Και μόνο το γεγονός ότι το σχέδιο Τραμπ για το Παλαιστινιακό παρουσιάστηκε από κοινού με τον Νετανιάχου, απουσία οποιουδήποτε εκπροσώπου των Παλαιστινίων, αρκεί για να καταδείξει ότι δεν πρόκειται για σχέδιο «επίλυσης», αλλά για ένα τελεσίγραφο αποδοχής τετελεσμένων. Παρόλο που το περιθώριο αποδοχής του σχεδίου από τη μεριά των Παλαιστινίων είναι 4 χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτό, ακόμη περισσότερο να αποτελέσει τη «συμφωνία του αιώνα», όπως μετριοφρόνως ονομάστηκε… Τι προβλέπει το σχέδιο Τραμπ; Με λίγες λέξεις, το σχέδιο Τραμπ διαγράφει τη διαδικασία των «2 κρατών στα σύνορα του 1967», η οποία ήταν η «βάση εκκίνησης της διεθνούς κοινότητας για την επίλυση του Παλαιστινιακού» και της συμφωνίας του Όσλο (1993). Το πολιτικό μας ρεύμα πάντα τόνιζε ότι «επίλυση» του Παλαιστινιακού μέσω συμφωνιών δεν μπορούσε να υπάρξει. Τόσα χρόνια μετά το Όσλο, πλέον φτάνουμε σε ένα σχέδιο που περισσότερο προσομοιάζει στην «τελική λύση» του σιωνισμού για διάλυση της Παλαιστίνης, παρά σε οποιαδήποτε «διαδικασία επίλυσης». Ας δούμε όμως αναλυτικά.
Νομιμοποιεί τη σιωνιστική κατοχή, αποδίδει την Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ
Αν υπογράψουν το σχέδιο αυτό οι Παλαιστίνιοι, αποδέχονται οριστικά την κατοχή και τον τεμαχισμό της γης τους, όπως έχει εξελιχθεί μετά το 1967. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα «σύνορα του ‘67» αποτελούσαν επίσης προϊόν των προηγούμενων πολέμων και της κατοχής. Διπλωματικά και πολιτικά, όμως, θεωρούνταν από την Παλαιστινιακή Αρχή ως ένα σημείο «ρεαλιστικής υποχώρησης». Το Ισραήλ, φυσικά, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτού του είδους τον ρεαλισμό. Το Ισραήλ ποτέ δεν δήλωσε τα σύνορα του, για να αρπάξει κι άλλα. Σταθερά και μεθοδικά, «τρύπησε» την Παλαιστινιακή Γη, την τεμάχισε, πήρε τα πιο εύφορα εδάφη. Ο Νετανιάχου, τον περασμένο Σεπτέμβρη, προανήγγειλε την προσάρτηση της Κοιλάδας του Ιορδάνη, της πιο σημαντικής περιοχής της Δυτικής Όχθης. Θα είναι το τελειωτικό χτύπημα στην εδαφική συνέχεια της Παλαιστίνης. Αποκόβει τη Δυτική Όχθη από την πιο πλούσια γη και την περικυκλώνει ολοκληρωτικά. Η ανακοίνωση αυτή για προσάρτηση ήταν απαραίτητη, πριν τη δημοσίευση του σχεδίου, ώστε να συμπεριληφθεί σε αυτό. Το σχέδιο, λοιπόν, αποδίδει το σύνολο των σιωνιστικών εποικισμών μέσα στη Δυτική Όχθη στο Ισραήλ και νομιμοποιεί την κατοχή στο σύνολο της. Το 30% της Δυτικής Όχθης, του κορμού της σημερινής Παλαιστινιακής Αρχής, αποδίδεται στο Ισραήλ. Επίσης, η Γάζα χάνει κάθε δικαίωμα στη θάλασσα, ώστε να φτιαχτεί ανενόχλητα ο αγωγός «διεθνούς δικαίου και σταθερότητας» με την Ελλάδα και τις λοιπές χώρες. Ακόμα, στο σχέδιο συμπεριλαμβάνεται και η τύχη των εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων, που ζουν σκορπισμένοι σε Ιορδανία, Λίβανο, Συρία. Το ζήτημά τους «θα λυθεί στα όρια του εβραϊκού κράτους». Τους ζητιέται, δηλαδή, να αποδεχτούν ότι η γη από την οποία εκδιώχτηκαν δεν τους ανήκει.
Εξίσου σημαντικό ζήτημα είναι η κατοχύρωση της ανακήρυξης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Ήδη το πρώτο σημαντικό βήμα γι’ αυτή την εξέλιξη έγινε με την αναγνώρισή της από μεριάς ΗΠΑ και τη μεταφορά της πρεσβείας τους εκεί (ξεσηκώνοντας αντιδράσεις). Και σε αυτό το σημείο, πρώτα δημιουργήθηκαν τετελεσμένα και μετά δημιουργήθηκε το σχέδιο για να τα επιβεβαιώσει. Όλα τα προηγούμενα σχέδια για το Παλαιστινιακό προέβλεπαν τον ισότιμο διαχωρισμό της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και των δύο κρατών (ανατολική για την Παλαιστίνη, δυτική για το Ισραήλ). Οι Ισραηλινοί τώρα προτείνουν για πρωτεύουσα της Παλαιστίνης ένα χωριό έξω από την πόλη, ένα προάστιο της Ιερουσαλήμ, το Άμπου Ντις! Είναι πλέον πασιφανές ότι οι Ισραηλινοί σκοπεύουν να μετατρέψουν την Ιερουσαλήμ σε εβραϊκή πόλη.
Οι εξελίξεις αυτές, συνδυασμένες με την απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την προσάρτηση των Υψιπέδων του Γκολάν (έδαφος της Συρίας), ουσιαστικά ολοκληρώνουν την αποδοχή όλων των σιωνιστικών πολεμικών εγκλημάτων που διαπράχτηκαν, ώστε να διαπραχτούν άλλα τόσα στο μέλλον. Αναμφίβολα, οι αποφάσεις αυτές «δένουν» και με τη διαδικασία μετατροπής του Ισραήλ σε ένα φασιστικού τύπου, καθαρά εβραϊκό εθνικιστικό κράτος.
Η τύχη της Παλαιστίνης: «Κράτος», μόνο αν δεν είναι κράτος
Όσο για το Παλαιστινιακό «κράτος»; Κανείς δεν μπορεί να ονομάσει κράτος αυτή η δομή που προτείνεται. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποκηρύξουν την Αντίστασή τους («τρομοκρατία», την ονομάζουν στο σχέδιο), να ξεδοντιάσουν και να αφοπλίσουν τις ένοπλες οργανώσεις τους, να αποδεχτούν ότι δεν θα έχουν στρατό και ότι οι κατοχικές δυνάμεις θα είναι «υπεύθυνες για την ασφάλειά τους». Να αποκηρύξουν όλες τις διεκδικήσεις τους, να αναγνωρίσουν την κατοχή και να σταματήσουν να μαθαίνουν στα παιδιά τους την Ιστορία του τόπου τους.
Για να θολώσει τα νερά, η διοίκηση Τραμπ προβλέπει την απόδοση κάποιων εδαφών μικρότερης σημασίας στην άγονη περιοχή κοντά στην Αίγυπτο, με την υπόσχεση χρηματοδότησης του μελλοντικού «κράτους», ώστε να παρουσιαστεί το σχέδιο ως επωφελές. Είναι κι αυτό μια έμμεση αποδοχή ότι αυτή η γη είναι παλαιστινιακή στην πραγματικότητα… Μάλιστα, η διοίκηση Τραμπ προβάλλει ότι τάχα εξασφαλίζει το «αδιαίρετο και συνεχές του παλαιστινιακού κράτους», επειδή θα φτιαχτεί, λένε, ένα τούνελ που θα ενώνει τη Γάζα με τη Δυτική Όχθη! Στον τόπο που πριν έναν αιώνα ήταν Παλαιστινιακή Γη, από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ιορδάνη, σήμερα απέμειναν δύο μεγάλα κελιά φυλακών -και η υπόσχεση του προαυλισμού σου, μέσα στην ίδια σου την πατρίδα. Στην πραγματικότητα, για να αποκτήσουν οι Παλαιστίνιοι το «κράτος» που τους υπόσχονται, πρέπει να παραιτηθούν από οτιδήποτε ορίζει ένα πραγματικό κράτος.
Οι αντιδράσεις
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις της «διεθνούς κοινότητας»; Πιο ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου εμφανίστηκε η Αγγλία. Η Ρωσία, που έχει τελευταία καλύτερες σχέσεις με το Ισραήλ, απέφυγε να καταδικάσει -είπε ότι «θα το διαβάσει και θα απαντήσει». Επίσης, και η ΕΕ ένιωσε την ίδια ανάγκη να «μελετήσει» για να διαμορφώσει γραμμή (ήρθε λίγες μέρες αργότερα η τοποθέτηση απόρριψης). Σημαντική επιτυχία των Αμερικάνων συνολικά για τα σχέδιά τους στην περιοχή ήταν η υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας στο σχέδιο. Ο Αραβικός Σύνδεσμος, ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας και η Τουρκία, όπως ήταν φυσικό, καταδίκασαν. Το ίδιο έκαναν τόσο η Χαμάς, όσο και η Παλαιστινιακή Αρχή. Παρόλα αυτά, η εξέλιξη αυτή δίνει το τελειωτικό χτύπημα στο πολιτικό πτώμα που λέγεται Μαχμούντ Αμπάς, καθώς αποτυπώνει την πλήρη αποτυχία των όποιων «ειρηνευτικών συνομιλιών και διαπραγματεύσεων». Δεν προκαλεί εντύπωση ότι ο παλαιστινιακός λαός αγνόησε το κάλεσμα του Αμπάς για διαδηλώσεις.
Αυτές οι αντιδράσεις ήταν «οι αναμενόμενες». Υπήρξαν, όμως, και κάποια ποντίκια, που όταν έγινε κάτι σημαντικό στην περιοχή, προτίμησαν να κρυφτούν στην τρύπα τους, μη τυχόν και τα πατήσει κανείς. Τα ποντίκια της ελληνικής κυβέρνησης, που βρυχώνται στο όνομα του «διεθνούς δικαίου», της «ενεργούς διπλωματίας» και της «σταθερότητας», δεν έχουν τοποθετηθεί ακόμα (τουλάχιστον μέχρι να κλείσει το φύλλο της ΠΣ), για το σχέδιο Τραμπ!
