Η 48ωρη απεργία που προκήρυξε η ΟΕΝΓΕ πραγματοποιήθηκε. Οι πραγματικές μάχες ενάντια στην πολιτική του συστήματος στον χώρο της περίθαλψης εξακολουθούν να παραμένουν ζητούμενο! Με αυτές τις κουβέντες θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει μια τοποθέτηση αποτίμησης της απεργίας και των κινητοποιήσεων των νοσοκομειακών γιατρών στις 29 και 30 του Νοέμβρη, αλλά και την πανελλαδική απεργία-στάση εργασίας στην Αττική της ΠΟΕΔΗΝ που προηγήθηκε. Γιατί παρά τις περί αντιθέτου μεγαλόστομες διακηρύξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών, το να περάσει ο αγώνας στα χέρια των εργαζόμενων υγειονομικών παραμένει μια μεγάλη εκκρεμότητα.
Τη στιγμή που πολλαπλά κύματα επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα των υγειονομικών και το δικαίωμα του λαού στην πλήρη και δωρεάν περίθαλψη είναι προ των πυλών, με τον πραγματικό μισθό να πετσοκόβεται από την εκτίναξη της καπιταλιστικής ακρίβειας και με τις ήδη άθλιες συνθήκες εργασίας-περίθαλψης να επιδεινώνονται διαρκώς, έχει γίνει φανερό και στον πιο δύσπιστο ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΠΟΕΔΗΝ-ΟΕΝΓΕ δεν έχουν καμία πρόθεση να οργανώσουν μια πραγματική αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων. Η στάση της ΠΟΕΔΗΝ απέναντι στην πρόσφατη απόφαση που ενσωματώνεται σε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για την ολιγόμηνη παράταση της ομηρίας χιλιάδων συμβασιούχων εργαζομένων που απειλούνται με απόλυση είναι χαρακτηριστική: στάση εργασίας για να φτιασιδώσει το ξεφτισμένο αγωνιστικό της προσωπείο και γκρίνιες για το γεγονός ότι «άλλα της είχε τάξει ο Χρυσοχοΐδης στη συνάντησή τους»!
Στο ίδιο μήκος κύματος επί της ουσίας κινείται και η ηγεσία της ΟΕΝΓΕ. Επιχειρώντας να κάνει «αγωνιστική» ρελάνς στις προηγούμενες κινητοποιήσεις της ΠΟΕΔΗΝ, προκήρυξε την 48ωρη απεργία των νοσοκομειακών γιατρών χωρίς ούτε στο ελάχιστο να την ενδιαφέρει η ύπαρξη όρων για την πραγματοποίησή της (πόσο μάλλον για την επιτυχία της) και χωρίς να κάνει το παραμικρό για να την προετοιμάσει ουσιαστικά. Είχε καταστήσει εξαρχής ξεκάθαρο, άλλωστε, ότι η πραγματική της στόχευση δεν ήταν άλλη από το να πλασαριστεί και αυτή με τη σειρά της ως επίσημος συνομιλητής του υπουργείου, με τις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων να περιορίζονται στον ρόλο του διαπραγματευτικού χαρτιού των συναντήσεων «κορυφής» με τους πολιτικούς παράγοντες του συστήματος. Η ανακοίνωσή της για την «εποικοδομητική» συνάντηση που προηγήθηκε της απεργίας και τα υποτιθέμενα σημεία αμοιβαίας κατανόησης με τον υπουργό δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τις αντίστοιχες ανακοινώσεις της ΠΟΕΔΗΝ και είναι μνημείο της λογικής της ταξικής συνδιαλλαγής από την οποία πρέπει να απαλλαγεί το κίνημα. Ο διαγκωνισμός των δύο ηγεσιών σε αυτό το επίπεδο καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των εργαζόμενων.
Υπάρχει, φυσικά, ένας κοινός τόπος μεταξύ τους, που είναι και το σημείο στο οποίο τέμνονται και από το οποίο παράγονται αυτές οι στάσεις. Η αντίληψη για την «υπεράσπιση του ΕΣΥ» που ενώνει αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις στον χώρο της περίθαλψης και δημιουργεί τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις στη συνείδηση των εργαζόμενων. Γιατί είναι αυτή η αντίληψη που αναπαράγει με τον χειρότερο τρόπο τις αυταπάτες για το αστικό κράτος και τις δομές του, θολώνει την αγεφύρωτη αντίθεση των εργαζόμενων με τον αντίπαλο και μετατοπίζει τη σκέψη και την πράξη από την πάλη για δικαιώματα στην κατάρτιση προτάσεων «σωτηρίας» του «κοινού μας σπιτιού».
Από εκεί και πέρα, η πλειοδοσία σε αιτήματα, όπως αυτό περί «διπλασιασμού του μισθού», μακριά από τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης και τις λαϊκές ανάγκες για μισθούς που να καλύπτουν το κόστος ζωής, είναι… αφορολόγητη και σπέρνει ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση όταν τσουβαλιάζεται μαζί με σωστούς κατά τα άλλα στόχους πάλης. Αυτό που παράγεται δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα προτάσεων προς το σύστημα, που περισσότερο θυμίζει κυβερνητικό πρόγραμμα παρά αιχμές για την πάλη των υγειονομικών και των λαϊκών στρωμάτων.
Τίποτα δεν προσφέρει, επίσης, η συντεχνιακή λογική που βλέπει ξεχωριστά τη συγκρότηση των νοσοκομειακών γιατρών από την υπόλοιπη μάζα των υγειονομικών. Μόνο διασπαστικά λειτουργεί και καλλιεργεί αντιλήψεις ελιτισμού και συνεργασίας με τα φύσει και θέσει εχθρικά προς τις διεκδικήσεις ανώτερα στρώματα των γιατρών και της υπαλληλίας. Ενώ εξίσου διαλυτική είναι και η κοινή γραμμή ΠΟΕΔΗΝ-ΟΕΝΓΕ για πανελλαδικού χαρακτήρα κινητοποιήσεις στην Αθήνα, την ώρα που το κίνημα δεν έχει διανύσει ούτε τα πιο στοιχειώδη βήματα συγκρότησης στις περιοχές και τους εκάστοτε χώρους δουλειάς.
Με τα παραπάνω ως δεδομένα, λοιπόν, που εξαρχής λειτούργησαν υπονομευτικά για τη συγκρότηση και τη μαζικοποίηση των απεργιακών κινητοποιήσεων, δεν μπορούμε να μην προσμετρήσουμε στα θετικά στοιχεία το ότι ένα αξιόλογο κομμάτι ενός αγωνιστικού δυναμικού στο πλαίσιο των νέων γιατρών βρήκε την ευκαιρία να απεργήσει και να εκφράσει τις διαθέσεις του στον δρόμο. Παρ' όλα αυτά, τόσο η συμμετοχή στην απεργία, όσο και η μαζικότητα της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα ήταν πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Και γι’ αυτό ευθύνη δεν έχουν οι εργαζόμενοι που τάχα «δεν καταλαβαίνουν», αλλά οι λογικές και πρακτικές των συνδικαλιστικών ηγεσιών και της κυρίαρχης αριστεράς στον χώρο των υγειονομικών.
Η Ταξική Πορεία, στο μέτρο των δυνάμεών της, έδωσε τη μάχη της απεργίας, καλώντας τους συναδέλφους να πάρουν την υπόθεση της επιτυχίας της στα δικά τους χέρια. Με επίκεντρο τους πραγματικούς στόχους πάλης που μπορούν να συμβάλουν στη διαδικασία ανάπτυξης κινήματος, αλλά και με τη λογική του μετώπου του συνόλου των εργαζομένων στον χώρο της περίθαλψης απέναντι στην αντιλαϊκή-αντεργατική πολιτική, κόντρα σε διασπάσεις και συντεχνιασμούς. Με την ανάδειξη του πραγματικού τους συμμάχου, που δεν βρίσκεται στα υπουργεία, αλλά στον ίδιο το λαό με τον οποίο οι υγειονομικοί έρχονται σε επαφή καθημερινά και του οποίου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι. Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίσει και το επόμενο διάστημα και απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.
