22 ΑΠΡΙΛΗ 2016

Χαιρετισμός του ΚΚΕ(μ-λ) στη Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ

Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι
Όπως λέτε και σεις, η πανελλαδική σας συνδιάσκεψη «συνέρχεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες για την εργατική τάξη και το λαό μας, για το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα».
Το σύνολο των αντιθέσεων είναι σε τεντωμένο σχοινί, με τις πιο μαύρες και αντιδραστικές δυνάμεις να έχουν την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων. Για να επιβάλουν μια επανακατάκτηση – επαναποικιοποίηση του κόσμου, πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων που είχαν κατακτήσει οι λαοί και οι εργάτες το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα.
Το ιμπεριαλιστικό – καπιταλιστικό σύστημα ερημώνει χώρες, καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις (και πάνω από όλα την πιο σημαντική – την ίδια την εργατική τάξη) και δημιουργεί καραβιές προσφύγων, που στις χώρες τους βομβαρδίζονται και στη δύση πνίγονται μαζικά στα πελάγη.
Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες το κεφάλαιο επιδιώκει μια στρατηγική νίκη, μια συντριβή της εργατικής τάξης – όχι μόνο των κατακτημένων δικαιωμάτων της, αλλά και της ίδιας της συνειδητής ύπαρξης και συγκρότησής της ως τάξη για τον εαυτό της. Αυτά που εκτιμούσαν πριν μερικά χρόνια οι κομμουνιστές ότι έρχονται, διαβλέποντας τη δραματική αλλαγή των συσχετισμών, έχουν γίνει πια καθημερινή πραγματικότητα. Τότε που αστοί και οπορτουνιστές έβλεπαν «παγκόσμια χωριά», δυνατότητα «αέναης ανάπτυξης του καπιταλισμού», μια δυνατότητα που επικυρωνόταν με προτάσεις συνδιαχείρισης και ταξικής συνεργασίας και άλλους μύθους που διέλυσαν τα μυαλά των λαϊκών μαζών, που δημιούργησαν απόλυτη σύγχυση γύρω από το υπόβαθρο των σημερινών εξελίξεων, που –με δυο λόγια- αφόπλισαν πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες.
Η παρατεταμένη και όλο και πιο έντονη κρίση του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος δεν είναι στενά οικονομική κρίση. Αποτελεί συνολική κρίση όλων των όρων αναπαραγωγής του συστήματος αυτού και σχετίζεται με το όλο και μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στις πραγματικές και εικονικές αξίες (με τον εντεινόμενο παρασιτισμό δηλαδή του κεφαλαίου στην περίοδο του ιμπεριαλισμού), με την αδυναμία διαμόρφωσης συστημικών πολιτικών προτάσεων που να «βάζουν μπρος τη μηχανή», με τη δυσκολία σύμπηξης πολιτικο-στρατηγικών συμμαχιών στην κατεύθυνση της «λύσης» που ξέρει αυτό το σύστημα να ενεργοποιεί όταν δε βρίσκει διέξοδο: της γενικευμένης στρατιωτικής σύγκρουσης και ξαναμοιράσματος του κόσμου (ή ό,τι μείνει από αυτόν).
Όσο αυτή η δραστική «λύση» δεν βρίσκει διέξοδο, τόσο οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παροξύνονται, τόσο οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις πολλαπλασιάζουν τη ληστεία στις εξαρτημένες χώρες, τόσο οι αστικές τάξεις πολλαπλασιάζουν τη ληστεία από την εργατική τάξη.
Πάνω σε αυτό το έδαφος του γενικού αδιεξόδου του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος, όλες οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χαρακτηρίζονται από διλήμματα . Από συμμαχίες που μένουν μισές, από υποχωρήσεις που γεννάνε νέους πιο επιθετικούς και επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς. Από -όλο και πιο καθαρά- στόχευση του βασικού εχθρού ιμπεριαλιστή (για τους λαούς δε γίνεται λόγος, είναι ο «κοινός εχθρός» όλων τους).
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους από την αναντιστοιχία «μέσων και σκοπών», όπως αυτή φάνηκε σε Ιράκ και Αφγανιστάν αλλά την ίδια στιγμή κατεβάζουν στόλο στο Αιγαίο, όχι βέβαια για να αντιμετωπίσουν τα φουσκωτά των προσφύγων. Οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές βάζουν τα δικά τους όρια εκεί που νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση (το στρατιωτικό) ενώ όπως οι ίδιο παραδέχονται βρίσκονται σε όλο και δυσχερέστερη οικονομική θέση. Η ΕΕ απλώς επιβεβαιώνει τη λενινιστική εκτίμηση ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Και η Κίνα όλο και πιο κοντά στο σπάσιμο της δικής της φούσκας και υπό την στρατιωτική πίεση των αμερικάνων (με ενδιάμεσους τους Ιάπωνες).
Σε αυτό το πλαίσιο ισοπεδώνονται Συρία Λιβύη και Ιράκ, κουρσεύονται (οικονομικά για την ώρα) οι λαοί των εξαρτημένων χωρών αλλά και των μητροπόλεων.
Στο ίδιο πλαίσιο, στη χώρα μας κάτι περισσότερο από ένα χρόνο από την «πρώτη φορά αριστερά» και μισό από τη «δεύτερη», η επίθεση στο λαό και την εργατική τάξη κλιμακώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει τη μια μετά την άλλη τις εντολές των ιμπεριαλιστικών αφεντικών, υπηρετεί τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Οι αγιάτρευτες γελοιότητες του οπορτουνισμού που νομίζει ότι αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, γίνονται επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί που πληρώνονται από το λαό όταν αυτός ο οπορτουνισμός παίρνει κυβερνητικές ευθύνες. Η παραχώρηση νέας νατοϊκής βάσης και η κυβερνητική «ανακούφιση» για το νατοϊκό στόλο στο Αιγαίο αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ετσι, βλέπουμε τα γνωστά. «Κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική» που σημαίνει συνέχιση της συντριβής των λαϊκών δικαιωμάτων, «ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική» που σημαίνει παρακάλια στον έναν ιμπεριαλιστή γιατί ο άλλος παραείναι βάρβαρος (με εναλλαγές), «κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων» που σημαίνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, χειροπέδες και τρομοκρατία.
Και από την άλλη μια αντιπολίτευση που μαλώνει για το ποια είναι πιο δεξιά, πιο ωμά αντιλαϊκή, πιο κυνική. Με τα δικά της αδιέξοδα όπως φάνηκε καθαρά στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ, στις αποχωρήσεις από το Ποτάμι, στη λεγόμενη κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ που αναγκάζεται (στα όρια της φαιδρότητας) να καταγγείλει την «αντιλαϊκή πολιτική» του ΣΥΡΙΖΑ μήπως και συνεχίσει να υπάρχει.
Μια ρεφορμιστική αριστερά που μέσω του ΚΚΕ σαλπίζει αντεπιθέσεις όταν το κίνημα είναι διαλυμένο και κάνει προτάσεις νόμου και υποτιμάει τις μάζες όταν αυτές δείχνουν σημάδια αφύπνισης. Και μια άλλη ρεφορμιστική αριστερά ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ψάχνει τα όρια του ρεαλισμού στα μεταβατικά της προγράμματα και δυσκολεύεται να διαχωριστεί – χειραφετηθεί από το ΣΥΡΙΖΑ του 2014.
Σε όλο αυτό το περιβάλλον, η επίσημη πολιτική του συστήματος αντιδραστικοποιείται και φασιστικοποιείται όλο και περισσότερο, πριμοδοτώντας de facto τις ανοιχτά φασιστικές τάσεις.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, οι λαοί και οι εργαζόμενοι σε όλον τον κόσμο προσπαθούν να βρουν το βηματισμό τους και να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους. Πολλά εκατομμύρια κινητοποιούνται όχι μόνο στις χώρες ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και επιβολής αλλά και στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Και στη χώρα μας, κάθε μέρα που περνάει, δοκιμάζεται η αμηχανία και η απογοήτευση που νιώθει μεγάλο τμήμα του λαού με βάση τις προσδοκίες που είχε και συσσωρεύονται ξανά όροι μαζικής έκφρασης της οργής του.
Είναι, άλλωστε, τέτοια η επίθεση στους λαούς (και στον ελληνικό), που οι ρεφορμιστικές αυταπάτες συντρίβονται εκκωφαντικά σε όλον τον κόσμο. Αυτή η κατάρρευση των αυταπατών όμως, δεν είναι αρκετή. Γιατί το κίνημα έρχεται μπροστά στο πολιτικό πρόβλημα: Οι συνέπειες της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, οι συνέπειες της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης είναι ακόμα παρούσες . Στις κινήσεις μαζών των τελευταίων χρόνων, φάνηκε ότι το βάθος της ήττας αυτής είναι μεγάλο και ότι για να ξεπεραστεί, χρειάζεται όξυνση της ταξικής πάλης με πιο αποφασιστική επίδραση πάνω σε αυτήν των επαναστατικών – κομμουνιστικών απόψεων.
Τα συνδικάτα είναι παραλυμένα από την χρόνια κυριαρχία της αστικής – ρεφορμιστικής γραμμής. Δεν μπορούν να μπουν σε θέση μάχης, οι διαδικασίες τους είναι νεκρές και στην ουσία πρέπει να στηθούν σε άλλη ιδεολογικο-πολιτική βάση και ουσιαστικά «απ’ αρχής.
Η υπόθεση της συγκρότησης της εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της και επανασυγκρότηση του κ.κ δε λύνεται με «φιλόδοξα» αλλά μη σοβαρά πολιτικά σχέδια όπου στρατηγοί χωρίς στρατό σχεδιάζουν στα γραφεία τους μεταβατικά προγράμματα νομίζοντας ότι από το μηδέν θα εκτοξευτούν στο άπειρο. Ούτε λύνεται από συνένωσης οργανώσεων (όπως οι δικές μας), που παρά τη συνεργασία, δυσκολεύονται να βρουν βηματισμό στην καθημερινή εκδήλωση της ταξικής πάλης – στους χώρους δουλειάς και σπουδών, συνεχίζουν να βιώνουν σοβαρές διαφορές σε καίρια ιδεολογικά πολιτικά ζητήματα. Η υπόθεση της συγκρότησης της εργατικής τάξης αποτελεί την αναγκαία βάση, στην οποία επάνω μπορούν χτιστούν πολιτικά σχέδια με σοβαρότητα και πραγματικά πόδια. Και είναι μια υπόθεση που θα λυθεί χωρίς έτοιμες λύσεις, δια πυρός και σιδήρου μέσα στους αγώνες που (μισοί, ανολοκλήρωτοι, αμήχανοι) θα ξεδιπλώνουν οι λαϊκές μάζες, στο βαθμό, βέβαια που οι κομμουνιστικές – επαναστατικές απόψεις τους μπολιάσουν (και μπολιαστούν από αυτούς) αποτελεσματικά.

Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι
Η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ μετράει ήδη δυόμιση χρόνια ζωής. Όπως γράφτηκε τότε, στην εισήγηση προς την ιδρυτική σύσκεψη, στόχο είχε να προχωρήσει «στο δρόμο της ανάπτυξης της λαϊκής αντίστασης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική επίθεση και το φασισμό, κόντρα σε αυταπάτες και ψεύτικες ‘συνδιαχειριστικές λύσεις’.»
Όχι χωρίς προβλήματα, όχι χωρίς καχυποψίες, όχι χωρίς αγκυλώσεις, η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ έχει μονιμοποιήσει μια παρέμβαση με ένα μόνιμο τρόπο –σε κεντρικό τουλάχιστον επίπεδο- σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τη νεολαία. Σε απεργίες και διαδηλώσεις, έχει μόνιμα μια διακριτή και υπαρκτή παρουσία ενώ πιο πρόσφατη θετική της πρωτοβουλία ήταν η πανελλαδική καμπάνια για να εκφραστεί η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες αναδεικνύοντας την ανάγκη ενίσχυσης του αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, επίσης έχει βοηθήσει στην θετικότερη αντιμετώπιση των σχέσεων των δυο οργανώσεων .
Ωστόσο, η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα. Μπορεί να συμβάλει πολύ πιο ουσιαστικά στην υπόθεση της ανάπτυξης και στήριξης των λαϊκών αντιστάσεων. Μπορεί σε αυτές τις αντιστάσεις να βάλει πιο αποφασιστικά τη γραμμή της αναμέτρησης με το σύστημα και όχι της συνδιαλλαγής με αυτό.
Για να το κάνει αυτό από καλύτερες θέσεις, η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ πρέπει να επιδιώκει πιο αποφασιστικά την λήψη πρωτοβουλιών σε κεντρικά και επιμέρους ζητήματα. Πρέπει τις πρωτοβουλίες αυτές να τις αξιοποιεί σαν καλέσματα για την κοινή δράση. Μια κοινή δράση που μπορεί να εξυπηρετήσει την κίνηση μαζών μέσα στην οποία γίνεται φανερή και κατανοητή η πάλη γραμμών. Δε ζούμε, βέβαια, σε άλλο κόσμο. Ξέρουμε ότι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι πέριξ αυτής έχουν δημιουργήσει το δικό τους καβούκι λοξοκοιτώντας συνέχεια στις επόμενες εκλογές και ουσιαστικά σαμποτάροντας οποιαδήποτε ειλικρινή συνεννόηση. Είναι άλλο όμως η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ κρατώντας τη δική της φυσιογνωμία να επιδιώκει την κοινή δράση και άλλο να αφήνει το πεδίο αυτό στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε άλλες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις.
Με την ίδια ακριβώς λογική, η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ πρέπει συνέχεια να έχει στο μυαλό της τη δυνατότητα διεύρυνσής της και με άλλες δυνάμεις και συλλογικότητες. Είναι επίσης διαφορετικό πράγμα ότι το πολιτικό τοπίο δεν κατακλύζεται από δυνάμεις που θέλουν να δουν από πιο κοντά την προσπάθεια μας και διαφορετικό πράγμα να θεωρούμε «βολική» αυτή την έλλειψη. Όσο μας αφορά, έχουμε συνέχεια την έννοια η Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ να προσεγγίζεται και από άλλες προσπάθειες που θέλουν να συμβάλουν στην ανάπτυξη κινήματος ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και τις ρεφορμιστικές – συνδιαχειριστικές αυταπάτες που οδηγούν κατευθείαν στο συμβιβασμό και την υποταγή.
Ταυτόχρονα, τα προσκόμματα και οι δυσκολίες μόνιμης συνεργασίας σε χώρους που βρίσκονται σύντροφοι των δύο οργανώσεων αποτελεί ασφαλώς μια ασυνέπεια, μια αντίφαση την οποία πρέπει πολιτικά να αντιμετωπίσουμε.
Όλα αυτά, βέβαια, με δεδομένο για μας ότι ο απολογισμός των δυόμιση χρόνων ύπαρξης του σχήματος κοινής δράσης που λέγεται Λαϊκή Αντίσταση – ΑΑΣ είναι θετικός.

Αγαπητές συντρόφισσες, αγαπητοί σύντροφοι
Ευχόμαστε θερμά και ειλικρινά η συνδιάσκεψή σας να αποτελέσει ένα βήμα προς τα εμπρός στην επεξεργασία των θέσεών σας, στην ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της οργάνωσής σας. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, οι κομμουνιστές, οι μαρξιστές-λενινιστές, θα υπερνικήσουμε τα εμπόδια και θα συμβάλουμε στη λαϊκή υπόθεση.
Εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ) σας ευχόμαστε συντροφικά κάθε επιτυχία στις διαδικασίες σας.

Αναζήτηση
Social Media

Βουλευτικές Εκλογές 2023
Αντίσταση - Οργάνωση

 
Κατηγορίες
Βιβλιοπωλείο-Καφέ

Γραβιάς 10-12 - Εξάρχεια
Τηλ. 210-3303348
E-mail: ett.books@yahoo.com
Site: ektostonteixon.gr