωνικό έλεγχο, η πλήρης και ολοκληρωμένη πρόταση για την διάρθρωση που Ε.Σ.Υ. και συνολικά του δημόσιου συστήματος υγείας (κόντρα στην νεοφιλελεύθερη πλευρά του συστήματος που το διέλυσε), ακολουθούνται από προτάσεις για την νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων, τα 751€ κατώτατο μισθό, την 7ωρη-5ήμερη εργασία, την μείωση των παχυλών μισθών υπουργών, βουλευτών, κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο κ.α.
Το προς τα πού απευθύνονται αυτά τα αιτήματα (στον λαό και το κίνημα ή σε μια «προοδευτική»… διακυβέρνηση) έχει απαντηθεί με οδυνηρό τρόπο για τον λαό από την ίδια την πραγματικότητα. Άλλωστε και η πρόταση των δημοτικών σχημάτων τα απευθύνει, ή για να μην τους αδικήσουμε, τα απαιτεί από τους δήμους και τις περιφέρειες με προτάσεις για κονδύλια, αρμοδιότητες, έλεγχο κτλ. Μάλιστα γίνεται πιο συγκεκριμένη για το που θα πηγαίνει η χρηματοδότηση από το κράτος (στο δημόσιο και όχι στον ιδιωτικό τομέα), για να μην γίνονται απευθείας αναθέσεις σε ιδιώτες… αυτή την περίοδο(!), μέχρι και το ποιοι συγκεκριμένοι φορείς πρέπει να περάσουν στο δημόσιο.
Φυσικά τέτοιες ολοκληρωμένες προτάσεις δεν θα μπορούσαν να αφήνουν απέξω την πηγή των χρημάτων για όλα τα παραπάνω. Η διαγραφή του χρέους και τα 35 δις ευρώ από τα ματωμένα πλεονάσματα στα οποία καλούν σε απειθαρχία (ποιον άραγε;), η παύση πληρωμών, η προοδευτική φορολόγηση του κεφαλαίου (από την ίδια του την κυβέρνηση), η εθνικοποίηση των τραπεζών πάλι με κοινωνικό έλεγχο, η μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, είναι η απάντηση προς ακριβώς αυτή την κατεύθυνση. Απάντηση για το που θα βρει η κυβέρνηση (ή η όποια κυβέρνηση) τους πόρους και τα εργαλεία για να εφαρμόσει την παραπάνω πολιτική, σε σύγκρουση πάντα με την ΕΕ. Η λογική που βάζει τον λαό και το κίνημα στην θέση του «λογιστή» του συστήματος, συνυπεύθυνο για το που θα βρεθούν από το σύστημα οι πόροι για να ικανοποιηθούν τα κατά τα άλλα αναφαίρετα δικαιώματα του. Τι γίνεται όμως όταν ο «λογαριασμός» του κράτους δεν θα βγαίνει; Θα ζητήσουμε νέες επιτροπές λογιστικού ελέγχου ή θα δικαιολογηθεί στα μάτια ενός κόσμου αυτό που λέει ξεκάθαρα η κυβέρνηση, ότι «όλοι μαζί» είμαστε απέναντι στον ιό, άρα «όλοι μαζί» θα πληρώσουμε και τα σπασμένα, χωρίς να αφήνει κανένα σημείο παρερμηνείας για το ποιους περιλαμβάνει το «όλοι».
Συνειδητοποιείται άραγε η επικινδυνότητα του παραπάνω πλαισίου, ιδιαίτερα στην φάση που βρίσκεται σήμερα ο λαός και το κίνημα; Τι σημαίνει για τις δυνάμεις της αριστεράς να θέτουν ως πλατφόρμα κοινής δράσης, ουσιαστικά μια νέα(;) πρόταση συνδιαχείρισης της συστημικής κρίσης, της οποίας το μέγεθος και η διάρκεια είναι ακόμα ζητήματα ανοιχτά, μακριά μάλιστα από οποιαδήποτε συζήτηση για τους όρους (και πρακτικούς) ανάπτυξης κινήματος;
Για εμάς μια κοινή ανακοίνωση των δυνάμεων που αναφέρονται στον λαό και το κίνημα πάνω στο επίπεδο συμφωνίας που μπορεί να επιτευχθεί και η διερεύνηση όρων συνεννόησης και κοινής δράσης είναι απολύτως αναγκαία. Για αυτό την έχουμε θέσει ως πρόταση και την παλεύουμε από την πρώτη στιγμή. Για αυτό δεν μένουμε σε παλιές… κακές συνήθειες μικροπολιτικών και μικροκομματικών πρακτικών, που βάζουν την «μάχη του φαίνεσθαι» πάνω από την ουσία. Όμως στο ζήτημα της ουσίας, για μας είναι ξεκάθαρο πως η μοναδική πρόταση που μπορεί να υπάρξει, μέσα στα πλαίσια και της κοινής δράσης, είναι εκείνη που απευθύνεται στον λαό και το κίνημα. Η πρόταση που θα παλεύει την κατεύθυνση της αντίστασης στην πολιτική του συστήματος, που αμφισβητεί με αποκλειστικά δική του ευθύνη ακόμα και το δικαίωμα στην ίδια την ζωή. Στην κατεύθυνση που θα επιμένει ακόμα και στις σημερινές συνθήκες στην διεκδίκηση από το σύστημα και τους εκφραστές του όλων των δικαιωμάτων του λαού και των εργαζομένων.
Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση
