Δείχνει αλλά δεν είναι παράδοξο! Αντίθετα, είναι ευεξήγητο και αναμενόμενο αν κανείς δει τα πραγματικά χαρακτηριστικά και δεδομένα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα αδιέξοδά του και την κύρια ανάγκη του να αναπαραγάγει την επιβολή του και την κυριαρχία του στις εργατικές-λαϊκές μάζες. Ο λόγος βέβαια γίνεται για τον αντικομμουνιστικό οχετό των ημερών που σε όλες τις δυνατές εκδοχές του πλημμύρισε και τη χώρα μας.
Γιατί λοιπόν τόση λύσσα για το ηττημένο κομμουνιστικό κίνημα, που μάλιστα κατά τη συστημική άποψη αποτελεί οριστικά «παρελθόν» στην ιστορία; Γιατί οι νικητές δεν αξιοποιούν τη συντριπτική υπεροχή τους σε δυνατότητα προπαγάνδας για να προβάλουν τα δικά τους έργα και επιτεύγματα; Όμως στα αλήθεια τι να προβάλουν; Τις κομματιασμένες χώρες και τους σφαγμένους από τις δικές τους βόμβες λαούς; Τις τεράστιες ζώνες του πλανήτη στις οποίες επικρατεί ερημοποίηση και βαθιά καθυστέρηση από κάθε άποψη; Τα 2 δισεκατομμύρια ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό; Τους εξαθλιωμένους και τους σύγχρονους δούλους που αποτελούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ακόμα και στις μητροπόλεις του συστήματός τους; Τα τεράστια αδιέξοδα της αναπαραγωγής του συστήματός τους που δεν βρίσκει ούτε ατμομηχανή ούτε όρους διεύρυνσής του και ολοένα επιλέγει την καταστροφή σε όλες της τις μορφές ως απάντηση; Τις λυκοσυμμαχίες και τις εντεινόμενες συγκρούσεις εντός της Δύσης και τις εν δυνάμει ολέθριες για όλο τον πλανήτη αντιθέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία όπου (ευτυχώς!) νικήθηκε το «κακό κομμουνιστικό θεριό» και η νέα αστική τάξη της διεκδικεί το ολοένα και πιο μεγάλο ιμπεριαλιστικό της μερίδιο στον πλανήτη;
Επειδή όμως ο κατάλογος των εγκλημάτων και των αδιεξόδων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι απέραντος, θα συνοψίσουμε ως εξής: Η έξαρση του αντικομμουνισμού νέο «αίμα» (αλλά και αίμα) εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων μυρίζει! Δεν είναι ούτε τυχαία ούτε υστερική! Είναι προϊόν της κύριας ανάγκης που αναφέραμε για να «επιχειρηματολογεί» το σύστημα τον μονόδρομό του στους λαούς, για να δημιουργεί συνθήκες πολιτικού εγκλωβισμού των αντιστάσεων και της πάλης. Είναι πολιτική προετοιμασία των επόμενων χτυπημάτων και εγκλημάτων τους σε βάρος των λαών. Το σύστημα ξέρει καλά ποιος είναι ο αντίπαλός του, ποια ιδεολογία και ποια κατεύθυνση μπορεί να τον συγκροτήσει στο επίπεδο που υψώθηκε τον Οκτώβρη του 1917. Έχει διδαχθεί από την πραγματική ιστορία και όχι από τις κατασκευές και τις συκοφαντίες που δεκαετίες τώρα παράγουν οι αναλυτές του και κυκλοφορούν τα κανάλια του. Αυτή την πραγματική ιστορία χρειάζεται να ξανακατακτήσουν οι λαοί και ο λαός μας.
Αλλά αυτή η υπόθεση είναι κυρίως υπόθεση της μαζικής πάλης! Το «διάβασμα» των προηγούμενων σελίδων είναι διαλεκτικά δεμένο με τις νέες σελίδες της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης που χρειάζεται να γραφτούν. Δεν είναι ιστορική έρευνα, είναι πριν από όλα ανάγκη σημερινή να σταθεί ο κόσμος της δουλειάς, ο λαός, η νεολαία απέναντι στους δυνάστες τους και να παλέψουν για τα δίκια τους, τη ζωή τους και το μέλλον τους!
Προπαγάνδα και πραγματικότητα
Στη χώρα μας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση -που εξάλλου ορκίζονται και υπηρετούν την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων- δεν υστέρησαν καθόλου στην αναπαραγωγή του αντικομμουνιστικού οχετού. Θα ’λεγε κανείς με μοιρασμένους ρόλους, η πρώτη από τη σκοπιά των χρήσιμων στο σύστημα εξαμβλωμάτων («ανανεωτική αριστερά») που έβγαλε η ήττα, η δεύτερη από την κυνική σκοπιά του αυθεντικού συστημικού αντικομμουνισμού, συναγωνίστηκαν στο άπλωμα του δηλητηρίου, με ερώτημα για το ποιο είναι το πιο λυσσασμένα αντικομμουνιστικό. Το «ευτυχώς που ηττήθηκε το κομμουνιστικό κίνημα», που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, ή το «δεν έπρεπε ποτέ να υπάρξει» της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων… υπέρμαχων της δημοκρατίας.
Ωστόσο αυτή η χρήσιμη για τα συμφέροντα που υπηρετούν δουλειά δεν αρκεί βέβαια για να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα που η άρχουσα τάξη έχει μπροστά της. Η «τουφεκιά» τής λεγόμενης εξόδου στις αγορές τον περασμένο Ιούλιο είναι στην καλύτερη περίπτωση κούφια, αν δηλαδή δεν επαναληφθεί, οπότε δεν παράγει κανένα πραγματικό αποτέλεσμα. Διαφορετικά, αν πράγματι απαιτηθεί να την επαναλάβουν τόσο ώστε να μαζευτούν τα απαιτούμενα για να φτιαχτεί η λεγόμενη προληπτική γραμμή στήριξης που αποτελεί την υποτιθέμενη εναλλακτική των μνημονίων, τότε θα πρόκειται για ασφυξία, αφού ο δανεισμός από τις αγορές έγινε με επιτόκιο 4,6% αντί για περίπου 2% που είναι στα πλαίσια του μνημονιακού δανεισμού!
Σε κάθε περίπτωση έχει τεθεί το ζήτημα τι θα γίνει μετά τον Αύγουστο του 2018 οπότε και λήγει το τρέχον πρόγραμμα, όπως ονομάζουν το σε εξέλιξη τρίτο μνημόνιο. Το ζήτημα αυτό τίθεται και από τους λεγόμενους δανειστές, με διαφορετικό τρόπο και στοχεύσεις από τον καθένα από αυτούς και βέβαια και από την πλευρά της κυβέρνησης και συνολικά της άρχουσας τάξης και στη βάση εννοείται των δικών της επιθυμιών.
Η κυβέρνηση θα λέγαμε ασύστολα προπαγανδίζει την «έξοδο από τα μνημόνια σε ένα χρόνο από τώρα», προσδοκώντας βέβαια μια νέα μορφή που θα αντικαταστήσει τα μνημόνια και η οποία θα της επιτρέπει να εμφανιστεί ότι πράγματι κατάφερε την «έξοδο από την επιτροπεία» και την «επιστροφή στην κανονικότητα».
Η κατάσταση που υπάρχει –κύρια όσον αφορά το διεθνές πλαίσιο- είναι τέτοια που δεν επιτρέπει πολύ συγκεκριμένες εκτιμήσεις για ένα χρόνο μετά. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η ένταση των ανταγωνισμών, η προσπάθεια κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης να κερδίσει πόντους και όρους με κάθε τρόπο έναντι των άλλων. Αυτή είναι η εικόνα τόσο εντός της ΕΕ (που δοκιμάζεται ιδιαίτερα από την εξέλιξη του brexit, αλλά όχι μόνο) όσο και παγκόσμια, με την αντιπαράθεση Δύσης και κύρια των ΗΠΑ με τη Ρωσία να αποκτά διαρκώς νέα στοιχεία κλιμάκωσης. Με ένα τέτοιο διεθνές πλαίσιο και τη χώρα μας να βρίσκεται στην περισσότερο ίσως ταραζόμενη περιοχή του πλανήτη, γεμάτη με ανοιχτές πληγές και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, είναι ανοιχτά πολλά αρνητικά ενδεχόμενα.
Αν ωστόσο σταθούμε σε αυτό καθαυτό το ζήτημα των «μνημονίων», όπως συνηθίζεται να ονομάζουν την κατάσταση της παραγωγικής αποσυγκρότησής της και της βύθισής της στον ωκεανό των δανείων και των χρεών της, δεν θα δυσκολευτούμε να κάνουμε μια βασική εκτίμηση: Ανεξάρτητα από το αν μετά το 2018 αλλάξουν και με ποιον τρόπο οι μορφές που θα ασκείται η ιμπεριαλιστική επιτήρηση-επιτροπεία, η χώρα θα συνεχίσει να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Στην κατάσταση δηλαδή μιας χώρας που παίρνει απ’ έξω και φέρνει προς τα μέσα κάθε είδους προϊόντα και εμπορεύματα. Στην κατάσταση μιας χώρας που βασικά δίνει από μέσα προς τα έξω από την άποψη του πλούτου. Στην κατάσταση μιας χώρας που δεν μπορεί να σταθεί στοιχειωδώς στα πόδια της και έχει ξεπουλήσει και υποθηκεύσει τον πλούτο της και τις υποδομές της στα ξένα αρπακτικά.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμιά προϋπόθεση μιας όποιας ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, δεν υπάρχει καμιά διαδικασία σε αυτή την κατεύθυνση ούτε βέβαια στο εσωτερικό αλλά ούτε οι διεθνείς όροι είναι τέτοιοι που να της διαμορφώσουν (της άρχουσας τάξης) ένα τέτοιο πλαίσιο. Χαρακτηριστική ένδειξη είναι και η εγκατάλειψη της προσμονής για τη λεγόμενη ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, που ποτέ δεν ίσχυσε για τη χώρα. Ούτε βέβαια μπορεί ο τουρισμός να αποτελέσει βάση ή έστω πλευρά μιας διαδικασίας ανασυγκρότησης και ας πούμε χειραφέτησης για τη χώρα, αντίθετα η στήριξη σε αυτόν αποτελεί άλλη μια εξάρτηση από τις αποφάσεις για το πού θα κατευθυνθούν οι τουριστικές ροές, από τις γεωπολιτικές-πολεμικές εξελίξεις στην περιοχή. Και σε καμιά περίπτωση δεν λύνει το πρόβλημα της ακόμα και διατροφικής εξάρτησης, ενώ βέβαια μπορεί να είναι χρήσιμος στα κυβερνητικά και άλλα επιτελεία για να κατασκευάζουν «μείωση» της ανεργίας με τις εργασιακές γαλέρες που στήνονται σε κάθε τουριστική περίοδο.
Το μόνο που τους μένει (σε κυβέρνηση και συνολικά στην άρχουσα τάξη) είναι η ελπίδα της μετατροπής της χώρας, όπως λένε, σε «ενεργειακό κόμβο». Μια ελπίδα ωστόσο τουλάχιστον ασαφής και αμφίβολη γιατί το ζήτημα της άντλησης κοιτασμάτων στις ΑΟΖ της χώρας και των χωρών της περιοχής και της συγκρότησης «δικτύου αγωγών» για τη διακίνηση των υδρογονανθράκων μόνο οικονομικό –στην κύρια διάστασή του- ζήτημα δεν είναι! Είναι κυρίως ζήτημα εκβιασμού και ελέγχου της κυριαρχίας από τους μεγάλους στους μικρούς, είναι μοχλός επαναχάραξης συνόρων, είναι ζήτημα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κάθε είδους! Γι’ αυτό στα οικόπεδα της Κύπρου τα γεωτρύπανα πήγαν συνοδεία των πολεμικών πλοίων των ιμπεριαλιστών που συγκρούονται και διεκδικούν όρους παρουσίας στην περιοχή – και αυτά είναι που θα κρίνουν τελικά και σε συνάρτηση με όλο το φάσμα των εξελίξεων αν και τι και θα γίνει όσον αφορά τις αντλήσεις…
Σε αυτό το πλαίσιο της ουσιαστικής αδυναμίας να καθορίσει έστω και στοιχειωδώς τις εξελίξεις η κυβέρνηση (και μαζί της η ΝΔ και οι λοιποί…) πανηγυρίζει για την επίσκεψη Μακρόν, την οποία εμφανίζει ως στήριξη… στις ελληνικές επιδιώξεις! Στην πραγματικότητα βέβαια η επίσκεψη του Μακρόν στην Αθήνα προστίθεται σε μια σειρά κινήσεις της γαλλικής πλευράς (που βρέθηκε και αυτή με πολεμικά πλοία στα οικόπεδα της Κύπρου…) που στοχεύουν στην επιβεβαίωση και την αναβάθμιση του ρόλου που έχει και διεκδικεί ο γαλλικός ιμπεριαλισμός στην περιοχή και διεθνώς.
Το Παρίσι, που από τη μια χρειάζεται το Βερολίνο για την ανασυγκρότηση της πληττόμενης από το Brexit ΕΕ και από την άλλη θέλει στη βάση και της στρατιωτικής ισχύος του να «αλλάξει τους όρους» εντός της ΕΕ αλλά και να επεκτείνει τη δράση του σε Αφρική και Μ. Ανατολή, θέλει και από την Αθήνα να απευθύνει τα ανάλογα μηνύματα προς το Βερολίνο, τα οποία θα πει και στην ελληνική πλευρά, όπως θέλει να βάλει «φρένο» στην κινέζικη «διείσδυση» στην Ελλάδα. Όσο για την επιχειρηματική κουστωδία που συνοδεύει τον Μακρόν, δεν αναζητά επενδύσεις αλλά αρπαχτές και φιλέτα που είναι για ξεπούλημα. Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε και σε αυτό το επίπεδο πώς θα μεταφραστεί η γαλλική «στήριξη».
Ο λαός να σταθεί απέναντι στην αντίδραση και την αγυρτεία
Όπως αποδεικνύεται, η κυβερνητική αγυρτεία δεν έχει όρια. Δεν δίσταζε η κυβέρνηση να τάζει «κατάργηση των πανελλαδικών» ενώ ετοίμαζε σχέδιο νόμου για το διπλασιασμό τους και τη μετατροπή του λυκείου σε ταξικό κολαστήριο. Ανάλογα τώρα ο Τσίπρας «τα έβαλε» με τον εργασιακό μεσαίωνα που η κυβέρνησή του έχει συμβάλει σε όλα τα ζητήματα στο να διαμορφωθεί, την ίδια ώρα που ετοιμάζει την προώθηση των μέτρων της τρίτης αξιολόγησης που αποτελεί νέα επίθεση στους εργάτες και όλο το λαό!
Σε αυτό το πλαίσιο η ΝΔ δυσκολεύεται να βρει σημεία «αντιπολίτευσης», αλλά διευκολύνεται στο μέγιστο βαθμό να ενισχύει από κάθε άποψη την αντιδραστική πορεία των εξελίξεων. Ενώ ο συρφετός της λεγόμενης κεντροαριστεράς, ελπίζοντας πως τα συνολικά αδιέξοδα θα ξεφτίσουν την κυβερνητική δύναμη, παριστάνει πως βρίσκεται σε συνθήκες «αναγέννησής» της και επιστρατεύει κάθε παραγοντίσκο της για να διεκδικήσει ενισχυμένο ρόλο στο αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό και τοπίο. Τόσο πολύ έχουν αναστατωθεί και είναι υποχρεωμένοι να ελπίζουν, ώστε συζητούν ακόμα και την εγκατάλειψη του «σήματος ΠΑΣΟΚ» που αποτελεί βαρίδι μιας και είναι κυρίως αυτό χρεωμένο με την «προδοσία» των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Παρ’ ότι δεν φαίνεται καθαρά, είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σωρεύει διαρκώς φθορά και μειονεκτήματα, οδεύοντας προς το κρίσιμο σημείο που θα έχει καταναλώσει πλήρως ό,τι μπορεί να του δίνει -απέναντι στο λαό- η «κριτική» του στο παλιό. Ωστόσο, σε αυτή τη φάση -και με βασικό πλεονέκτημα ότι κράτησε το λαό στη γωνία- παραμένει ο ένας από τους δύο πρώτους και βέβαια με το πλεονέκτημα της κυβερνητικής εξουσίας. Αλλά από την άποψη των λαϊκών συμφερόντων κάθε άλλο παρά αρκεί «να φτάσει η ώρα» της κατάρρευσής του! Γιατί με την πολιτική του ανοίγει το δρόμο να τον «διαδεχθούν» ακόμα πιο αντιδραστικές και αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές και καταστάσεις.
Για τα λαϊκά συμφέροντα είναι και παραμένει ζητούμενο η συγκρότηση της μαζικής πάλης, της αντίστασης και της διεκδίκησης απέναντι σε όλο το φάσμα της επίθεσης και της ιμπεριαλιστικής επιδρομής με όλες της τις μορφές. Σε αυτό το πεδίο κρίνεται πριν από όλα το συμφέρον του λαού και της νεολαίας, σε αυτό το πεδίο διαμορφώνονται και οι πολιτικές-ιδεολογικές προϋποθέσεις συνολικά για τη λαϊκή υπόθεση. Αυτό φάνηκε καθαρά και το τελευταίο διάστημα όπου η πτώση των προσδοκιών ενός κόσμου για το τι δουλειά, τι αμοιβή κ.λπ. θα βρει συνοδεύεται από την άμβλυνση των αντανακλαστικών του απέναντι στην αντικομμουνιστική λύσσα και την όξυνση των αντιδραστικών χαρακτηριστικών του πολιτικού τοπίου. Γι’ αυτό ακριβώς, αν από τη μια είναι προφανές ότι η συνδρομή στην αντιδραστική φιλολογία περί εγκλημάτων του κομμουνισμού από «ριζοσπαστική» μεριά αποτελεί αντικειμενικά στοίχιση και στήριξη της αντιδραστικής επίθεσης, από την άλλη ούτε η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όσο και όπως την επιχειρεί το ΚΚΕ, αποτελεί από μόνη της απάντηση. Πολύ περισσότερο που μπορεί κανείς να αναρωτηθεί τι έκανε και τι έλεγε η ηγεσία αυτού του κόμματος όταν από τον ίδιο το Χρουστσόφ και για δεκαετίες ως και τον Γκορμπατσόφ ξεκίναγαν τα ποτάμια του αντικομμουνισμού!
Ο λαός λοιπόν απαιτείται να ξεπεράσει την κυβερνητική προπαγάνδα και τα αντιδραστικά κηρύγματα και να σταθεί απέναντι στην πολιτική του συστήματος, διεκδικώντας τα δίκια του, μαζικά, αποφασιστικά, με την πάλη του. Πολλά υποτιθέμενα «ακλόνητα» δεδομένα θα τροποποιηθούν με τη δικιά του παρουσία στο δρόμο του αγώνα. Η ΛΑ-ΑΑΣ, που ξεκινά το διάλογό της για να υπηρετηθούν οι ανάγκες της ανάπτυξης της πάλης της, οφείλει να συμβάλει τολμηρά και αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή. Ας παλέψουμε για να είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα η διεθνής εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την πρώτη έφοδο των μαζών στον ουρανό μέρες με πιο ισχυρή την ελπίδα – και το άρωμα των λαϊκών-νεολαιίστικων αγώνων!
