Εργαζόμενοι, δημοκράτες, Πατριώτες
Στις 17 Σεπτέμβρη θα έχουμε ξανά μια «νέα» κυβέρνηση του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων εξάρτησης.
Από τις 17 Σεπτέμβρη, όπως διακήρυξε και ο Καραμανλής, θα ξεκινήσει η νέα φάση της αντι-«μεταρρύθμισης». Δηλαδή η νέα μεγάλη επίθεση των αρπακτικών του κεφαλαίου ενάντια στον λαό και τη νεολαία. Αυτές οι κατευθύνσεις του συστήματος δε θα «κριθούν» στις 16 του Σεπτέμβρη και στην κάλπη. Αυτές τις έχουν κιόλας «αποφασίσει» οι όροι και οι συνθήκες, το πλαίσιο κυριαρχίας του συστήματος μέσα στο οποίο διεξάγονται αυτές οι «εκλογές».
Με αυτή την έννοια είναι «αδιάφορο» για το λαό αν στο θώκο της Σατραπείας αναδειχτεί ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ.
Α. Η διεθνής διάσταση του ζητήματος
Αυτό καθορίζεται τόσο από τους γενικότερους διεθνείς όρους του ζητήματος όσο και από το πώς εκφράζονται αυτοί στη χώρα μας.
Από την αδηφάγα εκμεταλλευτική φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Από την ανατροπή των συσχετισμών σε παγκόσμια κλίμακα και σε βάρος των λαών.
Μια εξέλιξη που «απελευθέρωσε» – ισχυροποίησε τις πιο αντιδραστικές και επιθετικές δυνάμεις του συστήματος. Που οδήγησε στην κλιμάκωση σε μεγάλο βάθος της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και με στόχο την επαναθεμελίωση της ταξικής του κυριαρχίας με τον πιο καθολικό και απόλυτο τρόπο.
Στην επέλαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στους λαούς και με στόχο την επανακατάκτηση – επαναποικιοποίηση του κόσμου.
Ενας φαύλος -αντιδραστικός- κύκλος
Ειδικότερα στην περίοδο που διανύουμε οι εξελίξεις κινούνται γύρω από δυο βασικούς άξονες:
Την επίθεση των δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια σε εργατική τάξη και λαούς.
Την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών σε όλα τα πεδία.
Δυο κατευθύνσεις που συμπλέκονται και λειτουργούν σε σχέση αλληλοτροφοδότησης μεταξύ τους.
Η επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, η ένταση της εκμετάλλευσης, τα υπερκέρδη και τα κεφάλαια που συσσωρεύονται αναζητούν διεξόδους, διεκδικούν όλο και πιο διευρυμένο πεδίο δράσης. Μια τάση που οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε όλα τα πεδία.
Η παρόξυνση του ανταγωνισμού, με τη σειρά της, καθώς οδηγεί στην αναζήτηση του συγκριτικού πλεονεκτήματος στο οικονομικό πεδίο, την πολιτική και στρατιωτική υπεροχή, εντείνει την αναγκαιότητα διευρυμένης οικονομικής βάσης στήριξης αυτών των επιδιώξεων. Δηλαδή στην ακόμα μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων μαζών.
Δημιουργείται, έτσι, ένας φαύλος κύκλος, στα πλαίσια του οποίου διευρύνεται το πεδίο της επίθεσης στο εσωτερικό των χωρών θίγοντας πλέον και τα μεσοστρώματα, ανατρέποντας κοινωνικές δομές και λειτουργίες δεκαετιών, θέτοντας υπό αίρεση την υπόσταση και την λειτουργία και αυτής της αστικής δημοκρατίας.
Με τη σειρά της η ένταση του ανταγωνισμού από το οικονομικό πεδίο περνάει στο πολιτικό, έως και στρατιωτικοποιείται. Εχουμε, έτσι, αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ένταση των εξοπλισμών, επιθετικές κινήσεις στρατιωτικού χαρακτήρα έως και -έμμεσες για την ώρα- στρατιωτικές ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις.
Η επίθεση του συστήματος θα συνεχιστεί
Αυτές οι κατευθύνσεις δεν μπορούν να αναστραφούν από δυνάμεις του συστήματος και οι εξελίξεις θα συνεχίσουν να κινούνται στην ίδια τροχιά. Η ανάδειξη των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ωθεί τις εξελίξεις σε μια τέτοια κατεύθυνση. Με τη σειρά τους, οι τάσεις που διαμορφώνονται και ισχυροποιούνται σ’ αυτές τις εξελίξεις αναδείχνουν και ενισχύουν τη θέση και το ρόλο των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων.
Από την άποψη αυτή έχουν αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα οι προσδοκίες για αλλαγή πλεύσης δυνάμεων του συστήματος και σπέρνουν επικίνδυνες αυταπάτες όσοι προσβλέπουν σε «θετικό» ρόλο των «περιστέρων» στις ΗΠΑ, της «δημοκρατικής» Ευρώπης, της «ορθόδοξης» Ρωσίας, της «σοσιαλιστικής» Κίνας.
Για το ρήγμα
Αυτές οι εξελίξεις οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη όξυνση όλων των αντιθέσεων στον κόσμο:
Της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη.
Της αντίθεσης ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς.
Της αντίθεσης ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Ταυτόχρονα, η επέκταση της επίθεσης στα μεσοστρώματα στις μητροπόλεις, οι πιέσεις, εκβιασμοί, επεμβάσεις στις μικρότερες χώρες δημιουργούν νέες, διευρύνουν το πεδίο των αντιθέσεων.
Το συνολικό αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός ρήγματος στα πλαίσια του συστήματος από τα πάνω μέχρι τα κάτω. Η ανατροπή των σταθερών, των κοινωνικών συμμαχιών και των όρων λειτουργίας σε κάθε χώρα, που διασφάλιζαν για δεκαετίες την εσωτερική σταθερότητα.
Αντίστοιχα, στο διεθνές πεδίο, η ανατροπή ισορροπιών, η διατάραξη συμμαχιών, η υπονόμευση σχέσεων που προσδιόριζαν το παγκόσμιο στάτους.
Από την άποψη αυτή μπορούμε να πούμε ότι το ρήγμα αποτελεί τον αντίποδα της ήττας και της ανατροπής των συσχετισμών, καθώς διαμορφώνει όρους συνολικής κρίσης του συστήματος.
Το πιο ελπιδοφόρο στις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων υπήρξε το δυνάμωμα των τάσεων ανασύνταξης των λαϊκών δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα.
Εκφρασή τους τα εκατομμύρια των διαδηλωτών που πλημμυρίσανε τους δρόμους του κόσμου ενάντια στην αμερικανική επίθεση στο Ιράκ.
Η μεγαλειώδης αντίσταση του ιρακινού λαού, που ανέδειξε το αδιέξοδο της αμερικανικής στρατηγικής.
Η κορύφωση του επαναστατικού αγώνα του λαού του Νεπάλ. Η ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης στις Ινδίες. Η όξυνση της ταξικής πάλης στην Κίνα.
Η όλο και διευρυνόμενη, εντεινόμενη ταξική πάλη σ’ όλες τις μορφές και εκφράσεις της σε όλο τον κόσμο. Από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ευρώπη, από τις ΗΠΑ μέχρι την Μ. Ανατολή, από την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία μέχρι την Ασία και την Αφρική.
Μια εξέλιξη που, παρόλα τα προβλήματα, τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες που αναπόφευκτα εμφανίζει, δείχνει καθαρά ορισμένα πράγματα. Δείχνει ότι η εργατική τάξη και οι λαοί δεν αποδέχονται την μοίρα που τους επιφυλάσσει το σύστημα, δεν υποτάσσονται.
Ανασυντάσσονται, αγωνίζονται, συγκροτούν τις δυνάμεις τους, ανοίγουν δρόμους.
Β. Οι εξελίξεις στη χώρα μας
Αυτοί οι γενικότεροι όροι επιδρούν καθοριστικά και στη διαμόρφωση των δεδομένων στη χώρα μας. Πολύ περισσότερο καθώς η αστική τάξη στηρίζεται και εξαρτάται από δυο βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Την Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ΗΠΑ.
Το πολιτικό της προσωπικό (βασικά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) λειτουργεί σ’ αυτή τη βάση από τη μεταπολίτευση (1974) μέχρι τα σήμερα, με όλο και πιο δυσδιάκριτες τις διαφορές στην πολιτική τους. Αυτή η εναρμόνιση είναι πλήρης και αδιατάραχτη, όσον αφορά στην αντιμετώπιση του λαϊκού παράγοντα. Το ίδιο ισχύει και σε σχέση με τη διεθνή διάσταση του ζητήματος, όπου όμως εμφανίζονται και τριβές και στη βάση δύο, βασικά, παραγόντων.
Πρώτον, τις περιπτώσεις εκείνες όπου οι επιλογές και ιεραρχήσεις των ιμπεριαλιστών θίγουν άμεσα τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας μας.
Δεύτερον, στη βάση των αντιθέσεων ΗΠΑ-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, όπως αυτές εμφανίζονται τόσο γενικά, όσο και σε σύνδεση με ζητήματα άμεσου ελλαδικού ενδιαφέροντος (Τουρκία, Αιγαίο, Κύπρος, Βαλκάνια). Αυτό αποτελεί και τον κρίσιμο παράγοντα όσον αφορά στη σταθερότητα και ισορροπία του συστήματος στη χώρα μας.
Μέχρι τα σήμερα η αστική τάξη της χώρας μας πορεύεται ισορροπώντας ανάμεσα στα δύο κέντρα, αλλά και κάνοντας όλο και μεγαλύτερες παραχωρήσεις, ευθυγραμμιζόμενη όλο και περισσότερο με τις ιμπεριαλιστικές επιθετικές επιδιώξεις. Μια πολιτική αντιδραστική αλλά και επικίνδυνη, εν τέλει, για το λαό και τη χώρα, καθώς την εμπλέκει στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.
Οι βασικές επιλογές της αστικής τάξης
Με τον πιο καθαρό τρόπο διαγράφεται ο αντιδραστικός, αντιλαϊκός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής, αν δούμε το πώς εκφράζεται στο εσωτερικό της χώρας και απέναντι στο λαό.
Εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια αναπτύσσεται στη χώρα μας η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, στα πλαίσια και της γενικευμένης επίθεσης του συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα.
Μια επίθεση που παίρνει όλο και πιο άγριες μορφές, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να την υπηρετούν και να την προωθούν σε εναλλασσόμενους ρόλους.
Βασικοί άξονες αυτής της πολιτικής που προωθείται εδώ και χρόνια είναι:
Η αποσυγκρότηση, η υποταγή της εργατικής τάξης, ώστε να τεθεί ηττημένη, αφοπλισμένη στην ακόρεστη εκμεταλλευτική διάθεση του κεφαλαίου.
Η παραχώρηση όλου του «πεδίου» στο κεφάλαιο, μέσα από τις «ιδιωτικοποιήσεις» επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα, τη διάλυση του αγροτικού χώρου, την εξαφάνιση των μικρομεσαίων.
Η «διεθνοποίηση» της οικονομίας, δηλαδή η παραρτημοποίησή της με το ξεπούλημα βασικών τομέων στο ξένο (και ντόπιο) κεφάλαιο, με συνέπεια τη συρρίκνωση της βιομηχανικής βάσης της χώρας, με την «ελεύθερη» (ληστρική) διακίνηση κεφαλαίων.
Η εξόρμηση του ελληνικού κεφαλαίου (κυρίως στα Βαλκάνια) και σε ρόλο «προσκόπου» του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, ένας ρόλος που, ωστόσο, αποφέρει μεγάλα κέρδη και στο ελληνικό κεφάλαιο.
Τεράστια κέρδη αποκόμισε και συνεχίζει να αποκομίζει η ελλαδική κεφαλαιοκρατία από την άγρια και ασύδοτη εκμετάλλευση των «ξένων» εργατών στη χώρα μας, που ήδη υπολογίζονται σε πάνω από ένα εκατομμύριο.
Οχι στο νέο μεσαίωνα
Κεντρικό στοιχείο της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη αποτελεί η προώθηση των νέων «ελαστικών» σχέσεων εργασίας. Τα μειωμένα ωράρια, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η μετατροπή των εργαζομένων σε «απασχολήσιμους». Ενα κρίσιμο ζήτημα, γιατί το δικαίωμα στη δουλειά αποτελεί τη σταθερή βάση χωρίς την οποία μια σειρά δικαιωμάτων βρίσκονται «στον αέρα» (ύψος αμοιβών, ασφάλιση, σύνταξη, περίθαλψη, δυνατότητα συνδικαλιστικής συγκρότησης κ.λπ.).
Αμεση συνέπεια η αύξηση της ανεργίας, καθώς η εργοδοσία αποκτάει την δυνατότητα (και με το νόμο) να προσλαμβάνει εργαζόμενους για όσο θέλει και με όποιους όρους θέλει. Να απολύει όσους και όποιους και όποτε θέλει και μάλιστα χωρίς αποζημίωση.
Βασικό στοιχείο η μείωση του εργατικού εισοδήματος. Τόσο γενικά, με τη μείωση του μεριδίου της εργατικής τάξης στο εθνικό εισόδημα, όσο και ατομικά. Τόσο άμεσα με την καθήλωση-μείωση των αμοιβών, όσο και έμμεσα με την όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια σε είδη πρώτης ανάγκης και υπηρεσίες.
Μια εξέλιξη που εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να «αποδέχονται» απλήρωτες υπερωρίες, να αναζητούν δεύτερη και τρίτη δουλειά με άθλιες αμοιβές και χωρίς ασφάλιση, δηλαδή σε παροχή πολλαπλάσιων απλήρωτων ωρών εργασίας στο κεφάλαιο.
Εδώ και τρία χρόνια σχεδιάζεται και προωθείται το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Ολη η άθλια φιλολογία για τα «ελλείμματα των ταμείων», την «κρίση του ασφαλιστικού», τα πορίσματα των αναλογιστικών μελετών έναν και μόνο στόχο έχουν. Να σπείρουν τη σύγχυση και να συγκαλύψουν το πραγματικό ζήτημα, που δεν αφορά παρά τη λογική και τον τρόπο κατανομής του εθνικού εισοδήματος.
Βασική επιδίωξη η αναίρεση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σαν τέτοια και η μετατροπή τους από δικαιώματα σε «παροχές» ελεημοσύνης. Η μετάθεση της ευθύνης από το κράτος στους ίδιους τους εργαζόμενους, δηλαδή η παράδοσή τους στα όρνεα των ασφαλιστικών εταιρειών, ενώ των πιο αδύναμων από αυτούς στα κοράκια της εκκλησίας και τις καρακάξες των συλλόγων «φιλόπτωχων» κυριών.
Πρόσφατη υπήρξε η εξαπόλυση της πιο σκληρής επίθεσης ενάντια στη νεολαία με στόχους:
Το δικαίωμα της νεολαίας στη μόρφωση, με την ένταση και συστηματοποίηση των ταξικών φραγμών.
Το χτύπημα του δικαιώματος στη δουλειά, με την αποσύνδεση πτυχίων-επαγγελματικών δικαιωμάτων.
Το χτύπημα του δικαιώματος στη δημοκρατία, με την προώθηση αυταρχικών ρυθμίσεων, την κατάργηση του ασύλου και με στόχο την υποταγή της νεολαίας.
Τη διαμόρφωση συνολικά όρων ώστε να παραδοθεί η νεολαία αφοπλισμένη και δεμένη χειροπόδαρα στο κεφάλαιο, μια κατεύθυνση που υπογραμμίστηκε με την απόπειρα κατάργησης του άρθρου 16.
Μια ιδιαίτερου χαρακτήρα επίθεση ξετυλίγεται στον χώρο των εκπαιδευτικών. Το χτύπημα των εργασιακών και επαγγελματικών τους δικαιωμάτων συνδέεται με τη γενικότερη επίθεση συνολικά στους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, και καθώς οι εκπαιδευτικοί αποτελούν το κατεξοχήν όργανο υλοποίησης της πολιτικής του συστήματος στο χώρο της παιδείας, επιχειρεί να τους εξαναγκάσει να προσαρμοστούν πλήρως στο ρόλο που τους θέλει το σύστημα.
Εκφραση της ίδιας ληστρικής πολιτικής υπήρξε και η επιχείρηση που στήθηκε μέσω του χρηματιστηρίου. Ο στόχος διπλός: Από τη μια τα τεράστια κεφάλαια που αποκόμισαν τα καρχαριοειδή της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας. Από την άλλη η απογύμνωση ενός κόσμου από τις οικονομίες του τον καθιστά ολότελα αδύναμο και ευάλωτο στις πιέσεις και τους εκβιασμούς του κεφαλαίου.
Για άλλη μια χρονιά πυρπολήθηκαν τα δάση. Θρηνούν και οδύρονται οι ιθύνοντες και καταριόνται τον κακό -τους- τον καιρό, την «ανευθυνότητα» και τους εμπρηστές. Μόνο που –εξαιρώντας τις τυχαίες φωτιές- κανείς δε βάζει φωτιά στο δάσος έτσι του καλού καιρού. Το κάνει επειδή προσδοκά να το οικοπεδοποιήσει. Επειδή έχει σιγουρεμένο ότι, όποια κυβέρνηση κι αν είναι, θα «νομιμοποιήσει» τον σφετερισμό. Οπως έγινε χτες, όπως θα γίνει και αύριο.
«Λιγότερο» ή περισσότερο κράτος
Μια τέτοια αντιδραστική πολιτική ήταν βέβαιο ότι θα συναντούσε την όλο και μεγαλύτερη αντίθεση, αγανάκτηση και αντίδραση των εργαζόμενων λαϊκών μαζών. Σ’ αυτή τη βάση «απαιτούσε» και την ανάλογη θωράκιση. Ετσι, στα παλιά μέτρα, μέσα, μηχανισμούς και τρόπους καταπίεσης και καταστολής προστίθενται συνεχώς νέα, δημιουργώντας ένα όλο και πιο ζοφερό τοπίο. Οι προοπτικές διαγράφονται ακόμα πιο εφιαλτικές, καθώς στις προθέσεις του συστήματος αναπτύσσονται τάσεις για ανακήρυξη σε «τρομοκρατικές» ενέργειες των απεργιών, των διαδηλώσεων και κάθε μορφής αντίστασης και πάλης των εργαζομένων και της νεολαίας.
Η όλη εξέλιξη του πράγματος δείχνει και το πόσο υποκριτική ήταν όλη εκείνη η φιλολογία (που υπηρετήθηκε και από «προοδευτικούς» παράγοντες) για «λιγότερο κράτος» και ποιο το πραγματικό της αντικείμενο. Σε πρώτο πλάνο το χτύπημα σειράς δικαιωμάτων των εργαζομένων, καθώς αυτά κατοχυρώνονταν και λειτουργούσαν μέσω του κράτους. Δεύτερο, η διαμόρφωση όρων γιγάντωσης του «καθ’ αυτού κράτους» ως όργανο καταπίεσης και καταστολής των λαϊκών μαζών και της νεολαίας και θωράκισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της.
Ο χαρακτήρας της εκλογικής αναμέτρησης
Αυτές τις αντι-«μεταρρυθμίσεις» υπόσχεται (στο κεφάλαιο) να συνεχίσει ο Καραμανλής, τους ίδιους κυρίους και στόχους διακονεί το ΠΑΣΟΚ εδώ και δεκαετίες.
Αυτός, άλλωστε, είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο γίνονται αυτές οι εκλογές.
Για να δοθεί μια νέα ορμή στην επίθεση του συστήματος, μια νέα «νομιμοποιητική» βάση της αντιλαϊκής πολιτικής που θα προωθήσουν.
Γιατί είναι βέβαιο ότι η ίδια πολιτική θα ακολουθηθεί είτε η ΝΔ επωμιστεί τη διαχείρισή της είτε το ΠΑΣΟΚ.
Αλλο τόσο είναι βέβαιο ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο με βάση τις συνθήκες, το πλαίσιο και τους όρους με τους οποίους διεξάγονται. Ενα πλαίσιο που προσδιορίζεται από την κυριαρχία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των λαών.
Αυτό δε σημαίνει ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να ανατραπεί. Αυτό που υποστηρίζουμε είναι ότι δεν μπορεί να ανατραπεί στο πεδίο και με τους όρους που θέτει το σύστημα.
Μπορεί να ανατραπεί μόνο στο πεδίο όπου ο λαός είναι και μπορεί να γίνεται όλο και πιο δυνατός. Στο πεδίο των καθημερινών αγώνων.
Δεν μπορεί να ανατραπεί στις εκλογές και πολύ περισσότερο σ’ αυτές τις εκλογές. Αυτό το γνωρίζουν ΟΛΟΙ, ακόμη και εκείνοι που υποκριτικά ή εν απελπισία διατελούντες διακηρύσσουν το αντίθετο.
Χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις οφείλουμε να έχουμε καθαρό ότι στις 17 Σεπτέμβρη θα ‘χουμε κυβέρνηση ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και στην υποθετική περίπτωση μη αυτοδυναμίας θα επιστρατευτούν οι «εθνικές εφεδρείες» του αντιδραστικού μορφώματος που ακούει στο όνομα ΛΑΟΣ ή κάποιων «κεντροαριστερών», ανάλογα με την περίπτωση.
Δεν μπορεί να αποκλειστεί ακόμη και η εκδοχή ενός «μεγάλου συνασπισμού», σαν αυτόν που πρόσφατα επέβαλε το κεφάλαιο στη Γερμανία και ακριβώς για να υπάρχει μια ισχυρή πολιτική βάση για την επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες.
Γ. Οι δρόμοι της δικής μας πάλης
Το πρώτο που οφείλουμε πάντα να κάνουμε είναι η «αναγνώριση της κατάστασης». Ποια πολιτική προωθείται, από ποιους, ενάντια σε ποιους, με ποιους τρόπους και με ποιους στόχους. Ακριβώς αυτό επιχειρήσαμε στις προηγούμενες γραμμές.
Από εκεί και πέρα έχει μια ιδιαίτερη σημασία να κατανοηθούν ουσιαστικά ορισμένα κρίσιμα ζητήματα.
Αυτά που διεκδικεί ο εργαζόμενος λαός δεν είναι κάτι που το σύστημα, η κεφαλαιοκρατία «παραχωρεί» από αυτά που «της ανήκουν». Ο εθνικός πλούτος, το εκάστοτε ετήσιο εθνικό εισόδημα έχει δημιουργηθεί-παράγεται από τον εργαζόμενο λαό.
Αν τα διαχειρίζεται η αστική τάξη και το κράτος της, αυτό συμβαίνει όχι επειδή δικαιωματικά «της ανήκουν», αλλά επειδή τα έχει ιδιοποιηθεί βίαια, άδικα και καταχρηστικά. Οταν, λοιπόν, διεκδικεί ο εργάτης, ο αγρότης, ο υπάλληλος, ο συνταξιούχος, δε ζητάει κάτι από την «περιουσία» των κεφαλαιοκρατών, αλλά διεκδικεί ένα μέρος (στη φάση αυτή) από αυτά που του ‘χουν κλέψει και δικαιωματικά του ανήκουν. Αυτή είναι η πραγματική και σταθερή βάση των διεκδικήσεων του εργαζόμενου λαού.
Αυτά που η αστική τάξη και το κεφάλαιο έχουν ιδιοποιηθεί δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να τα παραχωρήσουν, παρά μόνο ένα ελάχιστο μέρος τους και τόσα όσα είναι αναγκαία για την απρόσκοπτη, αποτελεσματική και κερδοφόρα λειτουργία του συστήματος, Πέραν αυτών ο λαός μπορεί να διεκδικήσει και να κερδίσει μόνο συγκρουόμενος μαζί τους και στα πλαίσια της διαρκούς και ανειρήνευτης ταξικής πάλης ανάμεσά τους.
Αυτό σημαίνει ότι όπως η αστική τάξη χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και την ισχύ της σ’ αυτή την πάλη, αντίστοιχα και ο λαός θα πρέπει να αναζητήσει τους δρόμους και τους τρόπους που θα τον κάνουν ικανό να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.
Ως προς αυτό, όλη η ιστορία της ταξικής πάλης σ’ όλο τον κόσμο, μας δείχνει ότι το πεδίο όπου ο εργαζόμενος λαός μπορεί να συγκροτεί την δύναμή του σε όλο και ανώτερο επίπεδο βρίσκεται «στο δρόμο». Στο πεδίο των καθημερινών του διεκδικήσεων και αγώνων, των μετώπων πάλης που οικοδομεί.
Κάθε άποψη που επιχειρεί, και με οποιοδήποτε πρόσχημα, να βγάλει τον λαό από αυτόν το δρόμο είναι λαθεμένη, αποπροσανατολιστική, καιροσκοπική. Είναι μια άποψη που εμποδίζει το λαό να συγκροτηθεί, να ισχυροποιηθεί μέσα από την πάλη του. Μια άποψη που τον αδρανοποιεί, μεταθέτοντας –υποτίθεται- το πεδίο «αντιπαράθεσης» λ.χ. στις …εκλογές. Εκεί όπου ο λαός αποδυναμωμένος, αφοπλισμένος και ουσιαστικά νικημένος, «επιλέγει» με όρους του συστήματος προς μεγάλη «απορία» και απελπισία εκείνων που κάναν ό,τι μπορούσαν για να τον οδηγήσουν σ’ αυτή τη θέση.
Οχι στις εκλογικές αυταπάτες
Ο πρόσφατος μεγαλειώδης αγώνας της νεολαίας κατέδειξε με την πιο μεγάλη καθαρότητα και τις δυο βασικές πλευρές του ζητήματος. Εδειξε τις διαθέσεις της νεολαίας, την αγωνιστικότητα και μαχητικότητά της. Απέδειξε, ταυτόχρονα, την αποτελεσματικότητα που μπορεί να έχει ένας μαζικός αγώνας που διεξάγεται επίμονα και αποφασιστικά, καθώς υποχρέωσε την κυβέρνηση σε κρίσιμες παραχωρήσεις.
Ταυτόχρονα, κατέδειξε τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τα «όρια» δυνάμεων σαν το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ, που υπονόμευσαν αυτόν τον αγώνα, που στην κορύφωση της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση «αποσύρθηκαν» από το μέτωπο πάλης. Με αυτόν τον τρόπο, άναψαν -στην ουσία- το πράσινο φως στο σύστημα για την κλιμάκωση της επίθεσης, όχι μόνο ενάντια στη νεολαία, αλλά αυτής ακριβώς της επίθεσης που ετοιμάζεται να βάλει μπροστά από τις 17 του Σεπτέμβρη και ενάντια σε όλο τον λαό.
Η αξιοθρήνητη δικαιολογία που προβλήθηκε ήταν ότι τα ζητήματα θα κριθούν στο «κεντρικό πολιτικό επίπεδο» και τις εκλογές, ότι εκεί θα δοθεί η «μεγάλη μάχη» και ότι μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν πραγματικά αποτελέσματα.
Στον ίδιο καμβά και η προεκλογική τους καμπάνια, με στόχους σαν το «σπάσιμο του δικομματισμού» και την προσδοκία μιας «αδύναμης κυβέρνησης».
Αλλά για να θέσουμε το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Πιστεύει στ’ αλήθεια κανείς ότι αν το ΚΚΕ λ.χ. ή ο ΣΥΝ αυξήσουν κατά μια μονάδα το εκλογικό τους ποσοστό (εσείς αν θέλετε βάλτε κάτι παραπάνω) θα «τρομάξει» το σύστημα και δε θα εξαπολύσει την επίθεση που ετοιμάζει; Κάτι τέτοιο δεν το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι. Απλά προσπαθούν να διασωθούν με τον πιο θλιβερό τρόπο.
Η ουσία του ζητήματος: Για την αριστερή αντίληψη δεν είναι η ταξική πάλη στην υπηρεσία της εκλογικής στρατηγικής του οποιουδήποτε «αριστερού» κόμματος, αλλά οι όποιες εκλογικές επιλογές στην υπηρεσία της στρατηγικής της ταξικής πάλης. Αυτή η αντιστροφή ιεραρχήσεων αποτελεί, ταυτόχρονα, και έκφραση της διαστροφής της πολιτικής σκέψης που έχει κυριαρχήσει για δεκαετίες στο χώρο της Αριστεράς.
Τόσο ο ΣΥΝ, όσο και το ΚΚΕ (όσο και οι δορυφόροι τους και άλλες εν συγχύσει διατελούσες δυνάμεις) πολιτεύονται στην ουσία σε βάση αποδοχής του καπιταλιστικού «μονόδρομου».
Σ’ αυτή τη βάση, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν, ούτε καν επιχειρούν να διαρρήξουν το πλαίσιο κυριαρχίας και «νομιμότητας» που υφίσταται, μια και κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη σύγκρουση με τις δυνάμεις του συστήματος. Αντ’ αυτού προβάλλουν το υποκατάστατο της «πάλης ενάντια στον δικομματισμό», που δεν απαντάει σε τίποτε απολύτως και δεν εκφράζει παρά την αγωνία τους για καλύτερο πλασάρισμα στο «αναγνωρισμένο» και καθιερωμένο πολιτικό ταμπλό.
Δ. Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο
Η απάντηση στο πρόβλημα του λαού δε θα δοθεί στις 16 Σεπτέμβρη και στην κάλπη, αλλά στις 17 στο «δρόμο» και στους αγώνες που θα πρέπει να αναπτυχθούν. Θα εξαρτηθεί από το αν και σε ποια κλίμακα θα ανοίξουν τα διάφορα μέτωπα αντίστασης και πάλης:
Για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά και ενάντια στον εργαζόμενο μεσαίωνα που προωθείται.
Για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ασφάλεια, τη σύνταξη, την περίθαλψη και ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης και τις ορέξεις του κεφαλαίου.
Θα εξαρτηθεί από το αν ξαναβγεί στους δρόμους η νεολαία, η δύναμη κρούσης τους λαϊκού κινήματος, η εργατική τάξη, η αγροτιά, η υπαλληλία, η μάζα των εργαζομένων. Από τη μαζικότητα, τη συνοχή, την αποφασιστικότητα, με την οποία θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και θα αντιπαρατεθούν με το σύστημα.
Η αποτελεσματικότητα της απάντησης και η προοπτική του αγώνα βρίσκεται πάντα σε ευθεία συνάρτηση με το επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων.
Πάνω απ’ όλα της συγκρότησης της εργατικής τάξης, του κορμού ισχύος της λαϊκής πάλης.
Μια συγκρότηση που μπορεί να γίνει μόνο μέσα στην πάλη και μέσα από την πάλη.
Ολο και πιο κρίσιμη σημασία αποκτά ως προς αυτό η «ενοποίηση» της εργατικής τάξης. Η κατάργηση του διαχωρισμού Ελλήνων και «ξένων» εργατών, η συγχώνευσή τους στην τάξη που από κοινού ανήκουν.
Αποφασιστικής σημασίας η πάλη στο μέτωπο της δημοκρατίας.
Η εναντίωση στην «αντιτρομοκρατική» υστερία.
Η αλληλεγγύη σε κάθε διωκόμενο.
Η δημιουργία του ευρύτερου δυνατού μετώπου υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα οποία το σύστημα έχει βάλει στο στόχαστρό του.
Αυτός είναι ο δρόμος που προτείνουμε, σ’ αυτήν την κατεύθυνση παλεύουμε.
Την κατεύθυνση οικοδόμησης μέσα από την Κοινή Δράση μετώπων αντίστασης σε κάθε πεδίο και με στόχο τη διαμόρφωση όρων για τη συγκρότηση ενός συνολικού Μετώπου Αντίστασης.
Ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό
Ταυτόχρονα, αποφασιστική σημασία έχει η ανάπτυξη της πάλης ενάντια στον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους λαούς.
Ενάντια στην πολιτική ευθυγράμμισης της χώρας μας με τους επιθετικούς τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, μεγαλύτερου εχθρού των λαών και της ειρήνης.
Ενάντια σε κάθε εμπλοκή της χώρας μας στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που μόνο δεινά εγκυμονεί για τον λαό μας.
Να αγωνιστούμε για το ξήλωμα των βάσεων, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Να εναντιωθούμε σε κάθε μεγαλοϊδεατισμό και σοβινισμό και να αγωνιστούμε για την ενότητα και φιλία των λαών της περιοχής.
Να εναντιωθούμε σε κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση και παρουσία στα Βαλκάνια και να προσανατολιστούμε στην οικοδόμηση ενός Ενιαίου Μετώπου των Βαλκανικών λαών, ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τα ενεργούμενά τους.
Η πάλη σε όλα αυτά τα μέτωπα είναι που διαμορφώνει τους αναγκαίους όρους για την υπεράσπιση του δικαιώματος του λαού μας στην ειρήνη, τη δουλειά, τη δημοκρατία, την υπεράσπιση του δικαιώματός του στη ζωή.
Ταυτόχρονα, αποτελεί το πεδίο όπου συγκροτείται η λαϊκή δύναμη σε όλο και υψηλότερο επίπεδο και κατακτά τη δυνατότητα να θέτει όλο και πιο προωθημένους στόχους.
Το πεδίο όπου αναπτύσσονται οι όροι και οι προϋποθέσεις ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη συνολική και πραγματική διέξοδο για τους λαούς, για την ανατροπή του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και το πέρασμα σε μια άλλη, σοσιαλιστική κοινωνία.
Η ψήφος στο ΚΚΕ(μ-λ)
Αυτό το νόημα δίνουμε στη συμμετοχή μας στις εκλογές και στην υπηρεσία αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης την εντάσσουμε.
Με στόχο να καταδείξουμε το πραγματικό περιεχόμενο και τους στόχους για τους οποίους πραγματοποιούνται αυτές οι εκλογές.
Να υπονομεύσουμε όσο μπορούμε την προσπάθεια «νομιμοποίησης» της νέας επίθεσης ενάντια στον λαό.
Να εναντιωθούμε σε αντιλήψεις υποταγής και συμμόρφωσης στις επιταγές του συστήματος.
Να αναδείξουμε-ενισχύσουμε την κατεύθυνση Αντίστασης και πάλης.
Σ’ αυτή τη βάση, η ψήφος στο ΚΚΕ(μ-λ) αποτελεί ενέργεια στήριξης και δυναμώματος αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, αλλά και εκείνων των δυνάμεων που με την μεγαλύτερη συνέπεια, επιμονή, αποφασιστικότητα και καθαρότητα σκέψης την προωθούν εδώ και χρόνια.
φ.579, 01/09/07
