Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 882)
Για την ανάγκη «η ζωή να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά» αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή και έγραψε στα ποιήματα του ο επαναστάτης κομμουνιστής Ναζιμ Χικμέτ του αδελφού τούρκικου λαού. Σήμερα όμως η καταστροφή και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής βαραίνει και κυριαρχεί στον πλανήτη, με τον ιό να καλπάζει μέσα στους αρμούς των αντιφάσεων και των αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Σήμερα όμως ο φονικός ιός γίνεται «ευκαιρία» ώστε αυτό το σύστημα να ξεδιπλώνει μεγάλα κύματα αγριότητας και να φορτώνεται με πολεμικές προετοιμασίες και ολέθριες απειλές. Σήμερα είναι που από το «προπύργιο της ελευθερίας», τις ΗΠΑ, διακηρύσσεται σε όλο τον πλανήτη με τον πιο κυνικό τρόπο ότι οι εκλογές (η …πεμπτουσία της αστικής δημοκρατίας) είναι μια διαδικασία στην υπηρεσία των καβγάδων και των συμβιβασμών των κυρίαρχων δυνάμεων που δυναστεύουν τους λαούς. Σε αυτό το σήμερα είναι που οι λαοί και οι εργάτες του κόσμου καλούνται από την ίδια την πραγματικότητα να ανοίξουν δρόμους ώστε «η ζωή να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά».
Σε αυτό το σήμερα είναι που και ο λαός και η νεολαία της χώρας μας καλείται να τιμήσει αγωνιστικά την απαγορευμένη 47η επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη. Όχι μόνο, ούτε και κυρίως, για να τιμήσει την Ιστορία του, που είναι προφανής και σημαντική ανάγκη. Αλλά πιο πολύ για να σταθεί στο σήμερα και να διαμορφώσει όρους για το επόμενο διάστημα. Απαντώντας σε πραγματικά και ψεύτικα διλλήματα, που όλα τους έχουν σαν βάση τον αρνητικό συσχετισμό που έχει διαμορφωθεί. Και διαμορφώνοντας όρους πάλης ενάντια στις πολιτικές που ήδη ζει στο πετσί του. Ενάντια σε αυτά που άμεσα έρχονται και στα επόμενα που θα τα ακολουθήσουν. Γιατί το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης –και ενώ ήδη οι πολιτικές του δυνάμεις έχουν μπει σε μεγάλη δοκιμασία- κάτω από το βάρος των μεγάλων αδιεξόδων του μια απάντηση έχει και θα έχει: Κι άλλα βάρη στους εργάτες και το λαό, αδιέξοδα στη νεολαία, ένταση της φασιστικοποίησης, σκύψιμο της μέσης στους φονιάδες των λαών και υπηρέτηση των πολεμικών σχεδιασμών τους.
Ο πλανήτης φορτωμένος με κινδύνους
Ψηφοδέλτια πεταμένα σε χωράφια, ένοπλοι «διαδηλωτές» προεκλογικών συγκεντρώσεων, παραλαβή ψήφων δέκα και βάλε μέρες μετά την 3η Νοέμβρη και τελικά και επίσημα αποτελέσματα που ακόμα δεν έχουν εκδοθεί, είναι μερικά μόνο από τα στιγμιότυπα της εκλογικής διαδικασίας των ΗΠΑ! Θα ανακαλύπταμε την …Αμερική αν με όλα αυτά διαπιστώναμε ότι η ιμπεριαλιστική αστική τάξη των ΗΠΑ έχει καταρρακώσει και τα πιο στοιχειώδη προσχήματα αξιοπιστίας των εκλογών στη χώρα αυτή. Επίσης δεν είναι πρωτότυπο, αλλά απότοκο της υποτέλειας ότι το εγχώριο πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό δεν έχει λέξη να πει για αυτό το εξόφθαλμο φιάσκο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα των… ονείρων του! Αλλά είναι οπωσδήποτε αξιοσημείωτο ότι και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις (της Δύσης αλλά όχι μόνο) παρακολούθησαν βουβές και αμήχανες όλο αυτό το καρναβάλι …δημοκρατίας να εξελίσσεται στην πρωτεύουσα δύναμη του πλανήτη. Πρώτης και δεύτερης τάξης ιμπεριαλιστές και φονιάδες των λαών, που τόσο συχνά βρίσκουν «προβλήματα δημοκρατίας» στις χώρες του πλανήτη ώστε να έχουν «επιχειρήματα» να επέμβουν σε αυτές οικονομικά, πολιτικά ή και στρατιωτικά, σιώπησαν μπροστά σε αυτό το παγκόσμιο ρεζίλεμα των «αξιών» και των διαδικασιών που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο και των δικών τους πολιτικών συστημάτων.
Ωστόσο η βιτρίνα είναι διάτρητη, γιατί πίσω από αυτήν και κάτω από αυτήν έχουν συσσωρευτεί αδιέξοδα και ανισορροπίες εκρηκτικές που απειλούν όλο τον πλανήτη. Οι λαοί οπωσδήποτε δεν καλούνται να θρηνήσουν τη σπασμένη βιτρίνα. Αυτό που πρέπει να αξιολογηθεί είναι η πραγματική κατάσταση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος διεθνώς και τι αυτή φέρνει και σημαίνει για τους λαούς και τους εργάτες του πλανήτη. Η αλλητροφοδότηση της κρίσης με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι η βάση του ζητήματος, με την πανδημία να επιταχύνει και να εντείνει παραπέρα και το καθένα από αυτά (κρίση-ανταγωνισμοί) αλλά και την αλληλεπίδρασή τους. Οι «εστίες» και τα επίκεντρα εκδήλωσης αυτών των ανταγωνισμών πληθαίνουν και γίνονται ολοένα πιο βαθιές. Οι εκκρεμότητες και οι αντιφάσεις που σωρεύει προς «επίλυση» κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο αυξάνονται και μεγαλώνουν ευθέως ανάλογα με την έκταση των σφαιρών επιρροής που έχει ή διεκδικεί. Και αυτές οι εκκρεμότητες με τη σειρά τους περιπλέκουν και βαραίνουν το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Αυτή η κατάσταση αντανακλάται, εσωτερικεύεται με ένταση μέσα στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, οξύνει το κοινωνικό ζήτημα μέσα σε αυτές και βέβαια και το πολιτικό ζήτημα, όπως για κάθε μια από αυτές τίθεται. Δεν πρόκειται για μια καινούρια διαπίστωση καθώς το ζήτημα αυτό έχει ήδη εκδηλωθεί εδώ και χρόνια π.χ. στη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία, και με τους ιδιαίτερους όρους του στη Ρωσία αλλά και την Κίνα.
Αυτό το ζήτημα εκδηλώθηκε και με το παραπάνω και στις εκλογές των ΗΠΑ, που έχουν τον πρώτο λόγο και την πρώτη ευθύνη στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Και βέβαια ούτε στις ΗΠΑ δεν εκδηλώθηκε για πρώτη φορά, καθώς ήδη από το 2000 έχουν αναδειχθεί -και στις εκλογές- πραξικοπηματισμοί και εκβιασμοί που αντιστοιχούν στις … αναντιστοιχίες των επιδιώξεων και των δυνατοτήτων τους, στα φρακαρίσματα της πολιτικής τους. Στην 20ετία αυτή έχουν προστεθεί για τις ΗΠΑ αντιφάσεις και αδιέξοδα και γι αυτό η πολιτική του Τραμπ, η πολιτική των εντάσεων και «τσαμπουκάδων» προς εχθρούς και «συμμάχους» δεν ήταν …του Τραμπ. Ήταν η πολιτική των βασικών κέντρων εξουσίας των ΗΠΑ.
Η εκλογή Μπάιντεν, όπως επίσημα ομολογείται, δεν έρχεται να αναιρέσει τα βασικά στοιχεία αυτής της πολιτικής. Το αν θα καταφέρει να βρει κινήσεις δεύτερου πλάνου που θα αμβλύνουν κάποιες αντιφάσεις είναι και αυτό ερώτημα. Αν κάτι είναι προφανές για μας, αυτό είναι ότι με όλες τις δεσμεύσεις και αντιθέσεις που έχει φορτωθεί η αμερικάνικη υπερδύναμη σε μια σειρά σημεία και περιοχές του πλανήτη, τα επιτελεία της έχουν μια πραγματική «στενότητα λύσεων», που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν όρους μιας ευρύτερης «ιμπεριαλιστικής ισορροπίας». Γι αυτό εξάλλου δίπλα στην σταθερά της επίθεσης στο προλεταριάτο και τους λαούς, σταθερά προωθείται μια κατάσταση πολεμικής ετοιμασίας από όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και έντασης των εθνικισμών τους, που είναι βέβαια και οι πιο ισχυροί και δολοφονικοί εθνικισμοί στον κόσμο.
Το 2020 νέο 2008;
Με αυτό το φόντο των διεθνών εξελίξεων, με αυτήν την κατάσταση των ιμπεριαλιστών-προστατών της αστικής τάξης, με τη χώρα να βρίσκεται σε μια περιοχή που αποτελεί βασικό επίκεντρο των ανταγωνισμών και να έχει όλα τα υποκείμενα νοσήματα της εξαρτημένης οικονομίας-παράρτημα των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων, το φούντωμα της πανδημίας αποκαλύπτει, μεγαλώνει και οξύνει όλα τα αδιέξοδα του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Πρώτον, τα ίδια τα κυβερνητικά επιτελεία αναιρούν ήδη τις αισιόδοξες «εκτιμήσεις» για την οικονομία, που διατύπωναν μόλις πριν δύο-τρεις μήνες. Η πραγματικότητα είναι ότι η οικονομία της χώρας οδεύει σε μια μεγάλη καταβύθιση και οι συγκρατημένες προς το παρόν, σε σχέση με αυτό που επίκειται, κυβερνητικές προειδοποιήσεις δεν έχουν άλλο σκοπό από το να αρχίσουν να διαμορφώνουν το ….αφήγημα της ακόμα πιο εφιαλτικής επόμενης μέρας. Ένα αφήγημα που γίνεται ήδη πράξη με τη μονιμοποίηση των «έκτακτων» ΠΝΠ της πρώτης καραντίνας, με τον πτωχευτικό κώδικα, με το αντεργατικό έκτρωμα Βρούτση που είναι επί θύραις. Συνεπώς, κάθε κυβερνητική και συστημική ελπίδα για μια κάποια «αποκατάσταση» της δεκαετούς μνημονιακής καταβύθισης, για μια κάποια «αποκατάσταση» της κοινωνικής βάσης των κομμάτων του συστήματος βρίσκεται το λιγότερο στον αέρα.
Δεύτερον, η γραμμή της αναζήτησης λύσης (και όπως οι αστικοί μαξιμαλισμοί την εννοούν) στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, μέσα από την πιο πλήρη στοίχιση και συμμόρφωση στις αμερικάνικες επιταγές, έχει ήδη βρει σοβαρά αδιέξοδα. Η τελευταία «ανακάλυψη» του Στεητ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ για το ζήτημα των 10νμ του εναέριου χώρου, που επιχειρεί εδώ και δεκαετίες να κατοχυρώσει η αστική τάξη της χώρας, είναι ενδεικτική αυτών των αδιεξόδων. Παρά τις προσπάθειες των κυβερνητικών και άλλων πολιτικών στελεχών να εκφράσουν «αισιοδοξία» για την εκλογή Μπάιντεν, είναι φανερό ότι μια πολιτική χρόνων κάθε άλλο παρά αποδίδει τα «προσδοκώμενα οφέλη». Ωστόσο -μέσα στο πλαίσιο της εξάρτησης που είναι αδιαμφισβήτητο- δεν υπάρχουν διαθέσιμες αναπροσαρμογές, εκτός από την επιχείρηση τυχοδιωκτισμών, που -ως τέτοιοι- είναι εξαιρετικά αμφίβολοι.
Τρίτον το φούντωμα της πανδημίας αναιρεί την υποτιθέμενη κυβερνητική «επιτυχία» της άνοιξης και πολλαπλασιάζει τα οικονομικά αδιέξοδα. Αλλά και αυτό καθαυτό το φούντωμα με τα απανωτά ρεκόρ θυμάτων και κρουσμάτων προκαλεί σοβαρές παρενέργειες στην κυβέρνηση και συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Παρά την καλλιεργούμενη ελπίδα για το εμβόλιο, το σίγουρο είναι πως ο ορίζοντας των πολλών επόμενων μηνών είναι σκοτεινός και τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά.
Με όλα αυτά τα ζητήματα σε πλήρη εξέλιξη και με το καθένα να επιδρά και να επιδεινώνει τα άλλα, ακόμα και χωρίς να υπάρχουν μέχρι τώρα μεγάλης κλίμακας λαϊκές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις, η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Εκδηλώνονται κινήσεις που στοχεύουν στη σταθεροποίηση καταρχήν της κυβέρνησης, όπως η επιστράτευση Σημίτη ή ακόμα περισσότερο η αναβάθμιση της οικονομίας από τη Μoody’s εν μέσω συνθηκών καταβύθισης. Από την άλλη ωστόσο, οι δηλώσεις του –καθόλου τυχαίου- Γεωργιάδη για τις κυβερνητικές ευθύνες στην πανδημία αποτελούν βολή αμφισβήτησης του Μητσοτάκη και γι’ αυτό μπήκαν σε διαδικασία πολλαπλών ανασκευών.
Οι ανησυχίες και οι προστριβές δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση αλλά και το άλλο βασικό κόμμα του συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόταση Τσίπρα για… συμμετοχή στην κυβέρνηση μέσω επιλογής υπουργού Υγείας κοινής αποδοχής είναι έκφραση αυτών των ανησυχιών και προσπάθεια οχύρωσής του μπροστά σε αυτά που έρχονται. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η πρόταση έγινε στη συνέχεια της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία διατυπώθηκε η πλήρης σύμπλευση του κόμματος στην κυβερνητική απαγόρευση για το Πολυτεχνείο.
Σε κάθε περίπτωση, το βάθος και η ένταση των ζητημάτων που εξελίσσονται δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστο το πολιτικό σύστημα. Δοκιμάζονται βασικές πολιτικές ισορροπίες, που αφορούν τη γεωπολιτική κατάσταση της περιοχής και τη θέση της χώρας. Πιέζεται η, έτσι κι αλλιώς εύθραυστη, συνοχή και πολιτική στοίχιση κοινωνικών στρωμάτων, διευρύνεται το τοπίο εξαθλίωσης, γίνεται ολοένα πιο βαριά η πολιτική της φασιστικοποίησης. Όλα αυτά «μοιάζουν» σαν ένα νέο 2008, τουλάχιστον όσον αφορά το πολιτικό σύστημα και το άμεσο μέλλον του! Σαν μια αφετηρία ενός νέου κύκλου δημιουργίας πολιτικών χαλασμάτων και αναζήτησης «νέων» λύσεων. Προφανώς το κρίσιμο ενόψει τέτοιων ενδεχόμενων εξελίξεων είναι να μη μείνει στη γωνία ο λαός και η νεολαία. Να μην διαμορφωθούν ερήμην του και σε βάρος του, αλλά να παλέψει μέσα σε αυτές για τα δικά του συμφέροντα και να κάνει βήματα συγκρότησης δυνάμεων αντίστασης και διεκδίκησης, δυνάμεων που θα παλεύουν για να ανοίξουν το δικό του δρόμο.
Τα διλλήματα του λαού
Η κυβερνητική απαγόρευση (με τη συναίνεση–στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ) της πορείας του Πολυτεχνείου πάει παραπέρα και παραπάνω από την καθαυτή απαγόρευση για την εξέγερση του Νοέμβρη και το τον εμβληματικό και εξαιρετικά επίκαιρο χαρακτήρα που αυτή έχει για τη νεολαία και το λαό της χώρας. Δηλαδή ενώ γίνεται στο δοσμένο αρνητικό για το λαό συσχετισμό και μέσα στο πλαίσιο της έντασης της φασιστικοποίησης, η απαγόρευση αυτή επιχειρεί να αντλήσει «νομιμότητα» και αποδοχή σε τμήματα του λαού από τις συνθήκες της πανδημίας.
Είναι συνεπώς μια απαγόρευση που απαιτεί από το λαό για όλο το –απροσδιόριστο- διάστημα που θα έχουμε αυτές τις συνθήκες να «μείνει στην άκρη», να αφήσει ανοιχτό το δρόμο στο σύστημα και την κυβέρνησή του να διαχειριστεί για λογαριασμό του λαού και για την «ασφάλειά» του την πανδημία και όσα αυτή φέρνει. Για την υποτιθέμενη ισχυροποίηση αυτών των «υγειονομικών» επιχειρημάτων της κυβέρνησης και του συστήματος, στελέχη και δημοσιογράφοι τους επικαλούνται την μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση στην Αθήνα της 7/10, που τάχα ήταν η βασική αιτία της έξαρσης της πανδημίας! Πρόκειται για έναν ισχυρισμό που δεν συνοδεύεται από καμιά απόδειξη. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό που «ξεχνάει» όλες τις πραγματικές και καθημερινές αιτίες εξάπλωσης της πανδημίας, για τις οποίες την αποκλειστική ευθύνη έχει η κυβέρνηση. Δηλαδή την κατάσταση στα ΜΜΜ, σε όλους τους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, όπου δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο προστασίας για το λαό και τη νεολαία.
Ακόμα περισσότερο, αυτός ο ισχυρισμός «ξεχνάει» ότι η μεγάλη εκτίναξη της πανδημίας είναι στη Θεσσαλονίκη και σε μια σειρά νομούς στη Β. Ελλάδα. Πολύ μεγαλύτερη από αυτή της Αθήνας σε ποσοστά και στη Θεσσαλονίκη ακόμα και σε απόλυτα νούμερα, αν και ο πληθυσμός της πόλης είναι το 1/5 της Αττικής. Πώς εξηγείται εκεί αυτή η θηριώδης εκτίναξη, παρόλο που δεν υπήρξαν μεγάλες διαδηλώσεις αντίστοιχες με αυτή της Αθήνας;
Η κυβέρνηση λοιπόν και οι συνήγοροί της ασκούν στο όνομα των υγειονομικών κινδύνων έναν εκβιασμό στο λαό, που αναφέρεται σε πραγματικά δεδομένα αλλά που ο λαός πρέπει να τον απορρίψει. Όχι γιατί δεν υπάρχει κίνδυνος υγειονομικός, αλλά γιατί στον κίνδυνο αυτό συμπεριλαμβάνεται -και με πρωτεύοντα ρόλο- η πολιτική της κυβέρνησης, η οποία πρέπει να βρει αντιστάσεις και να αποκρουστεί.
Ο λαός και η νεολαία δεν μπορούν να δώσουν «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση ούτε στην επέτειο του Πολυτεχνείου, ούτε σε όλο το επόμενο διάστημα της πανδημίας. Δεν υπάρχει διαμορφωμένη από την κυβέρνηση και το σύστημα καμιά καθημερινή νόρμα ασφαλείας που τάχα αν ακολουθήσει πιστά ο λαός θα σωθεί! Ο λαός και η νεολαία βρίσκονται καθημερινά εκτεθειμένοι σε σοβαρούς υγειονομικούς κινδύνους με κυβερνητική ευθύνη και την ίδια ώρα παραμένει διαλυμένη κάθε δυνατότητα περίθαλψης και υγείας! Η υπόθεση της ζωής και της υγείας του λαού είναι πριν από όλα υπόθεση της πάλης του.
Γι αυτό το δυναμικό του κινήματος και των αγώνων, παλεύοντας να διευρυνθεί μέσα στο λαό, να εμπνεύσει στη νεολαία την ανάγκη να δει το συνολικό τοπίο και να αναβαθμίσει τις διαθέσεις αμφισβήτησης σε επιλογή αντίστασης και διεκδίκησης, έχει την ευθύνη να παλέψει αποφασιστικά για μαζικό, αγωνιστικό, αντιιμπεριαλιστικό γιορτασμό της εξέγερσης του Νοέμβρη. Δίπλα στην ευθύνη για τα υγειονομικά μέτρα προστασίας που πρέπει να τηρηθούν, υπάρχει και μεγαλώνει η ευθύνη και η ανάγκη για να διαμορφώνουν ο λαός και η νεολαία τους δικούς τους όρους πάλης. Αυτούς που θα στηρίξουν τις μάχες ενάντια στις νέες μεγάλες απειλές για τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας που βρίσκονται μπροστά μας.
