Το να φτάνει ο παραδοσιακός κριτικός κινηματογράφου των στηλών του «Ριζοσπάστη» και στέλεχος του «Κ»ΚΕ, Δ. Δανίκας να αναγκάζεται να ανακράζει «υστερικά» -με μία έννοια- ότι «παραμένει αμετανόητος κομμουνιστής» (!!) («Ρ» 17.1.88) δεν είναι δα και πρωτότυπο πράγμα. Συνηθισμένο το φαινόμενο. Το να αναγκάζεται να το κάνει όμως, κριτικάροντας μια πολυδιαφημισμένη και επίσημη σοβιετική ταινία, που θεωρείται πνευματικό τέκνο της «περεστρόικα» είναι όπως και να το κάνουμε κάτι το ασυνήθιστο.
Τι είναι όμως τούτη η ταινία, που μας κάνει να καταναλώνουμε πολύτιμο χώρο για να την παρουσιάσουμε και που δεν θα το ξανακάνουμε παρ” ότι από εδώ και πέρα ο καταιγισμός από την χώρα του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» θάναι μεγάλος.
Η ταυτότητα και η ιστορία της ταινίας: Σκηνοθέτης ο Τ. Αμπουλάντζε μέλος του «Κ»ΚΣΕ Γεωργιανός με πολύ καλές σχέσεις με σημαίνοντα στελέχη της Γκορμπατσοφικής ηγεσίας. Τίτλος, της ταινίας, «Μετάνοια». Η ταινία «δουλεύτηκε» από το 1981 στη Γεωργία. Βγήκε το 1985, κυκλοφόρησε σε 1000 κόπιες!!! (αριθμός αστρονομικός για τα σοβιετικά δεδομένα), εκπροσώπησε, επίσημα, την Σοβ. Ένωση στο Φεστιβάλ των Καννών και έκανε ρεκόρ εισιτηρίων στη Σ. Ένωση. Μόνο στη Μόσχα, όπως γράφει το ΤΙΜΕ, την είδαν από την Άνοιξη ως το τέλος του Αυγούστου παραπάνω από 4.000.000 θεατές! Εκθειάστηκε από το σοβιετικό Τύπο αλλά και από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά μέσα ενημέρωσης. Το αμερικάνικο περιοδικό ΤΙΜΕ (14.12.87) πλέκει εγκώμια στην ταινία! Όπως ισχυρίζεται το περιοδικό, αλλά και είναι πλέον πασίγνωστο (ούτε ο «Ρ» δεν το αρνείται) ο Αμπουλάντζε και η ταινία του, ήταν υπό την προστασία του Γεωργιανού υπουργού Εξωτερικών Ε. Σεβαρτνάντζε!
Το φιλμ παρουσιάζει μια προσφιλή για τους ρεβιζιονιστές, θεώρηση και άποψη για τη σοβιετική ιστορία και την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αν ήταν μόνο αυτό και πάλι, ο Αμπουλάντζε δεν θάταν πρωτότυπος. Πολύ πριν απ” αυτόν, πολλοί άλλοι φρόντισαν να εξαπολύσουν με διάφορους τρόπους, την επίθεση τους «ενάντια στον Ι.Β. Στάλιν και στο πρόσωπό του, την επίθεση ενάντια στην αληθινή σοβιετική ιστορία και τους αγώνες του Σοβιετικού λαού.
Η πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το φιλμ των 2,5 ωρών, πλάθει έναν μυθικό δικτάτορα, που στο πανί, εμφανίζεται με το πρόσωπο του δημάρχου μιας επαρχιακής πόλης, του Βαρλάμ Αραβίτζε. Τα χαρακτηριστικά του είναι ένα κράμα της φυσιογνωμίας του Χίτλερ ( … το χαρακτηριστικό μουστάκι!), του Μουσολίνι (… κυκλοφορεί με το γνωστό μαύρο χιτώνα) των Ιταλών φασιστών!) και του Στάλιν (… τα κοντοκουρεμένα μαλλιά!). Η φάτσα, όπως λέγεται… προσομοιάζει στον Μπέρια!
Από δω και πέρα, ο αναγνώστης δεν χρειάζεται και πολλή φαντασία, για νια καταλάβει, τι γίνεται μέσα στις 2,5 ώρες του φιλμ. Οι παραπομπές στην περίοδο του Στάλιν, είναι συνεχείς… και θρασύτατα προκλητικές. Ο δήμαρχος είναι η ενσάρκωση του κακού !… του τέρατος!… που ακόμα και η φύση!! … είναι ενάντια του!
Η όλη προσπάθεια του φιλμ είναι να κάνει αποκρουστικό… το πρόσωπο του Βαρλάμ. Και γατί να μην το καταφέρει; Εύκολη δουλειά!
Ακόμα και το πτώμα του πεθαμένου Βαρλάμ, δεν βρίσκει ησυχία. Γιατί η γη! δεν τον δέχεται και τελικά πετιέται στον γκρεμό! Ακόμα και οι απόγονοί του, αυτοκτονούν.
Νομίζουμε φτάνουν όλα αυτά, για να κατανοήσει ο καθένας, για του τι πρόκειται.
Αποτελεί -απ” όσο έχουμε παρακολουθήσει- την αποκορύφωση(;) μιας ολάκερης εκστρατείας και όχι μόνο «καλλιτεχνικής» για μια νέα, πιο προκλητική και αντιιστορική επίθεση ενάντια στον Ι.Β. Στάλιν, και την συγκεκριμένη περίοδο της Σοβιετικής ιστορίας. Η Γκορμπατσοφική «περεστρόικα», της αντιδραστικής κλίκας του Κρεμλίνου, έχει βγάλει στην πιάτσα, πολλά και άξια ιδεολογικά τέκνα που συναγωνίζονται ποιος πρώτος θα ασχοληθεί και θα επιτεθεί, ενάντια στον Στάλιν. Στη «λογοτεχνία», την «ποίηση», τον «κινηματόγραφο», τη «δημοσιογραφία», την «ιστορία». Πρόκειται για μια διατεταγμένη και καθοδηγούμενη εκστρατεία, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Φλωρακικών ρεβιζιονιστών να την παρουσιάσουν σαν αποτέλεσμα, μόνο της «πλατιάς δημοκρατίας»(!!!)
Δυο πράγματα θέλουμε να σημειώσουμε σαν απαραίτητα, σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα.
Πρώτα και κύρια, ότι τούτη η εκστρατεία και στην προκειμένη περίπτωση το φιλμ αποτελεί μια προκλητική παραποίηση της ιστορίας και των αγώνων του Σοβιετικού λαού. Μια παραποίηση, που ακόμα και ο αστικός Τύπος στη χώρα μας δεν τόλμησε να μην αμφισβητήσει! Ο Στάλιν… ήταν κάτι σαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι! Ο φασισμός ήταν κάτι… σαν τον σοσιαλισμό! “Η όπως λεν οι φασίστες και οι αντιδραστικοί ο μαύρος φασισμός είναι ίδιος με τον κόκκινο!
Πρέπει κάποιος να ψάξει πολύ για να βρει τέτοιες ανάλογες «κινηματογραφικές» απόψεις, πέρα από αυτές που συνήθως χρηματοδοτούνται από τη CΙΑ και τις HΠΑ.
Φυσικά η ιστορική παραποίηση και πλαστογράφηση της ιστορίας και η επίθεση ενάντια στη μνήμη του Σοβιετικού και των υπόλοιπων λαών, δεν είναι κάτι καινούργιο.
Εδώ φτάσανε να μιλάνε για τον αρνητικό ρόλο του Στάλιν, στον αντιφασιστικό αγώνα, και την υπονόμευση (!) απ” αυτόν της μάχης του Στάλινγκραντ!
Γιατί όμως τόσο μένος, ενάντια στο πρόσωπο του Ι.Β. Στάλιν, τόσο πρωτόγνωρο μίσος; Επιμένουμε ότι δεν πρόκειται, γ ι αυτό που κατ” αρχήν, φαίνεται. Αλλά μια ιστορική σε μέγεθος επίθεση ενάντια στη μνήμη και την ιστορία, του ίδιου του Σοβιετικού λαού και των αγώνων του. Μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική επίθεση ενάντια στα κομμουνιστικά ιδεώδη… με τον πιο φτηνό και παραδοσιακά αντιδραστικό τρόπο. Όλα τα πληρωμένα ιδεολογικά «τσανάκια» της Γκορμπατσοφικής κλίκας «γράφουν», «κινηματογραφούν», προσπαθούν κυριολεκτικά να κάνουν «πλύση εγκεφάλου» σ” έναν ολόκληρο λαό.
Για να δεχθεί τι; θα ρωτούσε όποιος. Και εδώ είναι το «κουμπί» για μας. Να δεχθεί, την ύψωση των τιμών, (η σταθερότητα της ήταν… «σταλινικό» κατάλοιπο), τις απολύσεις και την ανεργία, την εντατικοποίηση της δουλειάς. Να δεχθεί να υποταχτεί στην επίθεση που έχει εξαπολύσει η αστική τάξη ενάντια στις καταχτήσεις της σοβιετικής εργατικής τάξης. Να δεχθεί να υποκύψει, σε μια νέα πιο «μαύρη» περίοδο, απ” ότι αυτή της λεγόμενης «στασιμότητας».
Να γιατί, αυτή η λυσσασμένη και προκλητική ψεύτικη, επίθεση. Να γιατί, από δω και πέρα πρέπει να περιμένουμε και άλλου τέτοιου είδους «ιδεολογικά σκουπίδια».
Να γιατί χαίρονται και χειροκροτούν, οι -όπου γης- αντιδραστικοί. Να γιατί προσπαθούν να ξεριζώσουν κάθε μνήμη, κάθε μνημείο, από αυτήν την ιστορική περίοδο του Σοβιετικού λαοί».
Φτάσαμε στην περίοδο πια, που η Σοβιετική Ένωση των εκατομμυρίων νεκρών αγωνιστών του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα, η Σοβ. Ένωση που φώτιζε και έδινε ελπίδα «πους αγώνες των λαών όλου του κόσμου, η Σοβ. Ένωση της ανάπτυξης και της εκβιομηχάνισης τη στιγμή που ο καπιταλισμός περνούσε μια από τις πιο βαθιές κρίσεις του, να μετατραπεί σε «φάρο» του αντικομμουνισμού και σε υπερασπιστή των πιο μαύρων και αντιδραστικών απόψεων.
Ο μυθικός Βαρλάμ Αραβίζε, κατά την κινηματογραφική εκδοχή (που ας σημειωθεί ότι πρόκειται για μνημείο κακογουστιάς… και παιδικής παρουσίασης της ιστορίας) δεν έβρισκε τόπο να ταφεί. Η παραπομπή είναι πασιφανής. Όλοι ξέρουν, τι έγινε στην πραγματικότητα με τον Στάλιν.
Δεν γνωρίζουμε πότε και πώς θα αποκατασταθεί στα μάτια του Σοβιετικού λαού η πραγματική ιστορία του. Εκείνο που ξέρουμε όμως, είναι ότι μέσα στους αυριανούς αγώνες της, η σοβιετική εργατική τάξη θα αναζητήσει και την ιστορία της. Γι’ αυτό, είμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι.
Και για να επανέλθουμε στον Δ. Δανίκα και τους Φλωρακικούς ρεβιζιονιστές. Αυτοί πραγματικά βρίσκονται, και θα βρίσκονται όλο και πιο συχνά σε ανάλογη δύσκολη θέση, να δικαιολογούν… τα αδικαιολόγητα. Και να ανακράζουν ότι παραμένουν «κομμουνιστές»!!! Μέχρι πότε όμως;
