Όσο πιο άδειος ο ντενεκές τόσο περισσότερη φασαρία κάνει, λέει η παροιμία και κάπως έτσι εξελίσσεται το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Μια διαδικασία πολύ μακριά από τις διαθέσεις και τις αγωνίες των εργαζομένων και, επομένως, κατάλληλη για κάθε λογής μαγειρέματα, αυθαιρεσίες, αντεγκλήσεις, αλλά και «αγωνιστικές εφόδους» με καλοστημένους μηχανισμούς, εξέδρες, αλλά και… εξώδικα.
Από τη «μια» μεριά της αντιπαράθεσης, οι «Παναγόπουλοι και Σία», ο καθεστωτικός συνδικαλισμός των χρυσοπληρωμένων και κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστών που συνδιαλέγονται με το κράτος, το κεφάλαιο και το… ΔΝΤ. Που έχουν αναλάβει για λογαριασμό του αστικού κράτους να διαιωνίζουν τη διαλυτική κατάσταση στο εργατικό κίνημα και να δυσφημίζουν την έννοια του συνδικαλισμού. Που έχουν μετατραπεί σε επίσημους συμβουλάτορες των εκάστοτε κυβερνήσεων. Που ανέλαβαν ακόμη και το ρόλο του εργοδότη, προωθώντας τα κακόφημα ευρωπαϊκά προγράμματα διάλυσης των σχέσεων εργασίας. Που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα πραγματικά προβλήματα και τις αγωνίες των εργαζομένων. Και που, φυσικά, δεν διστάζουν να απευθυνθούν στον αστικό μηχανισμό και την αστυνομία προκειμένου να υπερασπιστούν τη θέση τους όταν αυτή απειλείται.
Αυτοί, λοιπόν, επιχείρησαν για μια ακόμη φορά να στήσουν ένα συνέδριο κατά πώς τους βολεύει. Με τις γνωστές αλχημείες, τους συνέδρους μαϊμούδες, τα διευθυντικά στελέχη σε ρόλους συνδικαλιστή, τις αγαστές σχέσεις με την εργοδοσία και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό πλήρως αναγνωρισμένο.
Από την «άλλη» μεριά, το ΠΑΜΕ. Το οποίο ένιωσε (ξανά) να πνίγεται από το «ταξικό του δίκιο» και αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί «αγωνιστικά», κόντρα στο συνέδριο της «συνδικαλιστικής μαφίας», όπως αρέσκεται να χαρακτηρίζει πλέον την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Κάλεσμα για κινητοποιήσεις στην Καλαμάτα και σε καθημερινή βάση, συγκέντρωση έξω από το χώρο του συνεδρίου με… θεατρικά δρώμενα και μπόλικη μιντιακή φασαρία και, τελικά, αναβολή του συνεδρίου. Κάτι αντίστοιχο με αυτά που έγιναν στο πρόσφατο συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, όπου το ΠΑΜΕ έδωσε ακόμη μία παράσταση δήθεν ταξικής διεκδίκησης.
Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί στην πραγματικότητα οι δύο πλευρές δεν είναι και τόσο διαφορετικές όσο θέλουν να παρουσιάζονται. Δεν γνωρίζουμε εάν το ΠΑΜΕ έχει και άλλα σχέδια πέρα από το να εξυπηρετήσει τη γενικότερη προεκλογική καμπάνια του ΚΚΕ (αν και πολύ αμφιβάλλουμε). Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ο ρεφορμισμός φροντίζει πάντα να κρύβει τη συνθηκολόγα γραμμή του πίσω από μπόλικη φασαρία, για να λουφάξει μετά από λίγο στην αγκαλιά του συστήματος.
«Συνέδριο θα γίνει και θα είναι εργατικό, χωρίς εργοδότες, μπράβους και νόθους!» κατέληγε το δελτίο Τύπου του ΠΑΜΕ μετά τη διάλυση και της συνεδρίασης της διοίκησης της ΓΣΕΕ στην Αθήνα προκειμένου να οριστεί νέα ημερομηνία διεξαγωγής του συνεδρίου. «Η απεργία θα γίνει και θα είναι ντάλα μεσημέρι!» δήλωνε αντίστοιχα μερικούς μήνες πριν, τον Νοέμβρη, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων σε μια αντίστοιχη συγκέντρωση έξω από τη ΓΣΕΕ. Και θυμόμαστε όλοι πολύ καλά τον τραγέλαφο του ΠΑΜΕ και τις απανωτές αναβολές της απεργίας. Πανταχού παρούσα η ψευτοαποφασιστικότητα των ρεφορμιστών του ΠΑΜΕ!
Δεν μας εκπλήσσουν, λοιπόν, καθόλου οι προσφυγές του ΠΑΜΕ στην αστική δικαιοσύνη. Δεν μας εκπλήσσει η προσφυγή του στα αστικά δικαστήρια προκειμένου να οριστεί νέα διοίκηση στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων! Τόσο ταξικά! Όπως δεν μας εξέπληξε η στάση αποδοχής που κράτησε όταν το κράτος ακύρωσε το συνέδριο του ΕΚΑ και επέβαλε νέο συνέδριο κάνοντας δεκτούς τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές που αποτέλεσαν την αιτία αντιπαράθεσης. Η υποταγή στην αστική νομιμότητα ήταν και παραμένει βασικό χαρακτηριστικό των ρεφορμιστών του ΚΚΕ.
Όπως, βεβαίως, και η πρόθυμη συμμετοχή τους στην κρατική χρηματοδότηση προς τα συνδικαλιστικά όργανα.
Δεν μας πείθουν, λοιπόν, τα παχιά λόγια και η φασαρία. Εξάλλου, αντίστοιχη φασαρία ξέρουν να κάνουν και οι καθεστωτικοί συνδικαλιστές. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τους ακτιβισμούς του Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ (και πρώην ΠΑΣΚΕ). Αυτό που πραγματικά μετράει είναι η πολιτική γραμμή που προωθεί κάποιος στο εργατικό κίνημα. Το εάν δημιουργεί τους όρους για την ολόπλευρη σύγκρουση με την αστική πολιτική και τους φορείς της.
Και το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ μόνο αυτό δεν κάνει. Αντίθετα, αυτό που κάνει είναι να παραπέμπει τα πάντα στην επόμενη… κάλπη, όπου κι αν είναι αυτή.
Δεν περιμένουμε, λοιπόν, τίποτε από τη φλυαρία του ΠΑΜΕ. Αυτό που μας απασχολεί και αυτό που είναι το μεγάλο ζητούμενο είναι να διαπιστώσει ο εργάτης, ο εργαζόμενος, ο άνεργος ότι η διέξοδος για τα προβλήματά του βρίσκεται στη δική του οργανωμένη πάλη, στον καθημερινό αγώνα.
Και όταν αυτό απουσιάζει, οι διαγκωνισμοί για τις έδρες στη ΓΣΕΕ έχουν από μικρή έως και καμία σημασία.
Υ.Γ. Το συνέδριο της ΓΣΕΕ ορίστηκε τελικά για τις 4 Απρίλη. Και το σήριαλ για το ποιος είναι πιο νόμιμος συνεχίζεται.
