Θέση μάχης παίρνουν οι μεγάλες εργοδοτικές ενώσεις για τον νέο γύρο επίθεσης που θα ξεδιπλωθεί με το τέλος της προεκλογικής περιόδου και τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης. ΣΕΒ και ΣΒΕ διαγκωνίζονται για το ρόλο του «θεσμικού συνομιλητή» του –κατά τα άλλα «επιτελικού»– κράτους, ώστε να προωθήσουν από καλύτερη θέση και τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, στο κοινά αποδεκτό πλαίσιο της συνολικής επίθεσης σε κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου λαού. Πατώντας στα δεδομένα που άφησε η αντεργατική πολιτική ΣΥΡΙΖΑ τόσο στην προώθηση των επιδιώξεων του κεφαλαίου όσο και στον αφοπλισμό των εργαζόμενων καθώς και στον ολοένα πιο αρνητικό πραγματικό συσχετισμό, το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα επιδιώκει στενή συνεργασία με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Την ίδια διάθεση έδειξε με τη σειρά της η ΝΔ προεκλογικά και μετεκλογικά, με χαρακτηριστική την επιλογή του Άκη Σκέρτσου, γενικού διευθυντή του ΣΕΒ μέχρι τις 30 Ιούνη και στενού συνεργάτη των Χρυσοχοΐδη, Πικραμμένου και Στουρνάρα στο παρελθόν, ως υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ.
Η παρουσία και η τοποθέτηση του Μητσοτάκη στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ στις 18 Ιούνη κατέγραψε αυτές τις αμοιβαίες διαθέσεις. Στην ίδια διαδικασία, με τίτλο «Το αύριο σήμερα», καταγράφηκαν και οι βασικές κατευθύνσεις που προκρίνει ο ΣΕΒ, με φανερή την προσδοκία άμεσης προώθησής τους. Ο Θ. Φέσσας, πρόεδρος του ΣΕΒ, έκανε λόγο μεταξύ άλλων για «θαρραλέες μεταρρυθμίσεις», «περισσότερες επενδύσεις», «ανταγωνιστική φορολογία» και «εθνική συνεννόηση». Ζήτησε να «σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε στην αλλαγή» και έδωσε 11 «παραδείγματα επιτυχίας», ανάμεσα στα οποία, πέρα από επιχειρήσεις και αγροτικούς συνεταιρισμούς, ήταν το πρόγραμμα διαχείρισης ΣΔΙΤ του δήμου Αθηναίων, το «Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων» (που εισάγει τα παιδιά από τη σχολική ηλικία στις «έννοιες της επιχειρηματικότητας») και η ΜΚΟ «Κιβωτός του κόσμου» της εκκλησίας. Πιο συγκεκριμένος έγινε ο πρόεδρος της Business Europe P. Gattaz που, ως κεντρικός ομιλητής, πρόκρινε 4 σημεία: τη μείωση φορολογίας και εισφορών για τις επιχειρήσεις, τη διαμόρφωση της χώρας σε ελκυστικό επενδυτικό προορισμό, τη σύνδεση μισθών με παραγωγικότητα και την υπερίσχυση των επιχειρησιακών ΣΣΕ έναντι των κλαδικών και τη συνέχιση της εφαρμογής από την Ελλάδα των συμφωνημένων δεσμεύσεων προς τους εταίρους.
Στο ίδιο πλαίσιο διαμόρφωσης κλίματος για την πολιτική, ουσιαστικά, τοποθέτηση του ΣΕΒ εφ’ όλης της ύλης, δημοσιεύτηκε έρευνά του, σύμφωνα με την οποία μία στις τρεις επιχειρήσεις του «παραγωγικού τομέα» της οικονομίας (όπως τον ορίζει ο ίδιος) δυσκολεύεται να καλύψει κενές θέσεις εργασίας εξαιτίας «έλλειψης προσόντων» από τους εργαζόμενους. Με βάση υποτίθεται αυτό το εύρημα, ο ΣΕΒ διατύπωσε και σειρά προτάσεων για την εκπαίδευση και την κατάρτιση, στο γνωστό μοτίβο της αέναης και αδιέξοδης συλλογής πιστοποιήσεων και διπλωμάτων –επί πληρωμή– για να νιώθει πάντα ο εργαζόμενος και ειδικά ο νέος, «ανίκανος» και «λίγος». Ειδικό βάρος ανάμεσα στις προτάσεις αυτές έχουν η προώθηση της τεχνολογικής και τεχνικής εκπαίδευσης και η ενίσχυση της μαθητείας, πρακτικής άσκησης και λοιπών μεθόδων απλήρωτης δουλειάς σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Παράλληλα με τις «θεωρητικές» τοποθετήσεις του όμως, ο ΣΕΒ προχωρά και σε συγκεκριμένες πράξεις. Αποκαλυπτική των προθέσεών του είναι η προσφυγή που έκανε στις 2 Ιούλη στο ΣτΕ κατά των τριετιών στον κατώτατο μισθό. Σ’ αυτή, που πρόκειται να εκδικαστεί στις 8 Οκτώβρη, ζητάει την ακύρωση της εγκυκλίου του υπουργείου Εργασίας τον περασμένο Φλεβάρη, με την οποία ορίστηκαν τριετίες στον κατώτατο, που είχε αυξηθεί προηγουμένως με υπουργική απόφαση. Με το επιχείρημα ότι ο ορισμός των τριετιών έγινε με εγκύκλιο (που δεν πήρε ΦΕΚ), αλλά και ότι δεν προηγήθηκε διαβούλευση για το θέμα, ο ΣΕΒ υπενθυμίζει ότι εξακολουθούν να ισχύουν δύο προηγούμενες νομοθετικές ρυθμίσεις: η μία που προβλέπει ορισμό του κατώτατου μόνο ως ένα ποσό αναφοράς και η δεύτερη που προβλέπει πάγωμα των τριετιών μέχρι η ανεργία να πέσει σε μονοψήφιο ποσοστό. Αποκαλύπτει, δηλαδή, ότι η προηγούμενη κυβέρνηση, παρά την εικόνα που ήθελε να εμφανίσει, ακόμα και σε τυπικό επίπεδο άφησε ανέπαφο όλο το προηγούμενο μνημονιακό οπλοστάσιο του κεφαλαίου. Στο έδαφος του αρνητικού συσχετισμού, το μεγάλο κεφάλαιο δείχνει τα όρια της «εξόδου από τα μνημόνια» και της υποτιθέμενης βελτίωσης των μισθών. Με άλλη του προσφυγή άλλωστε, ο ΣΕΒ επιδιώκει την κατάργηση και της απόφασης επέκτασης της ΣΣΕ στον κλάδο του μετάλλου.
Εκτός από τον ΣΕΒ, και ο ΣΒΕ (πρώην ΣΒΒΕ) κινείται με ανοιγμένη όρεξη. Ύστερα από την ανάδειξή του σε θεσμικό «κοινωνικό εταίρο» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν τις εκλογές δημοσίευσε 10 προτάσεις για να θέσει το δικό του πλαίσιο προσδοκιών από την επόμενη κυβέρνηση, σε εντυπωσιακή συμφωνία με τον προεκλογικό λόγο της ΝΔ. Με τη συγχαρητήρια επιστολή προς το Μητσοτάκη την επομένη των εκλογών, συμπεριλαμβάνοντας κι ένα εγκώμιο στον νέο πρωθυπουργό, την «προηγούμενη εμπειρία του» και τις «συγκροτημένες θέσεις του», ο ΣΒΕ ανέδειξε μια αγωνία να διατηρηθεί ο ρόλος του «ισότιμου κοινωνικού εταίρου» που «εκπροσωπεί τη μικρομεσαία μεταποιητική επιχείρηση της περιφέρειας». Εκτός όμως από την πραγματική αγωνία να ληφθούν υπ’ όψη οι ανάγκες και του μικρότερου κεφαλαίου εκτός από το μεγάλο, το οποίο εξακολουθεί να εκπροσωπείται από τον ΣΕΒ, ολοφάνερη είναι η άνεση όλων των μερίδων της εργοδοσίας στη χώρα να ζητούν ευθέως την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους απέναντι στον κοινό «εχθρό»: τους εργαζόμενους, τη νεολαία, το λαό, τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
Η ουσία των τοποθετήσεων των εκπροσώπων του κεφαλαίου είναι η επιθυμία και η διάθεση να αξιοποιήσουν τον υπέρ τους συσχετισμό ώστε να εξαπολύσουν τον νέο γύρο της επίθεσης στους εργαζόμενους και τον λαό. Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει για τη δική της αποφασιστικότητα να ενισχύσει αυτή την κατεύθυνση, ενώ παράλληλα προσδοκά λίγο περιθώριο από τους ιμπεριαλιστές ώστε να διευκολυνθεί στην υλοποίησή της. Το αφήγημα, όμως, για επενδύσεις που θα πλημμυρίσουν τη χώρα (και τις τσέπες της ντόπιας άρχουσας τάξης) είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί εντελώς στον αέρα, σε μια διεθνή κατάσταση που μόνο σταθερότητα δεν προμηνύει, πραγματικότητα που καταγράφεται και σε δείκτες όπως ο Sentix (που μετρά το επενδυτικό κλίμα στην ευρωζώνη) και ο οποίος βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο από το Νοέμβριο του 2014 και μάλιστα εντελώς αντίθετα από τις προβλέψεις των «αναλυτών». Σε κάθε περίπτωση, το κεφάλαιο γνωρίζει ότι η «σίγουρη οδός» είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων και σε αυτή κινείται. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη να αγνοήσουν την προπαγάνδα του συστήματος, αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει κανένας «αυτόματος» μηχανισμός βελτίωσης της δικής τους θέσης. Έχουν ανάγκη να ετοιμαστούν σε όλα τα επίπεδα για να αντιμετωπίσουν την επίθεση, στο δρόμο της αντίστασης και του αγώνα.
