Απαιτείται μαζική εργατική-λαϊκή πάλη!
Έμεινε εξαγγελία τελικά η περίφημη συζήτηση για το «ελληνικό χρέος», αφού τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε ΗΠΑ και ΕΕ αποφάσισαν τη ματαίωσή της. Από την άλλη, εμφανίστηκαν νέοι τριγμοί στην κυβερνητική σταθερότητα είτε εντός της Βουλής (με αντικαταστάσεις βουλευτών ψηφίστηκε ο ΕΝΦΙΑ) είτε σε… δικαστικές αίθουσες όπου «προκύπτουν» αποφάσεις διαμαρτυρίας απέναντι στο ακόμα μεγαλύτερο ξήλωμα των μεσοστρωμάτων αλλά και αποφάσεις που εκφράζουν εσωτερικές κόντρες και διεκδίκηση μεριδίου στο εν εξελίξει ξεπούλημα φιλέτων (Ελληνικό). Αλλά ακόμα και το καταρχήν μπλοκάρισμα της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας προέκυψε ως «ανάγκη των μικρών μαγαζιών», χωρίς καμιά αναφορά σε εργατικά δικαιώματα.
Διαμαρτυρία λοιπόν -και μάλιστα εντός των θεσμών του συστήματος- με στόχο και όριο τη διαπραγμάτευση, αυτός είναι ο πολιτικός παλμός των ημερών. Διαπραγμάτευση για το ρόλο αλλά και τη μοίρα των ενδιάμεσων στρωμάτων, για έναν καπιταλισμό που θα χωράει τα στρώματα αυτά, στην εποχή της κρίσης του συστήματος και της άγριας επίθεσής του παντού στον κόσμο, στην Ελλάδα της βαθιάς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αυτόν τον παλμό έχει σημαία του και ο ΣΥΡΙΖΑ και η διαπραγμάτευση ήταν η λέξη κλειδί της ομιλίας του προέδρου του στη ΔΕΘ.
Άραγε… υπάρχουν στη χώρα εργάτες και φτωχά λαϊκά στρώματα; Οξύνεται και πόσο η αντίθεση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με τον ιμπεριαλισμό, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο; Και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος τους στην αντιπαράθεση που εξελίσσεται, στο μακελειό δικαιωμάτων και κατακτήσεων που πριν από όλα και πάνω από όλα αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις των κάτω πατωμάτων βιώνουν; Να παραμείνουν στην άκρη προσφέροντας θύματα που θα χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό ατού στο σχέδιο αναβίωσης των μεσοστρωμάτων καθώς θα τους εμφανίζουν ως στρώματα που χρειάζονται «ανθρωπιστική βοήθεια»;
Αυτό το σχέδιο σίγουρα δεν είναι αριστερό και λαϊκό! Μήπως είναι όμως ρεαλιστικό; Είναι ρεαλιστικό να θεωρεί κανείς ότι με δεδομένη τη συντριβή της εργατικής τάξης και του λαού ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο θα βρει λόγους για να μην γκρεμίσει τους ενδιάμεσους, να μην αρπάξει τα «διαφυγόντα κέρδη του» από τις κοινωνικές δυνάμεις που το ίδιο το σύστημα είχε «στήσει» στη βάση των δικών του ταξικών και πολιτικών αναγκών και συνακόλουθων οικονομικών επιλογών του μιας άλλης περιόδου, ενός άλλου συσχετισμού;
Και τι δείχνει άραγε η ματαίωση της «σύσκεψης για το χρέος»; Πως τα ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν θέλουν να στηρίξουν -έστω καλλιεργώντας απάτες και αυταπάτες- τους δικούς τους ανθρώπους, τα δικά τους κόμματα που τους κάνουν τη δουλειά στην Ελλάδα εδώ και 40 χρόνια; Γιατί στην Κύπρο μαζεύει άρον άρον ο Αναστασιάδης τις αντιρρήσεις που επιχείρησαν αστικές δυνάμεις για τις κατασχέσεις σπιτιών που επιβλήθηκαν από την τρόικα των ιμπεριαλιστών; Πόσο «ηθελημένα αφελής» πρέπει να είναι κανείς ώστε με αυτά τα δεδομένα και στις σημερινές συνθήκες, σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, να κάνει σημαία του τη συμφωνία για το χρέος της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας το 1953, όπως κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Και ποια πολιτική στόχευση μπορεί να έχει μια τέτοια αντίληψη, πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τις δυνάμεις που έχουν την πραγματική εξουσία και το πάνω χέρι;
Η γραμμή του συστήματος και της κυβέρνησής του
Γιατί άραγε ο Σαμαράς εγκατέλειψε τη γραμμή «είναι λάθος τα μνημόνια» και έγινε φανατικός –εμμονικός λένε κάποιοι- στην προώθησή τους και την υλοποίησή τους; Μπορούσε να κυβερνήσει αλλιώς; Και ήταν, είναι «λάθος τα Μνημόνια», όπως ισχυρίζονται πολλές αναλύσεις και από τα «αριστερά»; Πρόκειται για μια «παράλογη πολιτική» και για μια «ακροδεξιά κλίκα», μια «χούντα» που είχαμε την ατυχία να μας «προκύψει» και να την εφαρμόσει; Και άρα το ζητούμενο είναι η απαλλαγή από αυτή τη «φανατική ομάδα» που βρέθηκε στο κυβερνητικό κέντρο, η οποία μάλιστα κηλιδώνει τις «καλές παραδόσεις» του καραμανλισμού, όπως της χρεώνουν δεξιοί (αλλά και «αριστεροί»!) επικριτές της;
Ότι το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα γενικά και ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός είναι «παράλογα» γιατί θεμελιώνονται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, γιατί απαξιώνουν τελικά την ανθρώπινη υπόσταση και μαζί με αυτήν καταστρέφουν τον πλανήτη από πολλές απόψεις είμαστε οι πρώτοι που θα συμφωνήσουμε! Γι’ αυτό εξάλλου υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης. Μόνο που αυτό δεν ισχύει τα τελευταία 5-6 χρόνια, αλλά ίσχυε και πριν από τα Μνημόνια, ίσχυε και στη «χρυσή μεταπολεμική 30ετία» στην Ευρώπη και σε όλο τον τότε κόσμο που στέναζε κάτω από την ιμπεριαλιστική κυριαρχία και την καπιταλιστική σκλαβιά, ίσχυε και στην Ελλάδα του «εθνάρχη», στην Ελλάδα της «αλλαγής», στην «ισχυρή» Ελλάδα του Σημίτη κ.ο.κ.
Οι αδιαμφισβήτητες μεγάλες και σημαντικές διαφορές της σημερινής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης των μαζών από τις προηγούμενες καταστάσεις, η απογείωση της επίθεσης που δημιούργησε ήδη συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα για να υπάρξουν πάτησαν βέβαια σε συγκεκριμένους ταξικούς-πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα και διεθνώς αλλά -και αυτό κυρίως μας ενδιαφέρει εδώ- κάθε άλλο παρά είναι έξω από τη λογική του συστήματος, ώστε να χαρακτηριστεί η σημερινή κατάσταση και η πολιτική που εφαρμόζεται «παράλογη»!
Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι οι πραγματικοί δρόμοι που διαθέτει ο ιμπεριαλισμός για να αντιμετωπίσει την κρίση του. Αυτό που ζούμε και διαμορφώνεται σε κοινωνικό πεδίο είναι ο «κανονικός» καπιταλισμός, όταν απαλλάσσεται από ένα ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα και από το δέος των επαναστάσεων σε χώρες όπου η εργατική τάξη έπαιρνε την εξουσία και πάλευε να χτίσει μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Με αυτή την έννοια, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο σύστημα αλλά στις αναλύσεις αυτών που αναζητούν «έναν άλλο ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό», την επιστροφή του συστήματος σε μια κατάσταση που δεν ήταν «δικιά του» αλλά είχε επιβληθεί-κατακτηθεί από τη μαζική πάλη του προλεταριάτου και των λαών με επαναστατική κατεύθυνση! Η χώρα μας και ο λαός μας βρίσκεται αναμφίβολα σε σημείο διασταύρωσης των ιμπεριαλιστικών «πυρών», δέχεται άγρια επίθεση και δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί ακόμα περισσότερο από το τέντωμα των σκοινιών που επιβάλλουν κάθε είδους εκβιασμούς, καταλήστευση και συντριβή δικαιωμάτων.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με τη γεωπολιτική θέση της χώρας και τη διπλή της εξάρτηση από ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Όμως η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί εξαίρεση και ιδιαιτερότητα σε έναν κόσμο όπου η γενική γραμμή του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου είναι η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και η «οριστική» αποσυγκρότησή της σαν τάξη, η καταλήστευση των εργαζόμενων μαζών και η πλήρης στοίχιση–απομύζηση των εξαρτημένων χωρών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που συγκρούονται ταυτόχρονα μεταξύ τους επιδιώκοντας την ενίσχυση –η καθεμία στα μέτρα της- του ρόλου της και της κυριαρχίας της.
Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουν και αντιμετωπίζουν λαοί και εργάτες παντού στον κόσμο σήμερα, αντιμέτωποι με ένα «παράλογο» σύστημα που ψάχνει τους όρους αναπαραγωγής του με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος για την ανθρωπότητα και με μόνο όριο τη διαφύλαξη της δικιάς του ύπαρξης. Αυτός είναι ο βαρύς φόρος –και αίματος- που πληρώνουν οι λαοί ως συνέπεια της υποχώρησης και της ήττας του επαναστατικού εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, που ωστόσο άνοιξε νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας με τις νίκες, τις επαναστατικές ανατροπές και τις κατακτήσεις που πέτυχε στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Αυτή είναι και η γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά σήμερα, που είναι δεμένη πισθάγκωνα στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και αντιθέσεις της Δύσης, όχι γιατί είναι «εμμονική», αλλά γιατί είναι δεμένη στους ιμπεριαλιστές και από κάθε άποψη η μεγαλοαστική τάξη της χώρας, που σε αυτές τις συνθήκες δεν έχει άλλο δρόμο παρά να γίνει ως τάξη όργανο και δύναμη στοιχημένη πλήρως στους ιμπεριαλιστές αφέντες της.
Έτσι και μόνο έτσι μπορεί να κατανοηθεί γιατί «κάηκε» το ΠΑΣΟΚ και τραυματίστηκε βαριά η ΝΔ, οι δύο πολιτικοί πυλώνες του συστήματος, και γιατί ακόμα και τώρα με έκδηλα τα προβλήματα «ύπαρξης» και αναπαραγωγής τους επιμένουν ακόμα πιο άγρια στη γραμμή της επίθεσης και στήνουν ολοένα πιο βαρύ τοπίο φασιστικοποίησης για το λαό και τη νεολαία. Με αυτή τη γραμμή είναι βέβαιο πως θα πάει ως το «τέλος» το κυβερνητικό κέντρο γιατί για τη θέση του και το ρόλο του δεν υπάρχει άλλη γραμμή! Αλλά ακόμα και ενδιάμεσες δυνάμεις –όπως πχ η ΔΗΜΑΡ που ως «χθες» ήταν κομμάτι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ- που ήθελαν να μιλούν εξ ονόματος και για λογαριασμό των καταστρεφόμενων μεσαίων στρωμάτων επειδή αισθάνθηκαν την πίεση να υπηρετήσουν άμεσα τα μεγάλα αφεντικά, ελπίζοντας και σε «μέτρα κατανόησης-ανακούφισης» των δικών τους κοινωνικών αναφορών, συνθλίφτηκαν κάτω από το βάρος της πραγματικότητας.
Η γραμμή που πρέπει να χτίσει ο λαός
Η πραγματικότητα λοιπόν είναι αμείλικτη και βοά. Από τις πολεμικές συσκέψεις του Λευκού Οίκου ως τις ανάλογες αποφάσεις του ΝΑΤΟ και από τον… άνεμο του Ολάντ που έφερε τον Βαλς ως το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, τους 950.000 απλήρωτους εργαζόμενους και τους μαζικά διαγραφόμενους φοιτητές στην Ελλάδα, ένα γίνεται φανερό: Η διαπραγμάτευση είναι απάτη, χωρίς αντίσταση και πάλη δεν υπάρχει ελπίδα και προοπτική!
Αυτή είναι η μόνη πραγματική κατεύθυνση που μπορεί να αφορά τους εργάτες, Έλληνες και ξένους, το φτωχό λαό, τη διωκόμενη από τη ζωή της νεολαία, όχι ως «αναξιοπαθούντες» που χρειάζονται συσσίτια και έκτακτες συνδέσεις του ηλεκτρικού που τους κόβεται και που «πρέπει» να ελπίζουν και να πιστέψουν πως θα υπάρξουν κονδύλια από το ΕΣΠΑ που θα «καλύψουν» την ανάγκη τους για ψωμί και δουλειά. Αλλά ως υποκείμενο της πάλης που πρέπει να αναπτυχθεί για να κατακτήσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, ψωμί και ελευθερίες, ως δυνάμει αφέντες της χώρας τους και οικοδόμοι μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, οικοδόμοι μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής.
Αυτή η γραμμή και κατεύθυνση δεν χωράει βέβαια στα εκλογικά γκάλοπ του συστήματος, δεν αποτελεί μέρος της διελκυστίνδας για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές και ποιες κυβερνητικές λύσεις θα επιλέξει το σύστημα για να έχει το λαό στη γωνία και την επίθεση και την προσαρμογή στις κλιμακούμενες ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις αδιατάρακτη. Αυτή η γραμμή αντιπαρατίθεται και στην «απόσυρση» από την ταξική πάλη που με συνέπεια εφαρμόζει η ηγεσία του ΚΚΕ υπέρ των δυνάμεων του συστήματος αλλά και στην «προσαρμογή» της ταξικής πάλης σε σχέδια «μεταβατικών προγραμμάτων» που αναζητούν έναν αριστερό ΣΥΡΙΖΑ για να τον συμπληρώνουν και να τον διορθώνουν όποτε χρειαστεί.
Αυτή η γραμμή έχει δρόμο να περπατήσει, όσο χρειάζεται η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία για να συγκροτηθούν σε δύναμη πάλης ικανή να αντιστέκεται, να διεκδικεί, να ανατρέπει, δύναμη ικανή να θέσει στη χώρα και στην κοινωνία τα συνολικά ζητήματα απέναντι στο σύστημα που μας δυναστεύει. Γι’ αυτό αυτή η γραμμή δεν διαθέτει το «πλεονέκτημα» των υποτιθέμενων άμεσων λύσεων που προσφέρονται «έτοιμες» από αυτούς που δηλώνουν υποψήφιοι να αναλάβουν την κυβέρνηση ή μεγάλο ρόλο στην αντιπολίτευση.
Δύσκολη και με κόστος είναι η γραμμή της μαζικής πάλης, η γραμμή που θέλει να αναδείξει τους εργάτες και το λαό σε καθοριστική δύναμη και τελικά πρωταγωνιστές της ζωής τους, της χώρας τους, της κοινωνίας που ζουν. Είναι όμως ρεαλιστική, αναγκαία και επείγουσα! Στον αντίποδά της βρίσκονται μόνο παραλλαγές της υποταγής, της μοιρολατρίας, της απελπισίας. Στον αντίποδά της βρίσκεται τελικά η κυριαρχία της βαρβαρότητας, η παράταση του παραλογισμού ενός συστήματος που στήνει πολέμους και διαμορφώνει στρατιές σύγχρονων δούλων.
Αυτή είναι η γραμμή που πρέπει αδιάκοπα να παλεύεται μέσα στο λαό και στη νεολαία, η γραμμή που πρέπει και μπορεί να αγκαλιάσει, να κάνει κτήμα και πράξη ο ίδιος ο λαός!
